Tea topic: Waar kijk je als eerst naar bij een man/vrouw?

Kijk.... Dat vind ik nou eens een makkelijke vraag! En een makkelijke vraag betekent voor mij dat ik er, zonder al te veel te hoeven denken, een antwoord op weet.

Ik ben helemaal weg van ogen, dus dat is waar ik altijd het eerst naar probeer te kijken. Aan ogen kun je namelijk zoveel zien! 

Ik weet niet of het echt een uitdrukking is, of dat ik het ooit ergens op een poster heb zien staan, maar ik denk dat 'de ogen zijn de spiegeltjes van de ziel' een waarheid als een koe betreft.

In iemands ogen kun je zoveel aflezen: is iemand moe, is iemand blij of juist verdrietig. Is iemand boos, verbaasd. Noem het maar op, je kunt het aan iemands ogen zien. 

Je kunt aan iemands ogen zien of hij ergens warm voor loopt, of juist niet. Ogen kunnen stralen, of dof zijn. Ze kunnen spreken of juist heel erg hard zwijgen. Ogen zijn de meest fascinerende onderdelen aan iemands lijf. (Ok, ok, er zijn er nog een paar...)

Daarnaast kunnen ogen ook gewoon zó mooi zijn! 

En dat is voor mij persoonlijk wel eens een valkuil, want stop een paar mooie lichte, felle ogen in een ietwat getinte huid en ik denk dat ik verdrink! Dan ben ik op slag verliefd, puur op die ogen.

Helaas hoort er bij die ogen vaak ook nog de rest van een persoon die kan praten en dingen kan doen....

Dan is mijn verliefdheid doorgaans snel over!

Tea topic: Denk je dat er op een dag buitenaardse wezens landen?

Als ik deze vraag lees moet ik stiekem een beetje lachen, ik zal straks uitleggen waarom. 

Ik weet het antwoord niet zo goed. Ik heb de neiging om ja te zeggen. 

Feit is dat er andere planeten om ons heen zijn, ik denk zelfs nog veel meer dan we tot nu toe ontdekt hebben. 

Het feit dat er op sommige planeten geen leven schijnt te zijn, voor zover de onderzoekers dat tot nu toe hebben kunnen zien, is voor mij persoonlijk niet het bewijs dat het er ook niet daadwerkelijk is. 

Ik geef toe dat ik veel te weinig weet van de manier waarop dat onderzoek gedaan wordt, maar stel dat zo'n 'onderzoeksding' midden op een mega ijsmeer landt, of midden in een mega woestijn en daar dagen, maanden, jaren rondrijdt, zonder ook maar iets van leven te zien? Dan kun je concluderen dat er niks is, maar wie weet is er aan de andere kant van die planeet juist wel een 'city that never sleeps', juist omdat de andere kant onbewoonbaar is. Wie zal het zeggen?

En omdat er op één planeet (of een paar) geen leven lijkt te zijn, wil toch nog niet zeggen dat dat voor alle bestaande (en nog te ontdekken) planeten geldt? 

Ooit is deze planeet, denk ik, ook als kale, onbewoonde planeet begonnen. En of je nu in evolutie of in de bijbel gelooft, ooit kwam er leven. Hoe dat blijft de vraag, die laat ik in het midden, feit is dat het ooit op de een of andere manier begonnen is. Waarom zou dat voor andere planeten niet gelden???

Het feit dat wij, de mensheid, ooit voet op de maan hebben gezet, is voor mij een teken dat het wellicht ook ooit wel eens andersom kan zijn, of misschien zelfs wel al eens geweest is, wie zal het zeggen. Gewoon omdat ik het niet zie of gezien heb, wil niet zeggen dat het er niet is of niet bestaat toch?

Waarom moest ik nou stiekem lachen bij deze vraag?

Heel simpel... Ik kijk wel eens om me heen naar de bevolking om me heen, kijk en luister naar hen en kan dan soms echt niet onder het idee uitkomen dat deze wezens toch echt van een andere planeet gevallen moeten zijn....

