tegenstrijdigheden....

Het leven zit vol tegenstrijdigheden.

Mijn leven zit vol tegenstrijdigheden.

Ik zit vol tegenstrijdigheden.

Ik ben bijna jarig, bereik dan de respectabele leeftijd van 36 jaar. 

En dat terwijl ik mezelf ooit plechtig beloofde om nooit ouder dan dertig te worden.

(En dat terwijl ik nooit beloftes maak waar ik me niet aan kan houden.)

Volwassen zijn van buiten, maar van binnen nog zó kind. 

Het gevoel hebben dat je serieus moet doen als een volwassene, maar zo bang zijn als een klein kind.

Willen schommelen als een kind, 

maar tegelijkertijd je het liefst ook overgeven aan de daad van de graffiti op de achtergrond.

Hoe tegenstrijdig kan het leven zijn.

Hoe tegenstrijdig kan mijn 'leven' zijn ?

kan het nog gekker???

In het weekend op een afdeling in het plaatselijke gesticht is nog saaier dan op een doordeweekse dag.

Een groot deel van de populatie is naar huis, familie, vrienden of weet ik veel welke bestemming waardoor ik als 'opvang-groep patiënt' een beetje verloren rondloop. Nu doe ik dat wel vaker, maar toch.

Aan uitslapen komt ook een keer een eind, je bent immers een keer 'uit' geslapen, anders heette het wel 'doorslapen', maar dat heeft toch echt een andere betekenis en de hele dag door eten mag ook al niet want omdat er zo weinig actie is, zou je van al dat eten maar dik worden (om over die bijwerking van de pillen nog maar te zwijgen)...

Ik was dan ook blij toen een vriendin me smste en vroeg of ik mee wilde om 'sokken te gaan halen'.

Mijn dissociërende (lees: in zichzelf terugtrekkende) brein was nodig aan wat afleiding toe en dus smste ik gretig terug: ja! De verpleging deed nog een poging en vroeg nog of dat wel verantwoord was, maar gaf al gauw toe.

Vriendin heeft een hobby: wandelen.... en morgen gaat ze van Wittem naar Banneux wandelen..

Vraag me niet hoe ver dat precies is, maar in ieder geval is het een afstand, waarvoor IK de auto pak. Ik vond de afstand naar de sokkenwinkel vandaag ver genoeg...

Eenmaal in de sokkenwinkel (een sportzaak met een dierennaam), zocht ze haar hebbedingetjes uit en wilde afrekenen. Het meisje achter de kassa vroeg haar doodserieus: "heeft u een Beverkaart?" en toen Vriendin "nee" antwoordde; "Wilt u dan misschien een Beverkaart?" 

Ik dacht dat ik het niet goed hoorde, ik dacht dat ik even uit de inrichting ontsnapt was, dus ik liet me ontvallen... "een beverkaart.... goh, het moet niet gekker worden."

Het meisje achter de kassa moest lachen. "ja", zei ze, "het wordt pas echt leuk als er buitenlanders in de winkel komen en ik het in het Engels mag vragen: Do you want a Beavercard?"

Het moet niet gekker worden......want dan ga ik naar huis....

Achter de wolken.....

In de categorie nutteloze spreekwoorden halen we vandaag uit de hoge hoed:

achter de wolken schijnt de zon.

Het mag dan wel waar zijn, maar wat heb je er aan? Ik weet best dat ik geen ras-optimist ben en dat ik niet met het talent geboren ben om alles van de positieve kant te zien en dat dat kleine beetje talent dat ik soms wél heb, me zeker op dit moment totaal verlaten heeft, maar ik word moe van mensen die steeds nutteloze spreekwoorden naar mijn hoofd smijten.

Achter de wolken schijnt de zon... Ja dat klopt.

Ik vind het prachtig om te zien, daar maak ik foto's van, dáár word ik gelukkig van, voor heel even.

Van mensen die me zeggen dat ik wel weer een keer blij ga worden terwijl ik dat nu echt totaal niet meer zo voel, daar word ik juist doodongelukkig van.

In mijn hoofd zitten geen wolken, en ook geen zon.

Achter de wolken schijnt de zon.

Maar ik ben geen natuurverschijnsel.

Sorry.

zie de maan.....

Zaterdag was het volle maan...

Ik had er naar uitgekeken. Letterlijk en figuurlijk.

Ik had de maan zich al een paar nachten zien 'opbouwen', en zaterdag was het dan eindelijk zo ver.

Van achter mijn 'gaatjesrooster' keek ik naar buiten en bedacht me niet langer.

Ik moest naar buiten om foto's te maken.

De verpleging vroeg nog of het wel een goed plan was om me naar buiten te laten gaan, het was tenslotte koud en al bijna half tien, maar ze zagen ook aan de blik in mijn ogen dat 'het menens was'. Verbieden, of tegen houden had weinig zin. Suzanne moest en zou naar buiten al zouden haar vingers er vanaf vriezen.

Eenmaal buiten hing er een prachtige wolkendeken om de maan heen, maar ja, er was te veel lichtvervuiling om dat er mooi op te krijgen. En toen ik eenmaal op een plek was beland waar die lampen niet meer waren, warende wolken weggetrokken en viel mijn ultieme droomplaatje in duigen. 

Uiteindelijk werd dit één van de plaatjes....

Toepasselijk...die middag verlaat Sinterklaas gespeeld met mijn oude studie genootjes en nu....

Zie de maan schijnt door de bomen.....

De maan, mijn vriend....

Grote pret....

Soms mag ik wel eens onderwijs verzorgen op de psychologie faculteit. Vaak gaat het er dan om, dat studenten leren om op een goede, respectvolle manier gesprekken te voeren. Mooi meegenomen is dan ook nog, dat ze aan het eind van zo'n gesprek een idee hebben van je diagnose. En als ze aan het eind van de les ook nog twee taakjes van de intelligentietest bij je af hebben kunnen nemen, dan is het feest helemaal compleet.

Wat die diagnose betreft, zitten ze bij mij meestal een eind in de goede richting, ik heb van 'alles wel wat', dus het is een beetje 'schiet maar raak voor een knaak'. Ook al hebben we dan geen knaken meer tegenwoordig.

