Doe niet zo ongezellig!

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet zo'n party animal ben.
Ik hou niet van feestjes, ik hou niet van drukte, ik hou niet van lawaai, niet van een combinatie van dit alles en ik hou zélfs niet van mensen.

Maar dat is niet altijd zo en ook niet altijd zo geweest.

Sommige feestjes vind ik best wel leuk, maar ik doe feestjes 'op mijn manier' en dat wordt niet altijd begrepen, gewaardeerd of zelfs geaccepteerd door de mensen om me heen.

Ik geniet namelijk het allermeest als ik in m'n eentje op een afstandje sta, daar waar het rustig is en ik toe kan kijken. Ik kan genieten van het kijken naar mensen die plezier hebben en lol maken. Dat vind ik heerlijk, je kunt me niet blijer maken dan dat! 

En ik geniet daar echt oprecht van tot het moment.....

Dat er iemand op het idee komt om me erbij te betrekken, wat doorgaans betekent dat ik letterlijk, tegen mijn zin, aan de hand het feestgedruis ingesleurd wordt onder de kreet: 'doe nou eens niet zo ongezellig!'

En dan gaat het mis....

Dan voel ik me ineens niet meer op mijn gemak, word ik onrustig, ongemakkelijk, heb ik het gevoel dat ik tekort schiet, dat ik niet mee kan, dat ik vreemd ben. Dan word ik verdrietig en ben ik binnen no time van het feestje (waar ik het toch echt naar mijn zin had) vertrokken, vaak zonder gedag te zeggen.

Dames en heren: ik ben niet zielig als ik in mijn eentje aan de kant sta. Dat is mijn manier om er bij te kunnen zijn, om mee te doen op een manier die voor mij hanteerbaar is. Je hoeft me niet te komen entertainen of redden, ik word namelijk al ge-entertaind door datgene dat ik van een afstandje zie. Ik heb het prima naar mijn zin, daar in mijn eentje en zo niet dan ga ik lekker naar huis, geen probleem!

Ik word ongelukkig IN het feestgedruis. Ik hoor al genoeg in mijn hoofd, dus ik versta geen hout van de gesprekken die je met me aan wil knopen, of van de gesprekken die anderen met elkaar voeren. Ik word achterdochtig als iedereen moet lachen, want ik versta niet waar het over gaat en denk dan dat ik belachelijk gemaakt word. Ik weet me geen raad met mijn lijf in de buurt van een dansvloer en binnen vijf minuten ben ik door mijn energie heen.

Dus hoe lief het gebaar om me erbij te betrekken soms ook bedoeld is: laat me alsjeblieft met rust! Als ik wil komen, kom ik zelf wel.

Niet iedereen zit hetzelfde in elkaar. Iedereen viert zijn eigen feestje op zijn of haar eigen manier.

My new best friend.....

Ja, u leest het goed: ik heb een nieuwe vriend. Een nieuwe BESTE vriend zelfs.

Hij is lang, harig, zacht, maar toch stevig en ontzettend handig!

Al maanden was ik naar hem op zoek en eindelijk vond ik hem. En wat ze zeggen is waar: zodra je stopt met zoeken, loop je er vanzelf tegenaan. En dat was dus ook zo.

Ik liep Pokemons te vangen toen het gebeurde. Ik had dorst en wandelde de plaatselijke multifunctionele drogisterij binnen en daar vond ik hem.....

Gauw nam ik hem in mijn armen, knuffelde hem intens, betaalde gauw en rende (theoretisch dan, want ik ren nog steeds niet...) met hem terug naar huis, klaar om nader kennis met hem te maken.

En dat was me toch lekker!!!

Want tja, sinds ik zo enorm verbrand ben geweest, die eerste mooie zonnige zomerdag, baal ik er soms stevig van dat ik alleen woon. Voor sommige dingen is het nu eenmaal een stuk handiger als je iemand naast je hebt, dat snapt u vast wel. En dus verlangde ik enorm naar hem.

En echt waar, ik ben zó gelukkig met mijn nieuwe badborstel! Ik kan nu eindelijk alle plekjes op mijn rug  zelf 'krabben' als het weer eens gigantisch jeukt, zonder dat mijn overburen die per ongeluk naar boven kijken denken dat ik weer mijn Baloe de Beer act sta te doen. 