Maar dat is niet aardig... Ik weet het!

Tea topic: wanneer vind je iemand oud?

Dit vind ik toch wel een interessante vraag. Ik merk dat ik het antwoord niet echt goed weet.

Toen ik nog écht een kind was en me niet alleen zo gedroeg, was iedereen die meer dan 5 jaar ouder was toch wel erg oud. Was je meer dan 10 jaar ouder dan was je stokoud en was je meer dan 15 jaar ouder, dan was je toch op z'n minst een dinosauriër!

Maar als ik nu met jongeren werk, dan merk ik vaak dat IK tegenwoordig de dinosauriër ben en dat is soms best even wennen want mijn hoofd voelt zich nog helemaal niet zoveel ouder als de jongeren waarmee ik werk.

Over 2 weken ongeveer ben ik 40 jaar oud, volgens mijn geboorteakte dan.

En dat vind ik best knap, want ik beloofde mezelf ooit dat ik nooit. 30 zou worden. Ik ben dus, zeg maar, al flink over datum.

Terug naar de vraag: wanneer vind je iemand oud? Ik denk dat ik daar geen leeftijd aan kan plakken, maar dat ik ook kijk naar hoe iemand in het leven staat en kan functioneren. Iemand kan 98 zijn en nog vol levenslust zitten en positief zijn, die vind ik dan al snel minder oud, dan als ik soms naar mezelf kijk: nog geen 40, vaak grumpy en negatief en een totaal gebrek aan energie en levenslust.

Ik denk dat ik iemand pas oud vind als de persoon zowel oud van lijf als van geest is, maar ja.... Wanneer dat is??? Dat weet ik dus niet.

Één ding weet ik wel heel zeker: wat ik oud vind verandert naar mate ik zelf ouder word!

Blindemannetje.....

Dit weekend ben ik weer eens bezig met het volgen van een workshop. Ik zal daar niet teveel info over geven, maar er worden veel spelletjes gespeeld en ik wil iets vertellen over een specifieke spelletje dat we daar vandaag hebben gedaan. 

Het ging om een oefening in 'vertrouwen', iets dat ik doorgaans niet echt heb in de mensheid. Ik werd geblinddoekt en moest in een kring van mensen gaan rondlopen. De hindernis was, dat ik niet als enige 'kip zonder kop' (zo voelt het een beetje) rondliep, maar dat er zo nog een aantal rondliepen. 

De rest van de mensen, moest ervoor zorgen dat wij, arme 'kiekens' (het was in Vlaanderen) geen gevaar zouden lopen. Hindernis twee was echter dat zij (en wij) hierbij niet mochten praten. 

Aan het einde van de oefening werden we gevraagd wat we van deze oefening geleerd hebben. En dat beste kijkbuiskinderen, wil ik graag met u delen.

Ik kwam namelijk tot een aantal bijzondere ontdekkingen. 

Ten eerste vind ik het leven met een blinddoek veel leuker dan het dagelijks leven. Ik had geen flauw benul waar ik was of waar ik naartoe ging (zoals soms ook in het gewone leven) alleen in plaats van me er druk over te maken en te piekeren over alle mogelijke beren op de vloer (zoals in het gewone leven) besloot ik om er gewoon maar voor te gaan. 

En omdat ik geen klap zag, moest ik er dus maar op vertrouwen dat de anderen me zouden beschermen. En dat vind ik normaal gesproken heel erg moeilijk. Ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van anderen. Ik dop graag mijn eigen boontjes en ik val graag mijn eigen builen. Blijkbaar heb ik dat nodig om te leren.

Met een stevig tempo en zonder m'n armen beschermend voor me uit stekend, liep ik door de ruimte. Af en toe waren er handen die me tegenhielden, me met zachte hand in een andere richting duwden en soms was er een hand die me bleef vasthouden en sturen terwijl ik het gevoel had, dat dit niet nodig was en ik dat eigenlijk niet wilde: ik wilde liever mijn eigen builen vallen.

