Op zoek....

Tijdens de les vandaag werden we naar buiten gestuurd met de opdracht: je hebt een half uur de tijd: maak drie foto's en maak daar een verhaal van. Nu heb ik naast fotograferen nog een hobby: kinderverhaaltjes/gedichtjes schrijven, dus dat heb ik even gauw gecombineerd. Bij de meesten werd drie al gauw vier, zo ook bij mij. Laten we dat maar fotografelijke vrijheid noemen.... Mijn interpretatie van de opdracht:

Op zoek.....

Er was eens een aapje, schattig en klein

die ervan baalde gescheiden van zijn familie te zijn.

Hij zocht in alle hoeken en in alle gaten,

maar had geen idee waar ze nu toch zaten.

Hij kwam Sissy tegen en vroeg het de oude wijze slang:

"nee", antwoordde deze, "ik heb ze niet gezien ben ik bang".

Hij liep verder naar het stoerste beest dat hij kon bedenken

en deze bediende het aapje op zijn wenken.

Hij vloog door de stad, in supersonische stand,

en toen dat niet hielp, zocht hij door het hele land.

Uiteindelijk vond hij verscholen onder een brug,

één van de verloren broertjes van het aapje terug!

Het aapje sprong een gat in de lucht !!!

De vogel vloog weg met zijn supersonische vlucht.

De broertjes zijn dolgelukkig en dat kun je duidelijk zien,

en wie weet, word jij het volgende slachtoffer van hun apenstreken misschien!

huiswerkopdracht les 5: klein maar fijn (3)

Goed, en dan nog een detail foto van mijn horloge. 

Hier kan ik heel kort over zijn, al zul je dat met de kleine versie van de foto niet zien. 

Het gave aan deze opname vind ik dat het zo scherp is, dat je de woorden 'stainless steel' kunt lezen aan de binnenkant van de gesp.

Gaaf toch???

huiswerkopdracht les 5: klein maar fijn (2)

Wederom een macro (of is het een detail?) opname...

Geen idee, het is in ieder geval mijn horloge en mijn horloge is heel belangrijk voor me.

Om te beginnen is mijn horloge, of in ieder geval stukjes ervan, geel. Geel is mijn lievelingskleur. Je zag het al in mijn schoenen, mijn usb stick is geel en zelfs mijn auto is tegenwoordig van het soort geel dat je op de foto ziet, ik pas mijn omgeving dus perfect aan mijn horloge aan.

Veel mensen kijken tegenwoordig op hun telefoon als ze willen weten hoe laat het is, ik niet. Als ik mijn horloge een dag vergeet om te doen (omdat ik haast heb) dan voel ik me naakt.

Mijn horloge is tevens ook mijn wekker. Dat heeft voor en nadelen, afhankelijk van welke kant je het benadert. 

Het alarm op mijn horloge gaat maar één keer af, besluit ik dan om nog twee tellen te blijven liggen en donder ik weer in slaap, dan kom ik dus te laat, snoozen is met mijn horloge dus geen optie. 

Ik ben gehecht aan mijn horloge. Soms misschien wel iets te veel. 

Voordat ik deze kreeg (lees: kocht) had ik een horloge waarvan de wijzerplaat licht gaf in het donker (zonder op een knopje te duwen). Ik was verrukt van dat ding en toen het onrepareerbaar kapot ging ben ik dagen van slag geweest en heb de ogen uit mijn kop gejankt. Tot ik dit horloge tegenkwam.

Maar ook een horloge voelt zijn biologische klok tikken. 

Daarom ben ik nu al aan het tweede gele horloge bezig.
Gelukkig hadden ze deze nog wel in het assortiment!

Je zult maar een obsessie hebben!

huiswerkopdracht les 5: klein maar fijn (1)

Bij deze huiswerkopdracht (waarvoor ik wederom de uitleg had gemist) ging het om detail- en macro opnames.Oftewel, een stukje ergens uit of heel dicht op je object gaan zitten. Eerlijk is eerlijk, het verschil was (en is) me niet helemaal duidelijk, want een detailopname kun je volgens mij perfect in de macro stand maken. Maar goed...

Op woensdag is het cursusdag en op dinsdag had ik nog steeds geen foto's. Geen tijd, doodmoe van al het reizen en zoveel te doen, zo druk (vooral in mijn hoofd). Maar met niks aankomen, dat is doorgaans ook niet echt mijn stijl!

Nu wil het feit dat ik samen met een cursusmaatje 2,5u in de trein mocht zitten (en ook nog eens zo lang terug!) naar een superinspirerende middag. 

Het is heerlijk om te zien dat ik niet de enige ben die zo besmet is met dit 'fotovirus' en dat cursusmaatje, net zo bezeten is als ik! Kortom we begonnen wat te expirimenteren in de trein en hielden daar niet meer mee op!

Het plaatje is een detail (en tevens macro) opname van mijn schoen. 

Ik ben klein en mijn voeten nog kleiner. (gelukkig maar, anders zou dat er erg raar uitzien.) 

Dat betekent dat ik dus een kindermaat heb en dat betekent weer dat ik heel makkelijk schoenen met klitteband kan kopen (en plaatjes van spongebob, barbie, cars etc). 

En ja, ik kan best mijn veters strikken hoor (als ik heel erg mijn best doe), dat is het niet! 

Op deze foto staat eigenlijk de verkeerde schoen. Het had namelijk mijn blauwe schoen van dit merk moeten zijn. Die blauwe schoenen hebben namelijk letterlijk de hele wereld over gereisd (deze slechts de helft). 

Ik ging ermee naar Australië  en daar waren die schoenen al zo lek als een mandje, helemaal afgetrapt en ik had besloten ze daar achter te laten, maar toen puntje bij paaltje kwam, of kangaroo bij prullenbak (het is maar hoe je het bekijkt), kon ik het niet over mijn hart verkrijgen ze daar achter te laten! Ze zijn dus mee terug gekomen naar Nederland alwaar ik via internet exact hetzelfde paar heb gekocht en voor het gemak ook maar meteen een tweede (van de foto) erbij heb besteld.

