Toevallig???

Soms moet ik om mezelf lachen.....en dat is maar goed ook.

Ik ben niet altijd blij met mezelf, vaker niet dan wel.

Vroeger als ik 'niet blij' met mezelf was, of boos, of verdrietig, dan reageerde ik dat op mezelf af.

Dat deed ik op een manier die best wel schadelijk voor mezelf was.

Tja, het heet niet voor niks zelfbeschadiging.

Al jaren roepen therapeuten en andere mensen om me heen dat ik van mezelf moet gaan houden.

Makkelijk gezegd, maar zo makkelijk is dat niet.

Als je dat zelf van binnen écht niet voelt, dan is het moeilijk om dat zomaar uit je hoge hoed te toveren.

Maar goed, ik ben niet altijd van slechte wil, ik wil best proberen om lief voor mezelf te zijn.

En dus nam ik op een dag een besluit dat ik mezelf geen pijn meer wilde doen.

Ik besloot, dat als ik weer de neiging kreeg om mezelf pijn te doen, dat ik dan lief voor mezelf zou gaan zijn.

En dus ging ik in plaats van in mezelf te hakken, in groenten of vlees hakken.

En zo kookte ik groentesoep, of maakte ik een quiche.

In ieder geval kookte of bakte ik iets lekkers als ik me rot voelde.

Twee weken geleden was het weer zo ver.

Ik voelde me ellendig en moest weer even lief voor mezelf zijn.

Ik besloot muffins te gaan bakken.

Maar toen ik eindelijk zo ver was om ze in mijn nieuwe blik te doen en de oven in te schuiven,

kwam ik tot de conclusie dat het blik groter was dan mijn oven...

In plaats van boos te worden op mezelf (wat op zich al een overwinning op mezelf was),

moest ik vreselijk om mezelf lachen!

Dat had ik weer!

Geen nood! Ik zou het wel in losse papiertjes gieten....

Ja, leuk bedacht, maar die papiertjes waren ook op, op een paar mini papiertjes na.....

De zin begon me lichtelijk te vergaan.

Maar in plaats van alsnog kwaad op mezelf te worden bakte ik de eerste lading mini muffins af

en goot de rest in een cakevorm!

Op goed geluk....

Ik moest lief zijn voor mezelf, dat had ik mezelf beloofd, voor boosheid was geen plaats!

En toen ik de eerste lading (heerlijk geurende) mini muffins de oven uittrok,

kon ik een mega glimlach niet onderdrukken en wist ik het zeker...

Ik moest lief zijn voor mezelf.....

Toeval bestaat niet!

Gemiste Kansen...

 

 

In mijn leven bevinden zich een aantal 'gemiste kansen'.

Geen dramatische dingen hoor, dat niet (hoewel...),

maar toch een paar dingen waarvan ik nu denk, jammer...

 

Toen ik bijvoorbeeld 23 was ging ik afstuderen in Spanje.

In Barcelona om precies te zijn. Het was 1999 en ik had het er naar mijn zin.

In dat jaar was Louis van Gaal trainer van FC Barça en er speelden vele Nederlanders in zijn team. Ze werden kampioen. Waarvan weet ik niet meer.

Ze werden gehuldigd en dus trok ik met mijn twee Nederlandse huisgenootjes de stad in.

Tussen al die duizenden mensen vond ik een plekje op een muurtje, waar ik boven iedereen uit kon kijken. Dat was nodig, want ik ben niet zo groot, en ik hield niet zo van mensen.

Ik stond met mijn camera in de aanslag, klaar om een foto te nemen van de spelersbus, die nu ieder moment langs kon komen.

Ik wilde een sfeerfoto nemen van het overvolle plein, maar wat was dat??

Mijn camera hield er mee op...

 

Op dat moment draaide de spelersbus de hoek om, ze passeerden me op nog geen twee meter afstand.

Ik kon Patrick Kluivert en de broertjes de Boer bijna aanraken! maar mijn camera weigerde dienst. KAPOT!

Gemiste Kans, deze situatie kwam nooit meer terug!

 

Vanaf 1995 woon ik in de omgeving van Maastricht.