Soms botste ik tegen iemand aan, maar ik voelde me continu veilig, veranderde (vaak lachend) van koers en vervolgde mijn weg.

Dit was voor mij wel bijzonder. Aan de ene kant ben ik in het dagelijks leven nogal eigenwijs als het aankomt op het volgen van instructies: ik doe graag m'n eigen zin, maar hier liet ik me wel sturen. 

En tegelijkertijd ging ik, als ik een 'beer op m'n weg tegenkwam' waar ik tegenaan botste niet bij de pakken neerzitten in een hoekje, maar moest ik erom lachen en ging door....

En dat voelde doorgaans niet verkeerd. Ik kan het dus best!

Terwijl ik aan de kant stond en het mijn taak was anderen te beschermen, merkte ik ook een aantal dingen op. Op een gegeven moment probeerde ik iemand te beschermen om niet te botsen, dus ik probeerde haar om te draaien, maar er kwamen tegelijk vier andere blinde vinken op haar af. Ik wist niet goed wat te doen, en dus hield ik haar tegen, om te voorkomen dat ze tegen allemaal aan zou knallen. 

Zij raakte hier gefrustreerd van en liet dat met een luid 'grrrr' merken en meteen knapte er iets in mij. 

Ik raakte onmiddellijk in paniek: 'shit, ik probeer alleen maar te helpen, goed te doen en dan wordt ze kwaad op me!' En onmiddellijk moest ik huilen en sloot mezelf buiten de cirkel en de draad terug oppakken, vond ik verdomd lastig.

En dit is zó herkenbaar in m'n dagelijks leven!

Als er iets gebeurt in mijn leven dat anders loopt dan ik verwacht, of iemand reageert anders dan ik het had verwacht, dan schiet mijn hoofd in paniek en kan ik het even niet meer overzien. Dan krijg ik letterlijk kortsluiting en ga ik in een hoekje zitten tot de kortsluiting over is en ik weer kan denken, of tot er iemand komt om de kortsluiting te verhelpen. En dat gebeurde nu dus ook weer.

En dat was geen leuk moment, maar wel heel herkenbaar.

En zo was de les van vandaag: spelletjes zijn heel leerzaam!

Ps: gelukkig stond er wel een smiley op m'n blinddoek!

Opbiechten....

Het is tijd dat ik er eindelijk voor uit kom. Makkelijk is het niet, maar de tijd is rijp. Dus daar gaan we dan...

Sinds twee jaar ongeveer heb ik een verslaving. Zo, dat is eruit.

Als ik het heel soms aan mijn vrienden opbiecht, dan kijken ze me heel geschokt aan. De reacties zijn niet van de lucht: "wat? Nee, jij toch niet!", "Je neemt me toch niet in de maling he?", "oh, wat erg! Serieus?" of een andere veel gehoorde: "nee joh, daar ben jij toch veel te jong voor?".

Maar hoe graag ik het ook altijd wilde ontkennen, het wordt tijd dat ik mijn verslaving ga 'ownen', dat ik er voor uitkom en het ga zien als een stuk van mezelf.

Het begon met één keertje, zoals dat altijd gaat. Maar het was meteen mis! Ik wilde meer en meer en overal waar ik kwam ging ik koortsachtig op zoek om te scoren. Maar zoals het die eerste keer was, vond ik het nooit meer. 

Oh, andere dingen waren ook fijn hoor, maar die allereerste vergeet je gewoon nooit.

Ik bleef maar zoeken en zoeken naar diezelfde ervaring als de allereerste keer, maar ik vond het nooit terug en uiteindelijk, een paar maanden geleden, legde ik me erbij neer dat ik het nooit meer zou gaan vinden en definitief over moest stappen op een andere. En dat deed ik dus....

En vandaag, terwijl ik niet op zoek was om te scoren, gebeurde het.

In mijn ooghoek zag ik datgene dat ik zo goed kende en waar ik al die maanden, jaren naar aan het zoeken was.... Ineens was het daar en het verlangen in mijn lijf groeide met de milliseconde.

