Doe mij dan maar kinderen!

Onlangs ging ik een dagje naar de plaatselijke dierentuin.

Omdat ik niet zo van mensenmassa's hou en al helemaal niet van kleine mensen mensenmassa's, besloot ik dat ik niet op een woensdag of in het weekend moest gaan. Aangezien de kinderen hier nog geen vakantie hebben, leek me dat het dan op die overige dagen niet zo druk zou moeten zijn.
En dus trok ik de dag na 'De Grote Storm', naar de dierentuin, me verheugend op een rustig en verlaten en vooral ook verzopen dierentuin.

Bij aankomst bij het park, zonk de moed me echter redelijk in de schoenen, want waar ik natuurlijk weer geen rekening mee had gehouden, (of meer het opkomende idee weer snel had weggewuifd), was, dat zo aan het einde van het schooljaar, er natuurlijk heel wat schoolreisjes plaats zouden vinden. Maar met de vakantie hier nog zeker een aantal weken weg, dacht ik echt serieus dat het wel mee zou vallen.

Maar we hebben natuurlijk ook onze Zuiderburen nog, die niet aan vakantie spreiding doen en gewoon heerlijk duidelijk zijn als het om vakantie gaat: kinderen hebben van 1 juli tot 1 september vakantie, ongeacht op welke dagen die data vallen. En dus draaiden er zo'n 9 bussen met Belgische koters voor mij het parkeerterrein op...
Oef... diep ademhalen: je kunt dit!

En dus liep ik het park in, vol goede moed, een poging doend om mijn oren af te sluiten voor al het hoge en harde gegil van deze opgewonden koters, dat aanvoelde als speldenprikjes in mijn hersenen.

Snel afgeleid zijn heeft in een dierentuin best veel voordelen. Ik zie normaal elke vlieg voorbij vliegen en dat betekent dat ik ook best goed ben in dieren spotten. En als ik een dier zie zitten, dan vind ik het min of meer mijn 'plicht' om anderen daar ook op te wijzen (ja ik weet het: irritant! Maar mijn enthousiaste innerlijke kind kan dat gewoon niet laten!)

En zo stond ik bij de rotsklipdassen (oftewel dassies!) waar twee dagen geleden twee jonkies waren geboren! En die had ik heel snel gespot. Er kwam een wat oudere vrouw aan die tevergeefs begon te speuren door het verblijf, maar geen enkel beest zag. En dus besloot ik te helpen en vertelde waar ze moeder met kinderen kon vinden. En dat......... had ik niet moeten doen....

Vanaf dat moment had ik een schaduw. Deze mevrouw bleef me volgen, bleef continu bij me in de buurt en af en toe leek het wel alsof ze aan me vastgeplakt zat.
Ze bleek slechtziend te zijn en vond het erg prettig dat ik haar kon en wilde vertellen waar ze de beesten kon zien, en wat voor beesten het überhaupt waren. (die ze overigens 9 van de 10 keer toch niet zag).

En nu ben ik echt niet te beroerd om iemand te helpen, en kan ik als het écht moet, soms best wel geduld opbrengen. Maar deze vrouw begon echt serieus op mijn zenuwen te werken: deed ik een stap naar links, dan deed zij dat ook, deed ik een stap naar rechts, dan volgde ze ook en ze hield geen seconde haar mond dicht!

Na anderhalf uur als blindengeleidehond te hebben gefungeerd, was ik het echt ontzettend beu en was mijn grens al meer dan bereikt. En ik trachtte al mijn moed te verzamelen om haar tactvol te vertellen dat het tijd was dat onze wegen zouden scheiden, maar dat vind ik een heel moeilijk iets!
Maar uiteindelijk lukte het me om te zeggen dat ik echt geen koffie wilde, nee echt niet, nee ik meen het, en dat ik weer even mijn eigen ding ging doen.... En zo werd ik eindelijk verlost van mijn schaduw en voelde me 200 kilo lichter.

Ik wandelde door het park, af en toe ondersteboven gerend door opgewonden, schreeuwende kinderen, maar ook genietend van de uitspraken van de kleinste kids.
Het hoogtepunt van de dag kwam voor mij toch wel, toen ik voor de leeuwen stond en het mannetje met zijn neus tegen het glas aan lag.

Een klein meisje stond op nog geen 20cm afstand van deze enorme leeuw en het enige dat ze zei, al naar de grond kijkend: "Kijk mama, een regenworm!!!".

Leeuw versus regenworm: 0-1!

En met een grote glimlach om mijn lippen vertrok ik naar de voederplaats van de gorilla's, waar ik omgeven werd door kinderen......