Want laten we eerlijk zijn: daar was ik zelf toch ook wel een beetje klaar mee!

Ja, ik weet het zeker, mijn nieuwe beste vriend, is beslist een blijvertje!

Foto: www.dailymail.co.uk.

Ik snap het niet...

Ik weet dat het een controversieel onderwerp is, maar ik ga er toch gewoon over schrijven, want Ik snap er echt helemaal niks van.

Ik zit naar het journaal te kijken en zie een item over dat het 'boerkini verbod' nu ook in Nice zijn intrede heeft gedaan. En dat gaat mijn spreekwoordelijke pet dus een beetje te boven.

Moslima's mogen dus niet meer in boerkini op het strand liggen of in de zee zwemmen en dat vind ik op zijn zachtst gezegd raar. En ik ga nu even een niet respectvolle vergelijking maken, excuses daarvoor beste moslima's van Nederland. Maar als ik, als niet-moslima bedenk dat ik geheel bedekt in lange pijpen, lange mouwen en met een handdoek om mijn hoofd op het strand wil liggen, of in die outfit wil zwemmen, dan mag dat in theorie dus wel. En ik wil deze bedachte outfit niet vergelijken met een boerkini, want dat zou zoals ik al zei niet respectvol zijn, maar het komt even het dichtstbij wat ik kan bedenken. 

Of nee, wacht even.... Ik weet een betere vergelijking. 

Als ik in een wetsuit (met capuchon) op het strand ga liggen en ga zwemmen, dan is er niemand die daarover zeurt. En dat snap ik dus niet. 

Een tijd geleden lag ik weer eens in het zwembad en zwom ik braaf mijn baantjes. In de baan naast mij lag iemand in een, wat ik dacht, wetsuit te spartelen. Dat vond ik op zich best wel vreemd, in een zwembad, maar aan de andere kant, het gebeurt wel eens vaker, maar dan toch vooral in de 'snelle zwemmers' baan en niet in de 'slow' baan. Hoe dan ook, met de 'iron man' wedstrijd in zicht, kwam het vaker voor.

Maar toen ik beter keek, zag ik dat het geen wetsuit was, maar dus inderdaad een vrouw in boerkini. Ze kon niet super goed zwemmen en toen ik in gesprek met haar raakte, vertelde ze dat ze wilde oefenen zodat ze beter zou worden. 

Eind van het verhaal was, dat ze door de badjuffrouw het zwembad uitgestuurd werd omdat ze een gevaar voor de andere zwemmers zou zijn omdat ze niet goed genoeg kon zwemmen. Toen ze aangaf dat ze daarom juist kwam oefenen, zodat ze beter zou worden, kreeg ze stomweg te horen dat ze dan maar op zondagmiddag in het 'moslima banen zwemuurtje' terug moest komen...

Er is welgeteld één heel uur in de week waarin moslima's in boerkini welkom zijn in dit zwembad (het enige in deze stad overigens)!

En ze liet zich wegsturen, en ik was woest. Vooral ook door de gesprekken die er op volgden door de badjuffrouw met de aan de kant hangende heren die zojuist nog tegen deze lieve dame gezegd hadden dat ze het zo knap en zo goed vonden, dat ze zo haar best deed. 

Maar nu werd het een heel ander gesprek, namelijk over de boerkini en dat het toch niet gekker moest worden. En ik? Ik kon mijn mond weer eens niet houden en zei er wat van. En was vervolgens zo boos en verdrietig, dat ook ik maar afdroop. Boos en verdrietig over zoveel dom onbegrip.

En weet je? Ik weet ook niet precies het hoe en waarom van een boerkini of een boerka, maar is dat belangrijk??? Ik weet ook niet het hoe en waarom van een 'keppeltje' die joodse mannen dragen. Ik weet ook niet het precieze hoe en waarom van de stip van hindoes, of waarom katholieke geestelijken een pij of een boordje dragen. Ik weet alleen dat het een uiting is van religie, of misschien nog wel meer van geloof.