Ik kon het niet meer weerstaan en heb gescoord....

Ja, ik geef het toe..... Ik ben een borduurverslaafde....

En trots...

Wat iedereen daar ook van vindt.

Geklepper...... Een verhaaltje over (de gevolgen van) de psychiatrie.

Op het moment zit ik in het buitenland, in Spanje om precies te zijn. Om nog wat preciezer te zijn in Alcalá de Henares, nabij Madrid.

Hier vindt momenteel het wereldcongres voor stemmenhoorders plaats, één van de dingen waar ik ieder jaar om verscheidene redenen toch wel naar uitkijk. Zo ook dit jaar. Het is fijn om mijn (al dan niet) stemmenhorende vrienden van over de hele wereld weer te zien, maar ook om nieuwe vrienden te maken. Al vind ik het laatste toch nog steeds heel erg ingewikkeld, want nieuwe mensen zijn ook nog steeds een beetje eng.

Maar dit jaar is het min of meer wel een beetje gelukt geloof ik. 

Ik heb een jongeman leren kennen met wie ik hier kan communiceren. Dat klinkt vast een beetje raar, maar met een groot deel van de bezoekers van het congres lukt me dit niet, meestal vanwege de taal barrière.

Maar goed, terwijl de rest druk bezig was met discussies in kleine groepen, hadden wij samen een pauze genomen en zaten op een bankje op de binnenplaats van het universiteitsgebouw. 

We raakten aan de praat en hij vertelde me dat hij, net als ik zelf, al jong in de psychiatrie terecht was gekomen. Hij was al die jaren volgepropt met medicijnen. Zoveel en zo lang (nog steeds) dat hij daar nare gevolgen van ondervindt. Hij heeft inmiddels wat men in de medische wereld 'tardieve dyskinesie' noemt. Als je deze term op zou zoeken zou je deze uitleg kunnen vinden:

"tardieve dyskinesie is een neurologische bewegingsstoornis. ‘Tardief’ betekent ‘laat optredend’. De aandoening is te herkennen aan herhaalde, doelloze en onwillekeurige bewegingen, vooral rond de mond. De stoornis ontstaat na langdurig gebruik van bepaalde medicijnen tegen psychiatrische aandoeningen (klassieke antipsychotica, zoals haldol). 

Hoe langer het gebruik van de medicijnen, des te groter is de kans dat de aandoening blijvend is. Het komt meer voor bij mensen boven de 65 jaar en bij vrouwen."

Helaas voor mijn nieuwe vriend, is hij nog geen 65, maar begin 20 en is hij ook geen vrouw. Daarnaast is dit gevolg bij hem inmiddels blijvend en (heel langzaam) afbouwen van de medicijnen lukt hem niet omdat hij dan lichamelijk ziek wordt: kortom hij is verslaafd aan zijn medicatie.

In zijn geval bestaat het o.a. uit het 'klapperen' van zijn kaak. Met name als hij zenuwachtig is, maar soms ook op andere momenten. Mocht je je er niks bij voor kunnen stellen, het ziet er een beetje uit alsof iemand heel hard moet klappertanden.

Nu heeft Alcalá de Henares een hele grote groep nestelende (zeg je dat zo?) ooievaars en terwijl we op ons bankje zaten, keken we uit op een ooievaar paar dat boven op het dak zat.

Nu had ik in het verleden wel eens gehoord dat ooievaars een klepperend geluid maakten, maar totdat ik hier aankwam, had ik geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen of hoe het klonk.

En terwijl wij zaten te kletsen, klepperden de beesten er vrolijk op los. Beiden keken we gefascineerd toe. En ineens kwam er iets in me op dus ik vroeg hem of ik een wellicht ongepast grapje mocht maken, waarop hij lachend zei: "kom maar op!"

En dus zei ik: "misschien heeft die ooievaar, net als jij, ook wel tardieve dyskinesie."

