Doe niet zo ongezellig!

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet zo'n party animal ben.
Ik hou niet van feestjes, ik hou niet van drukte, ik hou niet van lawaai, niet van een combinatie van dit alles en ik hou zélfs niet van mensen.

Maar dat is niet altijd zo en ook niet altijd zo geweest.

Sommige feestjes vind ik best wel leuk, maar ik doe feestjes 'op mijn manier' en dat wordt niet altijd begrepen, gewaardeerd of zelfs geaccepteerd door de mensen om me heen.

Ik geniet namelijk het allermeest als ik in m'n eentje op een afstandje sta, daar waar het rustig is en ik toe kan kijken. Ik kan genieten van het kijken naar mensen die plezier hebben en lol maken. Dat vind ik heerlijk, je kunt me niet blijer maken dan dat! 

En ik geniet daar echt oprecht van tot het moment.....

Dat er iemand op het idee komt om me erbij te betrekken, wat doorgaans betekent dat ik letterlijk, tegen mijn zin, aan de hand het feestgedruis ingesleurd wordt onder de kreet: 'doe nou eens niet zo ongezellig!'

En dan gaat het mis....

Dan voel ik me ineens niet meer op mijn gemak, word ik onrustig, ongemakkelijk, heb ik het gevoel dat ik tekort schiet, dat ik niet mee kan, dat ik vreemd ben. Dan word ik verdrietig en ben ik binnen no time van het feestje (waar ik het toch echt naar mijn zin had) vertrokken, vaak zonder gedag te zeggen.

Dames en heren: ik ben niet zielig als ik in mijn eentje aan de kant sta. Dat is mijn manier om er bij te kunnen zijn, om mee te doen op een manier die voor mij hanteerbaar is. Je hoeft me niet te komen entertainen of redden, ik word namelijk al ge-entertaind door datgene dat ik van een afstandje zie. Ik heb het prima naar mijn zin, daar in mijn eentje en zo niet dan ga ik lekker naar huis, geen probleem!

Ik word ongelukkig IN het feestgedruis. Ik hoor al genoeg in mijn hoofd, dus ik versta geen hout van de gesprekken die je met me aan wil knopen, of van de gesprekken die anderen met elkaar voeren. Ik word achterdochtig als iedereen moet lachen, want ik versta niet waar het over gaat en denk dan dat ik belachelijk gemaakt word. Ik weet me geen raad met mijn lijf in de buurt van een dansvloer en binnen vijf minuten ben ik door mijn energie heen.

Dus hoe lief het gebaar om me erbij te betrekken soms ook bedoeld is: laat me alsjeblieft met rust! Als ik wil komen, kom ik zelf wel.

Niet iedereen zit hetzelfde in elkaar. Iedereen viert zijn eigen feestje op zijn of haar eigen manier.

My new best friend.....

Ja, u leest het goed: ik heb een nieuwe vriend. Een nieuwe BESTE vriend zelfs.

Hij is lang, harig, zacht, maar toch stevig en ontzettend handig!

Al maanden was ik naar hem op zoek en eindelijk vond ik hem. En wat ze zeggen is waar: zodra je stopt met zoeken, loop je er vanzelf tegenaan. En dat was dus ook zo.

Ik liep Pokemons te vangen toen het gebeurde. Ik had dorst en wandelde de plaatselijke multifunctionele drogisterij binnen en daar vond ik hem.....

Gauw nam ik hem in mijn armen, knuffelde hem intens, betaalde gauw en rende (theoretisch dan, want ik ren nog steeds niet...) met hem terug naar huis, klaar om nader kennis met hem te maken.

En dat was me toch lekker!!!

Want tja, sinds ik zo enorm verbrand ben geweest, die eerste mooie zonnige zomerdag, baal ik er soms stevig van dat ik alleen woon. Voor sommige dingen is het nu eenmaal een stuk handiger als je iemand naast je hebt, dat snapt u vast wel. En dus verlangde ik enorm naar hem.

En echt waar, ik ben zó gelukkig met mijn nieuwe badborstel! Ik kan nu eindelijk alle plekjes op mijn rug  zelf 'krabben' als het weer eens gigantisch jeukt, zonder dat mijn overburen die per ongeluk naar boven kijken denken dat ik weer mijn Baloe de Beer act sta te doen. 

Want laten we eerlijk zijn: daar was ik zelf toch ook wel een beetje klaar mee!

Ja, ik weet het zeker, mijn nieuwe beste vriend, is beslist een blijvertje!

Foto: www.dailymail.co.uk.

Ik snap het niet...

Ik weet dat het een controversieel onderwerp is, maar ik ga er toch gewoon over schrijven, want Ik snap er echt helemaal niks van.

Ik zit naar het journaal te kijken en zie een item over dat het 'boerkini verbod' nu ook in Nice zijn intrede heeft gedaan. En dat gaat mijn spreekwoordelijke pet dus een beetje te boven.

Moslima's mogen dus niet meer in boerkini op het strand liggen of in de zee zwemmen en dat vind ik op zijn zachtst gezegd raar. En ik ga nu even een niet respectvolle vergelijking maken, excuses daarvoor beste moslima's van Nederland. Maar als ik, als niet-moslima bedenk dat ik geheel bedekt in lange pijpen, lange mouwen en met een handdoek om mijn hoofd op het strand wil liggen, of in die outfit wil zwemmen, dan mag dat in theorie dus wel. En ik wil deze bedachte outfit niet vergelijken met een boerkini, want dat zou zoals ik al zei niet respectvol zijn, maar het komt even het dichtstbij wat ik kan bedenken. 

Of nee, wacht even.... Ik weet een betere vergelijking. 

Als ik in een wetsuit (met capuchon) op het strand ga liggen en ga zwemmen, dan is er niemand die daarover zeurt. En dat snap ik dus niet. 

Een tijd geleden lag ik weer eens in het zwembad en zwom ik braaf mijn baantjes. In de baan naast mij lag iemand in een, wat ik dacht, wetsuit te spartelen. Dat vond ik op zich best wel vreemd, in een zwembad, maar aan de andere kant, het gebeurt wel eens vaker, maar dan toch vooral in de 'snelle zwemmers' baan en niet in de 'slow' baan. Hoe dan ook, met de 'iron man' wedstrijd in zicht, kwam het vaker voor.

Maar toen ik beter keek, zag ik dat het geen wetsuit was, maar dus inderdaad een vrouw in boerkini. Ze kon niet super goed zwemmen en toen ik in gesprek met haar raakte, vertelde ze dat ze wilde oefenen zodat ze beter zou worden. 

Eind van het verhaal was, dat ze door de badjuffrouw het zwembad uitgestuurd werd omdat ze een gevaar voor de andere zwemmers zou zijn omdat ze niet goed genoeg kon zwemmen. Toen ze aangaf dat ze daarom juist kwam oefenen, zodat ze beter zou worden, kreeg ze stomweg te horen dat ze dan maar op zondagmiddag in het 'moslima banen zwemuurtje' terug moest komen...

Er is welgeteld één heel uur in de week waarin moslima's in boerkini welkom zijn in dit zwembad (het enige in deze stad overigens)!

En ze liet zich wegsturen, en ik was woest. Vooral ook door de gesprekken die er op volgden door de badjuffrouw met de aan de kant hangende heren die zojuist nog tegen deze lieve dame gezegd hadden dat ze het zo knap en zo goed vonden, dat ze zo haar best deed. 

Maar nu werd het een heel ander gesprek, namelijk over de boerkini en dat het toch niet gekker moest worden. En ik? Ik kon mijn mond weer eens niet houden en zei er wat van. En was vervolgens zo boos en verdrietig, dat ook ik maar afdroop. Boos en verdrietig over zoveel dom onbegrip.