Mooi aan de foto vind ik dat je (als je het merk niet zou kennen) niet meteen zou weten wat het is...denk ik. 

Ook vind ik het mooi dat je het stiksel en het materiaal zo duidelijk kunt zien.

Een minder detail....om deze foto te kunnen nemen, heb ik mijn schoen uitgedaan....

Cursus maatje leeft nog, dus de stank viel dus blijkbaar best mee!

huiswerkopdracht les 4: de wereld in beweging (2)

Tja, en toen stond er in de theorie dus nog zoiets beschreven dat "pannen" wordt genoemd. Ik weet niet hoe je het uitspreekt, maar ik weet dat ik van koken hou en daarvoor gebruik je pannen, dus ik wilde dit ook wel eens uitproberen. 

Het idee daarachter (pannen dus) was, dat je zodra je bewegende object in je scherm verschijnt je afdrukt en dan met het object in hetzelfde tempo mee beweegt, waardoor het object scherp wordt en de achtergrond vaag.

Nou ik kan u uit de grond van mijn hart vertellen dat de praktijk niet zo simpel is als de uitleg hierboven misschien doet suggereren.

Ik heb ruim twee uur (in de regen) langs de Thames gestaan en geprobeerd (zee)meeuwen vast te leggen. 

Nu zijn meeuwen de 'pestkoppen' onder de vogels: zij vliegen namelijk niet braaf in een rechte lijn voorbij. 

Nee. Meeuwen komen aanvliegen, je neemt ze in je beeld, drukt af, gaat ze volgen.....de meeuw krijgt dat door, ziet jou bewegen en denkt: FOOD!!!!!!!! en vliegt vervolgens recht op je af! Mensen om me heen hebben zich dan ook twee uur lang flink vermaakt met mijn ontduik pogingen!

Ook hebben meeuwen de neiging om hun darminhoud uitgerekend op je hoofd of jas te droppen in volle vlucht. Dat hebben ze dan ook maar liefst vier keer gedaan. 

Tja, wat wil ik ook? Straatartiesten willen immers ook geld als je ze op de foto zet!

Nu is het zo dat er voor mij twee dingen zijn die London symboliseren, al sinds de basisschool (we moesten toen zelf een reisgids maken, zonder er ooit geweest te zijn). Dat zijn de Big Ben en de Tower Bridge.

Ik wilde voor deze opdracht dan ook persé een 'scherpe' vogel hebben, met de Big Ben op de achtergrond.

Ik vind dan ook dat ik er redelijk in geslaagd ben. Er waren foto's waar de vogel scherper was, maar die hadden niet de goede achtergrond, dus kwamen niet door mijn selectieprocedure heen (Henk Jan Smits is er niks bij!) 

Hoezo perfectionistisch???

Ik heb me één ding voorgenomen. Als ik deze techniek óóit onder de knie krijg, zodanig dat de vogel perfect scherp is en op de achtergrond ook datgene staat, perfect op de manier zoals ik me dat gewenst had, dan spijt het me voor mijn nieuwe werkgever, maar dan overweeg ik toch écht een carriereswitch.

huiswerkopdracht les 4: de wereld in beweging (1)

De opdracht van deze week was de wereld in beweging: leg beweging vast. Nu zat ik in het buitenland (ach wat een straf) en dus had ik de uitleg van de theorie gemist. Tja, je moet keuzes maken in het leven en offers maken, moeilijk, maar het is niet anders. 

En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik beweging vastleggen misschien wel het moeilijkst vind van alles wat we tot nu toe geleerd hebben.

Terwijl ik in London was, gingen we naar een dierenpark waar dieren worden opgevangen die mensen ooit als huisdier hebben aangeschaft en toen tot de conclusie kwamen dat dat niet zo slim was, of dieren die ooit in de UK gevonden zijn en verzorging nodig hadden en niet meer uitgezet konden worden (en hun nakomelingen natuurlijk). 

Ik heb een fascinatie voor roofvogels, dat heb ik al elders in een blog geschreven. Ik kan immens genieten van roofvogel shows (maar uiteraard ook van roofvogels in het 'wild').

Roofvogels blijven wilde dieren, hebben ze een slechte dag, dan hebben ze een slechte dag. Ze halen dan uit om de volgende dag weer te doen alsof er niks aan de hand is. Het lijkt mij wel!

Het mooie aan deze foto vind ik dat je de daadwerkelijke beweging niet echt ziet, maar de foto straalt voor mij aan alle kanten beweging uit!

Ook het feit dat de vogel niet helemaal in beeld is, vind ik eigenlijk erg mooi. 

Het 'vreemde licht' heeft denk ik te maken met de schemering die op dat moment in viel, maar daardoor krijgt de foto ook een mysterieus tintje en dat bevalt me prima, want dat is ook de sfeer die ik vind passen bij deze schepsels.

Blijft staan dat ik ook een ultiem gevoel van vrijheid krijg als ik hiernaar kijk, maar dat roep ik tegenwoordig ook bij bijna alles.....maar ja. 

Deze foto maakte me helemaal happy! 

Ik ben er trots op!

huiswerkopdracht les 3: lijnen en figuren (3)

Eén dag na les 2 van de cursus, mocht ik voor werk naar Noord-Duitsland afreizen, Kropp om precies te zijn. Ik zou daar één van de dingen gaan doen, die ik het liefste doe: een workshop geven over stemmenhoren. 

Als je dat wat je graag doet mag combineren met iets anders wat je graag doet (reizen), dan kun je met recht zeggen dat je een bevoorrecht mens bent.

Mijn reizen door Duitsland verlopen over het algemeen met een overstap in Station Kölln. En ik kan u vertellen dat ik dat sinds deze fotocursus geen straf meer vind. 

Iedere keer opnieuw heb ik daar ruim een half uur overstaptijd (mits de trein op tijd is, maar het is gelukkig geen NS) en deze keer begon ik bijna te hopen dat mijn vervolgtrein een fikse vertraging zou hebben.