Hij schoot keihard in de lach en vond het absoluut niet ongepast maar een briljant grapje. En dus lachten we nog even verder, voor we weer naar binnen moesten.

En dát vind ik nou zo leuk aan deze congressen en de stemmenhoorbeweging: we kunnen onderling grappen maken en lachen om de dingen waar we mee worstelen, zonder dat we ook maar een moment twijfelen aan de ernst of de last die het (soms) ook met zich meebrengt.

Je hebt van die dagen...

Er zijn van die dagen die een belangrijke rol spelen en blijven spelen in je leven.
Vandaag is voor mij zo'n dag.

Het is vandaag 26 oktober 2015 en het is dus eigenlijk de verjaardag van mijn oma.
Probleem is alleen: oma is al meer dan 20 jaar dood.

Sommige mensen snappen niet zo goed dat ik nu, 20 jaar later, nog steeds ieder jaar rond haar verjaardag (en sterfdatum idem dito) heel verdrietig ben. En dat is prima, niemand anders dan ik hoeft het te snappen.

Het is ook niet iets dat bewust gebeurt. Er zijn jaren bij, dat ik zonder te weten waarom me op die dagen onbestemd verdrietig en rot voel, zonder eigenlijk te weten waarom. Als ik later op de kalender kijk, dan kom ik er achter dat het 'weer zover was'.

Mijn oma was voor mij een geweldig mens!
Ik ging steeds bij haar logeren en dat was heel fijn.
Niet dat we super gekke of bijzondere dingen deden, maar toch voelde ik me altijd heel bijzonder als ik bij haar mocht logeren. Ik had 'mijn eigen kamer' (die ik deelde met alle andere logé's, but hey, who cares?), met mijn favoriete slaapzak (die heb ik nog steeds, al valt hij van ellende uit elkaar). We speelden kniffel (yahtzee, voor de niet Duitsers onder u) en kaartten veel.

Ik voelde me altijd gewoon even heel bijzonder als ik bij haar was.

En vandaag is het dus weer haar verjaardag. Ze zou 94 zijn geworden vandaag (als ik me niet vergis).
Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet even aan haar denk.

Toen ze overleed heb ik wat spulletjes van haar gekregen. Ik kreeg o.a. de slaapzak, die ik nog steeds heb, maar die bijna uit elkaar valt van ellende. Ik kreeg haar koelkast die ik twee jaar geleden heb moeten vervangen, nadat ik daar de ogen over uit mijn kop heb gehuild. En ik kreeg haar magnetron, die nog steeds in de keuken staat en het nog prima doet, al heeft hij maar twee standen.

Vandaag ga ik proberen om niet verdrietig te zijn om oma, zoals ik dat ieder jaar eigenlijk wel probeer.

Vandaag ga ik proberen haar leven en alle mooie momenten die we samen hadden te vieren.
Oma kijkt vast wel ergens toe.

Oma, gefeliciteerd!

Up until now.....

Iedere keer als ik naar de kapper ga, loop ik tegen hetzelfde vraagstuk, of eigenlijk meer: vraagstukken aan.

Het begint al met de eerste 'vraag': "zeg het maar!"

Dat is natuurlijk superjoviaal, modern en vriendelijk, maar (voor mij) niet echt duidelijk. Wat wil je dat ik zeg? Dat het lekker weer is buiten? Dat het lekker druk in de zaak is? Dat ik het ongelooflijk vind dat er zojuist wéér een Belgische autobestuurder op de bussluis is geklapt en daardoor het busverkeer platligt?

Maar inmiddels weet ik dat ze 'gewoon' willen weten wat voor kapsel ik wil en doe ik m'n best om alle bijdehante opmerkingen voor me te houden en probeer ik duidelijk te maken wat ik wil.

Dat 'gewoon' vertellen hoe ik m'n haar wil hebben, blijkt nog een hele klus. Zelfs de uitleg die me ingefluisterd is door één van de voor mij bekende kapsters in die zaak, blijkt niet altijd tot de verbeelding van haar collega's te spreken. Het is dus iedere keer opnieuw weer een verrassing wat er nu weer uit gaat komen!