Elke dag heb ik het gevoel dat ik op vakantie ben. En toch voel ik me er ook thuis.

Vanaf het eerste moment dat ik Maastricht inreed op zoek naar mijn school zag ik een muurschildering van Escher. Vanaf dat eerste moment in 1995 wilde ik hier al een keer een foto van nemen. Maar ach, een muurschildering van Escher.....die loopt niet weg, toch?

En dus stelde ik het uit, 1995, werd 1999, ik verhuisde naar een ander deel van Maastricht, 1999 werd 2005, ik verhuisde naar weer een ander deel. En iedere keer als ik er weer langskwam (en dat was dus bijna dagelijks), dacht ik: ik moet er toch echt een keer een foto van nemen.

 

Op een dag kwam ik er langs en zag ik tot mijn grote schok een groot houten bord voor de schildering staan: bouwplannen. Ik maakte me nog geen zorgen, het was immers een schildering van Escher, daar zouden ze toch wel van af blijven????

Bovendien stond dat lelijke bord er nu voor, dus voor een foto was het nu te laat.

De muurschildering is nu verdwenen achter een lelijk gebouw. Ik had gelijk, de schildering liep niet weg, maar is wel VERDWENEN en van de foto is het nooit gekomen: gemiste kans!

 

In de wijk waar ik nu woon, rijdt mijn 'lievelings' autootje rond. Eigenlijk is hij dat al lang niet meer, maar ooit was ik verliefd op de Renault Twingo, gewoon omdat hij van die lieve oogjes had.

Iemand hier in de buurt moet ongeveer dezelfde gedachten hebben gehad, want deze Twingo was voorzien van vrolijke bloemetjes op de zijkant en heuse zwarte wimpertjes op zijn oogjes! En iedere keer als ik er langs liep (dagelijks), dacht ik: daar moet ik een keer een foto van nemen. En steeds deed ik het niet, omdat ik vond dat het (in deze buurt) verstandiger was om de eigenaar eerst maar even om toestemming te vragen en dat vind ik nu eenmaal eng, dus dat kwam er steeds niet van.

Vorige week liep ik weer langs mijn geliefde Twingo en ik kreeg de schok van mijn leven...de wimpers waren VERWIJDERD, gemiste kans!

 

En daarom, lieve mensen, heb ik besloten dat als er nu iets in me opkomt dat ik wil, dan stel ik het niet langer meer voor me uit, maar ga ik er voor!

 

Jullie zullen me dan ook aan het eind van dit jaar voor twee maanden moeten missen.

Ik ga namelijk niet de kans lopen om mijn droom in het water te zien vallen.

Ik ga dus niet de kans missen om met nieuwjaar vuurwerk te kijken in Sydney.

En ook niet om mijn langste verjaardag ooit te hebben.

 

MOOI NIET!

Beweging...

Of deze blog nog wel bestond...

En wanneer ik weer eens wat ging schrijven.

Het antwoord is ja, de blog bestaat nog en de reden waarom ik niet geschreven heb, ligt denk ik in het feit dat er nogal veel gebeurt momenteel.

Nu hoor ik u al denken: als er veel gebeurt, dan heb je toch zat om over te schrijven?

Ja, misschien wel, maar soms gebeurt er zo veel, dat het te veel is om op te noemen!

En waar moet je dan beginnen?

Er is veel in beweging, mijn leven is in beweging, ik ben in beweging.

Je kunt ook wel stellen dat ik momenteel een bewogen leven heb!

Woordspelingen, maar hoe maak je daar een (interessant) verhaal van?

Geen idee.

Laat ik dan wat opnoemen, van die dingen die bewegen, of bewogen zijn sinds de laatste blog.

Ik mijn baan opgezegd sinds mijn vorige blog en probeer mijn leven langzaam weer op orde te krijgen.

Mijn begeleiding kwam stil te liggen en wordt langzaam weer hervat.

Ik ben er even tussenuit geweest om lekker te luieren en een congres te bezoeken.

Ik probeer mijn huis op orde te krijgen en klussen die jarenlang zijn blijven liggen, nu eindelijk uit te voeren.

En last but not least, ik heb de knoop doorgehakt om één van mijn dromen te gaan najagen dit jaar!!