En weet je? Ik weet ook niet precies het hoe en waarom van een boerkini of een boerka, maar is dat belangrijk??? Ik weet ook niet het hoe en waarom van een 'keppeltje' die joodse mannen dragen. Ik weet ook niet het precieze hoe en waarom van de stip van hindoes, of waarom katholieke geestelijken een pij of een boordje dragen. Ik weet alleen dat het een uiting is van religie, of misschien nog wel meer van geloof.

Maakt het wat uit? Kunnen we ons niet gewoon met ons zelf bemoeien en leven en laten leven???

Volgens mij zou de wereld dan een stuk mooier zijn.

Foto: www.forum.politics.be

Lang leve het digitale tijdperk!

Af en toe word ik wel eens uitgelachen door mijn vrienden. Mijn grootste hobby is namelijk borduren en dat vinden mijn vrienden iets voor oma's. En hoewel ik de 40 inmiddels gepasseerd ben, kan ik mezelf toch echt nog niet onder de categorie oma scharen. 

Aan de andere kant denk ik dat er, naast een eeuwig speels kind, ook best wel een bejaarde in mij schuilt.

Ik ga namelijk elke dag rond 22u naar bed, óók op vrijdag en zaterdag en dat is natuurlijk niet echt stoer. Maar sinds ik dit consequent doe heb ik geen slaapproblemen meer en dat is voor mij dus meer dan de moeite waard.

Maar dat is niet het enige.... 

Ik ben namelijk ook dol op bingo! Ja, lach maar!!! Maar het is echt waar. 

Vroeger als kind mocht ik wel eens mee naar de bingo avonden van een plaatselijke vereniging, waar ik meestal veruit de jongste was. En ik vond het geweldig!

Waar de meeste mensen bingo ontzettend duf en saai vinden, vond ik het rete spannend! Vooral als ik nog maar een paar nummertjes moest tot de bingo, nam de spanning bij mij ontzettend toe. 

Alleen had ik een probleempje: ik durfde namelijk geen 'bingo' te roepen. 

Als je 'bingo' zou roepen, dan moest je namelijk naar voren lopen om je bingo te laten controleren en dat vond ik dood eng!

Want dan zou iedereen naar me kijken, en ik zou, uitgerekend dan, kunnen struikelen en zo voor lul staan. En stel dat ik me vergist had en het een valse bingo was, dan zou ik voor een volle zaal een liedje moeten zingen en dan zou ik helemáál voor lul staan. 

En dus meldde ik me niet als ik bingo had. 

Toen men daar achter kwam, werd ik extra in de gaten gehouden. Als ik bingo had dan werd dit door mijn tafelgenoten luid geroepen, maar voor me naar voren lopen, dat deden ze dan weer niet!

Gelukkig leven we tegenwoordig in het digitale tijdperk en nu kan ik me dus helemaal uitleven! Ik heb zo'n zes verschillende bingo spelletjes op mijn tablet staan. Bingo riepen is nu een kwestie van op een knopje duwen. Naar voren lopen is er niet meer bij en zo ben ik nu een heel gelukkig mens!

Dan maar bejaard, ik vind het best!

foto: screenshot Cluedo Bingo

mijmeringen....

Lang, lang geleden, liep ik een jaar lang stage in een medisch kindertehuis. Daar woonden kinderen die moeilijk opvoedbare ouders hadden en die om die reden (tijdelijk) even niet meer thuis konden wonen. Er zat van alles door elkaar: jongens, meisjes, verschillende leeftijden, verschillende stickertjes. Noem maar op. Stuk voor stuk schatjes, maar zeker op zijn tijd ook batjes (zoals ze dat hier zo leuk zeggen....
Stuk voor stuk heb ik deze kinderen (allemaal op hun eigen manier) in mijn hart gesloten en zo af en toe duikt er weer eens een van de kinderen op in mijn hoofd. Zo ook vandaag.

Vanmorgen was ik weer braaf mijn baantjes aan het trekken in het zwembad. Ik had al moeite moeten doen om mezelf naar het zwembad te slepen, maar bij aankomst was het ontzettend rustig, wat me meteen een stuk vrolijker stemde. En dus begon ik vol goede moed aan mijn 'verplichte' uurtje zwemmen.
Iedere keer, na 20 minuten ongeveer 'krijg ik het even moeilijk' in die zin dat ik me dan even afvraag waarom ik dit ook alweer aan het doen ben. En op dat soort momenten moet ik vaak denken aan Simon*, één van de batteraafjes uit mijn stagejaar.

Simon was, toen hij in de groep kwam, 11 jaar oud. Een leuke, vrolijke, goedlachse, dikke jongen van Aziatische afkomst met een voorliefde voor grapjes en eten (en niet in die volgorde!).
Simon had problemen thuis en uit de gesprekken (met moeder) kwam naar voren dat er maar één probleem zou zijn: Simon was te dik, hij moest afvallen, alle diëten had moeder al geprobeerd met hem, maar hij at alles wat los en vast zat, luisterde daarin nooit naar zijn moeder, dus moeder kon hem niet meer in huis hebben. (vader was niet in beeld)

En dus kwam Simon bij ons, boos en gefrustreerd, want hij had geen probleem! En een beetje gelijk had hij daar wel in, maar dat heb ik destijds nooit hardop gedacht.
Simon moest gewicht verliezen en dus werd hij naar de diëtiste gestuurd, die hem een heel eet schema gaf, vertelde welke snoepjes hij wel en niet mocht hebben en hoeveel en hij kreeg een sportschema: hij moest baantjes gaan zwemmen.

Nu, vandaag de dag, ben ik 40 jaar oud. En als ik om me heen kijk in het zwembad, tijdens het baantjes zwemmen, dan voel ik me erg jong!
Ik kan me nu dan ook heel goed voorstellen dat Simon dat baantjes zwemmen maar niks vond! Hij werd er uiteraard moe van, hij vond het ook super saai (is het ook!) en nadat hij de eerste maand alleen naar het zwembad was gegaan en niks/heel weinig afviel, werd besloten dat er iemand met hem mee moest gaan zwemmen. Nou ja, u raadt het al: dat was dus de stagiaire!

Het zwembad lag 5 minuten fietsen van mijn huis, maar bijna 3 kwartier fietsen van Simons tijdelijke huis. En tel daarbij op dat het hier heuvelachtig is, dan zou je kunnen bedenken dan Simon bij aankomst al moe was en geen fut meer had voor baantjes. Maar we fietsten met z'n tweeën braaf minstens twee keer per week naar het bad en gingen zwemmen.
Die baantjes, dat ging hooguit 20 minuten goed, op een goede dag. Dan was hij echt kapot en had geen zin meer en ging uit lopen dagen en spelen. Soms kreeg ik hem nog een paar baantjes verder, maar heel vaak ook niet en dan ging ik maar tikkertje met hem spelen in het ondiepere bad.
Aangezien ik toch sneller was dan hij, moest hij dan toch flink bewegen door het water en zo kwam hij toch aan zijn beweging.

Op een dag, toen hij ruim een half uur mee gezwommen had vroeg ik hem of hij wilde zien waar ik woonde. Dat vond hij leuk, zijn ogen begonnen te glimmen want hij was nog nooit in een echt studentenhuis geweest. Ik vertelde hem dat we dan daar een glaasje cola (light) zouden gaan drinken en dan weer terug naar zijn tijdelijke huis zouden gaan.

Nu lag mijn studentenhuis, vanaf het zwembad gezien boven op een berg en die zouden we dus braaf op gaan fietsen. Extra beweging, dacht ik, met als beloning een glaasje fris dat in zijn dieet paste.
Simon keek zijn ogen uit in mijn studentenhuis en begon nóg meer te glimmen, toen een paar van mijn gang genoten hem de hand schudde en deden alsof hij 'een van ons' was. Hij genoot zichtbaar van de aandacht die hij kreeg.