(En dat is voor iemand die het niet zo heeft op veranderingen, best lastig!)

De term 'mannenkapsel' lijkt het beste te werken in mijn verklaring, maar zelfs dan blijkt het soms nog moeilijk, ook daar zal wel variatie in zitten, gok ik.

Iets waarover ik me keer op keer verbaas is hoe het toch te verklaren is, dat ondanks dat ze mijn kapsel zelf tot 'mannenkapsel' hebben uitgeroepen, ik toch steeds het duurdere vrouwentarief moest betalen?

U leest het goed: moest...

Up until now!

Vandaag had ik een stagiaire, bij wie geen enkele term een belletje deed rinkelen. En ik maak me niet zo heel gauw zorgen, haar groeit immers snel weer aan, maar helemaal comfortabel voelde ik me toch niet echt. Het gefluister met haar collega en vervolgens hun blikken op mij, hielpen daar niet echt aan mee. 

Uiteindelijk wilde ik nog maar één ding: die stoel uit en m'n haar thuis zelf met gel in model proberen te brengen. Toen ik richting kassa liep, werd de stagiaire wederom begeleid door haar collega en begon het gefluister opnieuw.

En wat moest ik afrekenen???

Juist..... Het mannentarief!

De droom van elke vegetarische ouder.......

Soms hoor ik wel eens verhalen om me heen die eigenlijk te leuk zijn om niet te verwerken en te bewaren. Zo hoorde ik laatst dit verhaal, waar ik persoonlijk vreselijk om moest lachen!

Ik kan het natuurlijk opschrijven alsof ik er daadwerkelijk bij was en het gesprek opving, maar dat was (jammer genoeg) niet het geval, dus dat ga ik niet doen.

Jullie moeten het maar doen met deze versie!

Een vader, moeder en hun twee kinderen gaan uit eten. Het schijnt een behoorlijk bijzonder uitje te zijn, blijkbaar doen ze dit niet heel vaak. 

Al gauw wordt duidelijk dat dit gezin vegetarisch is. De kinderen hadden in hun hele leven nog nooit vlees gegeten. Om de een of andere reden kregen de kinderen te horen dat ze alles mochten kiezen dat op de menukaart stond. Dit was bijzonder, want er stonden ook veel niet vegetarische gerechten op het menu. 

Het oudste jongetje besloot het ervan te nemen en bestelde kipfingers. En hij at zijn eigen 'fingers' er zo ongeveer bij op. Hij vond het heerlijk!

Hij stelde zijn ouders dan ook de vraag: "waarom eten wij dit thuis eigenlijk nooit, want het is hartstikke lekker?"

De moeder legde hem met heel veel geduld uit dat kipfingers gemaakt werden van kippen en dat om die lekkere kipfingers te kunnen maken, die lieve, schattige kippen geslacht moesten worden.

Het jongetje werd stil en dacht zichtbaar na. 

Na een lange stilte verkondigde hij vol trots aan zijn ouders: "als ik later groot ben, dan word ik slager!"

Heerlijk dat pedagogisch liegen!

Vandaag ging ik uit lunchen met een vriendin die ik al veel te lang niet gezien had. Onder het genot van een heerlijk hapje en drankje kletsten we gezellig bij en al veel te snel was het tijd om weer naar huis te gaan. 

Nu ben ik best wel lui aangelegd, met al die hoge bergen hier, dus neem ik het liefst de bus. En dat levert soms best wel leuke momenten op. Zo ook vandaag.

In de bus zat een jongetje, samen met zijn mama. Ik hoorde mama herhaaldelijk en steeds ongeduldiger waarschuwen dat hij op zijn billen moest gaan zitten, maar het jongetje trok er zich weinig van aan. En daar trok mama zich dan weer weinig van aan, want zij zat vastgekleefd aan het schermpje van haar telefoon.

