tegenstrijdigheden....

Het leven zit vol tegenstrijdigheden.

Mijn leven zit vol tegenstrijdigheden.

Ik zit vol tegenstrijdigheden.

Ik ben bijna jarig, bereik dan de respectabele leeftijd van 36 jaar. 

En dat terwijl ik mezelf ooit plechtig beloofde om nooit ouder dan dertig te worden.

(En dat terwijl ik nooit beloftes maak waar ik me niet aan kan houden.)

Volwassen zijn van buiten, maar van binnen nog zó kind. 

Het gevoel hebben dat je serieus moet doen als een volwassene, maar zo bang zijn als een klein kind.

Willen schommelen als een kind, 

maar tegelijkertijd je het liefst ook overgeven aan de daad van de graffiti op de achtergrond.

Hoe tegenstrijdig kan het leven zijn.

Hoe tegenstrijdig kan mijn 'leven' zijn ?

kan het nog gekker???

In het weekend op een afdeling in het plaatselijke gesticht is nog saaier dan op een doordeweekse dag.

Een groot deel van de populatie is naar huis, familie, vrienden of weet ik veel welke bestemming waardoor ik als 'opvang-groep patiënt' een beetje verloren rondloop. Nu doe ik dat wel vaker, maar toch.

Aan uitslapen komt ook een keer een eind, je bent immers een keer 'uit' geslapen, anders heette het wel 'doorslapen', maar dat heeft toch echt een andere betekenis en de hele dag door eten mag ook al niet want omdat er zo weinig actie is, zou je van al dat eten maar dik worden (om over die bijwerking van de pillen nog maar te zwijgen)...

Ik was dan ook blij toen een vriendin me smste en vroeg of ik mee wilde om 'sokken te gaan halen'.

Mijn dissociërende (lees: in zichzelf terugtrekkende) brein was nodig aan wat afleiding toe en dus smste ik gretig terug: ja! De verpleging deed nog een poging en vroeg nog of dat wel verantwoord was, maar gaf al gauw toe.

Vriendin heeft een hobby: wandelen.... en morgen gaat ze van Wittem naar Banneux wandelen..

Vraag me niet hoe ver dat precies is, maar in ieder geval is het een afstand, waarvoor IK de auto pak. Ik vond de afstand naar de sokkenwinkel vandaag ver genoeg...

Eenmaal in de sokkenwinkel (een sportzaak met een dierennaam), zocht ze haar hebbedingetjes uit en wilde afrekenen. Het meisje achter de kassa vroeg haar doodserieus: "heeft u een Beverkaart?" en toen Vriendin "nee" antwoordde; "Wilt u dan misschien een Beverkaart?" 

Ik dacht dat ik het niet goed hoorde, ik dacht dat ik even uit de inrichting ontsnapt was, dus ik liet me ontvallen... "een beverkaart.... goh, het moet niet gekker worden."

Het meisje achter de kassa moest lachen. "ja", zei ze, "het wordt pas echt leuk als er buitenlanders in de winkel komen en ik het in het Engels mag vragen: Do you want a Beavercard?"

Het moet niet gekker worden......want dan ga ik naar huis....

Achter de wolken.....

In de categorie nutteloze spreekwoorden halen we vandaag uit de hoge hoed:

achter de wolken schijnt de zon.

Het mag dan wel waar zijn, maar wat heb je er aan? Ik weet best dat ik geen ras-optimist ben en dat ik niet met het talent geboren ben om alles van de positieve kant te zien en dat dat kleine beetje talent dat ik soms wél heb, me zeker op dit moment totaal verlaten heeft, maar ik word moe van mensen die steeds nutteloze spreekwoorden naar mijn hoofd smijten.

Achter de wolken schijnt de zon... Ja dat klopt.

Ik vind het prachtig om te zien, daar maak ik foto's van, dáár word ik gelukkig van, voor heel even.

Van mensen die me zeggen dat ik wel weer een keer blij ga worden terwijl ik dat nu echt totaal niet meer zo voel, daar word ik juist doodongelukkig van.