Maar alles beter dan nog 10 minuten langer blindengeleidehond moeten zijn!!!

foto: eigen brouwsel.

Een rethorische vraag...

Met enige regelmaat sta ik versteld van de opvoedkundige kwaliteiten van de ouders hier in de buurt, of eigenlijk meer, van het gebrek aan die kwaliteiten. 

En ja, ik weet het: ik heb zelf geen kinderen, dus ik weet niet waar ik het over heb en dus moet ik mijn mond houden. Maar dat doe ik nu eens even niet, want hoewel ik inderdaad geen kinderen heb (en dit ook niet zou willen, juist vanwege het besef dat ik daar hoogstwaarschijnlijk niet de rust, het geduld en de skills voor heb), zijn een aantal dingen, in mijn ogen, toch ook gewoon een kwestie van 'je gezond verstand gebruiken'.

Vandaag is het een (redelijk) mooie dag en dat betekent dus dat de kroost volop buiten speelt. En hoewel we prachtige, grote gazons voor, achter en naast de deur hebben, is voetballen blijkbaar toch vooral het leukst op straat. En dat geldt ook voor fietsen, skateboarden, tikkertje, oorlogje en al het andere dat ik als dinosauriër niet herken.

Mijn overbuur jongetje is één brok ondeugende energie. Ik vind het een erg leuk ventje, maar daar denkt niet iedereen zo over. Hij is ondernemend, loopt/fietst continue weg, luistert voor geen meter als zijn moeder (of andere opvoedgerelateerden) hem terugkrijsen. En ik geef hem geen ongelijk overigens, want als iemand zo tegen mij zou schreeuwen, dan zou ik ook maken dat ik ver uit de buurt kwam!

Vandaag kwam een vriendin van moeder op visite. De auto hoor je al aan het begin van de straat aankomen. Is het niet van de snoeiharde housebeat, dan is het wel omdat ze aan het begin van de straat al begint te toeteren en daar pas mee ophoudt als ze voor de deur staat (mijn deur welteverstaan). Maar dat hoort dit jochie ook en in zijn enthousiasme, rent hij dan dus de straat over, naar de auto van deze persoon. Zonder uit te kijken uiteraard!

Er steeg zo'n ongelooflijk gekrijs op vanuit de auto, tegen een jochie van hooguit vijf jaar oud, dat zelfs ik bijna van schrik van m'n balkon afviel. Het jochie deinsde letterlijk achteruit van zoveel verbaal geweld en ik voel mijn hart breken op zo'n moment. 

Toen vriendin uitgekrijst was, begon moeder nog eens aan een tweede ronde en het jochie deed waar hij goed in is: hij ging er vandoor.

Zojuist ging een vriend van de familie hem uitleggen hoe hij moest remmen op zijn fiets, uiteraard midden op de straat. En dat snap ik best, wat met zijn huidige remtechnieken, gaat er minimaal één paar schoenen per week doorheen. Dus dat snap ik wel. Dat je daarbij je tweejarige dochter uit het oog verliest en dan gaat krijsen  als ze ineens oog in oog staat met de koplampen van een auto (met een chauffeur die gelukkig wel oplet), dát snap ik dan weer niet!

Net zo goed dat ik het niet snap dat je je kinderen niet in de gaten houdt. Ik snap heus wel dat je kinderen geen 24/7 in de gaten kunt houden. Maar ze alleen terugroepen als je piepende remmen hoort of als er gegeten moet worden, is het andere uiterste in mijn ogen, maar wie ben ik?

Zojuist kwam voor mij het toppunt, waarop ik besloot dat ik deze blog wilde schrijven.

M'n buurjochie was weer eens boos en begon te razen en te tieren tegen z'n moeder, die dat zojuist (voor de verandering) ook weer tegen hem had staan doen. (Ze doet overigens niet anders dan dat, al gok ik dat ze dat zelf niet eens weet).

Hij kan overigens héél hard schreeuwen en deed dat dan ook. 

En terwijl moeder tegen hem gilde: "waarom moet jij altijd zo schreeuwen???" kon ik niks anders doen, dan heel snel naar binnen vluchten om haar niet vanaf het balkon keihard uit te lachen....

plaatje gevonden op internet

Er staat een paard in de ..... weg!

Een heleboel jaar geleden, ging ik op 'zweefweek'. Dat is mijn benaming voor een heel intensieve spirituele week in Havelte. Mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige van destijds, had me al langer gevraagd of dat niet iets voor mij zou zijn, maar ik zag dat nooit zo zitten. Ik weet ook nog steeds niet helemaal of ik er destijds wél echt klaar voor was, maar ik heb er zeker nooit spijt van gehad en er absoluut wel wat uit gehaald voor mezelf.