Station Kölln heeft veel mooie elementen, het was lastig om er daar maar één van te kiezen voor de huiswerkopdracht. (Gelukkig heb ik mijn blog, waar ik als ik dat wil meer kan laten zien.)

Station is Kölln is mooi, en hoewel niemand me hier kent, kijken ook hier mensen me weer aan alsof ik gek geworden ben. Ze vragen nog net niet wanneer mijn volgende afspraak met mijn hulpverlener is, maar ik zie de nodige wenkbrauwen omhoog gaan als ik weer eens op mijn knieën val voor een paal, voor stoeltjes of voor andere doodsimpele dingen...

Laat ze maar denken, op een station heeft tenslotte ieder zijn eigen verhaal en bestemming!

huiswerkopdracht les 3: lijnen en figuren (2)

Toen ik na de fotocursus nog nagenietend, maar doodmoe op weg naar huis ging en uit de bus stapte, zag ik dit plaatje en bedacht me geen moment: dit waren de lijnen en figuren die ik wilde hebben!

Voor de mensen die het niet zien, het is een stoep (dus regelmatige lijnen dankzij de stoeptegels) met daarop de schaduw van de kale takken van de boom (figuren).

Als je heel goed kijkt, zie je onderin de foto een 'perkje' waar een boom in staat. 

(Ok, ok, die boom zelf zie je niet, maar geloof me maar dat hij daar staat!)

Het grappige daaraan vind ik zelf dat dat echter niet het perkje is van de boom die de schaduwen levert, want die staat buiten het beeld aan de bovenkant van de foto.

Het 'vreemde' oranje-achtige licht is afkomstig van de oranje lantarenpaal die er staat (ook buiten beeld overigens).

Waarom oranje??? Waarschijnlijk omdat  in Nederland alles vaderlandslievend moet zijn???

Geen idee, maar hoe dan ook: ik heb genoten van dit lijnenspel.

huiswerkopdracht les 3: lijnen en figuren (1)

Dit is een van mijn huiswerkfoto's voor de opdracht 'lijnen en figuren'. 

Hij is genomen op station St Pancras in London. Daar heb ik  uren rondgelopen om foto's te maken, in een poging om dat wat ik wilde perfect in mijn camera te vangen. 

Wat je hier ziet op de foto is een deel van het standbeeld van de heer Betjeman en het dak van het station, een kunstwerk op zich. Heer Betjeman was erg belangrijk in de geschiedenis van het station. Toen men dit prachtige Victoriaanse gebouw ooit wilde slopen, noemde hij dit plan 'criminal folly' en hierdoor heeft hij het gebouw min of meer gered van de ondergang. Met dank, Sir John Betjeman.

Stations vind ik een prachtige plaats. Het is een beetje een mysterieuze plaats. Het is een plaats waar verhalen samen komen, alleen weet je bijna nooit het verhaal, tenzij je ernaar vraagt. 

Iedereen die er komt begint of eindigt een reis, is op zoek naar (of is zojuist aangekomen) op een bestemming. 

Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel avonturen.

En iedereen zwijgt.....

Mysteries gevangen onder een dak, weggevoerd op een rails, naar wie weet waar!

Oost, west .....

De afgelopen weken was ik veel van huis. Dat betekent doorgaans niet in mijn eigen bed slapen en niet omringd zijn door mijn eigen knuffels.

Ja u leest het goed. Ik ben een volwassene wiens bed doorgaans vol ligt met hordes knuffelbeesten in alle soorten en maten.

Elk knuffelbeest heeft zijn eigen rol en functie en ja, dat zijn twee verschillende dingen. Sommige van de knuffeldieren zijn van mijzelf, anderen behoren toe aan mijn stemmen (en dus indirect ook aan mij).

Als ik naar het buitenland moet raakt mijn jongste stemmetje altijd een beetje in paniek, want tja, dat betekent afscheid nemen van de knuffels en niet iedereen kan mee. Er moeten dus keuzes gemaakt worden. 

Inmiddels ben ik zelf wel zo ver dat ik haar keuze voor kan laten gaan op mijn voorkeur en dus word ik tegenwoordig doorgaans vergezeld door Puppy op mijn reizen.

Vorige week kwam ik na een workshop terug op mijn hotelkamer en trof daar het bovenstaande tafereel aan, dit tot grote vreugde van mijn kinderstemmetje:

Er was goed voor Puppy gezorgd, hij was verwend en hij was blij: hij voelde zich thuis.

En misschien ligt dat wel aan mij, maar wat is thuis eigenlijk???

Je kunt mij (bijna) overal op de wereld neerzetten en ik vind er mijn weg en ik voel me er thuis. 

Komt dat dan omdat ik me er daadwerkelijk thuis voel? Of ligt dat aan het feit dat ik het gevoel heb dat ik nergens thuis hoor en dat ik daarom bijna overal wel kan aarden???

Geen idee.... Maar zittend achter mijn eigen computer in mijn eigen woonkamer denk ik:

Oost, west, 'eigen huis' best.

Zoekt....

Afgelopen week mocht ik voor het tweede jaar op rij in Ierland op een congres 'iets doen'. 

Nu is Ierland best groot, dus om het iets specifieker te maken, ik was in Cork.

Nu is 'iets doen' ook niet echt specifiek, dus om dat ook wat meer te concretiseren zal ik even vertellen dat ik er een workshop mocht verzorgen. Vorig jaar heb ik daar samen met een collega een 'keynote speach' verzorgd (voor degenen die niet zo vaak naar congressen gaan: dat is één van de hoofdlezingen) en dat was best aardig bevallen. 

Dat ging destijds zo goed, dat ik een staande ovatie kreeg. Alleen kan ik me dat niet herinneren, omdat ik niet wist hoe snel ik van het podium af moest komen. Ik heb dus niet al die klappende mensen aangekeken, maar was druk bezig met mijn sprint, weg van het spreekgedeelte.

Vorig jaar was ik druk op zoek gegaan naar het stadscentrum van Cork, want iedereen die hoorde dat ik daarnaartoe ging was uiterst jaloers: Cork was zó'n leuke stad! En dus ging ik op weg naar het centrum.