In mijn hoofd zitten geen wolken, en ook geen zon.

Achter de wolken schijnt de zon.

Maar ik ben geen natuurverschijnsel.

Sorry.

zie de maan.....

Zaterdag was het volle maan...

Ik had er naar uitgekeken. Letterlijk en figuurlijk.

Ik had de maan zich al een paar nachten zien 'opbouwen', en zaterdag was het dan eindelijk zo ver.

Van achter mijn 'gaatjesrooster' keek ik naar buiten en bedacht me niet langer.

Ik moest naar buiten om foto's te maken.

De verpleging vroeg nog of het wel een goed plan was om me naar buiten te laten gaan, het was tenslotte koud en al bijna half tien, maar ze zagen ook aan de blik in mijn ogen dat 'het menens was'. Verbieden, of tegen houden had weinig zin. Suzanne moest en zou naar buiten al zouden haar vingers er vanaf vriezen.

Eenmaal buiten hing er een prachtige wolkendeken om de maan heen, maar ja, er was te veel lichtvervuiling om dat er mooi op te krijgen. En toen ik eenmaal op een plek was beland waar die lampen niet meer waren, warende wolken weggetrokken en viel mijn ultieme droomplaatje in duigen. 

Uiteindelijk werd dit één van de plaatjes....

Toepasselijk...die middag verlaat Sinterklaas gespeeld met mijn oude studie genootjes en nu....

Zie de maan schijnt door de bomen.....

De maan, mijn vriend....

Grote pret....

Soms mag ik wel eens onderwijs verzorgen op de psychologie faculteit. Vaak gaat het er dan om, dat studenten leren om op een goede, respectvolle manier gesprekken te voeren. Mooi meegenomen is dan ook nog, dat ze aan het eind van zo'n gesprek een idee hebben van je diagnose. En als ze aan het eind van de les ook nog twee taakjes van de intelligentietest bij je af hebben kunnen nemen, dan is het feest helemaal compleet.

Wat die diagnose betreft, zitten ze bij mij meestal een eind in de goede richting, ik heb van 'alles wel wat', dus het is een beetje 'schiet maar raak voor een knaak'. Ook al hebben we dan geen knaken meer tegenwoordig.

Ook die intelligentietest vind ik leuk, er was namelijk een tijd dat ik diezelfde test bij anderen steeds opnieuw af moest nemen. Al moet ik eerlijk toegeven dat de Engelse taal de moeilijkheidsgraad toch wel een klein beetje omhoog gooit (en dus mijn intelligentie een paar punten omlaag??)

Zo'n les wordt in stukjes opgedeeld en steeds word je onder handen genomen door een groepje van drie of vier studenten. Tussen die groepjes door, word je dan braaf naar de wachtruimte gestuurd, zodat ze met de hele groep kunnen overleggen hoe ze verder moeten...

In die pauzes verveel ik me soms een beetje.

Maar laatst dus helemaal niet.

Ik had grote pret.... met een Skelet!

 

huiswerk les 7: zelfportret: wie ben je? (2)

Als je met mensen in de stemmenhoorbeweging over Suzanne zou praten en ze weten even niet wie het is, hoef je eigenlijk maar drie dingen te zeggen die kenmerkend voor mij zijn..

Eigenlijk is één ding al genoeg: tekst shirts, dan weten de meesten het al. Iedereen moet altijd lachen om mijn shirts. Het is een prima manier om met mensen in gesprek te komen.

Sommige mensen zeggen dat het een vorm van zelf-stigma is. Zo mag je het noemen, ik noem het zelf spot, oftewel humor. Voor mij was het lange tijd ook een vorm van communiceren. Met mijn shirts drukte ik uit, hoe ik me voelde, omdat ik niet in staat was om het te zeggen.

Het tweede ding waaraan ze mij zouden herkennen is mijn Hippo.

Hippo heb ik gekregen van een van mijn 'real life Hippo's'. Ooit heb ik een verhaaltje geschreven over mezelf als een klein Olifantje dat allerlei dieren tegenkwam in zijn leven. Sommige dieren waren goed voor het Olifantje, andere dieren wat minder. Aan het eind kwam hij de Nijlpaarden (hippo's) tegen en die zetten hem weer met zijn slurf de juiste kant op.