Ook die intelligentietest vind ik leuk, er was namelijk een tijd dat ik diezelfde test bij anderen steeds opnieuw af moest nemen. Al moet ik eerlijk toegeven dat de Engelse taal de moeilijkheidsgraad toch wel een klein beetje omhoog gooit (en dus mijn intelligentie een paar punten omlaag??)

Zo'n les wordt in stukjes opgedeeld en steeds word je onder handen genomen door een groepje van drie of vier studenten. Tussen die groepjes door, word je dan braaf naar de wachtruimte gestuurd, zodat ze met de hele groep kunnen overleggen hoe ze verder moeten...

In die pauzes verveel ik me soms een beetje.

Maar laatst dus helemaal niet.

Ik had grote pret.... met een Skelet!

 

huiswerk les 7: zelfportret: wie ben je? (2)

Als je met mensen in de stemmenhoorbeweging over Suzanne zou praten en ze weten even niet wie het is, hoef je eigenlijk maar drie dingen te zeggen die kenmerkend voor mij zijn..

Eigenlijk is één ding al genoeg: tekst shirts, dan weten de meesten het al. Iedereen moet altijd lachen om mijn shirts. Het is een prima manier om met mensen in gesprek te komen.

Sommige mensen zeggen dat het een vorm van zelf-stigma is. Zo mag je het noemen, ik noem het zelf spot, oftewel humor. Voor mij was het lange tijd ook een vorm van communiceren. Met mijn shirts drukte ik uit, hoe ik me voelde, omdat ik niet in staat was om het te zeggen.

Het tweede ding waaraan ze mij zouden herkennen is mijn Hippo.

Hippo heb ik gekregen van een van mijn 'real life Hippo's'. Ooit heb ik een verhaaltje geschreven over mezelf als een klein Olifantje dat allerlei dieren tegenkwam in zijn leven. Sommige dieren waren goed voor het Olifantje, andere dieren wat minder. Aan het eind kwam hij de Nijlpaarden (hippo's) tegen en die zetten hem weer met zijn slurf de juiste kant op.

Na het lezen van dat verhaaltje kreeg hij van een van deze Nijlpaarden deze kleine Hippo cadeau en sindsdien gaat Hippo overal mee naar toe. Hippo is dan ook een bekend fenomeen op congressen ed.

Het derde kenmerkende aan mij zijn Sudoku puzzels. Waar Suzanne gaat, gaan Sudoku puzzels. Sudoku puzzels zijn voor mij een manier om mijn stemmen te 'controleren en rustig te houden', maar ook om mijn gedachten te kunnen ordenen. Blijkbaar hou ik toch enorm van hokjes denken!!!

Als je al deze dingen samen noemt dan zullen ze binnen de stemmenbeweging al gauw roepen:

"Ah, Suzanne, yes.....Of course, I know her!!!"

So, that's me....denk ik.

huiswerk les 7: zelfportret: wie ben je? (1)

De afsluiting van de fotocursus, het is veel te snel voorbij gevlogen.

Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook wel fijn, want alle technische termen begonnen toch ook wel een beetje door elkaar te lopen en ik begon het spoor ook wel tamelijk bijster te raken.

Maar goed, als ik een foto mooi vind, ongeacht de toegepaste techniek, ben ik al blij.

Het huiswerk voor de laatste week is dan ook 'my worst nightmare': een zelfportret!!

Ik haat het om zelf op een foto te staan! En dan is 'haat' een understatement.

En dan is 'understatement' weer een understatement.

Ik heb het 'geluk' dat mijn hoofd zichzelf uitschakelt als ik in de spiegel kijk en ik mezelf negen van de tien keer niet zie, maar op een foto zie ik dat dus wel.

Soms is dat trucje van mijn hoofd dus niet zo handig, maar ja....

Een zelfportret, oftewel, laat zien wie je bent.

Wie ben ik?? tja, laat dat nou net de vraag zijn die mij mijn hele leven al bezig houdt en die me zeker op dit moment erg bezig houdt. Ik weet het namelijk niet. Ik ben stukjes, er is geen ik. Stukjes aan elkaar geplakt, of nog niet eens. Stukjes bij elkaar geveegd, zoals de letters van mijn naam een naam vormen.

Een aantal dingen zijn wel kenmerkend voor me en dat zijn mijn 'tekst-shirts' en mijn 'uitdagende/provocerende' houding.

Wie mij kent, zou mij ook herkennen op bovenstaande foto zonder mijn gezicht te zien, maar om mijn gezicht niet te verliezen, laat ik dat dan ook maar even zien.

huiswerkopdracht les 6: 'mijn droomhuis': achter deze deur zou ik willen wonen (3)

Dit is mijn woonkamer, en nee, het is niet speciaal zo versierd voor Kerst.

Het ziet er altijd zo uit. Dus oftewel is het 365 dagen per jaar Kerst, oftewel, ik doe niet aan Kerst.

Ik hou van lampjes, daarom bestaat mijn verlichting doorgaans ook uit wat je op de foto ziet; mijn kerstslinger, mijn lavalampen en stapels thee lichtjes in gekleurde houders.

Het voordeel van kaarsjes is, dat ze ook veel warmte afgeven en dat scheelt een boel in de stookkosten!

Ik blijf natuurlijk een Hollander!

Fijn is ook, dat mijn onderburen allemaal vrij oud zijn en dus heel hard stoken. 

Aangezien ik op de derde verdieping woon en ik bij natuurkunde al leerde 'warme lucht stijgt op' (dat is ook het enige dat ik onthouden heb daar), profiteer ik heerlijk van hun ouderdom mee en hoef ik nauwelijks te stoken.

Er gaat niks boven kaarslicht en met een deken op de bank met een heerlijk hete kop thee of een mok warme chocolademelk.

Mijn huis is een 'georganiseerde puinhoop'. Ik vind dat best, ik kan meestal alles vinden wat ik nodig heb. De problemen treden meestal pas op, op het moment dat ik ben gaan opruimen, dan kan ik niks meer terug vinden en dus vermijd ik dat punt zo lang mogelijk.

Mijn huis mag dan wel niet het toppunt van orde en netheid zijn, maar het is mijn huisje en mijn chaos. Ik vind het er gezellig en ik voel me er thuis en dat is het belangrijkste.

Home Sweet Home!

huiswerk les 6: 'mijn droomhuis': achter deze deur zou ik willen wonen (2)

Deze deur kwam ik tegen tijdens een wandeling naar de dorpskern van Kropp, Noord-Duitsland.