Met het richtingsgevoel van een overreden slak, kwam ik daar nooit aan. Sterker nog, ik eindigde in de gevangenis, die nu overigens een museum is. Maar het centrum van de stad heb ik nooit gezien.

Dus dit jaar wilde ik persé een nieuwe poging ondernemen. 

Zo gezegd, zo gedaan.

Ik liep zowaar de goede kant op, en na een paar kilometer begon het 'cats and dogs' te regenen. 

(wist u overigens dat geen hond die uitdrukking daar gebruikt en dat dat gewoon iets is dat wij, domme Hollanders,  hier op school leren???)

Na een half uur en geen droge vezel meer aan mijn lijf kwam ik in het centrum aan. 

Cork, city of welcomes. Ik voelde me in dit centrum alles behalve welkom, maar dat terzijde.

Ik had gevonden wat ik zocht.

Zoekt..... en gij zult vinden. 

Maar dat wil nog niet zeggen dat datgene wat je vindt, ook daadwerkelijk datgene was wat je zocht!

Fly like an Eagle....

Er zijn meerdere dingen die mij fascineren.

Roofvogels is een fascinatie die ik altijd heb gehad en die waarschijnlijk nooit meer over zal gaan.

Natuurlijk is het super om deze beesten in de vrije natuur te zien, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit of je ze in de vrije natuur ziet of in een roofvogelshow.

Het mooie aan deze beesten is namelijk dat het roofdieren zijn.... en blijven....

Je kunt ze trainen om van handschoen naar handschoen te vliegen door ze stukjes kip, muis, hagedis enz. te voeren, maar als ze geen zin hebben, hebben ze geen zin.

Als ze je niet leuk vinden, of je niet mogen, dan laten ze je dat merken.

Roofvogels zijn onvoorspelbaar, zelfs voor hun verzorgers. Ik denk dat ik ze daarom graag mag! Als ze een slechte dag hebben, dan kunnen ze zelfs hun favoriete verzorger aanvallen, om de volgende dag weer gewoon te doen alsof er niks aan de hand is... Heerlijk!

Roofvogels geven mij een machtig gevoel. Een gevoel van vrijheid.

Ze zweven door de lucht, zijn vogelvrij en hebben op zich niet zo heel veel vijanden.

Ik vind het machtig mooie dieren, ik kan er uren naar kijken.

Ik heb dan ook besloten dat ik in een volgend leven oftewel een roofvogel, oftewel een valkenier word!

I want to fly like an eagle!

aai poesje, aai poesje....

Er zijn een paar dingen die mij mijn leven lang al intrigeren.

Een van die dingen is/zijn straaljagers. Waarom?

Waarschijnlijk omdat mijn vader en broer dat razendinteressant vonden en ik daarin mee ging. Ik vond ze mooi, ze konden hard, ze maakten veel herrie en ooit strooide een F16 consumptiebonnen uit op een vliegshow en wist ik, met mijn 1.40 tussen al die graaiende mensen met een prachtige snoekduik, gevolgd door een prachtige judorol, er maar liefst twee uit de lucht te grissen.

Maar toch heeft die liefde niks met dit stukje te maken. Of misschien toch wel een klein beetje.

Een andere grote liefde van me is mijn liefde voor wilde dieren. Ik ben twee keer op safari geweest om Olifanten te kijken, mijn lievelingsdier. Olifanten zijn groot, dik en ze vergeten niks. we hebben dus twee van de drie overeenkomsten. (hint: groot ben ik niet). Eerst ging ik naar het Krugerpark dat overbevolkt zou worden door olifanten, maar juist daar heb ik geen olifant gezien en dus had ik een perfect excuus om terug te keren.

Tijdens die reizen werd ik verliefd of het bovenstaande dier; de cheetah!

(en daar is de gelijkenis; cheetahs kunnen ook heel hard!)

Waarschijnlijk niet precies het bovenstaande dier, want dat is in Engeland geboren en getogen, maar toch.

Voor mij zou de cheetah de 'Koning der dieren' moeten zijn.

Afgelopen weekend was ik in een park in Engeland waar ze wilde dieren opvangen en verzorgen en een thuis geven. Ze geven er roofvogel shows en onderdeel van deze shows is deze cheetah. Ik dacht dat de man, die sowieso al hilarisch was, een grapje maakte.

Hij liet ons zien hoe snel een cheetah was door hem achter een nep prooi aan te laten rennen en hem vervolgens te belonen voor zijn prestatie met een echt stukje vlees.

Mijn fascinatie voor de cheetah is alleen maar gegroeid.

Deze cheetah is niet wild, niet door iedereen aaibaar, alleen door de man die hem hier aan een riempje vast heeft (omdat hij hem met de fles heeft grootgebracht), de enige cheetah die in Engeland in shows aan een 'zipline' los mag rennen, die zomaar spint in de microfoon, als de verzorger hem over zijn kop aait. 

Een beetje een wilde/tamme cheetah.

Aai poesje, aai poesje, maar geen rot kat....

Aai poesje, aai poesje......prachtige kat!!!!

Boven de wolken...

....schijnt de zon...

En toen ik wakker schrok in het vliegtuig en me humeurig afvroeg wie er toch met dat felle lichtje in mijn ogen zat te schijnen, was ik meteen wakker.

Mijn emotie schoot van irritatie level tien naar ontroeringslevel tweehonderd.

Want oh jee, sinds ik de wereld in mijn camera probeer te vangen lijkt het wel alsof niet alleen de wereld van alledag voor me opengaat, maar ik word ook nog eens een sentimentele zak hooi.

Ik roep ineens de hele dag: 'oh wat mooi', 'oh, wat gaaf', 'jeetje, dat is mooi, dat is echt genieten'.

Ik wist echt niet dat de wereld zo mooi was.

Mensen die me wat beter kennen, krabben zich bedenkelijk op hun hoofd en vragen me, bij een reeks van dit soort uitspraken achter elkaar, met een serieuze blik in hun ogen of het wel goed met me gaat en of ik wel genoeg slaap en wanneer mijn volgende afspraak met mijn behandelaar gepland staat. 