Toen we terug kwamen op de groep, vertelde hij razend enthousiast over zijn baantjesrecord en over zijn bezoek aan mijn studentenhuis en de hoge berg die hij helemaal had opgefietst. Hij glom nog steeds van oor tot oor.

Maar in plaats dat Simon geprezen werd om de prestatie die hij die dag geleverd had, werd daar nauwelijks aandacht aan besteed en werd ik het kantoortje in geroepen.
Wat ik me in mijn hoofd gehaald had om Simon bij mij thuis uit te nodigen? Dat was not done! Je kon pupillen niet zomaar ergens mee naar toe nemen, dat was onverantwoord!

Ik snapte niet (en nog niet als ik eerlijk ben), wat er zo fout was aan mijn actie. Het betrof een 11 jarige jongen, die gemotiveerd moest worden om te bewegen, geen gevaarlijke crimineel. Gemotiveerd was hij op dat moment absoluut! En het argument dat ik pupillen (de kids, zoals ik ze liever noemde) 'zomaar ergens mee naar toe nam' vond ik ook een beetje raar. Want als ik met de kinderen naar 'de stad' werd gestuurd, dan stond ook niet vast waar ze naartoe gingen en de stad is best groot. En als het om verantwoordelijkheden ging, dan kan ik er nog wel een paar bedenken waarbij dat een veel groter probleem was geweest, maar waar het mijn 'collega's' makkelijk uitkwam.

Anyway, Simon en ik gingen nog vaak zwemmen. En af en toe fietsten we daarna nog steeds naar mijn huis voor een glaasje cola light, waar hij begroet werd door mijn gang genoten (als ze thuis waren) met een high five. Dat werd ons geheimpje. En hoewel ik tegen de 'regels' in ging, heb ik er nooit spijt van gehad, want zijn stralende gezicht was me alle eventuele consequenties waard!

ps: ik heb Simon laatst eens opgezocht op Facebook, kijken of ik hem kon vinden en of ik kon zien wat er van hem geworden is. Hij is nog steeds flink, maar nu is het meer een beer van een kerel! Hij heeft een vrouw of vriendin en een eigen gezinnetje. Simon is goed terecht gekomen, dus ons geheimpje heeft hem echt niet geschaad!

* de naam Simon is uiteraard gefingeerd.

dit is uiteraard niet Simon
foto: aliexpress.com (internet)

Creatief met....... "vervelende" vragen.

Vanochtend was ik wederom in het zwembad te vinden. En ik moet eerlijk toegeven: ik zie er een beetje gehavend uit.

Mijn rug ziet er niet uit van de loshangende vellen, aangezien mijn huid heerlijk loslaat nadat ik vorige week maandag op de 'schaduwrijke (NOT) ruime ligweide' van hetzelfde zwembad ontzettend verbrand was (en ja ik had wel ingesmeerd, maar ik kan nu eenmaal niet overal bij, zonder uitschuifbare armen!).

En verder zitten er op mijn lijf de nodige muggenbeten, want hoewel ik me heb laten vertellen dat muggen niet van tocht houden en een ventilator aan mijn bed dé oplossing zou zijn, bewijzen (vooral) mijn armen dat ik dit verhaal toch echt naar het rijk der fabelen verwijzen kan.

Hoe dan ook, ik was rustig (er zat weer een bejaarde slak voor me) mijn baantjes aan het zwemmen, mijmerend over wat ik vanavond toch ging eten en waar ik vandaag eens Pokemons zou gaan zoeken, tot ik weer bij het einde kwam en het beter was om even te wachten zodat de bejaarde slak een beetje voorrang kreeg. en dus hing ik aan het startblok te wachten tot ik er weer vandoor kon gaan.

Ineens dook er een vrouw op vanuit een andere baan en kwam naast me hangen. "Hallo", zei ze, "wat heb jij nou gedaan?". En uiteraard weet ik wat ze bedoelt, want mijn armen zitten niet alleen vol met muggenbeten, maar ook met (oude) littekens van zelfbeschadiging. En zeker nu ik wat meer kleur krijg van de zon, steken die littekens wit tegen de rest van mijn arm af. Maar het feit dat ik weet wat ze bedoelt, betekent nog niet dat ik ook zin heb om er over te praten, ik kom tenslotte om te zwemmen, niet voor dat soort gesprekken... voor dat soort gesprekken ga ik wel naar de riagg.

Maar de mevrouw blijft gebiologeerd naar mijn armen staren en verwacht klaarblijkelijk een antwoord van me. Ik kijk naar mijn armen en terug naar de mevrouw en zeg: "oh dat? Muggen!".
De mevrouw kijkt me een beetje vreemd aan en zegt: "nee, ik bedoel die strepen op je arm". Ik kijk wederom naar mijn armen en kijk de vrouw met een uitdagende blik aan en antwoord: "Tijgermuggen!"

Ik zet af, begin aan mijn volgende baantje en laat de mevrouw met een verdwaasde blik achter aan de kant.

foto: internet: wietforum.nl

Besmet....

Ik heb het zwaar te pakken....
Ik ben besmet door de epidemie die de wereld en mij dus nu ook, danig in zijn greep houdt: het Pokemon Go virus!

En ja, begin maar te lachen en te roepen 'get a life', dat deed ik namelijk ook tot gisteren.
Ik vond het maar belachelijk: volwassen mensen die hun leven (soms) op het spel zetten om denkbeeldige fantasiebeestjes te vangen. Hoe konden ze zo dom zijn?

Ooit lang geleden was er een wijze mevrouw die tegen me zei: "waarom doe je niet eerst een tijdje mee en probeer het uit, dan kun je daarna altijd nog zeggen dat je het niks vindt." En hoewel dit over totaal iets anders ging, werd het wel min of meer een soort van levensmotto: je kunt niet (gefundeerd) oordelen over iets dat je niet kent.

En dat geldt dus ook voor Pokemon Go.
Ik las een boel berichtjes in de krant over hoe mensen gevaarlijke stunts uithaalden, zag filmpjes over ongelukken als gevolg van de jacht op Pokemons. En het enige dat die filmpjes met mij deden was me nóg nieuwsgieriger maken naar wat dit nou toch allemaal was.

Ik was dan ook best een beetje teleurgesteld toen ik erachter kwam dat mijn telefoon niet geschikt was om de app te downloaden.

Geluk bij een ongeluk, kwam zaterdag mijn lang geleden bestelde en door het bedrijf gecancelde en dan nu toch echt alsnog verzonden (snapt u het nog?) nieuwe telefoon binnen, en nee, die had ik écht niet besteld om Pokemon te kunnen spelen, maar omdat mijn andere telefoon enorme sporen van slijtage begon te vertonen.

Maar met deze nieuwe telefoon kan ik dus ook op Pokemons jagen en wat blijkt: ik vind het geweldig!

En om heel eerlijk te zijn, ik snap er niet zo heel veel van, van gyms en vechten, maar dat boeit me op dit moment ook helemaal niet. Het vinden en vangen van die beestjes vind ik voor nu gewoon veel te leuk!

Het grappige is dat ik niet eens actief zoek, ik ga gewoon aan de wandel en af en toe trilt mijn telefoon om te vertellen dat er een Pokemon in de buurt is, en die vang ik dan even voor ik weer verder wandel.

En eigenlijk is dit dus een heel uniek iets....
Als je me namelijk echt zou kennen, dan zou je weten dat ik een hekel heb aan wandelen. Ik vind het een zinloze bezigheid en in mijn eentje vind ik dat dus al helemaal niks. Tegelijkertijd ben ik (veel) te dik en moet ik meer bewegen (en ja ik weet het: er zou best eens een causaal verband tussen het een en ander kunnen bestaan).