Het is niet de deur van een woonhuis, maar de deur (ook wel poort genoemd) naar een tuin.

Of deze poort nog gebruikt wordt, weet ik niet.

Ik zou niet achter deze deur willen wonen, lijkt me een beetje koud, zo in een tuin, zonder beschutting: respect voor de daklozen!

Maar hoe dan ook, deze deur spreekt zeker tot mijn verbeelding!

Op de deur kleven twee schoenen en dat wakkert onmiddellijk mijn verbeelding aan.

Van wie zijn die schoenen? Waarom hangen ze hier? Wat is er met die persoon gebeurd? is hij opgebeamd door Scotty?

Had deze persoon zijn schoenen niet meer nodig? Waar zijn die schoenen allemaal geweest?

Als schoenen zouden kunnen praten, wat zouden ze dan allemaal te vertellen hebben?

Zouden ze stinken?

Ik kon de verleiding weerstaan en heb er niet aan gesnuffeld, maar in mijn hoofd blijft het maar knagen....

Waarheen leidt de weg.....

huiswerk les 6: 'mijn droomhuis': achter deze deur zou ik willen wonen (1)

Ik heb geen echt droomhuis. Maar ik kan er niet omheen dat de woning waar ik nu woon, MIJN huisje is.

Voor ik in deze flat terecht kwam. woonde ik steeds in studentenkamers. Dit was mijn eerste eigen flatje.

Eerlijk is eerlijk, dit is niet de woning waar ik oud wil worden.

Nu wil ik sowieso niet oud worden, maar toch.

Mijn woning is slecht onderhouden, het ligt niet in een goede buurt en sinds begin dit jaar kan ik ook niet meer zeggen dat ik super leuke buren heb.

Maar ik vind dat ik mijn huisje zelf gezellig heb gemaakt, het is mijn huisje, mijn veilige plek.

Wat je op het plaatje ziet, is de deur van de hal naar de woonkamer.

Het rode huisje dat je onder in beeld ziet, is een huisje waar ik best zou willen wonen: het is het cluedo één persoons spel huis. Daar zou ik best willen wonen. Ik ben dol op spelletjes, maar helaas kun je de meeste spelletjes niet alleen doen, dit spelletje wel.

In dit huisje is altijd spanning en sensatie: er is een moord gepleegd en aan de hand van tien aanwijzingen moet jij die moord oplossen: een puzzel dus, en laat mij nou gek zijn op puzzels!

De poster heb ik gekregen van een meneer uit Fiji, die een artikel over mij gelezen heeft n.a.v. een workshop die ik gegeven heb in Ierland ooit. Hij wilde graag bij mij in Ierland, in mijn bedrijf stage komen lopen.

Helaas voor hem, woon ik niet in Ierland, noch heb ik daar een eigen bedrijf, maar de poster vond ik wel mooi en kleurrijk, dus die hangt op de deur.

Het witte papier is mijn manier om het huishouden te doen: een grapje.

En de kaart die er links naast hangt is een kerst kaart die ik vorig jaar gemaakt heb voor mijn internationale vrienden. Het speciale daaraan is, dat ik er een foto van mezelf op heb staan. Dat gebeurt niet vaak, want ik haat foto's waar ik zelf op sta, maar op deze foto, vind ik mezelf wel leuk staan. en om dat te vieren heb ik mezelf op MIJN deur geplakt, van MIJN huis...

Welkom in MIJN huisje, achter deze deur woon ik......meestal.

Op zoek....

Tijdens de les vandaag werden we naar buiten gestuurd met de opdracht: je hebt een half uur de tijd: maak drie foto's en maak daar een verhaal van. Nu heb ik naast fotograferen nog een hobby: kinderverhaaltjes/gedichtjes schrijven, dus dat heb ik even gauw gecombineerd. Bij de meesten werd drie al gauw vier, zo ook bij mij. Laten we dat maar fotografelijke vrijheid noemen.... Mijn interpretatie van de opdracht:

Op zoek.....

Er was eens een aapje, schattig en klein

die ervan baalde gescheiden van zijn familie te zijn.

Hij zocht in alle hoeken en in alle gaten,

maar had geen idee waar ze nu toch zaten.

Hij kwam Sissy tegen en vroeg het de oude wijze slang:

"nee", antwoordde deze, "ik heb ze niet gezien ben ik bang".

Hij liep verder naar het stoerste beest dat hij kon bedenken

en deze bediende het aapje op zijn wenken.

Hij vloog door de stad, in supersonische stand,

en toen dat niet hielp, zocht hij door het hele land.

Uiteindelijk vond hij verscholen onder een brug,

één van de verloren broertjes van het aapje terug!

Het aapje sprong een gat in de lucht !!!

De vogel vloog weg met zijn supersonische vlucht.

De broertjes zijn dolgelukkig en dat kun je duidelijk zien,

en wie weet, word jij het volgende slachtoffer van hun apenstreken misschien!

huiswerkopdracht les 5: klein maar fijn (3)

Goed, en dan nog een detail foto van mijn horloge. 

Hier kan ik heel kort over zijn, al zul je dat met de kleine versie van de foto niet zien. 

Het gave aan deze opname vind ik dat het zo scherp is, dat je de woorden 'stainless steel' kunt lezen aan de binnenkant van de gesp.

Gaaf toch???

huiswerkopdracht les 5: klein maar fijn (2)

Wederom een macro (of is het een detail?) opname...

Geen idee, het is in ieder geval mijn horloge en mijn horloge is heel belangrijk voor me.

Om te beginnen is mijn horloge, of in ieder geval stukjes ervan, geel. Geel is mijn lievelingskleur. Je zag het al in mijn schoenen, mijn usb stick is geel en zelfs mijn auto is tegenwoordig van het soort geel dat je op de foto ziet, ik pas mijn omgeving dus perfect aan mijn horloge aan.

Veel mensen kijken tegenwoordig op hun telefoon als ze willen weten hoe laat het is, ik niet. Als ik mijn horloge een dag vergeet om te doen (omdat ik haast heb) dan voel ik me naakt.

Mijn horloge is tevens ook mijn wekker. Dat heeft voor en nadelen, afhankelijk van welke kant je het benadert. 