Maar mensen, maak jullie maar geen zorgen hoor: alles gaat goed. 

Misschien zelfs in sommige opzichten wel beter dan ooit.

Ik heb het spreekwoord gewoon nooit goed begrepen.....het is niet achter....het moet zijn:

Boven de wolken, schijnt de zon!

In de wolken...

In de wolken zijn wordt in ons dagelijks taalgebruik meestal gebuikt als je ergens heel blij over bent.

Ik ben niet de meest nuchtere persoon, en soms juist ook wel, maar ik ben maar zelden zo blij dat ik mezelf 'in de wolken' noem.

Vanochtend was ik echter wel in de wolken, of eigenlijk beter gezegd, net boven de wolken en ik werd er ook nog bijzonder blij van.Zo blij, dat ik meteen mijn camera ging zoeken en daarbij minstens drie mensen wakker heb gestoten. 

Zo blij, dat ik bijna zou zeggen:

Ik ben in de wolken!

Kiekeboe!!!

Kropp heeft iets met koeien. Wat ze precies met koeien hebben, daar ben ik nog niet achter.

Behalve dan, dat als je koe op je bord bestelt, je ook een flink stuk koe krijgt, maar datzelfde geldt voor varken, vis en al het andere eten.

Dus dat is niet specifiek voor koe.

Maar deze koe heeft het goed bekeken. Hij heeft het beste plekje in huis gekozen, of in ieder geval het hoogste plekje in huis, want vanuit zijn plekje vlak onder het dak, kijkt hij uit op de mensen die onder hem doorlopen, rijden of fietsen.

Wat zal hij denken? Zou hij (of is het een zij) nooit eens de neiging hebben om naar beneden te komen en eens tegen de rest te vertellen wat hij (dan wel zij) er allemaal van denkt??

Ik weet het niet....misschien zegt hij (of zij) ook wel alleen maar:

kiekeBOE!

I want to get out of this place....

De afgelopen dagen had ik het genoegen om een tweedaagse workshop mee te mogen verzorgen in het plaatsje Kropp. Voor de niet-Duitsers onder ons, dat ligt bijna tegen Denemarken aan, in Schleswig Holstein (en nu maar hopen dat ik dat goed schrijf).

Omdat ik tijdens die workshops veel over mijn ervaringen met stemmenhoren vertel en ik tegenwoordig zowaar daar ook nog wel eens wat bij ga voelen, moet ik met enige regelmaat even naar buiten om een stukje te lopen, voor mijn hoofd van drukte uit elkaar knalt

(dat geeft zo'n rotzooi!).

Zoveel stemmen, continu een andere taal spreken en dan ook nog eens dealen met emoties waar ik niet mee dealen kan, en met stemmen die weer niet met mij en mijn niet kunnen dealen met emoties moeten dealen,

(ja lees dat maar eens even na...)

dat valt nog niet mee.

Gelukkig hebben mijn collega en ik een taakverdeling waarbij dit ook mogelijk is en neemt hij zonder moeite de boel waar.

Goed, als ik voor de 10e keer of zo mijn rondje rond de kerk loop (tja veel meer is er ook niet in Kropp), zie ik ineens vanuit mijn ooghoek het bovenstaande tafereel.

Een big smile verschijnt op mijn gezicht en ik trek mijn camera uit mijn zak!

Als ik die koe zou zijn, zou ik het ook op een rennen zetten en maken dat ik daar weg kwam.

Een slager maakt doorgaans gehakt van een koe!

Ieder huisje.....

Mijn hele leven ben ik al als de dood voor spinnen. Kleine spinnen, grote spinnen, alleen die hele dunne, met die hele dunne pootjes, die vond ik nooit zo heel eng, maar liever toch niet in mijn buurt.

Ongeveer een jaar geleden besloot ik al mijn denkwerk (ik wilde van die angst af) toch eens om te zetten in daden: ik meldde me aan voor een spinnenfobie training bij de lokale hulpverleningstent. 

Omdat ik niet zo simpel in elkaar zit en de bij angst horende gevoelens ook 'uit kan schakelen' besloot men dat het niet zo'n simpele behandeling zou worden. Er moest eerst toestemming gevraagd worden aan de opperspinnenangstoverwinleraar (scrabble doen?) of ik toch wel een geschikte kandidaat was.

Toen men daar eenmaal over uit was, speelde er zoveel in mijn leven dat ik dacht dat exposure therapie (zoals dat met een duur woord heet) naast al die dingen misschien wel wat heel veel zou zijn. En dus werd het uitgesteld. 

Vervolgens toen ik er klaar voor was, hadden zij geen spinnen 'op voorraad' en hadden ze hun grootste monster moeten laten gaan, Spinnen zijn immers niet gemaakt om in een potje te leven.

Twee weken geleden mocht ik met een van mijn favoriete pubers voor zijn verjaardagsfeestje naar een 'reptielendierentuin' en onderdeel van het programma was jawel, een heuse wurgslang om je nek en erger nog: een vogelspin op je hand houden.

Nu laat ik me natuurlijk niet kennen en dus heb ik ook die vogelspin op mijn hand gehad, in twee handen om precies te zijn, want in één hand past dat bij mij niet. En twee keer ook nog omdat de eerste keer het fototoestel weigerde. 

Sindsdien, heb ik ineens een obsessie voor spinnen! En lucky me, het is kruisspinnen tijd!!!!

Dus dankzij een door reptielen geobsedeerde puber (in plaats van door een gerenomeerd therapeut), ben ik nu grotendeels van mijn spinnenfobie af.

Dat kruis hoef ik niet meer te dragen!!!

genieten....

De vrijdag begon met een regenboog op de werkvloer. Totaal uitgeput verlaat ik het pand. Mijn allereerste officiële werkweek heb ik overleefd en ik heb het zelfs voor elkaar gekregen om alvast wat uren 'in te halen' (of is het vooruit te werken) voor volgende week (en de week erna)  als ik in het buitenland ga zijn.