Maakt het wat uit? Kunnen we ons niet gewoon met ons zelf bemoeien en leven en laten leven???

Volgens mij zou de wereld dan een stuk mooier zijn.

Foto: www.forum.politics.be

Lang leve het digitale tijdperk!

Af en toe word ik wel eens uitgelachen door mijn vrienden. Mijn grootste hobby is namelijk borduren en dat vinden mijn vrienden iets voor oma's. En hoewel ik de 40 inmiddels gepasseerd ben, kan ik mezelf toch echt nog niet onder de categorie oma scharen. 

Aan de andere kant denk ik dat er, naast een eeuwig speels kind, ook best wel een bejaarde in mij schuilt.

Ik ga namelijk elke dag rond 22u naar bed, óók op vrijdag en zaterdag en dat is natuurlijk niet echt stoer. Maar sinds ik dit consequent doe heb ik geen slaapproblemen meer en dat is voor mij dus meer dan de moeite waard.

Maar dat is niet het enige.... 

Ik ben namelijk ook dol op bingo! Ja, lach maar!!! Maar het is echt waar. 

Vroeger als kind mocht ik wel eens mee naar de bingo avonden van een plaatselijke vereniging, waar ik meestal veruit de jongste was. En ik vond het geweldig!

Waar de meeste mensen bingo ontzettend duf en saai vinden, vond ik het rete spannend! Vooral als ik nog maar een paar nummertjes moest tot de bingo, nam de spanning bij mij ontzettend toe. 

Alleen had ik een probleempje: ik durfde namelijk geen 'bingo' te roepen. 

Als je 'bingo' zou roepen, dan moest je namelijk naar voren lopen om je bingo te laten controleren en dat vond ik dood eng!

Want dan zou iedereen naar me kijken, en ik zou, uitgerekend dan, kunnen struikelen en zo voor lul staan. En stel dat ik me vergist had en het een valse bingo was, dan zou ik voor een volle zaal een liedje moeten zingen en dan zou ik helemáál voor lul staan. 

En dus meldde ik me niet als ik bingo had. 

Toen men daar achter kwam, werd ik extra in de gaten gehouden. Als ik bingo had dan werd dit door mijn tafelgenoten luid geroepen, maar voor me naar voren lopen, dat deden ze dan weer niet!

Gelukkig leven we tegenwoordig in het digitale tijdperk en nu kan ik me dus helemaal uitleven! Ik heb zo'n zes verschillende bingo spelletjes op mijn tablet staan. Bingo riepen is nu een kwestie van op een knopje duwen. Naar voren lopen is er niet meer bij en zo ben ik nu een heel gelukkig mens!

Dan maar bejaard, ik vind het best!

foto: screenshot Cluedo Bingo

mijmeringen....

Lang, lang geleden, liep ik een jaar lang stage in een medisch kindertehuis. Daar woonden kinderen die moeilijk opvoedbare ouders hadden en die om die reden (tijdelijk) even niet meer thuis konden wonen. Er zat van alles door elkaar: jongens, meisjes, verschillende leeftijden, verschillende stickertjes. Noem maar op. Stuk voor stuk schatjes, maar zeker op zijn tijd ook batjes (zoals ze dat hier zo leuk zeggen....
Stuk voor stuk heb ik deze kinderen (allemaal op hun eigen manier) in mijn hart gesloten en zo af en toe duikt er weer eens een van de kinderen op in mijn hoofd. Zo ook vandaag.

Vanmorgen was ik weer braaf mijn baantjes aan het trekken in het zwembad. Ik had al moeite moeten doen om mezelf naar het zwembad te slepen, maar bij aankomst was het ontzettend rustig, wat me meteen een stuk vrolijker stemde. En dus begon ik vol goede moed aan mijn 'verplichte' uurtje zwemmen.
Iedere keer, na 20 minuten ongeveer 'krijg ik het even moeilijk' in die zin dat ik me dan even afvraag waarom ik dit ook alweer aan het doen ben. En op dat soort momenten moet ik vaak denken aan Simon*, één van de batteraafjes uit mijn stagejaar.

