De afgelopen weken was ik veel van huis. Dat betekent doorgaans niet in mijn eigen bed slapen en niet omringd zijn door mijn eigen knuffels.
Ja u leest het goed. Ik ben een volwassene wiens bed doorgaans vol ligt met hordes knuffelbeesten in alle soorten en maten.
Elk knuffelbeest heeft zijn eigen rol en functie en ja, dat zijn twee verschillende dingen. Sommige van de knuffeldieren zijn van mijzelf, anderen behoren toe aan mijn stemmen (en dus indirect ook aan mij).
Als ik naar het buitenland moet raakt mijn jongste stemmetje altijd een beetje in paniek, want tja, dat betekent afscheid nemen van de knuffels en niet iedereen kan mee. Er moeten dus keuzes gemaakt worden.
Inmiddels ben ik zelf wel zo ver dat ik haar keuze voor kan laten gaan op mijn voorkeur en dus word ik tegenwoordig doorgaans vergezeld door Puppy op mijn reizen.
Vorige week kwam ik na een workshop terug op mijn hotelkamer en trof daar het bovenstaande tafereel aan, dit tot grote vreugde van mijn kinderstemmetje:
Er was goed voor Puppy gezorgd, hij was verwend en hij was blij: hij voelde zich thuis.
En misschien ligt dat wel aan mij, maar wat is thuis eigenlijk???
Je kunt mij (bijna) overal op de wereld neerzetten en ik vind er mijn weg en ik voel me er thuis.
Komt dat dan omdat ik me er daadwerkelijk thuis voel? Of ligt dat aan het feit dat ik het gevoel heb dat ik nergens thuis hoor en dat ik daarom bijna overal wel kan aarden???
Geen idee.... Maar zittend achter mijn eigen computer in mijn eigen woonkamer denk ik:
Oost, west, 'eigen huis' best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten