Toen ik vandaag weer eens mijn dagelijkse gangetje naar
de supermarkt liep, zag ik hem bij de ingang weer staan. Een redelijk
onverzorgde man, zo op het oog van middelbare leeftijd. Hij staat er dagelijks,
met zijn daklozenkrantje en zijn groezelige papieren koffiebekertje. Hij groet
iedereen elke dag heel vriendelijk. Hij is altijd bereid om mensen te helpen
hun boodschappen naar de auto te brengen, of om een vastgelopen rollator, net
dat zetje over de rafelige deurmat te geven, waardoor de vele bejaarden in de
buurt ook veilig de supermarkt in kunnen.
Hoe dan ook, elke dag wens ik hem een fijne dag en groet
hij vriendelijk terug. Het is zelfs zover dat hij mijn naam kent en ik de zijne
en die van zijn twee jonge dochtertjes, die op dit moment niet bij hem kunnen
wonen, omdat hij geen woning heeft.
Ik heb namelijk wel eens de stoute schoenen aangetrokken
en een praatje met hem gemaakt. (Ja ik, die best mensenschuw is).
De caissières in de supermarkt vinden het maar niks dat
hij daar staat. Hij mag ook de winkel niet in. Als hij zijn gezicht ook maar
iets te ver over die deurmat laat zien, dan wordt hij onmiddellijk tot de orde
geroepen en verzocht te vertrekken.
En ik snap dat dus niet zo goed.....
Deze meneer doet geen vlieg kwaad. Hij staat daar, dringt
zich aan niemand op, zegt vriendelijk goedendag en heeft een glimlach voor
iedereen, zelfs als hij voor van alles en nog wat wordt uitgemaakt.
Dit kan ik bij de diverse 'kinder' spaaracties van mijn
supermarkt niet zeggen. Dan staan er na schooltijd en in het weekend hele
hordes kinderen in en rond de ingang, die nog voordat je je geld hebt
opgeborgen, met zijn tienen op je afvliegen om je 'speeltjes' afhandig te
maken. Ze blokkeren de in/uitgang en soms krijg ik echt de neiging om ze een
voor een van me af te slaan.
Dat mag dus wel, terwijl ze mensen echt lastig vallen,
maar deze meneer, die gewoon staat en groet, dat is dus een probleem!
Ik werd al vaker aangesproken op het feit dat ik deze man
af en toe wel eens mijn wisselgeld geef, of een praatje met hem maak.
"Daarmee hou je dat bedel gedrag in stand. In dit land hoeft echt helemaal
niemand te bedelen." Tja, wat moet je daarop antwoorden, in een wijk waar
een groot deel van de mensen bij de voedselbank loopt en van allerlei andere
instanties afhankelijk is om te kunnen overleven....
Vandaag had ik een volle spaarkaart voor hem meegenomen.
Die kan hij inleveren in ruil voor geld. Ik gaf hem de kaart en zei tegen hem
dat hij hem in kon leveren en misschien wat lekkers voor Sinterklaas voor zijn
dochtertjes kon kopen. Hij had tranen in z'n ogen en bedankte me opnieuw en
opnieuw. Samen met mij liep hij de supermarkt in (wat meteen boze blikken
opriep en een omroep voor de bedrijfsleider).
Of ik hem kon helpen met optellen, zodat hij niet boven
de waarde van de kaart uitkwam. En of hij ook een zak krentenbollen voor
zichzelf mocht kopen......
Bij de kassa was hij dolgelukkig terwijl hij 'afrekende'
en liep (na weer een boel bedankjes) weg.
De caissière keek me woest aan en weer kreeg ik de preek
dat ik dit gedrag in stand hield en dat niemand in dit land hoefde te bedelen.
Ik keek haar aan en zei: "ach, wie weet heeft u
gelijk en heeft hij het aan zichzelf te danken. Misschien houdt hij me voor de
gek en heeft hij het niet eens nodig. Maar weet u? Als ik ooit in een positie
kom waarin ik hulp van anderen moet vragen, of afhankelijk wordt van de
goedheid van een ander, dan hoop ik dat niet iedereen zo denkt als u."
De caissière keek me bedenkelijk aan en zei: "je
bent een apart persoon.."
Ik beschouw dat maar als compliment, ik zou niet anders
willen zijn.
