Je hebt van die dagen...

Er zijn van die dagen die een belangrijke rol spelen en blijven spelen in je leven.
Vandaag is voor mij zo'n dag.

Het is vandaag 26 oktober 2015 en het is dus eigenlijk de verjaardag van mijn oma.
Probleem is alleen: oma is al meer dan 20 jaar dood.

Sommige mensen snappen niet zo goed dat ik nu, 20 jaar later, nog steeds ieder jaar rond haar verjaardag (en sterfdatum idem dito) heel verdrietig ben. En dat is prima, niemand anders dan ik hoeft het te snappen.

Het is ook niet iets dat bewust gebeurt. Er zijn jaren bij, dat ik zonder te weten waarom me op die dagen onbestemd verdrietig en rot voel, zonder eigenlijk te weten waarom. Als ik later op de kalender kijk, dan kom ik er achter dat het 'weer zover was'.

Mijn oma was voor mij een geweldig mens!
Ik ging steeds bij haar logeren en dat was heel fijn.
Niet dat we super gekke of bijzondere dingen deden, maar toch voelde ik me altijd heel bijzonder als ik bij haar mocht logeren. Ik had 'mijn eigen kamer' (die ik deelde met alle andere logé's, but hey, who cares?), met mijn favoriete slaapzak (die heb ik nog steeds, al valt hij van ellende uit elkaar). We speelden kniffel (yahtzee, voor de niet Duitsers onder u) en kaartten veel.

Ik voelde me altijd gewoon even heel bijzonder als ik bij haar was.

En vandaag is het dus weer haar verjaardag. Ze zou 94 zijn geworden vandaag (als ik me niet vergis).
Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet even aan haar denk.

Toen ze overleed heb ik wat spulletjes van haar gekregen. Ik kreeg o.a. de slaapzak, die ik nog steeds heb, maar die bijna uit elkaar valt van ellende. Ik kreeg haar koelkast die ik twee jaar geleden heb moeten vervangen, nadat ik daar de ogen over uit mijn kop heb gehuild. En ik kreeg haar magnetron, die nog steeds in de keuken staat en het nog prima doet, al heeft hij maar twee standen.

Vandaag ga ik proberen om niet verdrietig te zijn om oma, zoals ik dat ieder jaar eigenlijk wel probeer.

Vandaag ga ik proberen haar leven en alle mooie momenten die we samen hadden te vieren.
Oma kijkt vast wel ergens toe.

Oma, gefeliciteerd!

Up until now.....

Iedere keer als ik naar de kapper ga, loop ik tegen hetzelfde vraagstuk, of eigenlijk meer: vraagstukken aan.

Het begint al met de eerste 'vraag': "zeg het maar!"

Dat is natuurlijk superjoviaal, modern en vriendelijk, maar (voor mij) niet echt duidelijk. Wat wil je dat ik zeg? Dat het lekker weer is buiten? Dat het lekker druk in de zaak is? Dat ik het ongelooflijk vind dat er zojuist wéér een Belgische autobestuurder op de bussluis is geklapt en daardoor het busverkeer platligt?

Maar inmiddels weet ik dat ze 'gewoon' willen weten wat voor kapsel ik wil en doe ik m'n best om alle bijdehante opmerkingen voor me te houden en probeer ik duidelijk te maken wat ik wil.

Dat 'gewoon' vertellen hoe ik m'n haar wil hebben, blijkt nog een hele klus. Zelfs de uitleg die me ingefluisterd is door één van de voor mij bekende kapsters in die zaak, blijkt niet altijd tot de verbeelding van haar collega's te spreken. Het is dus iedere keer opnieuw weer een verrassing wat er nu weer uit gaat komen!

(En dat is voor iemand die het niet zo heeft op veranderingen, best lastig!)

De term 'mannenkapsel' lijkt het beste te werken in mijn verklaring, maar zelfs dan blijkt het soms nog moeilijk, ook daar zal wel variatie in zitten, gok ik.

Iets waarover ik me keer op keer verbaas is hoe het toch te verklaren is, dat ondanks dat ze mijn kapsel zelf tot 'mannenkapsel' hebben uitgeroepen, ik toch steeds het duurdere vrouwentarief moest betalen?

