Verdrietig.

Vanochtend kreeg ik te horen dat een deelneemster aan onze workshops (in het buitenland) zichzelf omgebracht heeft. En ik kan je zeggen dat hoewel ik haar alleen via deze workshops kende, we in die 5 keer dat we elkaar ontmoet hebben, er wel een soort van band ontstaan is. Als een van de  weinigen in een grote groep met stemmenhoor ervaring tussen een berg hulpverleners voel ik me vaak erg kwetsbaar en dan is het fijn als er nog een aantal mensen met ervaring tussen zitten.

Deze vrouw had de gave om, waar ik al lang door mijn geduld heen was en daardoor de woorden niet meer kon vinden, heel geduldig en met perfecte, correcte, rake zinnen precies duidelijk te maken wat anders zou kunnen in de benadering van mensen die stemmen horen. 

Ik vond het heerlijk als ze erbij was en ik heb veel van haar geleerd. Daar ben ik heel erg dankbaar voor! 

Ik merk dat dit bericht echt heel hard bij me binnenkwam. Maar waarom? 

Natuurlijk vind ik het triest als iemand geen andere uitweg ziet dan zichzelf om te brengen, maar tegelijkertijd vind ik ook dat iedereen het recht heeft om over zijn/haar eigen leven te beschikken. 

Ik denk dat ik vaak genoeg op een punt gestaan heb dat ik het dolgraag gewild zou hebben, maar ik heb het (klaarblijkelijk) nooit gedaan, nooit gedurfd. 

En ja ik zeg: niet gedurfd, want als ik één ding heel zeker weet, dan is het dat het heel veel moed kost om die definitieve stap daadwerkelijk te zetten. Mensen die zeggen dat zelfmoord (een vervelend woord overigens) een laffe daad is, die hebben heel duidelijk zelf nog nooit met de gedachte geworsteld of op het punt gestaan om een poging te doen.

Maar als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het bericht me ook zo raakte, omdat ik ergens jaloers ben op haar. Op het feit dat zij het wél durfde, dat zij het wél gedaan heeft. Want als ik (niet eens zo heel) diep van binnen kijk, dan zou ik dat ook nog steeds wel willen. 

En als ik dat zeg, dan voel ik me fout, slecht en schuldig. Hoe kan ik zoiets zeggen? 

Ik weet dat er zoveel mensen zijn die niet dood willen, maar die (moeten) gaan, door ziekte, een ongeval of ander leed. En ik, die redelijk gezond ben, ik wil (soms) dat ik dood ben...

Dat maakt het best ingewikkeld. Ik zou best willen ruilen met mensen die niet willen, maar dat kan niet. En dus voel ik me rot over mijn gedachten. Ik mag het niet denken, ik mag het niet zeggen, maar er is wat er is en ik meen het.

Hoe dan ook.... 

Ik hoop dat mijn collega gevonden heeft wat ze hier op aarde niet kon vinden. 

Je bent en blijft een inspiratie voor me en ik zal je niet vergeten.