Na het lezen van dat verhaaltje kreeg hij van een van deze Nijlpaarden deze kleine Hippo cadeau en sindsdien gaat Hippo overal mee naar toe. Hippo is dan ook een bekend fenomeen op congressen ed.

Het derde kenmerkende aan mij zijn Sudoku puzzels. Waar Suzanne gaat, gaan Sudoku puzzels. Sudoku puzzels zijn voor mij een manier om mijn stemmen te 'controleren en rustig te houden', maar ook om mijn gedachten te kunnen ordenen. Blijkbaar hou ik toch enorm van hokjes denken!!!

Als je al deze dingen samen noemt dan zullen ze binnen de stemmenbeweging al gauw roepen:

"Ah, Suzanne, yes.....Of course, I know her!!!"

So, that's me....denk ik.

huiswerk les 7: zelfportret: wie ben je? (1)

De afsluiting van de fotocursus, het is veel te snel voorbij gevlogen.

Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook wel fijn, want alle technische termen begonnen toch ook wel een beetje door elkaar te lopen en ik begon het spoor ook wel tamelijk bijster te raken.

Maar goed, als ik een foto mooi vind, ongeacht de toegepaste techniek, ben ik al blij.

Het huiswerk voor de laatste week is dan ook 'my worst nightmare': een zelfportret!!

Ik haat het om zelf op een foto te staan! En dan is 'haat' een understatement.

En dan is 'understatement' weer een understatement.

Ik heb het 'geluk' dat mijn hoofd zichzelf uitschakelt als ik in de spiegel kijk en ik mezelf negen van de tien keer niet zie, maar op een foto zie ik dat dus wel.

Soms is dat trucje van mijn hoofd dus niet zo handig, maar ja....

Een zelfportret, oftewel, laat zien wie je bent.

Wie ben ik?? tja, laat dat nou net de vraag zijn die mij mijn hele leven al bezig houdt en die me zeker op dit moment erg bezig houdt. Ik weet het namelijk niet. Ik ben stukjes, er is geen ik. Stukjes aan elkaar geplakt, of nog niet eens. Stukjes bij elkaar geveegd, zoals de letters van mijn naam een naam vormen.

Een aantal dingen zijn wel kenmerkend voor me en dat zijn mijn 'tekst-shirts' en mijn 'uitdagende/provocerende' houding.

Wie mij kent, zou mij ook herkennen op bovenstaande foto zonder mijn gezicht te zien, maar om mijn gezicht niet te verliezen, laat ik dat dan ook maar even zien.

huiswerkopdracht les 6: 'mijn droomhuis': achter deze deur zou ik willen wonen (3)

Dit is mijn woonkamer, en nee, het is niet speciaal zo versierd voor Kerst.

Het ziet er altijd zo uit. Dus oftewel is het 365 dagen per jaar Kerst, oftewel, ik doe niet aan Kerst.

Ik hou van lampjes, daarom bestaat mijn verlichting doorgaans ook uit wat je op de foto ziet; mijn kerstslinger, mijn lavalampen en stapels thee lichtjes in gekleurde houders.

Het voordeel van kaarsjes is, dat ze ook veel warmte afgeven en dat scheelt een boel in de stookkosten!

Ik blijf natuurlijk een Hollander!

Fijn is ook, dat mijn onderburen allemaal vrij oud zijn en dus heel hard stoken. 

Aangezien ik op de derde verdieping woon en ik bij natuurkunde al leerde 'warme lucht stijgt op' (dat is ook het enige dat ik onthouden heb daar), profiteer ik heerlijk van hun ouderdom mee en hoef ik nauwelijks te stoken.

Er gaat niks boven kaarslicht en met een deken op de bank met een heerlijk hete kop thee of een mok warme chocolademelk.

