Kwetsbaar...

Het leven is niet altijd makkelijk. Soms zelfs verre van dat. 

En toch raap je jezelf steeds weer bij elkaar en ga je verder.

Hoe? Dat weet je niet, je doet het 'gewoon'.

Als je steeds maar doorgaat en niemand vertelt wat er aan de hand is, kan ook niemand je helpen.

Als je je nooit kwetsbaar opstelt, zal niemand je kwetsbaarheid zien.

Leven doe je alleen.

Maar als je je wel kwetsbaar opstelt, zullen mensen daar dan geen misbruik van maken?

(En als je nu meteen 'nee natuurlijk niet' roept, dan ben je net zo naïef als dat ik negatief ben.)

Iedereen is soms kwetsbaar.

Maar zelfs al behandel je het kwetsbare nog zo voorzichtig, met zoveel zorg 

en pak je het nog zo voorzichtig in. 

Gedurende de reis, willen ook de Kwetsbaren wel eens gewond raken!

Wiens schuld was het?

Stel je kent iemand met een lichamelijke handicap.

En stel dat je durft te vragen naar de oorzaak van die handicap.

Stel dat die iemand je dan vertelt, dat hij vroeger, in zijn adolescentie, een brommer ongeluk heeft gehad.

Stel je (die persoon) dan de vraag: "Wiens schuld was het?"

Ik wel..... in gedachten, niet hardop. 

Sommige mensen doen dat wel, misschien zijn die dapperder dan ik.

Maar waarom stellen we zo'n vraag eigenlijk? 

Wat is er belangrijk aan het weten wie de schuldige was van iets dat lang geleden gebeurde, maar waarvan de  gevolgen zich nog tot in het heden en in de verre toekomst laten zien?

Wiens schuld was het ???

Wat maakt het uit? Het maakt het niet minder erg of erger.

Wiens schuld was het ???

Een ogenschijnlijk onschuldige vraag, die voor (veel) schuldgevoel kan zorgen.

Het hoeft niet perfect...

Afgelopen vrijdag stelde iemand me de vraag hoe het met mijn foto's ging.

Om niet al te dramatisch te klinken, vertelde ik maar dat het even niet zo wilde lukken, niet zo veel inspiratie. 

 "Het is weer voor zwart-wit foto's", werd geopperd.

Nou, ras-optimist die ik ben: in mijn hoofd is het meer het seizoen voor compleet zwarte foto's, 

laat het wit ook maar even weg.

Eerder die week had ik een 'interview' met iemand over mijn ervaringen met de foto cursus. 

Wat vond ik ervan, wat heb ik ervan geleerd en heeft het iets in mij veranderd?

Tja, het heeft zeker een boel dingen in mij veranderd. 

Ik kan nooit meer normaal naar de wereld kijken, dat is een feit. 

Ik ben continu bezig met 'hoe kan ik dit in mijn camera vangen'. 

Zelfs nu, nu ik het allemaal even niet zo zie zitten.

Ik ben aan het denken gezet en geraakt, soms zelfs enorm ontroerd door de verhalen van mijn medecursisten. Door de wereld die ze me lieten zien, de wereld die ik dagelijks zo voor vanzelfsprekend houd, terwijl hij dat niet voor iedereen is.

Maar ik leerde er ook: het hoeft allemaal niet perfect te zijn: als ik zelf maar tevreden ben met mijn foto en IK vind hem mooi, dan is het goed. 

En dát is pure winst voor een perfectionist als ik.

Zojuist is er een nieuw jaar de lucht ingeknald en heb ik mijn best gedaan om dat in de camera te vangen. 

En terwijl ik het resultaat op de computer bekeek, moest ik glimlachen en aan een zinnetje denken dat aan het begin van de cursus (voor de perfectionisten onder ons) regelmatig herhaald werd: soms kunnen 'mislukte' foto's de mooiste resultaten geven.

Het hoeft niet perfect te zijn, als IK het maar mooi vind...

En ik vind hem mooi.