Maar daarover vertel ik vast ooit nog wel meer.

Voor nu, vond ik dit wel weer even een teken van leven, en duik ik terug mijn luie stoel in!

Dit was wel weer even genoeg beweging op zo'n warme dag!

Verknipt....

Een week geleden, veranderde mijn wereld zo maar ineens. 

Wat een doodgewone dag leek, veranderde voor mij in een nog voortdurende 'nachtmerrie'

Zondag overdag was ik nog samen met mijn favoriete pubers en hun moeder (en nog wat anderen) naar een pretpark geweest. Als afsluiting van die dag bekeken we de 'police academy stunt show'. 

Altijd leuk om te zien, al had ik het al vaker gezien in mijn leven!

Moe maar voldaan ging ik die avond naar bed en ik viel al gauw in slaap.

Ineens schrok ik wakker. Vier harde knallen, kort achter elkaar... 

Ik zat rechtop in bed. Dit was niet de stunt show, dit was menens. 

Er werd geschoten, en wel héél dichtbij.

In mijn opleiding leerde ik ooit dat er bij angst twee reacties zijn: fight (vechten) of flight (vluchten). 

Nu kwam ik erachter dat het gerucht dat ik al eerder gehoord had (dat er nog een derde was, namelijk freeze (bevriezen)) wel degelijk bestond. Een paar seconden zat ik rechtop in mijn bed, niet in staat me te bewegen. Toen vloog ik mijn bed uit om tussen de gordijnen te kijken of ik iets kon zien. 

Ik zag niks.

Ik rende naar de voorkant, waar ik een auto stil zag staan. Ik verstopte me op het balkon en keek gespannen over het randje. Al gauw zag ik dat het een politieauto was en durfde ik weer rechtop te gaan staan. Het was dus waar, ik had niks gedroomd, mijn geest haalde geen trucjes met me uit, het was echt gebeurd. 

Die nacht sliep ik niet meer.

De volgende dag hoorde ik op het landelijke nieuws dat er een schietpartij had plaatsgevonden in mijn straat. Ik voelde me nog steeds bang en durfde die dag niet naar buiten. Slapen lukte niet. 

Iedere keer als ik mijn ogen dicht deed en mijn hoofd neer wilde leggen, hoorde ik die knallen weer en zat ik weer recht overeind. 

En zo gaat het dus al een week.

Ik stond op het balkon en ving een gesprek op tussen verschillende buren. 

Een aantal van hen waren er dwars doorheen geslapen. 

Een ander had het gehoord en zei: "ach, ik heb me omgedraaid en ben verder gaan slapen. Die dingen gebeuren nu eenmaal, dat is de normaalste zaak van de wereld tegenwoordig."

Misschien ben ik abnormaal, dat ik me door dit gebeuren zo uit het veld laat slaan, dat ik er zo door van slag ben. 

Ik vind dit niet de normaalste zaak van de wereld. 

En ik vind mensen die dit de normaalste zaak van de wereld vinden en de wereld waarin dit de normaalste zaak van de wereld is, een beetje verknipt!

grrrrrrrrrrustgevend!!!!

Ik ben niet iemand die graag urenlang onder de douche staat.

Douchen is voor mij een functioneel iets en is aan mij, als verwen middel, dan ook niet echt besteed.

Toch probeer ik het steeds meer in te zetten als 'lief zijn voor mezelf moment'.

Vandaag was zo'n moment waarop ik even lief wilde zijn voor mezelf en mezelf even wat welverdiende rust en ontspanning wilde gunnen.

Omdat ik ook graag eindelijk eens al die aangebroken flesjes, potjes, tubes enz. op wil maken, 

viel mijn oog (niet letterlijk) op deze tube.

Ik ben ook al niet bijster dol op lavendel, maar in het kader van 'alles moet op' 

en ik discrimineer niet, bedacht ik dat deze het ging worden.....

Ik moet nu ontzettend lachen om de tekst op de tube..... 

"Ontspanningsdouche, verzorgt en brengt rust"

Ja...vast...

Misschien zat het ontspannende effect in het feit dat ik minstens een kwartier langer onder de douche heb gestaan dan normaal in een mislukte poging om de tube open te krijgen....