De snelste bus van werk naar huis heb ik gemist, voor lopen heb ik echt geen energie meer, en dus neem ik de bus, waarmee ik een (ongewenste) 'sightseeing tour' door Maastricht krijg. 

Terwijl ik op het gebrom en gehobbel van de bus bijna in slaap sukkel wordt mijn oog ineens getrokken door de lucht buiten. Het loopt tegen zessen en de zon is hard zijn best aan het doen om onder te gaan. 

De kleuren die ik in de hemel zie zijn onbeschrijfelijk mooi en mijn mond valt van pure verbazing open. Ik kijk en ik geniet...

De mevrouw achter mij in de bus, kijkt naar mij en zegt "je zit te genieten hè kind? ik zie het." 

Ik knik en blijf naar buiten staren al denkend: hoe zou ik dat op mijn camera kunnen vangen hier vanuit de bus, of zal ik uitstappen en dan een half uur wachten op de volgende bus...ik denk stevig na...

De meneer aan de andere kant van het gangpad bemoeit zich er ook mee: "waar zit jij dan zo van te genieten?". Ik kijk de meneer even kort aan en raad hem aan eens naar links te kijken. Hij kijkt en vraagt me dan: "wat zou ik dan moeten zien waarvan ik kan genieten?". 

Ik besluit om het er maar bij te laten: als hij het niet zelf ziet dan zal mijn uitleg wel niet helpen.

Ik besluit niet uit te stappen, ik wil echt naar huis. De bus rijdt immens om, misschien kan ik op de Via Regia  mijn slag slaan, daar is immers een open vlakte aan de juiste kant. 

Maar helaas is de Via Regia al een transitieproject voor de wegen in België, met andere woorden, het asfalt is zo beroerd dat de bus zo gigantisch hobbelt en stuitert, dat ik geen 'steady shot' kan nemen. Toch vind ik de kleuren zo ongelooflijk mooi dat ik ze u niet wil weerhouden.

Kijk en geniet!!! Wat is de wereld toch mooi! 

De zon daalt, mijn energie level schiet omhoog!

Aan het einde van de regenboog....

Het is vrijdagochtend en aangezien ik nu een officieel contract heb en 20 uur per week 'vol moet maken', haast ik me, ondanks alweer een slapeloze nacht, naar kantoor. 

Ik mis de bus, omdat ik (alwéér) zonodig mijn nieuwe hobby moest beoefenen: fotograferen, waardoor ik de tijd vergat en het grote rood witte Veolia monster in mijn ooghoek voorbij zie scheuren, dus besluit ik te gaan wandelen, maar daardoor kom ik natuurlijk wel later op kantoor aan.

Bij binnenkomst besluit ik in het voorportaal dat ik nog niet genoeg gewandeld heb, tenslotte is het maar 40 minuten lopen van huis naar werk en die ene verdieping kan ik dan ook nog wel per trap afleggen. Ik ben tenslotte niet echt lui, ik doe maar alsof !

Ik gooi de deur open richting trappenhuis, wil doorlopen naar de volgende deur, en ineens valt mijn oog op de grond.... 

Niet letterlijk natuurlijk, dat zou een rotzooi geven, maar er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht en ik haal voor de zoveelste keer tijdens deze wandeling mijn camera uit mijn zak.

Aan het einde van de regenboog..... begint mijn werkdag!

Betrapt !!!

Zoals ik al zei hou ik van lampjes. Het Vrijthof in Maastricht staat in elk reisboek beschreven als 

'the place to be'. 

Persoonlijk vind ik het Vrijthof zelf maar saai. 

Maar dat neemt niet weg dat er om het Vrijthof heen een aantal behoorlijk mooie plekjes zijn. 

Rustige plekjes ook, waar je op een vrijdagavond rond elf uur best wat stiekeme dingen kunt doen zonder dat al te veel mensen dat dan in de gaten hebben....

Jammer, voor de blowende jongetjes kon ik ze niet buiten beeld houden.

Gelukkig voor de blowende jongetjes, is de foto te klein zodat papa en mama ze niet kunnen herkennen, want erg oud waren ze nog niet. 

En gelukkig voor u gaat een foto nog steeds niet samen met geur.....het was goede wiet, waarvan genoten moest worden op dit mooie plekje. 

Geef de kids eens ongelijk!

How to scare people away in 30 seconds....

Ik kom niet uit Maastricht, ik mag hier wonen. Ik ben zoals men hier zegt een 'Hollander' en hoewel ik hier niet vandaan kom en dus eigenlijk 'slechts op bezoek ben', voelt het na zeventien jaar toch ook wel een beetje als 'mijn stadje'.

Ingeburgerd ben ik echter niet. Ik spreek het dialect niet, ik kan het alleen verstaan als ik me daar erg voor inspan en daar heel veel zin in heb en ik ben ook niet bereid om de taal te leren. Kortom, ik stel me best 

a-sociaal op.

Ik denk persoonlijk dat dat iets te maken heeft met het feit dat ik me een permanente vakantieganger voel in mijn stad. Ja, ik voel me hier thuis en ja, ik heb tegelijkertijd elke dag het gevoel alsof ik op vakantie ben. 

Maastricht is mooi!

Vooral 's avonds, want dan gaan de lampjes aan en ik ben gek op lichtjes. 

Deze foto is genomen op een vrijdagavond in november rond een uur of elf 's avonds in een straatje vlak achter het beruchte (maar oh zo saaie) Vrijthof. 

Als je het mij vraagt, is dit straatje een van de mooiste plekjes in Maastricht.

Nu ben ik, volgens mij, op zich helemaal niet zo angstaanjagend: ik ben klein en ik lijk tegenwoordig zelfs ook nog op een meisje. 

Toch kreeg ik het voor elkaar met het nemen van deze foto (Liggend plat op mijn buik midden op dit straatje) om een mevrouw in die dertig seconden dat ik daar lag en zij me in het oog kreeg, de stuipen op het lijf te jagen en er als een haas vandoor te doen gaan. 

