Ieder huisje.....

Mijn hele leven ben ik al als de dood voor spinnen. Kleine spinnen, grote spinnen, alleen die hele dunne, met die hele dunne pootjes, die vond ik nooit zo heel eng, maar liever toch niet in mijn buurt.

Ongeveer een jaar geleden besloot ik al mijn denkwerk (ik wilde van die angst af) toch eens om te zetten in daden: ik meldde me aan voor een spinnenfobie training bij de lokale hulpverleningstent. 

Omdat ik niet zo simpel in elkaar zit en de bij angst horende gevoelens ook 'uit kan schakelen' besloot men dat het niet zo'n simpele behandeling zou worden. Er moest eerst toestemming gevraagd worden aan de opperspinnenangstoverwinleraar (scrabble doen?) of ik toch wel een geschikte kandidaat was.

Toen men daar eenmaal over uit was, speelde er zoveel in mijn leven dat ik dacht dat exposure therapie (zoals dat met een duur woord heet) naast al die dingen misschien wel wat heel veel zou zijn. En dus werd het uitgesteld. 

Vervolgens toen ik er klaar voor was, hadden zij geen spinnen 'op voorraad' en hadden ze hun grootste monster moeten laten gaan, Spinnen zijn immers niet gemaakt om in een potje te leven.

Twee weken geleden mocht ik met een van mijn favoriete pubers voor zijn verjaardagsfeestje naar een 'reptielendierentuin' en onderdeel van het programma was jawel, een heuse wurgslang om je nek en erger nog: een vogelspin op je hand houden.

Nu laat ik me natuurlijk niet kennen en dus heb ik ook die vogelspin op mijn hand gehad, in twee handen om precies te zijn, want in één hand past dat bij mij niet. En twee keer ook nog omdat de eerste keer het fototoestel weigerde. 

Sindsdien, heb ik ineens een obsessie voor spinnen! En lucky me, het is kruisspinnen tijd!!!!

Dus dankzij een door reptielen geobsedeerde puber (in plaats van door een gerenomeerd therapeut), ben ik nu grotendeels van mijn spinnenfobie af.

Dat kruis hoef ik niet meer te dragen!!!