Verzorgt..... nou, niet echt. Ik zie er nu uit alsof ik met een kat heb staan worstelen onder de douche, dankzij de scherpe kantjes van de tube, in mijn verwoede pogingen om het kreng open te krijgen....

En brengt rust???? HAHA.... Ik kwam enorm opgefokt de douche uit, boos omdat ik niet in staat was om een simpele tube doucheschuim open te krijgen! 

Dus niks rustgevend, maar heel erg GRRRRRRUStgevend!!!!

De viltstift babbelaar!

Gisteren ochtend regende het en toen ik al vroeg bij de bushalte aankwam, op weg naar mijn werk, zaten daar een jonge moeder en haar ongeveer 4 jarige zoontje. Het jongetje had er waarschijnlijk al best een lange dag opzitten en was goed wakker: hij babbelde er vrolijk op los.

Nu ben ik niet zo'n ochtend mens, maar voor kleine kinderen maak ik graag een uitzondering. Ik vind niks heerlijker dan wakker worden met het gebabbel van een ongeveer vierjarige! Deze vierjarige, had de viltstift strepen nog een beetje op zijn gezicht staan, want die waren er niet helemaal af gegaan in bad. Op bijna alles was zijn commentaar "gek hè?"

 In de bus babbelde hij lekker verder, en ik....ik genoot ervan. Maar de rest van de reizigers keek grauw en grijs voor zich uit, net als het weer buiten de bus. Voor mij gaat er niks boven de verwondering en spontaniteit van een kind.

 Later op het werk vertelde een collega vol passie over zijn bezoek aan de TEFAF (the european fine art fair) die momenteel in Maastricht plaats vindt. Met veel passie en vooral veel details, beschreef hij alle kunstwerken die hij had gezien.

 Ik heb persoonlijk weinig met "kunst". Ik ben geen kenner,in tegendeel. Ik weet alleen of ik iets mooi of niet mooi vind en waag mij doorgaans niet aan discussies met anderen over wat de kunstenaar al dan niet bedoeld zal hebben met zijn werk. Zo'n heel gedetailleerde uitleg over alle ins en outs is aan mij dan ook niet helemaal besteed.

Toen ik prijzen hoorde noemen van 77 miljoen voor een kunstwerk op de TEFAF, of 750.000 euro voor een tekening, zag mijn brein ineens een schitterend tafereel voor zich. Een tafel, een tekening, in kleur. Mensen eromheen, discussiërend over de diepere bedoeling van de kunstenaar. De prijs werd vastgesteld. 1 miljoen, nee 2 miljoen....verkocht. Waar is de kunstenaar??? We willen hem ontmoeten.....en daar komt hij, mijn vrolijke vierjarige viltstift babbelaar uit de bus. 

De menigte viel stil, ze voelden zich bedrogen en ze wilden hun geld terug.... 

 Dus terwijl mijn gedachten een beetje afdwaalden, borrelde in mijn hoofd de vraag op: 

wie bepaalt wat kunst is?

Van Nijlpaard naar Nijlpaard....

Vandaag smokkel ik even, geen foto genomen door mijzelf, maar een plaatje met een verhaal.

Afgelopen twee weken mocht ik weer samen met mijn twee dierbare collega's cursus geven.

Tegenwoordig openen we de cursus met de opdracht dat de mensen uit een hele stapel, kaarten en foto's een beeld moeten kiezen dat henzelf symboliseert in hun werk. 

Dit levert doorgaans prachtige verhalen op.

De cursus gaat over herstel gericht ondersteunen en alleen al bij deze plaatjes krijg je vaak mooie mini-herstel verhalen te horen van de werknemers. 

Erg mooi.

Maar ook wij, de trainers (die overigens allemaal (ex) patiënten van de ggz zijn) doen mee.

Ik hou ontzettend van duidelijkheid, vastigheid en zekerheid. 

Dat heb je nu eenmaal niet altijd in het leven, dat heb ik inmiddels wel geleerd. 

Maar fijn is dat er dan altijd dezelfde kaart is die je kunt pakken, om jezelf te beschrijven.