Ineens kreeg het jongetje mij in het vizier en vroeg aan zijn mama: "mama, die meneer zijn broek is kapot, hoe komt dat?"

Mama kijkt heel kort op van haar telefoon en zegt dan geïrriteerd tegen het jochie dat ze het niet weet. 

Maar daar nam deze jongeman geen genoegen mee en dus draaide hij zich terug om naar mij, (wederom niet meer met zijn billen op de stoel) en zei tegen me: "meneer, uw broek is kapot, hoe komt dat?"

Ik kijk heel 'verdrietig' naar m'n broek en antwoord: 'ik wilde niet op m'n billen blijven zitten in de bus en toen ben ik heel hard op m'n knieën gevallen.'

Het is even stil, maar dan vraagt hij: 'kan jouw mama dat niet maken dan?'

Ik kijk wederom heel 'verdrietig' en zeg 'nee, dat wil ze niet omdat ik toch niet op m'n billen blijf zitten.'

En weer is hij even stil, maar dan lichten zijn oogjes op en zegt hij: 'geef maar aan mijn mama, dan doet die dat wel! Die heeft al heel veel geoefend.'

De mama kan haar lach maar moeilijk verbergen en met een glimlach reis ik verder, terwijl de jongeman de rest van mijn reis keurig op zijn billen blijft zitten.

Je zal het maar krijgen.....

Het is alweer behoorlijk lang geleden sinds ik hier wat geschreven heb. Mijn excuses daarvoor. Ik kan zo een boel smoezen verzinnen, maar dat ga ik niet doen. Het kwam er gewoon niet van.

Vandaag heb ik wel degelijk een reden om te schrijven.

Ik vond zojuist een heel lief kaartje in de brievenbus, dat me meteen aan het huilen bracht. 

Nu is dat op zich momenteel niet zo moeilijk, maar deze keer had het een reden. Iets met een spijker en op z'n kop slaan en perfecte timing enzo.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het momenteel niet zo goed met me gaat. De blaadjes vallen en masse van de bomen en dus valt mijn humeur en energie niveau ook onmiddellijk ver onder het absolute nulpunt. 

Ik doe dus eigenlijk weinig anders momenteel, dan mijn best doen om energie te vinden om überhaupt mijn bed uit te komen en vervolgens het grootste deel van de dag te janken. 

Ik denk dat ik zelfs op een punt beland ben waar ik aan mezelf moet toegeven, dat het niet meer een 'herfstdipje' is, maar dat ik wellicht toch echt wel depressief ben. En geloof me als ik zeg, dat ik dat niet gauw zal toegeven.

Hoe dan ook, afgelopen week vertelde ik iemand daar over en kreeg ik als antwoord dat ik nog steeds dingen deed die zij zelf niet kon tijdens haar depressie: berichtjes schrijven, kaartjes sturen en contact zoeken... 

En hoewel ik denk te weten dat dit goed en positief bedoeld was, deed het stiekem toch ook wel een beetje pijn. Het voelt als een soort van ontkenning, alsof elke depressie en iedere persoon die hier aan lijdt er hetzelfde uitziet of hetzelfde reageert. 

Het klopt, ik stuur kaartjes, ik probeer in contact te blijven en dat doe ik heel bewust en het kost me bergen energie. Maar ik doe het met een reden!

Toen het echt niet goed met me ging en ik keer op keer in de kliniek belandde, waren er erg weinig mensen om me heen. Veel mensen wisten niet wat ze met me aan moesten. Ik maakte het ook niet makkelijk, want als ik me shit voel, dan jaag ik mensen het liefst bij me vandaan. Het is nu eenmaal makkelijker om mensen zelf weg te jagen en te laten vallen, dan wanneer ze jou laten vallen. Onder het motto: dan kun je het maar beter zelf doen, dan doet het niet zo'n pijn. 