Ik ga nu dus uren vrijwillig in mijn eentje (omdat ik nog geen Pokemon lievende vrienden in de buurt heb gevonden) wandelen, op zoek naar deze Pokemons. En ik ben helemaal om!

Dus tegen iedereen die zó tegen Pokemon is en vindt (net als ik deed) dat Pokemon vangers 'should get a life' zou ik willen zeggen: zeur niet zo en probeer het zelf een keer uit. Je kunt niet oordelen over iets waarvan je niet weet wat het is.

Bovendien: ik heb kinderen (en volwassenen trouwens ook) nog nooit zoveel buiten zien wandelen, fietsen en gesprekken met elkaar zien voeren als op dit moment.
Pokemon krijgt de kinderen (die teveel achter hun schermpjes zouden hangen en meer buiten moesten spelen) de straat op, aan de wandel, aan de fiets en dat alles in de vrije natuur.
Dus wat wil je nog meer?

Get a life??? Dat is dus precies wat ik aan het doen ben, mét Pokemon: ineens kom ik mijn huis uit en trek er op uit....ik ga wandelen, terwijl ik er een hekel aan heb!
Volgens mij is dat meer life dan ik de afgelopen maanden (en misschien wel jaren) had!!

En sorry, maar ik moet er nu weer vandoor, even een Rattata verjagen!

foto: actiefoto genomen met  m'n nieuwe gsm.

Humor?!?

Soms moet ik zo vreselijk lachen om alles wat er hier in mijn buurt en eigen flatje gebeurt, ik kan het niet helpen. 

Zoals je hier kon lezen, ergerde ik me nogal aan een vermaning die ik van de woningbouw vereniging had gekregen, vanwege een poging om de puinhoop op de brievenbussen onderin ons portiek enigszins te beperken. 

De meneer van de woningbouw kwam me tegemoet en gaf aan dat hij de desbetreffende bewoner(s) een brief zou sturen met de vraag om geen oud papier meer op de brievenbussen achter te laten. 

Ik had er een hard hoofd in moet ik toegeven. Ik geloofde ten eerste al niet dat hij daadwerkelijk een brief zou sturen en ten tweede kon ik me niet voorstellen dat, mocht hij dit tóch doen, dit geen enkel resultaat zou hebben.

Vanmorgen toen ik ging zwemmen, kwam ik langs de brievenbus en ik zag tot mijn verbazing dat de woningbouw meneer zijn woord gehouden had en dat hij daadwerkelijk een brief gestuurd had. Daar zat ik dus fout in mijn voorspelling!

Maar mijn tweede voorspelling kwam wel degelijk uit, want de brief lag......

Bovenop de brievenbussen, naast het doosje (jawel, het is onverklaarbaar weer terug!) met oud papier!

Ik kon een dikke vette glimlach niet onderdrukken!

Foto: eigen brouwsel

Samenleving???

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik momenteel behoorlijk geïrriteerd in mijn flatje zit te zitten. 

Waarom?? Omdat ik vind dat me onrecht is aangedaan, of met twee maten gemeten wordt, of in ieder geval dingen niet helemaal kloppen. Laat ik het uitleggen, dan kunt u zelf oordelen of ik een enorme zeikerd ben, of dat er misschien wel een punt zit in mijn irritatie.

Twee weken geleden ongeveer ging hier boven de deurbel. Dat gebeurt niet zo vaak en dus deed ik enigszins verbaasd de deur open. 

Tot mijn nog grotere verbazing stond er een meneer van de woningbouwvereniging voor mijn neus. En geloof me: die laten zich hier niet gauw zien sinds hun 'project voor een jaar' (hun kantoor in één van de woningen onderin mijn flat) is opgeheven.

Hij vertelde me dat 'ze' hadden gezegd dat ik verantwoordelijk was voor het doosje met oud papier beneden op de brievenbussen. Ik had geen idee wie 'ze' dan wel precies waren, maar de informatie klopte, dus dat gaf ik ook toe. Ik legde uit dat ik deze doos (LxBxH: 35x23x10cm) daar neer had gezet omdat sinds er in hun voormalige kantoor (g)een nieuwe bewoner woonde (een ander verhaal) degene die daar de brievenbus leeg kwam halen, alle rotzooi bovenop de brievenbussen kwakte. En als er één schaap over de dam is, dan volgen er al gauw meer en al heel snel werd het een grote puinhoop. Nu is dit toevallig ook mijn huis en ik ergerde me aan die puinhoop (en voor ik iets een puinhoop noem, moet het best erg zijn). Mijn huisgenoten erop aanspreken hielp niet en dus zette ik dat doosje er neer in de hoop dat mensen in ieder geval het fatsoen zouden hebben om hun oud papier in dat doosje te gooien. Dat gebeurde niet altijd, dus dan deed ik het op mijn weg naar boven voor hen en eens per maand, als het oud papier opgehaald werd, leegde ik het doosje in mijn eigen verzameling oud papier en zette het braaf aan de straat. Zo werd de puinhoop enigszins beperkt. 

De meneer knikte begrijpend en zei toen: "maar het mag niet in verband met de brandveiligheid." En ok, prima, daar heeft hij gelijk in, dus ik zei hem dat ik best bereid was om het doosje weg te halen, maar of hij dan wel even regelmatig langs wou komen om te zien hoe het er dan uitzag. Hij begreep het, ik hoefde het niet te verwijderen, maar hij zou de bewoners aanspreken op hun gedrag. Ik lachte inwendig, wenste hem in gedachten veel succes. 

Nu hebben we ook een bewoner die het niet zo belangrijk vindt om zijn of haar afval op te ruimen. In de kelder onder de trap en op andere plekken in de kelder kan toch ook? Dan heb je er in ieder geval zelf geen last meer van. 

Ongeveer een jaar geleden is de ruimte onder de trap ontruimd en heeft de bewoner van wie het afval was hier een boete voor gekregen. 

Ik zou dan toch denken dat je je lesje wel geleerd hebt, maar dan denk ik verkeerd blijkbaar. 

Ik wees de meneer op de vuilnis die weer in de kelder lag en dat dat gezondheids technisch (met warm en nat weer) niet zo handig was, nog losstaand van het ongedierte en de stank. Hij was op de hoogte en zou ook daar de andere bewoners op aanspreken. Prima, succes..

En hoewel de meneer heel vriendelijk en correct was en wat 'mijn doosje' betreft gewoon gelijk had, merkte ik dat ik toch van slag was: ik voelde me op mijn vingers getikt, terwijl ik eigenlijk alleen probeerde goed te doen. En ik ben niet zo'n ster in loslaten. 

Afgelopen maandag was het doosje verwijderd, en mijn 'op de vingers getikt gevoel' keerde terug...

Vandaag kwam ik terug thuis en het was een warme dag hier in het zonnige zuiden. Ik deed de voordeur open en de stank van vuilnis kwam me tegemoet, nog meer dan anders. En dus besloot ik door naar beneden te lopen om eens te kijken wat de stand van zaken m.b.t. de vuilniszakken was en ik zag dat in plaats van geslonken, de stapel vuilnis verdubbeld was! En toen..... Toen knapte er iets....

Vooral ook omdat de fiets van het buurjongetje weer eens voor de brievenbussen tegen de trap geparkeerd stond (en dit is eigenlijk de helft van de week zo).

En dan is het een kwestie van seconden vóór ik compleet opgefokt ben...

En zo geschiedde.. Want leg me eens uit hoe een klein doosje dat bovenop de brievenbussen staat en dus niemand in de weg staat als ze in geval van brand het gebouw moeten verlaten (tenzij je graag net als Spider-Man langs de muren en ramen klautert) een brandveiligheidsprobleem vormt en een fiets die continu in het trappenhuis geparkeerd staat niet???