Nu ben ik de laatste tijd wat stappen aan het zetten om mezelf en de manier waarop ik dingen aanpak te veranderen, en dus deed ik dapper en overwoog ik een andere kaart te pakken. 

Ik wierp een blik op de stapel, mijn 'vaste kaart' al in mijn hand, toen ik deze zag. 

Geen twijfel mogelijk, deze kaart, dit BEN ik, deze is voor mij gemaakt! 

Voor de zekerheid nam ik ze toch maar allebei mee....

Ooit lang geleden kon ik nog niet zo goed praten over wat er allemaal in me omging en wat er met me gebeurd was en gebeurde. 

Praten ging me niet goed af, schrijven kon ik een stuk beter. 

Ik denk wel eens dat sommige mensen wel eens terug verlangen naar die periode waarin ik niet kon praten, want nu klets ik de oren van je kop en ben ik vaak niet te remmen....

Ik wilde graag kwijt wat er was gebeurd, maar kon dat niet als mezelf vertellen en dus schreef ik een verhaal over een klein olifantje met zijn slurf in de knoop dat in een bos woonde en daar allerlei dieren leerde kennen. 

Sommige dieren waren goed, andere dieren waren slecht. 

Aan het eind van dat verhaal, kwam het olifantje de Nijlpaarden tegen 

en die haalden zijn slurf uit de knoop en zetten hem weer met zijn slurf in de goede richting. 

Ik maakte er een 'boekje' van en liet het aan mijn 'Real Life Nijlpaarden' lezen 

en één van hen gaf me mijn Nijlpaardje cadeau, 

dat ik sindsdien overal mee naartoe neem. 

Mijn Nijlpaarden waren en zijn nog steeds heel belangrijk voor me. 

Ze hebben me geholpen in hele moeilijke tijden, ze waren er voor me 

en zijn er nog steeds als ik het nodig heb, al zijn ze er nu op een andere manier. 

Inmiddels ben ik voor sommige mensen hun 'Nijlpaard' geworden. 

Ik weet niet hoe ik dat gedaan heb, zoiets gebeurt onbewust, denk ik. 

En dat is waarom deze kaart mij zo naar de keel greep en raakt...

Ik deel mijn bed met maar liefst drie Nijlpaarden van verschillende groottes. 

De grootste ligt gewoon naast me, de middelste fungeert als hoofdkussen 

en de kleinste ligt onder mijn arm of in mijn hand geklemd....

Ik keek naar het plaatje en zag mezelf: Een Nijlpaard met een Nijlpaardje....

IJspret?!?

Dat ik dol ben op de winter, dat heb ik al eens geschreven. 

Ik hou van sneeuw, ijs en kou.

Toch zijn er bepaalde vormen van ijspret die mij minder kunnen bekoren....

Zo zijn er bepaalde klusjes in het huishouden waar ik een grondige hekel aan heb.

Ik hoor u al denken: wie niet???

Ja inderdaad, ik ben net een mens...

Eén van deze klusjes betreft het ontdooien van mijn koelkast!

Ik vind het onzinnig. 

Niet zozeer het ontdooien, dat snap ik nog wel. 

Maar überhaupt de aanwezigheid van het vriesvakje in zo'n ding. 

In mijn koelkast vriesvakje, past niet eens een diepvriespizza!

(haha en nee, ook niet als hij net ontdooid is). 

De temperatuur in dat vakje is te hoog om een pakje van 4 hamburgers langer dan een week te mogen bewaren, en 4 hamburgers in een week eten is eigenlijk ongezond. 

Dus zo'n vriesvakje, dwingt mij om ongezond te eten???

Mijn koelkast (en ook mijn huidige magnetron) is een erfstuk van mijn oma, 

die 18 jaar geleden helaas overleed. 

Ik weet niet hoe lang zij deze koelkast (en magnetron) zelf al had.

Ik weiger dan ook om een nieuwe te kopen, zolang deze het nog doet.

Soort van sentimentele waarde, en weigeren om oma los te laten.

Een tijdje terug, brak het deurtje van het vriesvakje af, maar eigenwijs als ik ben, 

duwde ik het gewoon terug op zijn plek.

Ik weiger te geloven dat hij aan vervanging toe is. 