Simon was, toen hij in de groep kwam, 11 jaar oud. Een leuke, vrolijke, goedlachse, dikke jongen van Aziatische afkomst met een voorliefde voor grapjes en eten (en niet in die volgorde!).
Simon had problemen thuis en uit de gesprekken (met moeder) kwam naar voren dat er maar één probleem zou zijn: Simon was te dik, hij moest afvallen, alle diëten had moeder al geprobeerd met hem, maar hij at alles wat los en vast zat, luisterde daarin nooit naar zijn moeder, dus moeder kon hem niet meer in huis hebben. (vader was niet in beeld)

En dus kwam Simon bij ons, boos en gefrustreerd, want hij had geen probleem! En een beetje gelijk had hij daar wel in, maar dat heb ik destijds nooit hardop gedacht.
Simon moest gewicht verliezen en dus werd hij naar de diëtiste gestuurd, die hem een heel eet schema gaf, vertelde welke snoepjes hij wel en niet mocht hebben en hoeveel en hij kreeg een sportschema: hij moest baantjes gaan zwemmen.

Nu, vandaag de dag, ben ik 40 jaar oud. En als ik om me heen kijk in het zwembad, tijdens het baantjes zwemmen, dan voel ik me erg jong!
Ik kan me nu dan ook heel goed voorstellen dat Simon dat baantjes zwemmen maar niks vond! Hij werd er uiteraard moe van, hij vond het ook super saai (is het ook!) en nadat hij de eerste maand alleen naar het zwembad was gegaan en niks/heel weinig afviel, werd besloten dat er iemand met hem mee moest gaan zwemmen. Nou ja, u raadt het al: dat was dus de stagiaire!

Het zwembad lag 5 minuten fietsen van mijn huis, maar bijna 3 kwartier fietsen van Simons tijdelijke huis. En tel daarbij op dat het hier heuvelachtig is, dan zou je kunnen bedenken dan Simon bij aankomst al moe was en geen fut meer had voor baantjes. Maar we fietsten met z'n tweeën braaf minstens twee keer per week naar het bad en gingen zwemmen.
Die baantjes, dat ging hooguit 20 minuten goed, op een goede dag. Dan was hij echt kapot en had geen zin meer en ging uit lopen dagen en spelen. Soms kreeg ik hem nog een paar baantjes verder, maar heel vaak ook niet en dan ging ik maar tikkertje met hem spelen in het ondiepere bad.
Aangezien ik toch sneller was dan hij, moest hij dan toch flink bewegen door het water en zo kwam hij toch aan zijn beweging.

Op een dag, toen hij ruim een half uur mee gezwommen had vroeg ik hem of hij wilde zien waar ik woonde. Dat vond hij leuk, zijn ogen begonnen te glimmen want hij was nog nooit in een echt studentenhuis geweest. Ik vertelde hem dat we dan daar een glaasje cola (light) zouden gaan drinken en dan weer terug naar zijn tijdelijke huis zouden gaan.

Nu lag mijn studentenhuis, vanaf het zwembad gezien boven op een berg en die zouden we dus braaf op gaan fietsen. Extra beweging, dacht ik, met als beloning een glaasje fris dat in zijn dieet paste.
Simon keek zijn ogen uit in mijn studentenhuis en begon nóg meer te glimmen, toen een paar van mijn gang genoten hem de hand schudde en deden alsof hij 'een van ons' was. Hij genoot zichtbaar van de aandacht die hij kreeg.

Toen we terug kwamen op de groep, vertelde hij razend enthousiast over zijn baantjesrecord en over zijn bezoek aan mijn studentenhuis en de hoge berg die hij helemaal had opgefietst. Hij glom nog steeds van oor tot oor.

Maar in plaats dat Simon geprezen werd om de prestatie die hij die dag geleverd had, werd daar nauwelijks aandacht aan besteed en werd ik het kantoortje in geroepen.
Wat ik me in mijn hoofd gehaald had om Simon bij mij thuis uit te nodigen? Dat was not done! Je kon pupillen niet zomaar ergens mee naar toe nemen, dat was onverantwoord!