Jammer dat ze deze prachtige zijde van het straatje nooit heeft kunnen bewonderen!

emoties en ontploffingen

Emoties waren en zijn nooit zo mijn sterkste kant geweest. Oftewel was ik emotieloos, oftewel reageerde ik veel te heftig op dingen. 

Met enige regelmaat is het 'een zootje in mijn kop' wat zoveel betekent als dat de gedachten door mijn hoofd razen en ik het zelf niet bij kan houden en daardoor ook niet tot rust kan komen.

Een boel jaren geleden mocht ik een training volgen. In die training kreeg ik nogal wat vaardigheden aangeleerd. Ik ontdekte daar, dat ik niet van 'geheel relaxed' in één keer zonder aanleiding naar 'ontploffing' ging, maar dat er een aantal stappen aan vooraf gingen.

Zodra ik dat kon herkennen, werd het ook mogelijk om eerder in te gaan grijpen. Als je eerder ziet dat het op een 'ontploffing' uit gaat draaien, dan is het handig als je vaardigheden ontwikkelt waarmee je dat eventueel zou kunnen voorkomen. 

En zo kregen we in die training allerlei zaken aangereikt. Van yoga tot touwtjespringen en boksen, van alles passeerde de revue. 

Ik ontdekte dat ik van yoga opgefokt werd, maar dat ik vreselijk rustig werd van het staren naar de bubbeltjes in een glas frisdrank. 

En dat principe, pas ik nog dagelijks toe. Niet in de vorm van frisdrank, maar zoals op de foto...

Welkom in de mysterieuze wereld van de lavalamp!

hoop doet leven

Ik ben katholiek opgevoed, maar ik doe er niks meer mee. Ik geloof niet in een God, van een hemel ben ik ook niet zeker en een hel? Acht dat kan niet veel anders zijn dan sommige plaatsen hier op aarde. 

Mijn beste herinneringen aan de katolieke kerk zijn de paaswakes. Ik was destijds misdiennaar (en vergeef mij als daar een vrouwelijke variant van bestaat die ik niet ken) en tijdens die paaswake gingen alle lampen uit en werd de hele kerk verlicht door kaarsjes. Dat vond ik prachtig! 

Mensen gaven elkaar het licht door, door elkaars kaarsje aan te steken met hun eigen kaarsje. En wij misdiennaars, waren degenen die de eerste kaarsjes aanstaken. (dat een van mijn collega's het haar van een andere collega hiermee per ongeluk in de fik stak, laat ik even buiten beschouwing).

Misschien komt mijn fascinatie voor lichtjes, lampjes en kaarsjes hier wel uit voort, ik weet het niet. 

Iedere avond (als ik thuis ben) is mijn hele woonkamer verlicht door allemaal theelichtjes in de meest kleurrijke kaarsjeshouders. 

Ik vind dat gezellig, knus, het geeft me het gevoel dat het MIJN huisje is 

(en daarnaast scheelt het een hoop in de stookkosten! ik blijf een Hollander)

Kaarsjes zijn voor mij ook een symbool van hoop. Veel mensen steken een kaarsje op als ze iets van God of Maria willen, als iemand ziek is, of als ze iemand succes willen wensen. 

Maar als een kaarsje staat voor hoop, waarom steken we ze dan zo vaak aan voor degenen waarvoor die hoop te laat komt???

Zie de maan schijnt door de wolken

Voor zover ik weet ben ik geen weerwolf, maar de maan (en ook de zon) hebben me altijd erg gefascineerd, net zoals wolken trouwens.

Terwijl ik weer eens achter mijn computer mijn Facebook monsters aan het voeren was (tja je moet iets...) zag ik in mijn ooghoek ineens dat het (in mijn oog) volle maan was. Het kan best zijn dat het een dag voor of na volle maan was, maar voor mij was hij vol genoeg!.

Omdat ik dat altijd al eens op de foto had willen zetten maar daar steeds in faalde omdat ik geen statiefje had, bedacht ik dat ik het nu weer eens opnieuw wilde proberen, ik had er immers een mogen lenen van de cursus!

Nu is het zo, dat mijn bouwvereniging het nodig vond om de balkonranden schuin te maken en dat maakt het lastig om het statiefje daar op te plaatsen. Ook moet ik (tot mijn schaamte) toegeven dat ik ook (nog) niet zo handig was in het af/opstellen van het statiefje. Dus veelal moest ik hem tegen de muur houden om de gewenste foto's te krijgen.

Op het balkon aan de achterzijde begon ik er dan ook op verschillende manieren vrolijk op los te knippen. Sommigen met flits, sommigen zonder flits, soms met statief, soms zonder enz. 

Achter mijn flat staan echter rijtjeshuizen en ineens gaat daar een deur open en begint iemand in het locale dialect iets tegen me te gillen. Stel dat ik het al had kunnen verstaan, dan nog voel ik me niet geroepen om zo 's avonds laat terug te gaan gillen en dus ging ik maar gewoon verder waar ik mee bezig was: het 'te pakken krijgen van de maan'. 

De meneer ging weer terug naar binnen en ineens zie ik hem heel demonstratief samen met zijn vrouw de gordijnen van zijn keuken en achterkamer dichtdoen.... 

Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht: yeah right, alsof ik daarin geinteresseerd was!

Maar hoe dan ook, ik vind mijn plaatje van de maan door de wolken aardig gelukt!

Huiswerkopdracht les 2: werk in uitvoering: andere mensen aan het werk (2)

Soms ben ik eigenwijs en vind ik dat ik zo mijn eigen interpretatie aan een opdracht mag geven. 

Toch vind ik dat deze foto drie dubbel voldoet aan de opdracht, want hier zijn maar liefst drie 'dingen' keihard  aan het werk, misschien zelfs wel vier als je de camera zelf meetelt!

Ik ben doodsbang voor spinnen en ik heb een hekel aan vroeg opstaan. 

(simpelweg omdat ik pas heel laat in slaap val).