Het alarm op mijn horloge gaat maar één keer af, besluit ik dan om nog twee tellen te blijven liggen en donder ik weer in slaap, dan kom ik dus te laat, snoozen is met mijn horloge dus geen optie. 

Ik ben gehecht aan mijn horloge. Soms misschien wel iets te veel. 

Voordat ik deze kreeg (lees: kocht) had ik een horloge waarvan de wijzerplaat licht gaf in het donker (zonder op een knopje te duwen). Ik was verrukt van dat ding en toen het onrepareerbaar kapot ging ben ik dagen van slag geweest en heb de ogen uit mijn kop gejankt. Tot ik dit horloge tegenkwam.

Maar ook een horloge voelt zijn biologische klok tikken. 

Daarom ben ik nu al aan het tweede gele horloge bezig.
Gelukkig hadden ze deze nog wel in het assortiment!

Je zult maar een obsessie hebben!

huiswerkopdracht les 5: klein maar fijn (1)

Bij deze huiswerkopdracht (waarvoor ik wederom de uitleg had gemist) ging het om detail- en macro opnames.Oftewel, een stukje ergens uit of heel dicht op je object gaan zitten. Eerlijk is eerlijk, het verschil was (en is) me niet helemaal duidelijk, want een detailopname kun je volgens mij perfect in de macro stand maken. Maar goed...

Op woensdag is het cursusdag en op dinsdag had ik nog steeds geen foto's. Geen tijd, doodmoe van al het reizen en zoveel te doen, zo druk (vooral in mijn hoofd). Maar met niks aankomen, dat is doorgaans ook niet echt mijn stijl!

Nu wil het feit dat ik samen met een cursusmaatje 2,5u in de trein mocht zitten (en ook nog eens zo lang terug!) naar een superinspirerende middag. 

Het is heerlijk om te zien dat ik niet de enige ben die zo besmet is met dit 'fotovirus' en dat cursusmaatje, net zo bezeten is als ik! Kortom we begonnen wat te expirimenteren in de trein en hielden daar niet meer mee op!

Het plaatje is een detail (en tevens macro) opname van mijn schoen. 

Ik ben klein en mijn voeten nog kleiner. (gelukkig maar, anders zou dat er erg raar uitzien.) 

Dat betekent dat ik dus een kindermaat heb en dat betekent weer dat ik heel makkelijk schoenen met klitteband kan kopen (en plaatjes van spongebob, barbie, cars etc). 

En ja, ik kan best mijn veters strikken hoor (als ik heel erg mijn best doe), dat is het niet! 

Op deze foto staat eigenlijk de verkeerde schoen. Het had namelijk mijn blauwe schoen van dit merk moeten zijn. Die blauwe schoenen hebben namelijk letterlijk de hele wereld over gereisd (deze slechts de helft). 

Ik ging ermee naar Australië  en daar waren die schoenen al zo lek als een mandje, helemaal afgetrapt en ik had besloten ze daar achter te laten, maar toen puntje bij paaltje kwam, of kangaroo bij prullenbak (het is maar hoe je het bekijkt), kon ik het niet over mijn hart verkrijgen ze daar achter te laten! Ze zijn dus mee terug gekomen naar Nederland alwaar ik via internet exact hetzelfde paar heb gekocht en voor het gemak ook maar meteen een tweede (van de foto) erbij heb besteld.

Mooi aan de foto vind ik dat je (als je het merk niet zou kennen) niet meteen zou weten wat het is...denk ik. 

Ook vind ik het mooi dat je het stiksel en het materiaal zo duidelijk kunt zien.

Een minder detail....om deze foto te kunnen nemen, heb ik mijn schoen uitgedaan....

Cursus maatje leeft nog, dus de stank viel dus blijkbaar best mee!

huiswerkopdracht les 4: de wereld in beweging (2)

Tja, en toen stond er in de theorie dus nog zoiets beschreven dat "pannen" wordt genoemd. Ik weet niet hoe je het uitspreekt, maar ik weet dat ik van koken hou en daarvoor gebruik je pannen, dus ik wilde dit ook wel eens uitproberen. 

Het idee daarachter (pannen dus) was, dat je zodra je bewegende object in je scherm verschijnt je afdrukt en dan met het object in hetzelfde tempo mee beweegt, waardoor het object scherp wordt en de achtergrond vaag.

Nou ik kan u uit de grond van mijn hart vertellen dat de praktijk niet zo simpel is als de uitleg hierboven misschien doet suggereren.

Ik heb ruim twee uur (in de regen) langs de Thames gestaan en geprobeerd (zee)meeuwen vast te leggen. 

Nu zijn meeuwen de 'pestkoppen' onder de vogels: zij vliegen namelijk niet braaf in een rechte lijn voorbij. 

Nee. Meeuwen komen aanvliegen, je neemt ze in je beeld, drukt af, gaat ze volgen.....de meeuw krijgt dat door, ziet jou bewegen en denkt: FOOD!!!!!!!! en vliegt vervolgens recht op je af! Mensen om me heen hebben zich dan ook twee uur lang flink vermaakt met mijn ontduik pogingen!

Ook hebben meeuwen de neiging om hun darminhoud uitgerekend op je hoofd of jas te droppen in volle vlucht. Dat hebben ze dan ook maar liefst vier keer gedaan. 

Tja, wat wil ik ook? Straatartiesten willen immers ook geld als je ze op de foto zet!

Nu is het zo dat er voor mij twee dingen zijn die London symboliseren, al sinds de basisschool (we moesten toen zelf een reisgids maken, zonder er ooit geweest te zijn). Dat zijn de Big Ben en de Tower Bridge.

Ik wilde voor deze opdracht dan ook persé een 'scherpe' vogel hebben, met de Big Ben op de achtergrond.

Ik vind dan ook dat ik er redelijk in geslaagd ben. Er waren foto's waar de vogel scherper was, maar die hadden niet de goede achtergrond, dus kwamen niet door mijn selectieprocedure heen (Henk Jan Smits is er niks bij!) 

Hoezo perfectionistisch???

Ik heb me één ding voorgenomen. Als ik deze techniek óóit onder de knie krijg, zodanig dat de vogel perfect scherp is en op de achtergrond ook datgene staat, perfect op de manier zoals ik me dat gewenst had, dan spijt het me voor mijn nieuwe werkgever, maar dan overweeg ik toch écht een carriereswitch.

huiswerkopdracht les 4: de wereld in beweging (1)

De opdracht van deze week was de wereld in beweging: leg beweging vast. Nu zat ik in het buitenland (ach wat een straf) en dus had ik de uitleg van de theorie gemist. Tja, je moet keuzes maken in het leven en offers maken, moeilijk, maar het is niet anders. 