Sorry, ik kan daar niet zo goed tegen, ik kan niet zo goed tegen onrechtvaardigheid, vooral ook niet omdat ik niet goed weet waar ik met mijn 'klacht' terecht kan, aangezien ons aanspreekpunt is overleden.....

foto's: eigen creaties.

Hangouderen...

De laatste tijd ben ik fanatiek bezig met zwemmen. Ik moet namelijk een (heleboel) paar kilootjes kwijt en sinds ik niet meer mag badmintonnen en ik niet zo van (in mijn eentje) wandelen hou, koos ik voor zwemmen: een sport die ik ondanks het feit dat ik mezelf ervoor in een badpak moet hijsen, best (heel erg) fijn vind.

En ja ik hoor u al denken: je hoeft helemaal niks, dat jij jezelf in een badpak wil hijsen, dat is jouw keuze... Ja dat klopt in theorie, maar ik gok dat de wereld om mij heen mij toch ook graag in dat badpak ziet. Wellicht als die vele kilo's eraf zijn, dat ik me dan nog eens bedenk...

Maar goed, terug naar het verhaal.
Ik ben dus fanatiek aan het zwemmen en dat houdt (voor mij) in dat ik 2-3 keer per week minstens een uur in het water lig om baantjes te zwemmen. Verstand op nul en van de ene naar de andere kant ploeteren.

Nu is er slechts één klein probleempje met dat baantjes zwemmen, of eigenlijk met dat zwembad in zijn geheel: ik ben niet de enige in het water!!!

Op sommige momenten is het heel erg druk in het water en daar hou ik niet zo erg van! Want wie hebben er doordeweeks  tussen 11 en 13u nog meer volop tijd behalve de van werk afgekeurde medemens??? Juist ja.... de (semi) bejaarden!

Vroeger tijdens zwemles (toen ik eenmaal niet doodsbang meer was voor waterspetters in mijn ogen) zag ik ook al alles om me heen in het zwembad en was ik als eerste aan de overkant en sommige dingen veranderen nu eenmaal niet: ik ben nog steeds bang voor spetters in mijn ogen, ik zie nog steeds elke beweging om me heen (lastig in een zwembad waar iedereen, nou ja bijna iedereen dus, beweegt) en ik wil nog steeds in mijn eigen tempo door kunnen zwemmen. En dat laatste dat gaat dus niet!

En dat houdt dus in dat ik op sommige momenten al slalommend mijn baantjes trek, op andere momenten watertrappelend in de file hang achter een horde bejaarden en geloof me, daar ben ik niet voor gemaakt. Ik heb niet zo'n hoge frustratie tolerantie grens.

En dus kwam ik er langzaam achter, dat als ik het eerste uur oversloeg en het tweede uur ging, dat de meeste bejaarden dan het bad alweer verlieten en ik redelijk door kon zwemmen.

Maar vorige week, bleek een groepje bejaarde dames dat ook ontdekt te hebben en toen ik dus binnenkwam, zag ik zelfs zonder bril, dat het belachelijk druk was in 'mijn' baan. Er zwommen allemaal kleppende dames met z'n drieën naast elkaar, in een tempo dat zelfs een dode muskusrat ze bij had kunnen houden.

En er is niks mis met de oudere medemens. Met regelmaat word ik ingehaald door mensen die minstens anderhalf keer zo oud zijn als ik en die er een flink tempo in hebben zitten (frustrerend!!!).

En er is ook niks mis met de langzaam zwemmende oudere medemens. Ik denk dat als ik ooit hun leeftijd mag bereiken en ik zwem nog steeds rond, ik me dankbaar prijs. Maar waar ik niet tegen kan is dat ze na 1 baantje met z'n allen massaal 15 minuten lang aan de kant blijven hangen, voluit kleppend en lachend. Ze houden werkelijk waar de hele kant bezet, geen centimeter meer vrij, en dat is best vervelend. Want stel dat ik (of wie dan ook) kramp krijg, of ook even uit moet rusten, dan kan dat dus niet, want ik moet blijven zwemmen, omdat er geen plekje meer te krijgen is aan die kant.

Eén oudere meneer zei ooit tegen mij: "we zijn niet allemaal zo jong en gezond als jij" en die opmerking is me bij gebleven. Want als ik daadwerkelijk zo gezond zou zijn als deze meneer dacht, waarom zou ik dan 3 keer per week net als hij tijdens reguliere werkuren in het zwembad liggen? Zou ik dan niet moeten werken??

Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut vóór bewegende ouderen. En ja, ze mogen zelfs komen zwemmen van me. Alleen het liefst niet in dat tweede uur en niet in 'mijn' baantje. Maar als je komt zwemmen, zwem dan ook alsjeblieft en bewaar je theekransjes voor in het prachtige bijgelegen restaurant, ná het zwemmen. Want op dit moment vormt u, de hangoudere van vandaag, een gevaar in het zwembad.

Zo, dat is er uit!

foto: keesthies.com (internet)

(On)Bedwingbare impulsen....

Eens in de zoveel tijd, dan krijg ik het weer.....
Zo'n vreselijke drang om iets te doen, wat ik maar heel moeilijk kan laten.
Ik zou het bijna dwangmatige impulsen noemen.

Van de week kreeg ik het weer, zomaar ineens, out of the blue. Ik kon het gewoonweg niet helpen!

Ik zat in de bus en er stapten twee mevrouwen in met een rode stip op hun voorhoofd. Ze namen voor mij plaats, tegenover elkaar, zodat ik een van hen in het gezicht kon kijken, wat ik meestal niet doe, omdat ik het nogal onbeleefd vind. Maar dit keer kon ik mezelf niet helpen. Het moest!!!
En ik weet best wat die stip is en inmiddels ook de betekenis ervan, maar zoals ik al zei: ik kon het niet helpen: gebiologeerd zat ik haar aan te staren. Of beter gezegd: ik zat naar die stip te staren, die op en neer bewoog als ze sprak of lachte.

Ze stapten uit en toen gebeurde het...
Mijn brein zakte weg in fantasie land en sloeg binnen no time op hol.

Ik zag mezelf al over straat rennen, gewapend met een grote rode permanent marker in mijn hand.
Bij iedereen die ik tegenkwam op mijn pad, tekende ik haastig en koortsachtig een rode stip op het voorhoofd, alvorens verder te rennen naar het volgende slachtoffer.

Een beetje zoals kus tikkertje op de basisschool, waarbij je zoveel mogelijk kinderen (volwassenen kussen kwam nooit in me op, kinderen trouwens ook niet echt) in zo kort mogelijke tijd moest zien te kussen.

In mijn fantasie, werd ik fanatieker en fanatieker en toen ik bijna bij mijn halte was, had bijna iedereen die ik tegenkwam al een rode stip (of streep, maar dat mag ook) op het voorhoofd.

Mijn fantasie kan soms rare dingen met me doen...
Dus toen ik de bus uitstapte keek ik verbaasd naar mijn hand, om te kijken waar ik de rode marker gelaten had, maar mijn hand bevatte alleen een ov chipkaart in een geel hoesje.

Een vreemd en bijna teleurgesteld gevoel bekroop me, het was allemaal weer een 'droom' geweest, al voelde het nog zo echt!

Maar dat had ik eigenlijk ook best wel kunnen weten!!!
In het echte leven ren ik namelijk niet... nooit niet!

foto: internet

(on)Gevoelige tenen?

Vanochtend stond er op NOS.nl een berichtje over 'discussie over racistisch karakter van attracties in de Efteling' waardoor mijn aandacht getrokken werd.

Mijn hoofd ging in topsnelheid alle attracties af, Python, Bob, Piranha, Joris en de draak, Villa volta, Vogelrok, Panda Droom enz. maar ik kon er niet één bedenken die racistisch zou kunnen zijn. 

(Nu valt me trouwens Fata Morgana in, die eventueel in aanmerking zou kunnen komen, aangezien mensen daar o.a. als rovers en dieven worden afgeschilderd, maar goed.)