Hij doet het toch prima??? Aan de hoeveelheid ijs te zien?

(En het (blauwe) coldpack onderin??? 

Als dat nu nog niet koud is, dan weet ik het niet meer!)

Winterliefde.....

Ik ben dol op de winter.

Zodra er vlokjes sneeuw uit de lucht beginnen te vallen,

dan word ik zo blij als een kind!

Mijn brein begint dan ineens op topsnelheid te werken

en dat wil best wat zeggen,

want het staat normaal al niet bepaald stil.

Sommige mensen krijgen (vooral in het hoge noorden)

zodra het echt koud wordt, last van koorts.

De Elfstedenkoorts welteverstaan.

Ik niet.

Ik krijg last van de 'sneeuwcreatiekoorts'.

Een gewone sneeuwpop vind ik saai

en dus wil ik andere dingen van sneeuw bouwen.

Denk aan de zandsculpturen-, of de ijssculpturen festivals,

zo iets, maar dan van sneeuw

en iets minder professioneel natuurlijk.

In mijn hoofd ontstaan de wildste ideëen, maar zoals zo vaak,

blijft het slechts bij ideëen en komt er van die uitvoering

bar weinig terecht.

Waarom is dat toch zo?

Omdat er ergens een stemmetje (een niet hoorbare dit keer)

in mijn hoofd zegt, dat in de sneeuw spelen en sneeuwpoppen

bouwen voor kinderen is en als ik naar buiten ga om dat dus te doen,

de hele buurt wel over me zal gaan kletsen.

En hoewel ik vrijwel niets met mijn buren heb en het me (volgens mij)

weinig doet wat mijn buren van me vinden,

doet het me waarschijnlijk toch meer dan ik denk,

anders ging ik wel naar buiten!

Hoe dan ook, tot nu toe zijn er nog geen sneeuwcreaties uit

mijn handen gekomen.

Maar toch geniet ik van het winterse weer.

Want ook de natuur doet zijn best om mooie creaties te maken!

Dat doe ik Moeder Natuur niet na!!!

Eendjes bekogelen in het park....

Een boel jaren terug (maar eigenlijk nog steeds), was ik niet zo goed in mijn boosheid uiten. 

Het verschil met tegenwoordig is, dat ik toen niet wist wat boosheid was en hoe het voelde. 

Nu weet ik dat wel, maar al te goed helaas, alleen kan ik er niet zo veel mee.

Destijds was ik (veel te) vaak opgenomen in een crisiscentrum. 

Ik had het er naar mijn zin, ik voelde er me veilig, 

ik voelde er me thuis.

Er waren altijd mensen om me heen. 

En hoewel ik niet wist hoe ik moest praten of op een normale manier om aandacht vragen, 

vond ik het er wel heel prettig.

Er waren ook veel regels, maar dat had ik nodig, 

want ik test (nog steeds) nogal graag uit hoe ver ik kan gaan.

Niet zozeer omdat ik dat zo graag wil, want ik wil het vaak niet eens, 

het is iets dat bijna sterker is dan ik, 

en wat gewoon gebeurt. 

Maar ik heb het nodig om te zien of de ander te vertrouwen is: 

hoe ver kan ik gaan voor je me daadwerkelijk laat vallen.

Want dat is wat uiteindelijk toch wel gebeurt: 

mensen laten me vallen.

In dat crisiscentrum werkte een man die vaak eerder doorhad dat ik boos was dan ik.

Hij pakte me dan bijna letterlijk in mijn kraag, duwde een zak brood in mijn handen en zei: "Kom we gaan eendjes bekogelen."

Nu, als ik boos of verdrietig ben, denk ik nog vaak terug aan die wandelingen naar het park en onze bekogel partijen!

Man, als ik nu toch eens mocht bekogelen! Arme eenden, zwanen en ganzen! 

Stukjes brood zouden niet genoeg zijn. 

Ik zou met hele boterhammen gooien, wat zeg ik? 

Hele broden zouden er naar hun hoofd geslingerd worden. 

En indien mogelijk zou ik een hele bakkerij op hun kop smijten....

Wie, ik? Boos? Verdrietig??? 

Nee joh, ga toch eendjes bekogelen!