En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik beweging vastleggen misschien wel het moeilijkst vind van alles wat we tot nu toe geleerd hebben.

Terwijl ik in London was, gingen we naar een dierenpark waar dieren worden opgevangen die mensen ooit als huisdier hebben aangeschaft en toen tot de conclusie kwamen dat dat niet zo slim was, of dieren die ooit in de UK gevonden zijn en verzorging nodig hadden en niet meer uitgezet konden worden (en hun nakomelingen natuurlijk). 

Ik heb een fascinatie voor roofvogels, dat heb ik al elders in een blog geschreven. Ik kan immens genieten van roofvogel shows (maar uiteraard ook van roofvogels in het 'wild').

Roofvogels blijven wilde dieren, hebben ze een slechte dag, dan hebben ze een slechte dag. Ze halen dan uit om de volgende dag weer te doen alsof er niks aan de hand is. Het lijkt mij wel!

Het mooie aan deze foto vind ik dat je de daadwerkelijke beweging niet echt ziet, maar de foto straalt voor mij aan alle kanten beweging uit!

Ook het feit dat de vogel niet helemaal in beeld is, vind ik eigenlijk erg mooi. 

Het 'vreemde licht' heeft denk ik te maken met de schemering die op dat moment in viel, maar daardoor krijgt de foto ook een mysterieus tintje en dat bevalt me prima, want dat is ook de sfeer die ik vind passen bij deze schepsels.

Blijft staan dat ik ook een ultiem gevoel van vrijheid krijg als ik hiernaar kijk, maar dat roep ik tegenwoordig ook bij bijna alles.....maar ja. 

Deze foto maakte me helemaal happy! 

Ik ben er trots op!

huiswerkopdracht les 3: lijnen en figuren (3)

Eén dag na les 2 van de cursus, mocht ik voor werk naar Noord-Duitsland afreizen, Kropp om precies te zijn. Ik zou daar één van de dingen gaan doen, die ik het liefste doe: een workshop geven over stemmenhoren. 

Als je dat wat je graag doet mag combineren met iets anders wat je graag doet (reizen), dan kun je met recht zeggen dat je een bevoorrecht mens bent.

Mijn reizen door Duitsland verlopen over het algemeen met een overstap in Station Kölln. En ik kan u vertellen dat ik dat sinds deze fotocursus geen straf meer vind. 

Iedere keer opnieuw heb ik daar ruim een half uur overstaptijd (mits de trein op tijd is, maar het is gelukkig geen NS) en deze keer begon ik bijna te hopen dat mijn vervolgtrein een fikse vertraging zou hebben.

Station Kölln heeft veel mooie elementen, het was lastig om er daar maar één van te kiezen voor de huiswerkopdracht. (Gelukkig heb ik mijn blog, waar ik als ik dat wil meer kan laten zien.)

Station is Kölln is mooi, en hoewel niemand me hier kent, kijken ook hier mensen me weer aan alsof ik gek geworden ben. Ze vragen nog net niet wanneer mijn volgende afspraak met mijn hulpverlener is, maar ik zie de nodige wenkbrauwen omhoog gaan als ik weer eens op mijn knieën val voor een paal, voor stoeltjes of voor andere doodsimpele dingen...

Laat ze maar denken, op een station heeft tenslotte ieder zijn eigen verhaal en bestemming!

huiswerkopdracht les 3: lijnen en figuren (2)

Toen ik na de fotocursus nog nagenietend, maar doodmoe op weg naar huis ging en uit de bus stapte, zag ik dit plaatje en bedacht me geen moment: dit waren de lijnen en figuren die ik wilde hebben!

Voor de mensen die het niet zien, het is een stoep (dus regelmatige lijnen dankzij de stoeptegels) met daarop de schaduw van de kale takken van de boom (figuren).

Als je heel goed kijkt, zie je onderin de foto een 'perkje' waar een boom in staat. 

(Ok, ok, die boom zelf zie je niet, maar geloof me maar dat hij daar staat!)

Het grappige daaraan vind ik zelf dat dat echter niet het perkje is van de boom die de schaduwen levert, want die staat buiten het beeld aan de bovenkant van de foto.

Het 'vreemde' oranje-achtige licht is afkomstig van de oranje lantarenpaal die er staat (ook buiten beeld overigens).

Waarom oranje??? Waarschijnlijk omdat  in Nederland alles vaderlandslievend moet zijn???

Geen idee, maar hoe dan ook: ik heb genoten van dit lijnenspel.

huiswerkopdracht les 3: lijnen en figuren (1)

Dit is een van mijn huiswerkfoto's voor de opdracht 'lijnen en figuren'. 

Hij is genomen op station St Pancras in London. Daar heb ik  uren rondgelopen om foto's te maken, in een poging om dat wat ik wilde perfect in mijn camera te vangen. 

Wat je hier ziet op de foto is een deel van het standbeeld van de heer Betjeman en het dak van het station, een kunstwerk op zich. Heer Betjeman was erg belangrijk in de geschiedenis van het station. Toen men dit prachtige Victoriaanse gebouw ooit wilde slopen, noemde hij dit plan 'criminal folly' en hierdoor heeft hij het gebouw min of meer gered van de ondergang. Met dank, Sir John Betjeman.

Stations vind ik een prachtige plaats. Het is een beetje een mysterieuze plaats. Het is een plaats waar verhalen samen komen, alleen weet je bijna nooit het verhaal, tenzij je ernaar vraagt. 

Iedereen die er komt begint of eindigt een reis, is op zoek naar (of is zojuist aangekomen) op een bestemming. 

Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel avonturen.

En iedereen zwijgt.....

Mysteries gevangen onder een dak, weggevoerd op een rails, naar wie weet waar!

Oost, west .....

De afgelopen weken was ik veel van huis. Dat betekent doorgaans niet in mijn eigen bed slapen en niet omringd zijn door mijn eigen knuffels.

Ja u leest het goed. Ik ben een volwassene wiens bed doorgaans vol ligt met hordes knuffelbeesten in alle soorten en maten.