Maar dat was niet waar, want het deed hoe dan ook pijn.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik bang ben om vergeten te worden. Om helemaal alleen over te blijven, om niet opgemerkt te worden. En om die reden probeer ik zo attent mogelijk te blijven naar anderen toe, stuur ik altijd kaartjes, berichtjes en probeer ik in contact te blijven, omdat ik ergens hoop dat anderen me dan niet vergeten en iets soortgelijks doen op momenten dat ik het het hardst nodig heb.

Maar inmiddels weet ik dat ik mijn verwachtingen niet aan anderen op kan leggen. Dat het ook niet reëel is, om van mensen te verwachten dat mensen doen wat jij ze niet vertelt dat je wilt dat ze doen...

Maar daar verandering in krijgen/brengen, is nog een heel ander verhaal. 

En toen kwam dus dit kaartje vandaag, een beter moment had er niet kunnen zijn. 

Esther, dank je wel, ik voel me gezien. Je hebt me (voor even weer) iets minder bang gemaakt....

Pasen.....

Morgen is het Pasen.....

Ik denk dat ik dit altijd één van de leukste feesten heb gevonden.
Het nadeel was dat ik bijna de hele week elke dag naar de kerk moest, maar het leuke was toch altijd wel de spanning van de Paashaas. Zou hij komen, of niet?

Nu ben ik altijd al iemand geweest met een levendige fantasie. Dat was en is heel handig, want als je een rijke fantasie hebt, hoef je je nooit te vervelen.

Toen ik een jaar of vier, misschien vijf was, gebeurde er met Pasen iets waarvan ik nog steeds een beetje overtuigd ben dat het écht gebeurd is.

Ik weet dat ik zo jong was, want we woonden nog in het 'oude huis' en daar zijn we vlak voor m'n zesde verjaardag weggegaan.

Het was Paasochtend en mijn broer en ik zaten al te stuiteren in de woonkamer om paaseieren te mogen gaan zoeken.

Ik weet niet meer precies het exacte tijdsverloop van de gebeurtenissen, of we al eieren gezocht hadden of niet, of dat nog moesten gaan doen. Maar feit is dat ik op een gegeven moment de Paashaas de poort uit zag schieten. En ik wist het toen zeker, en nu nog!

 Ik ben erachteraan gerend, maar heb hem nooit gevonden.....

Nu ben ik 39..... En nóg weet ik zeker wat ik toen gezien heb!

Laat mij maar geloven in magie, fabels en sprookjes. Daar doe ik niemand kwaad mee toch?

Voor een ieder die wil: Vrolijk Pasen, en mocht je hem zien, doe hem de groeten van een oude trouwe fan!

High in the Sky, zo blij, zo blij.....

Dat is waar ik nu zit... Op weg naar Zwitserland. Vluchttijd 60 minuten, dus terwijl ik een broodje naar binnen prop en een mini blikje cola (dat ligt lekker in mijn mini hand), moet ik hard werken om een blogje te typen. 

En tegelijkertijd moet ik ook niet vergeten om af en toe uit het raampje te kijken, want de wereld vanuit een vliegtuig is toch echt wel te gek mooi!

Nu vlieg ik bijvoorbeeld boven de wolken. En steeds als ik dat zie, dan heb ik de neiging (of droom) om me in die pluk watten te laten vallen om te voelen hoe zacht het is... En ja ik weet dat ik heel hard en nat wakker zou worden uit die droom....

Maar zeg nou zelf.... Het is toch schitterend? 

Vandaag vlieg ik met een Duitse maatschappij en ik moet ook altijd vreselijk lachen om hun kotszakjes. Ik heb liever niet dat ze om me heen gebruikt worden hoor, maar ik vind ze zo grappig! Wie bedenkt zoiets nou toch??? (En dit zijn niet eens de grappigste die ik ooit van hen gezien heb!)

Met wat geluk komen we dadelijk over de Alpen heen en heb ik daar ook een mooi uitzicht. De hele week, heb ik al koorts, ben ik misselijk en heb ik rugpijn van de stress en spanning. Maar zet me in een vliegtuig en ik ben een gelukkig mens....

Ik ga even verder genieten....tot later....