In mijn leven bevinden zich een aantal 'gemiste kansen'.
Geen dramatische dingen hoor, dat niet (hoewel...),
maar toch een paar dingen waarvan ik nu denk, jammer...
Toen ik bijvoorbeeld 23 was ging ik afstuderen in Spanje.
In Barcelona om precies te zijn. Het was 1999 en ik had het er naar mijn zin.
In dat jaar was Louis van Gaal trainer van FC Barça en er speelden vele Nederlanders in zijn team. Ze werden kampioen. Waarvan weet ik niet meer.
Ze werden gehuldigd en dus trok ik met mijn twee Nederlandse huisgenootjes de stad in.
Tussen al die duizenden mensen vond ik een plekje op een muurtje, waar ik boven iedereen uit kon kijken. Dat was nodig, want ik ben niet zo groot, en ik hield niet zo van mensen.
Ik stond met mijn camera in de aanslag, klaar om een foto te nemen van de spelersbus, die nu ieder moment langs kon komen.
Ik wilde een sfeerfoto nemen van het overvolle plein, maar wat was dat??
Mijn camera hield er mee op...
Op dat moment draaide de spelersbus de hoek om, ze passeerden me op nog geen twee meter afstand.
Ik kon Patrick Kluivert en de broertjes de Boer bijna aanraken! maar mijn camera weigerde dienst. KAPOT!
Gemiste Kans, deze situatie kwam nooit meer terug!
Vanaf 1995 woon ik in de omgeving van Maastricht.
Elke dag heb ik het gevoel dat ik op vakantie ben. En toch voel ik me er ook thuis.
Vanaf het eerste moment dat ik Maastricht inreed op zoek naar mijn school zag ik een muurschildering van Escher. Vanaf dat eerste moment in 1995 wilde ik hier al een keer een foto van nemen. Maar ach, een muurschildering van Escher.....die loopt niet weg, toch?
En dus stelde ik het uit, 1995, werd 1999, ik verhuisde naar een ander deel van Maastricht, 1999 werd 2005, ik verhuisde naar weer een ander deel. En iedere keer als ik er weer langskwam (en dat was dus bijna dagelijks), dacht ik: ik moet er toch echt een keer een foto van nemen.
Op een dag kwam ik er langs en zag ik tot mijn grote schok een groot houten bord voor de schildering staan: bouwplannen. Ik maakte me nog geen zorgen, het was immers een schildering van Escher, daar zouden ze toch wel van af blijven????
Bovendien stond dat lelijke bord er nu voor, dus voor een foto was het nu te laat.
De muurschildering is nu verdwenen achter een lelijk gebouw. Ik had gelijk, de schildering liep niet weg, maar is wel VERDWENEN en van de foto is het nooit gekomen: gemiste kans!
In de wijk waar ik nu woon, rijdt mijn 'lievelings' autootje rond. Eigenlijk is hij dat al lang niet meer, maar ooit was ik verliefd op de Renault Twingo, gewoon omdat hij van die lieve oogjes had.
Iemand hier in de buurt moet ongeveer dezelfde gedachten hebben gehad, want deze Twingo was voorzien van vrolijke bloemetjes op de zijkant en heuse zwarte wimpertjes op zijn oogjes! En iedere keer als ik er langs liep (dagelijks), dacht ik: daar moet ik een keer een foto van nemen. En steeds deed ik het niet, omdat ik vond dat het (in deze buurt) verstandiger was om de eigenaar eerst maar even om toestemming te vragen en dat vind ik nu eenmaal eng, dus dat kwam er steeds niet van.
Vorige week liep ik weer langs mijn geliefde Twingo en ik kreeg de schok van mijn leven...de wimpers waren VERWIJDERD, gemiste kans!
En daarom, lieve mensen, heb ik besloten dat als er nu iets in me opkomt dat ik wil, dan stel ik het niet langer meer voor me uit, maar ga ik er voor!
Jullie zullen me dan ook aan het eind van dit jaar voor twee maanden moeten missen.
Ik ga namelijk niet de kans lopen om mijn droom in het water te zien vallen.
Ik ga dus niet de kans missen om met nieuwjaar vuurwerk te kijken in Sydney.
En ook niet om mijn langste verjaardag ooit te hebben.
MOOI NIET!