Elk knuffelbeest heeft zijn eigen rol en functie en ja, dat zijn twee verschillende dingen. Sommige van de knuffeldieren zijn van mijzelf, anderen behoren toe aan mijn stemmen (en dus indirect ook aan mij).

Als ik naar het buitenland moet raakt mijn jongste stemmetje altijd een beetje in paniek, want tja, dat betekent afscheid nemen van de knuffels en niet iedereen kan mee. Er moeten dus keuzes gemaakt worden. 

Inmiddels ben ik zelf wel zo ver dat ik haar keuze voor kan laten gaan op mijn voorkeur en dus word ik tegenwoordig doorgaans vergezeld door Puppy op mijn reizen.

Vorige week kwam ik na een workshop terug op mijn hotelkamer en trof daar het bovenstaande tafereel aan, dit tot grote vreugde van mijn kinderstemmetje:

Er was goed voor Puppy gezorgd, hij was verwend en hij was blij: hij voelde zich thuis.

En misschien ligt dat wel aan mij, maar wat is thuis eigenlijk???

Je kunt mij (bijna) overal op de wereld neerzetten en ik vind er mijn weg en ik voel me er thuis. 

Komt dat dan omdat ik me er daadwerkelijk thuis voel? Of ligt dat aan het feit dat ik het gevoel heb dat ik nergens thuis hoor en dat ik daarom bijna overal wel kan aarden???

Geen idee.... Maar zittend achter mijn eigen computer in mijn eigen woonkamer denk ik:

Oost, west, 'eigen huis' best.

Zoekt....

Afgelopen week mocht ik voor het tweede jaar op rij in Ierland op een congres 'iets doen'. 

Nu is Ierland best groot, dus om het iets specifieker te maken, ik was in Cork.

Nu is 'iets doen' ook niet echt specifiek, dus om dat ook wat meer te concretiseren zal ik even vertellen dat ik er een workshop mocht verzorgen. Vorig jaar heb ik daar samen met een collega een 'keynote speach' verzorgd (voor degenen die niet zo vaak naar congressen gaan: dat is één van de hoofdlezingen) en dat was best aardig bevallen. 

Dat ging destijds zo goed, dat ik een staande ovatie kreeg. Alleen kan ik me dat niet herinneren, omdat ik niet wist hoe snel ik van het podium af moest komen. Ik heb dus niet al die klappende mensen aangekeken, maar was druk bezig met mijn sprint, weg van het spreekgedeelte.

Vorig jaar was ik druk op zoek gegaan naar het stadscentrum van Cork, want iedereen die hoorde dat ik daarnaartoe ging was uiterst jaloers: Cork was zó'n leuke stad! En dus ging ik op weg naar het centrum.

Met het richtingsgevoel van een overreden slak, kwam ik daar nooit aan. Sterker nog, ik eindigde in de gevangenis, die nu overigens een museum is. Maar het centrum van de stad heb ik nooit gezien.

Dus dit jaar wilde ik persé een nieuwe poging ondernemen. 

Zo gezegd, zo gedaan.

Ik liep zowaar de goede kant op, en na een paar kilometer begon het 'cats and dogs' te regenen. 

(wist u overigens dat geen hond die uitdrukking daar gebruikt en dat dat gewoon iets is dat wij, domme Hollanders,  hier op school leren???)

Na een half uur en geen droge vezel meer aan mijn lijf kwam ik in het centrum aan. 

Cork, city of welcomes. Ik voelde me in dit centrum alles behalve welkom, maar dat terzijde.

Ik had gevonden wat ik zocht.

Zoekt..... en gij zult vinden. 

Maar dat wil nog niet zeggen dat datgene wat je vindt, ook daadwerkelijk datgene was wat je zocht!

Fly like an Eagle....

Er zijn meerdere dingen die mij fascineren.

Roofvogels is een fascinatie die ik altijd heb gehad en die waarschijnlijk nooit meer over zal gaan.

Natuurlijk is het super om deze beesten in de vrije natuur te zien, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit of je ze in de vrije natuur ziet of in een roofvogelshow.

Het mooie aan deze beesten is namelijk dat het roofdieren zijn.... en blijven....

Je kunt ze trainen om van handschoen naar handschoen te vliegen door ze stukjes kip, muis, hagedis enz. te voeren, maar als ze geen zin hebben, hebben ze geen zin.

Als ze je niet leuk vinden, of je niet mogen, dan laten ze je dat merken.

Roofvogels zijn onvoorspelbaar, zelfs voor hun verzorgers. Ik denk dat ik ze daarom graag mag! Als ze een slechte dag hebben, dan kunnen ze zelfs hun favoriete verzorger aanvallen, om de volgende dag weer gewoon te doen alsof er niks aan de hand is... Heerlijk!

Roofvogels geven mij een machtig gevoel. Een gevoel van vrijheid.

Ze zweven door de lucht, zijn vogelvrij en hebben op zich niet zo heel veel vijanden.

Ik vind het machtig mooie dieren, ik kan er uren naar kijken.

Ik heb dan ook besloten dat ik in een volgend leven oftewel een roofvogel, oftewel een valkenier word!

I want to fly like an eagle!

aai poesje, aai poesje....

Er zijn een paar dingen die mij mijn leven lang al intrigeren.

Een van die dingen is/zijn straaljagers. Waarom?

Waarschijnlijk omdat mijn vader en broer dat razendinteressant vonden en ik daarin mee ging. Ik vond ze mooi, ze konden hard, ze maakten veel herrie en ooit strooide een F16 consumptiebonnen uit op een vliegshow en wist ik, met mijn 1.40 tussen al die graaiende mensen met een prachtige snoekduik, gevolgd door een prachtige judorol, er maar liefst twee uit de lucht te grissen.

Maar toch heeft die liefde niks met dit stukje te maken. Of misschien toch wel een klein beetje.

Een andere grote liefde van me is mijn liefde voor wilde dieren. Ik ben twee keer op safari geweest om Olifanten te kijken, mijn lievelingsdier. Olifanten zijn groot, dik en ze vergeten niks. we hebben dus twee van de drie overeenkomsten. (hint: groot ben ik niet). Eerst ging ik naar het Krugerpark dat overbevolkt zou worden door olifanten, maar juist daar heb ik geen olifant gezien en dus had ik een perfect excuus om terug te keren.