Ik besloot het artikel eens te openen en las toen het volgende:

'Monsieur Cannibale ligt onder vuur vanwege een zwarte kannibaal, midden in een carrousel met 'kookpotten'. Carnaval Festival wordt verafschuwd vanwege vijf  bosjesmannen, die volgens de actiegroep van racistische clichés zijn voorzien.'

En ik viel bijna van mijn stoel (of bed aangezien ik daar nog in lag) van verbazing.

Als kind kwam ik best vaak in de Efteling en ik was dol op 'Monsieur Cannibal'. Nog nooit, in al die jaren, heb ik echter de 'zwarte kannibaal' in het midden opgemerkt, laat staan dat ik me realiseerde dat ik in een kookpot zat en het verband tussen die twee: ik was veel te opgewonden over het avontuur van de attractie. Ik wist niet eens wat een kannibaal was destijds! 

Maar goed, ik kan me nog wel indenken (na de zwarte piet en negerzoen discussies) dat dit gevoelig kan liggen. Dus schilder maar over, schilder de kannibaal maar groen gespikkeld, probleem opgelost, toch?!?

Maar het Carnaval Festival...... Ehm..... Dat hangt toch van clichés en stereotypen aan elkaar??! Wij lopen toch ook niet (de hele dag) op klompen met een tulp in onze hand voor onze windmolen?? 

Japanners staan ook niet de hele dag te zwaaien en te buigen. 

Eskimo's staan ook niet de hele dag te neuzen en ga zo maar door!

Kom op zeg!!! 

Je kunt (wat mij betreft) ook wat ver gaan in je zoektocht naar racisme. Als dit soort dingen, in Carnaval Festival, je zo kwetsen en raken: blijf er dan weg!! 

Met zo'n gevoelige ziel, zul je het erg zwaar hebben in de wereld....
(en ik kan het weten, want ik ben op heel andere gebieden overgevoelig, maar ik vind ook dat mijn overgevoeligheid niet het probleem van anderen moet worden, al zal dat onbedoeld af en toe best gebeuren).

De Efteling is een sprookjeswereld en sprookjes zijn niet gebaseerd op de waarheid en hebben geen ander doel dan vermaak. 

Het is nu wachten tot de dierenbescherming in actie komt vanwege een ten onrechte mishandelde wolf, een grote hoeveelheid in een veel te krappe klok opgesloten geitjes, een zwaan die gestalkt en ongewenst betast wordt door mensen enz. 

Om nog maar te zwijgen van organisaties die zich verzetten tegen de ingeslopen en aangeleerde gender rolpatronen, die ook massaal vertegenwoordigd zijn in sprookjes en dus in de Efteling. 

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Lieve mensen, ik snap best dat sommige dingen niet leuk zijn en soms zelfs pijn doen. We hebben allemaal onze eigen geschiedenis en dus ons eigen verhaal. Wat pijn doet voor de een, doet dat niet voor de ander en andersom. 

De wereld is nu eenmaal een plek waarin veel (en steeds meer?) leed is, daar kunnen we niet omheen. Moeten we dan alles wat ons pijn doet kapot maken, verwijderen, elimineren?? Wat houden we dan nog over? 

En sorry als ik nu op gevoelige tenen trap!

(maar misschien zijn mijn eigen tenen wel gewoon ongevoelig, dat kan natuurlijk ook)

Foto: Zoover.nl (internet)

ps: dit is het artikel waardoor dit verhaal tot stand kwam.

http://nos.nl/artikel/2115431-discussie-over-racistisch-karakter-van-attracties-in-de-efteling.html

Dromen najagen

Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik dol ben op reizen.
Mijn leven lang leef ik eigenlijk al van reis naar reis. Zodra ik een reis in het vooruitzicht had, had ik een soort van doel in mijn leven en werd het allemaal een stukje draaglijker.
Dat klinkt dramatisch hè? En toch is het wel zo.

Mijn favoriete land is Australië, maar het nadeel van Australië is, dat het:
a) heel heet is en
b) dat het heel erg ver weg is.

Dat neemt niet weg, dat ik er nu twee keer geweest ben en dat ik zeker weet dat er ook nog wel een derde keer gaat komen.

De laatste keer dat ik ging (2013/2014) heb ik een langgekoesterde droom waargemaakt (vuurwerk zien op de Harbour Bridge in Sydney met Nieuwjaar), en dat is natuurlijk super! Maar het heeft ook een nadeel: ik had geen droom meer en dat maakte dat ik me best wel doelloos voelde en dat is dan weer niet zo gunstig voor mijn gemoedstoestand.

Het is niet zo dat ik helemaal geen dromen meer had, maar mijn Australië droom was heel concreet en de rest van mijn dromen was dat (nog) niet.

Al een jaar loop ik met het plan rond om weer terug te gaan naar Australië, want dat vuurwerk wil ik nóg een keer zien! Ik had het helemaal bedacht, ik zou dan begin december vertrekken en als ik er dan toch was, dan zou ik ook blijven tot na de bruiloft van m'n Australische vriendin. Alleen bleek toen dat zij pas eind maart ging trouwen en dat betekende dat ik de 'duur' van mijn visum zou overschrijden. Dat was op zich niet onoverkomelijk, want ik kon het natuurlijk ook combineren met Nieuw Zeeland, waar ik ook nog steeds een keer terug naartoe wil.

Maar toen ik langer ging nadenken over mijn plan, stuitte ik op een veel ingewikkelder probleem: de hitte. Tot nu toe ben ik enkel in de lente daar geweest en mijn lijf kon al nauwelijks dealen met de temperaturen in de lente. De zomer, waar ik dan toch écht midden in zou zitten, dat zou ik lichamelijk gewoon écht niet gaan trekken. En dus, hoe jammer ik dat ook vind, heb ik mijn plan laten varen, omdat het lichamelijk gewoon niet haalbaar is.

Maar er zijn nog meer 'vage dromen' op mijn lijstje.
En ik kan (toch wel) met enige trots meedelen dat ik in januari een andere lang gekoesterde droom waar ga maken; ik ga naar Lapland op een Noorderlicht reis.
Ik wist niet precies wat ik allemaal wilde gaan doen daar, behalve het Noorderlicht zien, en dus heb ik besloten om iets te doen waar ik niet zo goed in ben: ik laat me verrassen door de reisorganisatie!

Ik heb er zin in! En ik weet zeker dat ik veel beter in staat ben om met de kou om te gaan dan met de hitte. Dus..... laat maar komen!!!!

foto: ontvangen Postcrossing kaart uit Finland.

Doe mij dan maar kinderen!

Onlangs ging ik een dagje naar de plaatselijke dierentuin.

Omdat ik niet zo van mensenmassa's hou en al helemaal niet van kleine mensen mensenmassa's, besloot ik dat ik niet op een woensdag of in het weekend moest gaan. Aangezien de kinderen hier nog geen vakantie hebben, leek me dat het dan op die overige dagen niet zo druk zou moeten zijn.
En dus trok ik de dag na 'De Grote Storm', naar de dierentuin, me verheugend op een rustig en verlaten en vooral ook verzopen dierentuin.

Bij aankomst bij het park, zonk de moed me echter redelijk in de schoenen, want waar ik natuurlijk weer geen rekening mee had gehouden, (of meer het opkomende idee weer snel had weggewuifd), was, dat zo aan het einde van het schooljaar, er natuurlijk heel wat schoolreisjes plaats zouden vinden. Maar met de vakantie hier nog zeker een aantal weken weg, dacht ik echt serieus dat het wel mee zou vallen.