Ik snapte niet (en nog niet als ik eerlijk ben), wat er zo fout was aan mijn actie. Het betrof een 11 jarige jongen, die gemotiveerd moest worden om te bewegen, geen gevaarlijke crimineel. Gemotiveerd was hij op dat moment absoluut! En het argument dat ik pupillen (de kids, zoals ik ze liever noemde) 'zomaar ergens mee naar toe nam' vond ik ook een beetje raar. Want als ik met de kinderen naar 'de stad' werd gestuurd, dan stond ook niet vast waar ze naartoe gingen en de stad is best groot. En als het om verantwoordelijkheden ging, dan kan ik er nog wel een paar bedenken waarbij dat een veel groter probleem was geweest, maar waar het mijn 'collega's' makkelijk uitkwam.

Anyway, Simon en ik gingen nog vaak zwemmen. En af en toe fietsten we daarna nog steeds naar mijn huis voor een glaasje cola light, waar hij begroet werd door mijn gang genoten (als ze thuis waren) met een high five. Dat werd ons geheimpje. En hoewel ik tegen de 'regels' in ging, heb ik er nooit spijt van gehad, want zijn stralende gezicht was me alle eventuele consequenties waard!

ps: ik heb Simon laatst eens opgezocht op Facebook, kijken of ik hem kon vinden en of ik kon zien wat er van hem geworden is. Hij is nog steeds flink, maar nu is het meer een beer van een kerel! Hij heeft een vrouw of vriendin en een eigen gezinnetje. Simon is goed terecht gekomen, dus ons geheimpje heeft hem echt niet geschaad!

* de naam Simon is uiteraard gefingeerd.

dit is uiteraard niet Simon
foto: aliexpress.com (internet)

Creatief met....... "vervelende" vragen.

Vanochtend was ik wederom in het zwembad te vinden. En ik moet eerlijk toegeven: ik zie er een beetje gehavend uit.

Mijn rug ziet er niet uit van de loshangende vellen, aangezien mijn huid heerlijk loslaat nadat ik vorige week maandag op de 'schaduwrijke (NOT) ruime ligweide' van hetzelfde zwembad ontzettend verbrand was (en ja ik had wel ingesmeerd, maar ik kan nu eenmaal niet overal bij, zonder uitschuifbare armen!).

En verder zitten er op mijn lijf de nodige muggenbeten, want hoewel ik me heb laten vertellen dat muggen niet van tocht houden en een ventilator aan mijn bed dé oplossing zou zijn, bewijzen (vooral) mijn armen dat ik dit verhaal toch echt naar het rijk der fabelen verwijzen kan.

Hoe dan ook, ik was rustig (er zat weer een bejaarde slak voor me) mijn baantjes aan het zwemmen, mijmerend over wat ik vanavond toch ging eten en waar ik vandaag eens Pokemons zou gaan zoeken, tot ik weer bij het einde kwam en het beter was om even te wachten zodat de bejaarde slak een beetje voorrang kreeg. en dus hing ik aan het startblok te wachten tot ik er weer vandoor kon gaan.

Ineens dook er een vrouw op vanuit een andere baan en kwam naast me hangen. "Hallo", zei ze, "wat heb jij nou gedaan?". En uiteraard weet ik wat ze bedoelt, want mijn armen zitten niet alleen vol met muggenbeten, maar ook met (oude) littekens van zelfbeschadiging. En zeker nu ik wat meer kleur krijg van de zon, steken die littekens wit tegen de rest van mijn arm af. Maar het feit dat ik weet wat ze bedoelt, betekent nog niet dat ik ook zin heb om er over te praten, ik kom tenslotte om te zwemmen, niet voor dat soort gesprekken... voor dat soort gesprekken ga ik wel naar de riagg.

Maar de mevrouw blijft gebiologeerd naar mijn armen staren en verwacht klaarblijkelijk een antwoord van me. Ik kijk naar mijn armen en terug naar de mevrouw en zeg: "oh dat? Muggen!".
De mevrouw kijkt me een beetje vreemd aan en zegt: "nee, ik bedoel die strepen op je arm". Ik kijk wederom naar mijn armen en kijk de vrouw met een uitdagende blik aan en antwoord: "Tijgermuggen!"

Ik zet af, begin aan mijn volgende baantje en laat de mevrouw met een verdwaasde blik achter aan de kant.

foto: internet: wietforum.nl

Besmet....