Tijdens die reizen werd ik verliefd of het bovenstaande dier; de cheetah!

(en daar is de gelijkenis; cheetahs kunnen ook heel hard!)

Waarschijnlijk niet precies het bovenstaande dier, want dat is in Engeland geboren en getogen, maar toch.

Voor mij zou de cheetah de 'Koning der dieren' moeten zijn.

Afgelopen weekend was ik in een park in Engeland waar ze wilde dieren opvangen en verzorgen en een thuis geven. Ze geven er roofvogel shows en onderdeel van deze shows is deze cheetah. Ik dacht dat de man, die sowieso al hilarisch was, een grapje maakte.

Hij liet ons zien hoe snel een cheetah was door hem achter een nep prooi aan te laten rennen en hem vervolgens te belonen voor zijn prestatie met een echt stukje vlees.

Mijn fascinatie voor de cheetah is alleen maar gegroeid.

Deze cheetah is niet wild, niet door iedereen aaibaar, alleen door de man die hem hier aan een riempje vast heeft (omdat hij hem met de fles heeft grootgebracht), de enige cheetah die in Engeland in shows aan een 'zipline' los mag rennen, die zomaar spint in de microfoon, als de verzorger hem over zijn kop aait. 

Een beetje een wilde/tamme cheetah.

Aai poesje, aai poesje, maar geen rot kat....

Aai poesje, aai poesje......prachtige kat!!!!

Boven de wolken...

....schijnt de zon...

En toen ik wakker schrok in het vliegtuig en me humeurig afvroeg wie er toch met dat felle lichtje in mijn ogen zat te schijnen, was ik meteen wakker.

Mijn emotie schoot van irritatie level tien naar ontroeringslevel tweehonderd.

Want oh jee, sinds ik de wereld in mijn camera probeer te vangen lijkt het wel alsof niet alleen de wereld van alledag voor me opengaat, maar ik word ook nog eens een sentimentele zak hooi.

Ik roep ineens de hele dag: 'oh wat mooi', 'oh, wat gaaf', 'jeetje, dat is mooi, dat is echt genieten'.

Ik wist echt niet dat de wereld zo mooi was.

Mensen die me wat beter kennen, krabben zich bedenkelijk op hun hoofd en vragen me, bij een reeks van dit soort uitspraken achter elkaar, met een serieuze blik in hun ogen of het wel goed met me gaat en of ik wel genoeg slaap en wanneer mijn volgende afspraak met mijn behandelaar gepland staat. 

Maar mensen, maak jullie maar geen zorgen hoor: alles gaat goed. 

Misschien zelfs in sommige opzichten wel beter dan ooit.

Ik heb het spreekwoord gewoon nooit goed begrepen.....het is niet achter....het moet zijn:

Boven de wolken, schijnt de zon!

In de wolken...

In de wolken zijn wordt in ons dagelijks taalgebruik meestal gebuikt als je ergens heel blij over bent.

Ik ben niet de meest nuchtere persoon, en soms juist ook wel, maar ik ben maar zelden zo blij dat ik mezelf 'in de wolken' noem.

Vanochtend was ik echter wel in de wolken, of eigenlijk beter gezegd, net boven de wolken en ik werd er ook nog bijzonder blij van.Zo blij, dat ik meteen mijn camera ging zoeken en daarbij minstens drie mensen wakker heb gestoten. 

Zo blij, dat ik bijna zou zeggen:

Ik ben in de wolken!

Kiekeboe!!!

Kropp heeft iets met koeien. Wat ze precies met koeien hebben, daar ben ik nog niet achter.

Behalve dan, dat als je koe op je bord bestelt, je ook een flink stuk koe krijgt, maar datzelfde geldt voor varken, vis en al het andere eten.

Dus dat is niet specifiek voor koe.

Maar deze koe heeft het goed bekeken. Hij heeft het beste plekje in huis gekozen, of in ieder geval het hoogste plekje in huis, want vanuit zijn plekje vlak onder het dak, kijkt hij uit op de mensen die onder hem doorlopen, rijden of fietsen.

Wat zal hij denken? Zou hij (of is het een zij) nooit eens de neiging hebben om naar beneden te komen en eens tegen de rest te vertellen wat hij (dan wel zij) er allemaal van denkt??

Ik weet het niet....misschien zegt hij (of zij) ook wel alleen maar:

kiekeBOE!

I want to get out of this place....

De afgelopen dagen had ik het genoegen om een tweedaagse workshop mee te mogen verzorgen in het plaatsje Kropp. Voor de niet-Duitsers onder ons, dat ligt bijna tegen Denemarken aan, in Schleswig Holstein (en nu maar hopen dat ik dat goed schrijf).

Omdat ik tijdens die workshops veel over mijn ervaringen met stemmenhoren vertel en ik tegenwoordig zowaar daar ook nog wel eens wat bij ga voelen, moet ik met enige regelmaat even naar buiten om een stukje te lopen, voor mijn hoofd van drukte uit elkaar knalt

(dat geeft zo'n rotzooi!).

Zoveel stemmen, continu een andere taal spreken en dan ook nog eens dealen met emoties waar ik niet mee dealen kan, en met stemmen die weer niet met mij en mijn niet kunnen dealen met emoties moeten dealen,

(ja lees dat maar eens even na...)

dat valt nog niet mee.

Gelukkig hebben mijn collega en ik een taakverdeling waarbij dit ook mogelijk is en neemt hij zonder moeite de boel waar.

Goed, als ik voor de 10e keer of zo mijn rondje rond de kerk loop (tja veel meer is er ook niet in Kropp), zie ik ineens vanuit mijn ooghoek het bovenstaande tafereel.

Een big smile verschijnt op mijn gezicht en ik trek mijn camera uit mijn zak!

Als ik die koe zou zijn, zou ik het ook op een rennen zetten en maken dat ik daar weg kwam.

Een slager maakt doorgaans gehakt van een koe!

Ieder huisje.....

Mijn hele leven ben ik al als de dood voor spinnen. Kleine spinnen, grote spinnen, alleen die hele dunne, met die hele dunne pootjes, die vond ik nooit zo heel eng, maar liever toch niet in mijn buurt.

Ongeveer een jaar geleden besloot ik al mijn denkwerk (ik wilde van die angst af) toch eens om te zetten in daden: ik meldde me aan voor een spinnenfobie training bij de lokale hulpverleningstent. 