Maar we hebben natuurlijk ook onze Zuiderburen nog, die niet aan vakantie spreiding doen en gewoon heerlijk duidelijk zijn als het om vakantie gaat: kinderen hebben van 1 juli tot 1 september vakantie, ongeacht op welke dagen die data vallen. En dus draaiden er zo'n 9 bussen met Belgische koters voor mij het parkeerterrein op...
Oef... diep ademhalen: je kunt dit!

En dus liep ik het park in, vol goede moed, een poging doend om mijn oren af te sluiten voor al het hoge en harde gegil van deze opgewonden koters, dat aanvoelde als speldenprikjes in mijn hersenen.

Snel afgeleid zijn heeft in een dierentuin best veel voordelen. Ik zie normaal elke vlieg voorbij vliegen en dat betekent dat ik ook best goed ben in dieren spotten. En als ik een dier zie zitten, dan vind ik het min of meer mijn 'plicht' om anderen daar ook op te wijzen (ja ik weet het: irritant! Maar mijn enthousiaste innerlijke kind kan dat gewoon niet laten!)

En zo stond ik bij de rotsklipdassen (oftewel dassies!) waar twee dagen geleden twee jonkies waren geboren! En die had ik heel snel gespot. Er kwam een wat oudere vrouw aan die tevergeefs begon te speuren door het verblijf, maar geen enkel beest zag. En dus besloot ik te helpen en vertelde waar ze moeder met kinderen kon vinden. En dat......... had ik niet moeten doen....

Vanaf dat moment had ik een schaduw. Deze mevrouw bleef me volgen, bleef continu bij me in de buurt en af en toe leek het wel alsof ze aan me vastgeplakt zat.
Ze bleek slechtziend te zijn en vond het erg prettig dat ik haar kon en wilde vertellen waar ze de beesten kon zien, en wat voor beesten het überhaupt waren. (die ze overigens 9 van de 10 keer toch niet zag).

En nu ben ik echt niet te beroerd om iemand te helpen, en kan ik als het écht moet, soms best wel geduld opbrengen. Maar deze vrouw begon echt serieus op mijn zenuwen te werken: deed ik een stap naar links, dan deed zij dat ook, deed ik een stap naar rechts, dan volgde ze ook en ze hield geen seconde haar mond dicht!

Na anderhalf uur als blindengeleidehond te hebben gefungeerd, was ik het echt ontzettend beu en was mijn grens al meer dan bereikt. En ik trachtte al mijn moed te verzamelen om haar tactvol te vertellen dat het tijd was dat onze wegen zouden scheiden, maar dat vind ik een heel moeilijk iets!
Maar uiteindelijk lukte het me om te zeggen dat ik echt geen koffie wilde, nee echt niet, nee ik meen het, en dat ik weer even mijn eigen ding ging doen.... En zo werd ik eindelijk verlost van mijn schaduw en voelde me 200 kilo lichter.

Ik wandelde door het park, af en toe ondersteboven gerend door opgewonden, schreeuwende kinderen, maar ook genietend van de uitspraken van de kleinste kids.
Het hoogtepunt van de dag kwam voor mij toch wel, toen ik voor de leeuwen stond en het mannetje met zijn neus tegen het glas aan lag.

Een klein meisje stond op nog geen 20cm afstand van deze enorme leeuw en het enige dat ze zei, al naar de grond kijkend: "Kijk mama, een regenworm!!!".

Leeuw versus regenworm: 0-1!

En met een grote glimlach om mijn lippen vertrok ik naar de voederplaats van de gorilla's, waar ik omgeven werd door kinderen......

Maar alles beter dan nog 10 minuten langer blindengeleidehond moeten zijn!!!

foto: eigen brouwsel.

Een rethorische vraag...

Met enige regelmaat sta ik versteld van de opvoedkundige kwaliteiten van de ouders hier in de buurt, of eigenlijk meer, van het gebrek aan die kwaliteiten. 

En ja, ik weet het: ik heb zelf geen kinderen, dus ik weet niet waar ik het over heb en dus moet ik mijn mond houden. Maar dat doe ik nu eens even niet, want hoewel ik inderdaad geen kinderen heb (en dit ook niet zou willen, juist vanwege het besef dat ik daar hoogstwaarschijnlijk niet de rust, het geduld en de skills voor heb), zijn een aantal dingen, in mijn ogen, toch ook gewoon een kwestie van 'je gezond verstand gebruiken'.

Vandaag is het een (redelijk) mooie dag en dat betekent dus dat de kroost volop buiten speelt. En hoewel we prachtige, grote gazons voor, achter en naast de deur hebben, is voetballen blijkbaar toch vooral het leukst op straat. En dat geldt ook voor fietsen, skateboarden, tikkertje, oorlogje en al het andere dat ik als dinosauriër niet herken.

Mijn overbuur jongetje is één brok ondeugende energie. Ik vind het een erg leuk ventje, maar daar denkt niet iedereen zo over. Hij is ondernemend, loopt/fietst continue weg, luistert voor geen meter als zijn moeder (of andere opvoedgerelateerden) hem terugkrijsen. En ik geef hem geen ongelijk overigens, want als iemand zo tegen mij zou schreeuwen, dan zou ik ook maken dat ik ver uit de buurt kwam!

Vandaag kwam een vriendin van moeder op visite. De auto hoor je al aan het begin van de straat aankomen. Is het niet van de snoeiharde housebeat, dan is het wel omdat ze aan het begin van de straat al begint te toeteren en daar pas mee ophoudt als ze voor de deur staat (mijn deur welteverstaan). Maar dat hoort dit jochie ook en in zijn enthousiasme, rent hij dan dus de straat over, naar de auto van deze persoon. Zonder uit te kijken uiteraard!

Er steeg zo'n ongelooflijk gekrijs op vanuit de auto, tegen een jochie van hooguit vijf jaar oud, dat zelfs ik bijna van schrik van m'n balkon afviel. Het jochie deinsde letterlijk achteruit van zoveel verbaal geweld en ik voel mijn hart breken op zo'n moment. 

Toen vriendin uitgekrijst was, begon moeder nog eens aan een tweede ronde en het jochie deed waar hij goed in is: hij ging er vandoor.

Zojuist ging een vriend van de familie hem uitleggen hoe hij moest remmen op zijn fiets, uiteraard midden op de straat. En dat snap ik best, wat met zijn huidige remtechnieken, gaat er minimaal één paar schoenen per week doorheen. Dus dat snap ik wel. Dat je daarbij je tweejarige dochter uit het oog verliest en dan gaat krijsen  als ze ineens oog in oog staat met de koplampen van een auto (met een chauffeur die gelukkig wel oplet), dát snap ik dan weer niet!

Net zo goed dat ik het niet snap dat je je kinderen niet in de gaten houdt. Ik snap heus wel dat je kinderen geen 24/7 in de gaten kunt houden. Maar ze alleen terugroepen als je piepende remmen hoort of als er gegeten moet worden, is het andere uiterste in mijn ogen, maar wie ben ik?

Zojuist kwam voor mij het toppunt, waarop ik besloot dat ik deze blog wilde schrijven.

M'n buurjochie was weer eens boos en begon te razen en te tieren tegen z'n moeder, die dat zojuist (voor de verandering) ook weer tegen hem had staan doen. (Ze doet overigens niet anders dan dat, al gok ik dat ze dat zelf niet eens weet).

Hij kan overigens héél hard schreeuwen en deed dat dan ook. 

En terwijl moeder tegen hem gilde: "waarom moet jij altijd zo schreeuwen???" kon ik niks anders doen, dan heel snel naar binnen vluchten om haar niet vanaf het balkon keihard uit te lachen....

plaatje gevonden op internet

Er staat een paard in de ..... weg!