Tijdens die week werd er veel gewerkt met 'The Work' van Byron Katie, 'a course in miracles' en met familieopstellingen. 

En om heel eerlijk te zijn, kon ik destijds alleen iets met The Work, dat was op zich nog best wel redelijk concreet, in vergelijking met de rest, want als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik ergens toch wel een heel nuchter mens ben, die niet zoveel kan met wat ik niet kan beredeneren, niet kan verklaren. Dat levert een soort van paniek op: ik snap het niet, wat moet ik hiermee.

Destijds heb ik wel vol interesse gekeken naar andermans familieopstellingen, maar ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ik zág dat er dingen gebeurden met zowel de mensen die opgesteld werden (representanten) als de opsteller, maar ik wist niet wat ik ervan moest denken. Voerden die mensen nou een toneelstukje op, of zouden ze echt iets voelen? Ik wist het niet, en ik kon me er niks bij voorstellen, maar in die tijd kon ik zelf nog niks voelen, dus het was sowieso een ver van mijn bed show. Toch heeft het mysterie ervan me nooit helemaal losgelaten!

Een aantal weken geleden,  kwam er een berichtje voorbij op Facebook. Een vriendin van me heeft een eigen coachings- en trainings bedrijf. (Marengo Trainingen & coaching). Zij verzorgt, o.a. Familieopstellingen met paarden. En in dat berichtje werd gevraagd om mensen die als representant zouden willen fungeren. 

Iets in mij zei dat ik dat wel eens wilde proberen, er waren slechts twee problemen: 1) ik weet niet of ik met mijn nog steeds nuchtere kop als representant van alles kan voelen. 2) ik ben als de dood voor paarden.

En dus stuurde ik een mailtje, met mijn dilemma's en legde de beslissing min of meer bij haar neer: als zij dacht dat ik geschikt was, dan wilde ik het graag proberen.

En zo stond ik een tijdje terug op een manege, klaar voor een dag familieopstellingen met paarden, in een groep met mensen die ik geen van allen kende (ook niet zo mijn favoriete ding).

Toen we naar de 'bak' gingen stond ik daar ineens oog in oog met een mega groot paard, wat een (nacht)merrie! Maar goed, dit was wat ik wilde, dus dan gaan we er ook voor.

Bij de eerste opstelling werd ik opgesteld en het paard bleef een hele tijd in de hoek staan, ver uit m'n buurt. Maar toen het eindelijk in beweging kwam, liep het regelrecht op me af en kwam uiteraard bij mij staan. Écht groot man! Maar door die plotselinge confrontatie en de rol die ik had (en waar ik niet uit weg kon) was de angst wél snel verdwenen.... Dat was stap 1.

Er gebeurde van alles. En of ik nou echt altijd dingen voelde, of dat de ratio het af en toe overnam (en wiens ratio dan?) weet ik niet, maar feit is dat er van alles gebeurde en dat ik daar hoe dan ook (onder)deel van was.

Nu zit ik rustig thuis en laat die dag nog eens passeren. En nee, ik weet nog steeds niet zo goed wat ik moet denken, maar als ik één ding heel zeker weet, dan is het wel dat de paarden het een stuk duidelijker en minder zweverig voor me maken. Door de paarden worden dingen acuut duidelijk en heb ik niet één keer de neiging gehad om een wenkbrauw op te trekken en te denken: is dit een toneelstukje of niet? Ik merk dat mijn weerstand, die ik jaren geleden absoluut had, alleen al bij het horen van het woord 'familieopstellingen' nu is omgezet in een nieuwsgierigheid, die maakt dat ik wellicht volgende keer nog eens kom kijken.

En..... Dat is pure winst! 

En dat ik aan het einde zelfs heb staan knuffelen met een paard (al voelde het een beetje als een giraffe aaien), dat had ik van tevoren echt NOOIT gedacht.

Therese van Marengo Coaching en Training, je bent een vakvrouw die haar vak meer dan verstaat. Dank je wel voor je uitnodiging!

foto: website Marengo Training en Coaching.

ps: wil je meer uitleg over wat familieopstellingen (zonder paarden) inhoudt. Klik dan even hier

R.I.P

Soms... heel soms, moet ik lachen om mijn eigen dommigheid.
En deze keer wil ik dat wel met jullie delen, al schaam ik me ook wel een klein beetje (veel) voor mijn dommigheid....