Omdat ik niet zo simpel in elkaar zit en de bij angst horende gevoelens ook 'uit kan schakelen' besloot men dat het niet zo'n simpele behandeling zou worden. Er moest eerst toestemming gevraagd worden aan de opperspinnenangstoverwinleraar (scrabble doen?) of ik toch wel een geschikte kandidaat was.

Toen men daar eenmaal over uit was, speelde er zoveel in mijn leven dat ik dacht dat exposure therapie (zoals dat met een duur woord heet) naast al die dingen misschien wel wat heel veel zou zijn. En dus werd het uitgesteld. 

Vervolgens toen ik er klaar voor was, hadden zij geen spinnen 'op voorraad' en hadden ze hun grootste monster moeten laten gaan, Spinnen zijn immers niet gemaakt om in een potje te leven.

Twee weken geleden mocht ik met een van mijn favoriete pubers voor zijn verjaardagsfeestje naar een 'reptielendierentuin' en onderdeel van het programma was jawel, een heuse wurgslang om je nek en erger nog: een vogelspin op je hand houden.

Nu laat ik me natuurlijk niet kennen en dus heb ik ook die vogelspin op mijn hand gehad, in twee handen om precies te zijn, want in één hand past dat bij mij niet. En twee keer ook nog omdat de eerste keer het fototoestel weigerde. 

Sindsdien, heb ik ineens een obsessie voor spinnen! En lucky me, het is kruisspinnen tijd!!!!

Dus dankzij een door reptielen geobsedeerde puber (in plaats van door een gerenomeerd therapeut), ben ik nu grotendeels van mijn spinnenfobie af.

Dat kruis hoef ik niet meer te dragen!!!

genieten....

De vrijdag begon met een regenboog op de werkvloer. Totaal uitgeput verlaat ik het pand. Mijn allereerste officiële werkweek heb ik overleefd en ik heb het zelfs voor elkaar gekregen om alvast wat uren 'in te halen' (of is het vooruit te werken) voor volgende week (en de week erna)  als ik in het buitenland ga zijn.

De snelste bus van werk naar huis heb ik gemist, voor lopen heb ik echt geen energie meer, en dus neem ik de bus, waarmee ik een (ongewenste) 'sightseeing tour' door Maastricht krijg. 

Terwijl ik op het gebrom en gehobbel van de bus bijna in slaap sukkel wordt mijn oog ineens getrokken door de lucht buiten. Het loopt tegen zessen en de zon is hard zijn best aan het doen om onder te gaan. 

De kleuren die ik in de hemel zie zijn onbeschrijfelijk mooi en mijn mond valt van pure verbazing open. Ik kijk en ik geniet...

De mevrouw achter mij in de bus, kijkt naar mij en zegt "je zit te genieten hè kind? ik zie het." 

Ik knik en blijf naar buiten staren al denkend: hoe zou ik dat op mijn camera kunnen vangen hier vanuit de bus, of zal ik uitstappen en dan een half uur wachten op de volgende bus...ik denk stevig na...

De meneer aan de andere kant van het gangpad bemoeit zich er ook mee: "waar zit jij dan zo van te genieten?". Ik kijk de meneer even kort aan en raad hem aan eens naar links te kijken. Hij kijkt en vraagt me dan: "wat zou ik dan moeten zien waarvan ik kan genieten?". 

Ik besluit om het er maar bij te laten: als hij het niet zelf ziet dan zal mijn uitleg wel niet helpen.

Ik besluit niet uit te stappen, ik wil echt naar huis. De bus rijdt immens om, misschien kan ik op de Via Regia  mijn slag slaan, daar is immers een open vlakte aan de juiste kant. 

Maar helaas is de Via Regia al een transitieproject voor de wegen in België, met andere woorden, het asfalt is zo beroerd dat de bus zo gigantisch hobbelt en stuitert, dat ik geen 'steady shot' kan nemen. Toch vind ik de kleuren zo ongelooflijk mooi dat ik ze u niet wil weerhouden.

Kijk en geniet!!! Wat is de wereld toch mooi! 

De zon daalt, mijn energie level schiet omhoog!

Aan het einde van de regenboog....

Het is vrijdagochtend en aangezien ik nu een officieel contract heb en 20 uur per week 'vol moet maken', haast ik me, ondanks alweer een slapeloze nacht, naar kantoor. 

Ik mis de bus, omdat ik (alwéér) zonodig mijn nieuwe hobby moest beoefenen: fotograferen, waardoor ik de tijd vergat en het grote rood witte Veolia monster in mijn ooghoek voorbij zie scheuren, dus besluit ik te gaan wandelen, maar daardoor kom ik natuurlijk wel later op kantoor aan.

Bij binnenkomst besluit ik in het voorportaal dat ik nog niet genoeg gewandeld heb, tenslotte is het maar 40 minuten lopen van huis naar werk en die ene verdieping kan ik dan ook nog wel per trap afleggen. Ik ben tenslotte niet echt lui, ik doe maar alsof !

Ik gooi de deur open richting trappenhuis, wil doorlopen naar de volgende deur, en ineens valt mijn oog op de grond.... 

Niet letterlijk natuurlijk, dat zou een rotzooi geven, maar er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht en ik haal voor de zoveelste keer tijdens deze wandeling mijn camera uit mijn zak.

Aan het einde van de regenboog..... begint mijn werkdag!

Betrapt !!!

Zoals ik al zei hou ik van lampjes. Het Vrijthof in Maastricht staat in elk reisboek beschreven als 

'the place to be'. 

Persoonlijk vind ik het Vrijthof zelf maar saai. 

Maar dat neemt niet weg dat er om het Vrijthof heen een aantal behoorlijk mooie plekjes zijn. 

Rustige plekjes ook, waar je op een vrijdagavond rond elf uur best wat stiekeme dingen kunt doen zonder dat al te veel mensen dat dan in de gaten hebben....

Jammer, voor de blowende jongetjes kon ik ze niet buiten beeld houden.

Gelukkig voor de blowende jongetjes, is de foto te klein zodat papa en mama ze niet kunnen herkennen, want erg oud waren ze nog niet. 

En gelukkig voor u gaat een foto nog steeds niet samen met geur.....het was goede wiet, waarvan genoten moest worden op dit mooie plekje. 

Geef de kids eens ongelijk!