Deze foto is genomen ergens tussen 6 en 7u 's ochtends vanaf mijn balkon. Ik moest al vroeg gaan werken en dus ook vroeg opstaan. Het is dan ook een van de weinige keren dat ik een zonsOPgang meemaakte. En terwijl ik al slaperig stond te wachten in de keuken op mijn kopje thee om wakker te kunnen worden, viel mijn oog op het prachtige tafereeltje dat zich buiten afspeelde.

De spin is keihard aan het werk om haar web weer te herstellen, dat ik de avond daarvoor zo vakkundig gesloopt had (in de hoop dat ze zou opgeven en verdwijnen). 

De zon werkt keihard om boven de horizon uit te klimmen en zijn plekje aan de hemel in te nemen.

En ik werk keihard om mijn spinnenfobie te overwinnen door (geheel vrijwillig) op nog geen 20 cm van een levend(ig)e spin foto's te gaan staan nemen!

Werk in uitvoering, zonder meer!

Huiswerkopdracht les 2: werk in uitvoering: andere mensen aan het werk (1)

Deze foto is gemaakt ergens in Berlijn, tussen het Mauerpark en de Alexanderplatz. 

Ik was hier voor een tweejaarlijks congres over stemmenhoren, waar ik een workshop mocht verzorgen. Op zondag hadden we nog wat tijd voor we terug moesten en zijn we door Berlijn gaan wandelen. 

We wilden graag een aantal stukken zien, waar de (oude resten van de) muur nog staat. Een van die plaatsen is het Mauerpark. Deze zondag  (wie weet wel elke zondag, dat weet ik niet) was daar een grote rommelmarkt aan de gang. Het was er druk, heel druk, best gezellig, maar niet zo mijn ding. De muur bovenaan de ophogingen van het park vond ik dan ook veel interessanter. 

Vanuit het Mauerpark zouden we door de stad lopen naar een ander stuk muur. Dat was een behoorlijk eind lopen en tussendoor kwamen we nog genoeg dingen tegen die op de foto gezet 'moesten' worden. Ik was dus druk aan het werk. 

Ineens werden we ingehaald door deze meneer. Hij liep vlug, heel vlug, waardoor ik ook vlug moest handelen en de foto niet geheel scherp is geworden. Maar eigenlijk vind ik dat wel mooi, passend bij de situatie. 

Deze meneer is hard aan het werk: met drie stoelen op je nek over straat hollen, dat is best werken!

Het roept bij mij ook een boel vragen op (onduidelijkheden, net als de foto die niet helemaal scherp is): waar komt deze meneer vandaan? Waar gaat hij naartoe? Wat moet hij met die stoelen? Waar heeft hij die voor nodig? En waarom drie en niet vier? enz....

Deze meneer was duidelijk aan het werk en liet mijn fantasie ook hard werken!

Huiswerkopdracht les 1: Mijn favoriete plek (2)

Zoals ik al aangaf heb ik veel favoriete plekken. Maar een andere plek waar ik graag vertoef, is 'mijn eigen wereld'. Daarmee bedoel ik de wereld in mijn hoofd. 

Ik hoor stemmen, veel stemmen, en dat vind ik meestal niet zo erg, ik vind het vaak best gezellig en zou ze niet willen missen.

Het liefst ben in in 'mijn eigen wereld' in wat ik 'mijn prinsessenstoel' noem. Ik kan dan helemaal wegdromen en wegzweven in mijn gedachten, vandaar de 'zweverige'hoek vanwaaruit de foto genomen is.

De spullen die je op de stoel ziet, zijn spullen die mijn 'stemmenwereld' vertegenwoordigen. Alle voorwerpen hebben een verhaal of staan voor minimaal één van de stemmen. 

Om een voorbeeld te geven: de twee knuffelhonden op de foto (de geheel bruine met zijn tong uit zijn mond: Snoet, en de wit met licht en donker buin: Puppy) zijn eigendom van mijn jongste stemmetje, Lesley, Ze heeft ze zelf uit mogen kiezen en een naam mogen geven. En ze moet er ook zelf voor zorgen. Ze heeft ze gekregen omdat ze al die jaren al zo dapper is en ik niet altijd evenveel geduld voor haar op kon brengen. 

De puzzelboekjes aan de rechterzijde zijn mijn manier om, wanneer de stemmen erg onrustig zijn of onderling onenigheid hebben, weer rust in mijn hoofd te creeren. Ze gaan dan namelijk samen werken om de puzzel op te lossen en vergeten hun onenigheid. 

Kortom, dit is een kijkje in mijn favoriete plek: Mijn Eigen Wereld.

Huiswerkopdracht les 1: Mijn favoriete plek (1)

Als je mij vraagt wat mijn favoriete plek is, dan is het eerste dat in mij opkomt Barcelona. London en Sydney komen op een gedeelde tweede plaats. Maar eigenlijk kun je me bijna overal op de wereld neerzetten, ik zal er mijn draai wel vinden. Omdat deze plaatsen niet echt bezoekbaar waren binnen de tijd dat ik mijn huiswerkopdracht af moest hebben, moest ik iets anders bedenken. 

Dilemma....wat te kiezen? Ik heb zoveel favoriete plaatsen.

Toevallig verhuisde in deze week mijn badmintonclub van locatie. Onze club ging fuseren en vanaf dat moment gingen we naar een nieuwe hal, met een nieuwe club, met nieuwe mensen, met andere gedrags/omgangsregels. Kortom een hoop nieuw. 

Mijn badmintonwereld staat even op zijn kop, is niet meer hetzelfde zoals het was en zal ook nooit meer hetzelfde zijn!

Mijn favoriete plek (of in ieder geval een van mijn favoriete plekken) is een sporthal. Het liefst een met een houten vloer. Het liefst een die leeg is. (daarom zie je ook geen mensen op de foto). Dan is het stil, geen geluid van mensen, maar een boel gekraak, van de werking van de vloer. 

Ook hou ik van de geur van een sporthal. Veel mensen kijken me raar aan als ik dat zeg: in een sporthal stinkt het naar zweet, maar dat is niet altijd waar. In een sporthal ruikt het naar sporthal en daar word ik rustig van. 

En daarom is dit een foto van mijn favoriete plek.