Op 4 juni 2016 overleed de grootste boksheld aller tijden: Muhammad Ali, in de leeftijd van 74 jaar. Niet slecht voor een bokser denk ik dan, want al die rake klappen op je hersenpan zouden je eerder kunnen doen heengaan. Echt gezond lijkt het me in ieder geval niet, maar dat terzijde.

Ik volg geen nieuws, omdat ik daar altijd erg verdrietig van word, maar ik luister wel naar een muziekzender op de radio, waar je ieder uur niet onder de nieuws uitzending uit kunt komen. Maar twee minuten, zonder beelden, dat trek ik nog net...

Hoe dan ook, ik hoorde dus dat Muhammad Ali was overleden en dacht bij mezelf: ach wat jammer!

Ergens rond dezelfde tijd hoorde ik dat de grootse bokser Cassius Clay was overleden. Ook hij was 74 jaar en ik weet nog dat ik dacht: wat maf, allebei in dezelfde week.... En: waarom krijgt Muhammad Ali veel meer aandacht dan Cassius Clay? (ik zei al: ik was een beetje dommm)

En ergens in mijn hoofd rinkelde wel zo'n belletje van 'hier klopt iets niet, hier zit een luchtje aan', maar het lampje ging niet branden en ook het zogenaamde (voormalige) kwartje viel niet.

Pas dagen later werd ik midden in de nacht wakker, schrok op, ging overeind zitten en ineens gingen er wel 100 lampjes aan en regende het kwartjes en drong het eindelijk tot me door: Cassius Clay en Muhammad Ali zijn één en dezelfde persoon! Hoe kon ik dat nou toch vergeten???

Maar ja, met het tempo waarin God (waar ik overigens nog steeds niet in geloof) bekende helden komt halen dit jaar, had het ook best gekund dat hij er  meteen twee voor de prijs van één mee nam. Scheelt weer een retourtje aarde.

Hoe dan ook, we zijn weer een legende kwijt!
Muhammad Ali en Cassius Clay, mogen jullie rusten in vrede ;)

Ken je dat???

Ken je dat? dat je een aantal dingen moet doen en dat je denkt, oh dat kan ik mooi even combineren???

 Ik wel.... Vandaag stond op het lijstje (o.a.) pakje terugsturen via een kiala-punt en boodschappen doen.

Nu zit het dichtstbijzijnde kiala-punt in een winkelcentrum waar maar liefst 2 supermarkten zitten, dus dat leek me ideaal. Alleen kom ik dus niet zo vaak (lees: nooit) in die supermarkten.

Ik vol goede moed op weg. Pakje netjes afgeleverd, op naar de supermarkt. Welke zal ik nemen???
Laat ik mijn oude werkgever nog eens sponsoren, laat ik die blauwe winkel eens inlopen die ze ook nog eens XL hebben gemaakt. (Niet zo zeer voor het sponsoren hoor, eigenlijk gewoon omdat zij het lekkerste maisbrood van het land verkopen, al staat dat niet op mijn lijstje)....

En ik had het eigenlijk kunnen weten, want het overkomt me hier altijd, maar na drie stappen in de winkel ben ik letterlijk en figuurlijk totaal de weg kwijt. Ik heb dan wel een boodschappenlijstje in mijn handen, maar ik kan niet meer nadenken, niks meer vinden, niet eens de kassa, totaal overweldigd....

Het enige dat ik dan nog wil is mijn mandje aan de kant slingeren en naar huis rennen (ik ren uit principe niet, maar ok, het gaat om het beeld), maar ja, ik kan de kassa's (en dus de uitgang) niet vinden, want al die schappen zijn zo hoog, daar kan mini ik niet overheen kijken...
En dus wil ik het liefst mijn mandje wegslingeren en midden in zo'n XL gangpad in elkaar kruipen en daar een potje janken!

Maar dat kan niet, want ik ben volwassen, zegt men... en dus zoek ik met groeiende paniek de kassa, krijg nog net mijn halve brood en pakje thee (stond ook niet op het lijstje) betaald en weet dan niet meer hoe ik het winkelcentrum uit moet komen... dus eerst maar even op een bankje zitten om rustig te worden, en tegen de tijd dat je 'er weer bent' en naar de klok kijkt, je er al een uur blijkt te zitten.....

Uiteindelijk op de terugweg naar huis dan toch maar je oude vertrouwde supermarkt inlopen, want tja, er zal toch gegeten moeten worden. En dat je dan dus binnen 10 minuten met al je boodschappen van je lijstje weer buiten staat....

Zonder energie voor de rest van de dag, dat dan weer wel, want dat verkochten ze daar niet....