U leest het goed: moest...

Up until now!

Vandaag had ik een stagiaire, bij wie geen enkele term een belletje deed rinkelen. En ik maak me niet zo heel gauw zorgen, haar groeit immers snel weer aan, maar helemaal comfortabel voelde ik me toch niet echt. Het gefluister met haar collega en vervolgens hun blikken op mij, hielpen daar niet echt aan mee. 

Uiteindelijk wilde ik nog maar één ding: die stoel uit en m'n haar thuis zelf met gel in model proberen te brengen. Toen ik richting kassa liep, werd de stagiaire wederom begeleid door haar collega en begon het gefluister opnieuw.

En wat moest ik afrekenen???

Juist..... Het mannentarief!

De droom van elke vegetarische ouder.......

Soms hoor ik wel eens verhalen om me heen die eigenlijk te leuk zijn om niet te verwerken en te bewaren. Zo hoorde ik laatst dit verhaal, waar ik persoonlijk vreselijk om moest lachen!

Ik kan het natuurlijk opschrijven alsof ik er daadwerkelijk bij was en het gesprek opving, maar dat was (jammer genoeg) niet het geval, dus dat ga ik niet doen.

Jullie moeten het maar doen met deze versie!

Een vader, moeder en hun twee kinderen gaan uit eten. Het schijnt een behoorlijk bijzonder uitje te zijn, blijkbaar doen ze dit niet heel vaak. 

Al gauw wordt duidelijk dat dit gezin vegetarisch is. De kinderen hadden in hun hele leven nog nooit vlees gegeten. Om de een of andere reden kregen de kinderen te horen dat ze alles mochten kiezen dat op de menukaart stond. Dit was bijzonder, want er stonden ook veel niet vegetarische gerechten op het menu. 

Het oudste jongetje besloot het ervan te nemen en bestelde kipfingers. En hij at zijn eigen 'fingers' er zo ongeveer bij op. Hij vond het heerlijk!

Hij stelde zijn ouders dan ook de vraag: "waarom eten wij dit thuis eigenlijk nooit, want het is hartstikke lekker?"

De moeder legde hem met heel veel geduld uit dat kipfingers gemaakt werden van kippen en dat om die lekkere kipfingers te kunnen maken, die lieve, schattige kippen geslacht moesten worden.

Het jongetje werd stil en dacht zichtbaar na. 

Na een lange stilte verkondigde hij vol trots aan zijn ouders: "als ik later groot ben, dan word ik slager!"

Heerlijk dat pedagogisch liegen!

Vandaag ging ik uit lunchen met een vriendin die ik al veel te lang niet gezien had. Onder het genot van een heerlijk hapje en drankje kletsten we gezellig bij en al veel te snel was het tijd om weer naar huis te gaan. 

Nu ben ik best wel lui aangelegd, met al die hoge bergen hier, dus neem ik het liefst de bus. En dat levert soms best wel leuke momenten op. Zo ook vandaag.

In de bus zat een jongetje, samen met zijn mama. Ik hoorde mama herhaaldelijk en steeds ongeduldiger waarschuwen dat hij op zijn billen moest gaan zitten, maar het jongetje trok er zich weinig van aan. En daar trok mama zich dan weer weinig van aan, want zij zat vastgekleefd aan het schermpje van haar telefoon.

Ineens kreeg het jongetje mij in het vizier en vroeg aan zijn mama: "mama, die meneer zijn broek is kapot, hoe komt dat?"

Mama kijkt heel kort op van haar telefoon en zegt dan geïrriteerd tegen het jochie dat ze het niet weet. 

Maar daar nam deze jongeman geen genoegen mee en dus draaide hij zich terug om naar mij, (wederom niet meer met zijn billen op de stoel) en zei tegen me: "meneer, uw broek is kapot, hoe komt dat?"

Ik kijk heel 'verdrietig' naar m'n broek en antwoord: 'ik wilde niet op m'n billen blijven zitten in de bus en toen ben ik heel hard op m'n knieën gevallen.'