Mijn huis is een 'georganiseerde puinhoop'. Ik vind dat best, ik kan meestal alles vinden wat ik nodig heb. De problemen treden meestal pas op, op het moment dat ik ben gaan opruimen, dan kan ik niks meer terug vinden en dus vermijd ik dat punt zo lang mogelijk.

Mijn huis mag dan wel niet het toppunt van orde en netheid zijn, maar het is mijn huisje en mijn chaos. Ik vind het er gezellig en ik voel me er thuis en dat is het belangrijkste.

Home Sweet Home!

huiswerk les 6: 'mijn droomhuis': achter deze deur zou ik willen wonen (2)

Deze deur kwam ik tegen tijdens een wandeling naar de dorpskern van Kropp, Noord-Duitsland.

Het is niet de deur van een woonhuis, maar de deur (ook wel poort genoemd) naar een tuin.

Of deze poort nog gebruikt wordt, weet ik niet.

Ik zou niet achter deze deur willen wonen, lijkt me een beetje koud, zo in een tuin, zonder beschutting: respect voor de daklozen!

Maar hoe dan ook, deze deur spreekt zeker tot mijn verbeelding!

Op de deur kleven twee schoenen en dat wakkert onmiddellijk mijn verbeelding aan.

Van wie zijn die schoenen? Waarom hangen ze hier? Wat is er met die persoon gebeurd? is hij opgebeamd door Scotty?

Had deze persoon zijn schoenen niet meer nodig? Waar zijn die schoenen allemaal geweest?

Als schoenen zouden kunnen praten, wat zouden ze dan allemaal te vertellen hebben?

Zouden ze stinken?

Ik kon de verleiding weerstaan en heb er niet aan gesnuffeld, maar in mijn hoofd blijft het maar knagen....

Waarheen leidt de weg.....

huiswerk les 6: 'mijn droomhuis': achter deze deur zou ik willen wonen (1)

Ik heb geen echt droomhuis. Maar ik kan er niet omheen dat de woning waar ik nu woon, MIJN huisje is.

Voor ik in deze flat terecht kwam. woonde ik steeds in studentenkamers. Dit was mijn eerste eigen flatje.

Eerlijk is eerlijk, dit is niet de woning waar ik oud wil worden.

Nu wil ik sowieso niet oud worden, maar toch.

Mijn woning is slecht onderhouden, het ligt niet in een goede buurt en sinds begin dit jaar kan ik ook niet meer zeggen dat ik super leuke buren heb.

Maar ik vind dat ik mijn huisje zelf gezellig heb gemaakt, het is mijn huisje, mijn veilige plek.

Wat je op het plaatje ziet, is de deur van de hal naar de woonkamer.

Het rode huisje dat je onder in beeld ziet, is een huisje waar ik best zou willen wonen: het is het cluedo één persoons spel huis. Daar zou ik best willen wonen. Ik ben dol op spelletjes, maar helaas kun je de meeste spelletjes niet alleen doen, dit spelletje wel.

In dit huisje is altijd spanning en sensatie: er is een moord gepleegd en aan de hand van tien aanwijzingen moet jij die moord oplossen: een puzzel dus, en laat mij nou gek zijn op puzzels!

De poster heb ik gekregen van een meneer uit Fiji, die een artikel over mij gelezen heeft n.a.v. een workshop die ik gegeven heb in Ierland ooit. Hij wilde graag bij mij in Ierland, in mijn bedrijf stage komen lopen.

Helaas voor hem, woon ik niet in Ierland, noch heb ik daar een eigen bedrijf, maar de poster vond ik wel mooi en kleurrijk, dus die hangt op de deur.

Het witte papier is mijn manier om het huishouden te doen: een grapje.

En de kaart die er links naast hangt is een kerst kaart die ik vorig jaar gemaakt heb voor mijn internationale vrienden. Het speciale daaraan is, dat ik er een foto van mezelf op heb staan. Dat gebeurt niet vaak, want ik haat foto's waar ik zelf op sta, maar op deze foto, vind ik mezelf wel leuk staan. en om dat te vieren heb ik mezelf op MIJN deur geplakt, van MIJN huis...

Welkom in MIJN huisje, achter deze deur woon ik......meestal.