kan het nog gekker???

In het weekend op een afdeling in het plaatselijke gesticht is nog saaier dan op een doordeweekse dag.

Een groot deel van de populatie is naar huis, familie, vrienden of weet ik veel welke bestemming waardoor ik als 'opvang-groep patiënt' een beetje verloren rondloop. Nu doe ik dat wel vaker, maar toch.

Aan uitslapen komt ook een keer een eind, je bent immers een keer 'uit' geslapen, anders heette het wel 'doorslapen', maar dat heeft toch echt een andere betekenis en de hele dag door eten mag ook al niet want omdat er zo weinig actie is, zou je van al dat eten maar dik worden (om over die bijwerking van de pillen nog maar te zwijgen)...

Ik was dan ook blij toen een vriendin me smste en vroeg of ik mee wilde om 'sokken te gaan halen'.

Mijn dissociërende (lees: in zichzelf terugtrekkende) brein was nodig aan wat afleiding toe en dus smste ik gretig terug: ja! De verpleging deed nog een poging en vroeg nog of dat wel verantwoord was, maar gaf al gauw toe.

Vriendin heeft een hobby: wandelen.... en morgen gaat ze van Wittem naar Banneux wandelen..

Vraag me niet hoe ver dat precies is, maar in ieder geval is het een afstand, waarvoor IK de auto pak. Ik vond de afstand naar de sokkenwinkel vandaag ver genoeg...

Eenmaal in de sokkenwinkel (een sportzaak met een dierennaam), zocht ze haar hebbedingetjes uit en wilde afrekenen. Het meisje achter de kassa vroeg haar doodserieus: "heeft u een Beverkaart?" en toen Vriendin "nee" antwoordde; "Wilt u dan misschien een Beverkaart?" 

Ik dacht dat ik het niet goed hoorde, ik dacht dat ik even uit de inrichting ontsnapt was, dus ik liet me ontvallen... "een beverkaart.... goh, het moet niet gekker worden."

Het meisje achter de kassa moest lachen. "ja", zei ze, "het wordt pas echt leuk als er buitenlanders in de winkel komen en ik het in het Engels mag vragen: Do you want a Beavercard?"

Het moet niet gekker worden......want dan ga ik naar huis....