Het is even stil, maar dan vraagt hij: 'kan jouw mama dat niet maken dan?'

Ik kijk wederom heel 'verdrietig' en zeg 'nee, dat wil ze niet omdat ik toch niet op m'n billen blijf zitten.'

En weer is hij even stil, maar dan lichten zijn oogjes op en zegt hij: 'geef maar aan mijn mama, dan doet die dat wel! Die heeft al heel veel geoefend.'

De mama kan haar lach maar moeilijk verbergen en met een glimlach reis ik verder, terwijl de jongeman de rest van mijn reis keurig op zijn billen blijft zitten.

Je zal het maar krijgen.....

Het is alweer behoorlijk lang geleden sinds ik hier wat geschreven heb. Mijn excuses daarvoor. Ik kan zo een boel smoezen verzinnen, maar dat ga ik niet doen. Het kwam er gewoon niet van.

Vandaag heb ik wel degelijk een reden om te schrijven.

Ik vond zojuist een heel lief kaartje in de brievenbus, dat me meteen aan het huilen bracht. 

Nu is dat op zich momenteel niet zo moeilijk, maar deze keer had het een reden. Iets met een spijker en op z'n kop slaan en perfecte timing enzo.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het momenteel niet zo goed met me gaat. De blaadjes vallen en masse van de bomen en dus valt mijn humeur en energie niveau ook onmiddellijk ver onder het absolute nulpunt. 

Ik doe dus eigenlijk weinig anders momenteel, dan mijn best doen om energie te vinden om überhaupt mijn bed uit te komen en vervolgens het grootste deel van de dag te janken. 

Ik denk dat ik zelfs op een punt beland ben waar ik aan mezelf moet toegeven, dat het niet meer een 'herfstdipje' is, maar dat ik wellicht toch echt wel depressief ben. En geloof me als ik zeg, dat ik dat niet gauw zal toegeven.

Hoe dan ook, afgelopen week vertelde ik iemand daar over en kreeg ik als antwoord dat ik nog steeds dingen deed die zij zelf niet kon tijdens haar depressie: berichtjes schrijven, kaartjes sturen en contact zoeken... 

En hoewel ik denk te weten dat dit goed en positief bedoeld was, deed het stiekem toch ook wel een beetje pijn. Het voelt als een soort van ontkenning, alsof elke depressie en iedere persoon die hier aan lijdt er hetzelfde uitziet of hetzelfde reageert. 

Het klopt, ik stuur kaartjes, ik probeer in contact te blijven en dat doe ik heel bewust en het kost me bergen energie. Maar ik doe het met een reden!

Toen het echt niet goed met me ging en ik keer op keer in de kliniek belandde, waren er erg weinig mensen om me heen. Veel mensen wisten niet wat ze met me aan moesten. Ik maakte het ook niet makkelijk, want als ik me shit voel, dan jaag ik mensen het liefst bij me vandaan. Het is nu eenmaal makkelijker om mensen zelf weg te jagen en te laten vallen, dan wanneer ze jou laten vallen. Onder het motto: dan kun je het maar beter zelf doen, dan doet het niet zo'n pijn. 

Maar dat was niet waar, want het deed hoe dan ook pijn.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik bang ben om vergeten te worden. Om helemaal alleen over te blijven, om niet opgemerkt te worden. En om die reden probeer ik zo attent mogelijk te blijven naar anderen toe, stuur ik altijd kaartjes, berichtjes en probeer ik in contact te blijven, omdat ik ergens hoop dat anderen me dan niet vergeten en iets soortgelijks doen op momenten dat ik het het hardst nodig heb.

Maar inmiddels weet ik dat ik mijn verwachtingen niet aan anderen op kan leggen. Dat het ook niet reëel is, om van mensen te verwachten dat mensen doen wat jij ze niet vertelt dat je wilt dat ze doen...

Maar daar verandering in krijgen/brengen, is nog een heel ander verhaal. 

En toen kwam dus dit kaartje vandaag, een beter moment had er niet kunnen zijn. 

Esther, dank je wel, ik voel me gezien. Je hebt me (voor even weer) iets minder bang gemaakt....