Ik heb het zwaar te pakken....
Ik ben besmet door de epidemie die de wereld en mij dus nu ook, danig in zijn greep houdt: het Pokemon Go virus!

En ja, begin maar te lachen en te roepen 'get a life', dat deed ik namelijk ook tot gisteren.
Ik vond het maar belachelijk: volwassen mensen die hun leven (soms) op het spel zetten om denkbeeldige fantasiebeestjes te vangen. Hoe konden ze zo dom zijn?

Ooit lang geleden was er een wijze mevrouw die tegen me zei: "waarom doe je niet eerst een tijdje mee en probeer het uit, dan kun je daarna altijd nog zeggen dat je het niks vindt." En hoewel dit over totaal iets anders ging, werd het wel min of meer een soort van levensmotto: je kunt niet (gefundeerd) oordelen over iets dat je niet kent.

En dat geldt dus ook voor Pokemon Go.
Ik las een boel berichtjes in de krant over hoe mensen gevaarlijke stunts uithaalden, zag filmpjes over ongelukken als gevolg van de jacht op Pokemons. En het enige dat die filmpjes met mij deden was me nóg nieuwsgieriger maken naar wat dit nou toch allemaal was.

Ik was dan ook best een beetje teleurgesteld toen ik erachter kwam dat mijn telefoon niet geschikt was om de app te downloaden.

Geluk bij een ongeluk, kwam zaterdag mijn lang geleden bestelde en door het bedrijf gecancelde en dan nu toch echt alsnog verzonden (snapt u het nog?) nieuwe telefoon binnen, en nee, die had ik écht niet besteld om Pokemon te kunnen spelen, maar omdat mijn andere telefoon enorme sporen van slijtage begon te vertonen.

Maar met deze nieuwe telefoon kan ik dus ook op Pokemons jagen en wat blijkt: ik vind het geweldig!

En om heel eerlijk te zijn, ik snap er niet zo heel veel van, van gyms en vechten, maar dat boeit me op dit moment ook helemaal niet. Het vinden en vangen van die beestjes vind ik voor nu gewoon veel te leuk!

Het grappige is dat ik niet eens actief zoek, ik ga gewoon aan de wandel en af en toe trilt mijn telefoon om te vertellen dat er een Pokemon in de buurt is, en die vang ik dan even voor ik weer verder wandel.

En eigenlijk is dit dus een heel uniek iets....
Als je me namelijk echt zou kennen, dan zou je weten dat ik een hekel heb aan wandelen. Ik vind het een zinloze bezigheid en in mijn eentje vind ik dat dus al helemaal niks. Tegelijkertijd ben ik (veel) te dik en moet ik meer bewegen (en ja ik weet het: er zou best eens een causaal verband tussen het een en ander kunnen bestaan).

Ik ga nu dus uren vrijwillig in mijn eentje (omdat ik nog geen Pokemon lievende vrienden in de buurt heb gevonden) wandelen, op zoek naar deze Pokemons. En ik ben helemaal om!

Dus tegen iedereen die zó tegen Pokemon is en vindt (net als ik deed) dat Pokemon vangers 'should get a life' zou ik willen zeggen: zeur niet zo en probeer het zelf een keer uit. Je kunt niet oordelen over iets waarvan je niet weet wat het is.

Bovendien: ik heb kinderen (en volwassenen trouwens ook) nog nooit zoveel buiten zien wandelen, fietsen en gesprekken met elkaar zien voeren als op dit moment.
Pokemon krijgt de kinderen (die teveel achter hun schermpjes zouden hangen en meer buiten moesten spelen) de straat op, aan de wandel, aan de fiets en dat alles in de vrije natuur.
Dus wat wil je nog meer?

Get a life??? Dat is dus precies wat ik aan het doen ben, mét Pokemon: ineens kom ik mijn huis uit en trek er op uit....ik ga wandelen, terwijl ik er een hekel aan heb!
Volgens mij is dat meer life dan ik de afgelopen maanden (en misschien wel jaren) had!!

En sorry, maar ik moet er nu weer vandoor, even een Rattata verjagen!

foto: actiefoto genomen met  m'n nieuwe gsm.