Een heleboel jaar geleden, ging ik op 'zweefweek'. Dat is mijn benaming voor een heel intensieve spirituele week in Havelte. Mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige van destijds, had me al langer gevraagd of dat niet iets voor mij zou zijn, maar ik zag dat nooit zo zitten. Ik weet ook nog steeds niet helemaal of ik er destijds wél echt klaar voor was, maar ik heb er zeker nooit spijt van gehad en er absoluut wel wat uit gehaald voor mezelf.

Tijdens die week werd er veel gewerkt met 'The Work' van Byron Katie, 'a course in miracles' en met familieopstellingen. 

En om heel eerlijk te zijn, kon ik destijds alleen iets met The Work, dat was op zich nog best wel redelijk concreet, in vergelijking met de rest, want als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik ergens toch wel een heel nuchter mens ben, die niet zoveel kan met wat ik niet kan beredeneren, niet kan verklaren. Dat levert een soort van paniek op: ik snap het niet, wat moet ik hiermee.

Destijds heb ik wel vol interesse gekeken naar andermans familieopstellingen, maar ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ik zág dat er dingen gebeurden met zowel de mensen die opgesteld werden (representanten) als de opsteller, maar ik wist niet wat ik ervan moest denken. Voerden die mensen nou een toneelstukje op, of zouden ze echt iets voelen? Ik wist het niet, en ik kon me er niks bij voorstellen, maar in die tijd kon ik zelf nog niks voelen, dus het was sowieso een ver van mijn bed show. Toch heeft het mysterie ervan me nooit helemaal losgelaten!

Een aantal weken geleden,  kwam er een berichtje voorbij op Facebook. Een vriendin van me heeft een eigen coachings- en trainings bedrijf. (Marengo Trainingen & coaching). Zij verzorgt, o.a. Familieopstellingen met paarden. En in dat berichtje werd gevraagd om mensen die als representant zouden willen fungeren. 

Iets in mij zei dat ik dat wel eens wilde proberen, er waren slechts twee problemen: 1) ik weet niet of ik met mijn nog steeds nuchtere kop als representant van alles kan voelen. 2) ik ben als de dood voor paarden.

En dus stuurde ik een mailtje, met mijn dilemma's en legde de beslissing min of meer bij haar neer: als zij dacht dat ik geschikt was, dan wilde ik het graag proberen.

En zo stond ik een tijdje terug op een manege, klaar voor een dag familieopstellingen met paarden, in een groep met mensen die ik geen van allen kende (ook niet zo mijn favoriete ding).

Toen we naar de 'bak' gingen stond ik daar ineens oog in oog met een mega groot paard, wat een (nacht)merrie! Maar goed, dit was wat ik wilde, dus dan gaan we er ook voor.

Bij de eerste opstelling werd ik opgesteld en het paard bleef een hele tijd in de hoek staan, ver uit m'n buurt. Maar toen het eindelijk in beweging kwam, liep het regelrecht op me af en kwam uiteraard bij mij staan. Écht groot man! Maar door die plotselinge confrontatie en de rol die ik had (en waar ik niet uit weg kon) was de angst wél snel verdwenen.... Dat was stap 1.

Er gebeurde van alles. En of ik nou echt altijd dingen voelde, of dat de ratio het af en toe overnam (en wiens ratio dan?) weet ik niet, maar feit is dat er van alles gebeurde en dat ik daar hoe dan ook (onder)deel van was.

Nu zit ik rustig thuis en laat die dag nog eens passeren. En nee, ik weet nog steeds niet zo goed wat ik moet denken, maar als ik één ding heel zeker weet, dan is het wel dat de paarden het een stuk duidelijker en minder zweverig voor me maken. Door de paarden worden dingen acuut duidelijk en heb ik niet één keer de neiging gehad om een wenkbrauw op te trekken en te denken: is dit een toneelstukje of niet? Ik merk dat mijn weerstand, die ik jaren geleden absoluut had, alleen al bij het horen van het woord 'familieopstellingen' nu is omgezet in een nieuwsgierigheid, die maakt dat ik wellicht volgende keer nog eens kom kijken.

En..... Dat is pure winst! 

En dat ik aan het einde zelfs heb staan knuffelen met een paard (al voelde het een beetje als een giraffe aaien), dat had ik van tevoren echt NOOIT gedacht.

Therese van Marengo Coaching en Training, je bent een vakvrouw die haar vak meer dan verstaat. Dank je wel voor je uitnodiging!

foto: website Marengo Training en Coaching.

ps: wil je meer uitleg over wat familieopstellingen (zonder paarden) inhoudt. Klik dan even hier

R.I.P

Soms... heel soms, moet ik lachen om mijn eigen dommigheid.
En deze keer wil ik dat wel met jullie delen, al schaam ik me ook wel een klein beetje (veel) voor mijn dommigheid....

Op 4 juni 2016 overleed de grootste boksheld aller tijden: Muhammad Ali, in de leeftijd van 74 jaar. Niet slecht voor een bokser denk ik dan, want al die rake klappen op je hersenpan zouden je eerder kunnen doen heengaan. Echt gezond lijkt het me in ieder geval niet, maar dat terzijde.

Ik volg geen nieuws, omdat ik daar altijd erg verdrietig van word, maar ik luister wel naar een muziekzender op de radio, waar je ieder uur niet onder de nieuws uitzending uit kunt komen. Maar twee minuten, zonder beelden, dat trek ik nog net...

Hoe dan ook, ik hoorde dus dat Muhammad Ali was overleden en dacht bij mezelf: ach wat jammer!

Ergens rond dezelfde tijd hoorde ik dat de grootse bokser Cassius Clay was overleden. Ook hij was 74 jaar en ik weet nog dat ik dacht: wat maf, allebei in dezelfde week.... En: waarom krijgt Muhammad Ali veel meer aandacht dan Cassius Clay? (ik zei al: ik was een beetje dommm)

En ergens in mijn hoofd rinkelde wel zo'n belletje van 'hier klopt iets niet, hier zit een luchtje aan', maar het lampje ging niet branden en ook het zogenaamde (voormalige) kwartje viel niet.

Pas dagen later werd ik midden in de nacht wakker, schrok op, ging overeind zitten en ineens gingen er wel 100 lampjes aan en regende het kwartjes en drong het eindelijk tot me door: Cassius Clay en Muhammad Ali zijn één en dezelfde persoon! Hoe kon ik dat nou toch vergeten???

Maar ja, met het tempo waarin God (waar ik overigens nog steeds niet in geloof) bekende helden komt halen dit jaar, had het ook best gekund dat hij er  meteen twee voor de prijs van één mee nam. Scheelt weer een retourtje aarde.

Hoe dan ook, we zijn weer een legende kwijt!
Muhammad Ali en Cassius Clay, mogen jullie rusten in vrede ;)

Ken je dat???

Ken je dat? dat je een aantal dingen moet doen en dat je denkt, oh dat kan ik mooi even combineren???

 Ik wel.... Vandaag stond op het lijstje (o.a.) pakje terugsturen via een kiala-punt en boodschappen doen.

Nu zit het dichtstbijzijnde kiala-punt in een winkelcentrum waar maar liefst 2 supermarkten zitten, dus dat leek me ideaal. Alleen kom ik dus niet zo vaak (lees: nooit) in die supermarkten.

Ik vol goede moed op weg. Pakje netjes afgeleverd, op naar de supermarkt. Welke zal ik nemen???
Laat ik mijn oude werkgever nog eens sponsoren, laat ik die blauwe winkel eens inlopen die ze ook nog eens XL hebben gemaakt. (Niet zo zeer voor het sponsoren hoor, eigenlijk gewoon omdat zij het lekkerste maisbrood van het land verkopen, al staat dat niet op mijn lijstje)....

En ik had het eigenlijk kunnen weten, want het overkomt me hier altijd, maar na drie stappen in de winkel ben ik letterlijk en figuurlijk totaal de weg kwijt. Ik heb dan wel een boodschappenlijstje in mijn handen, maar ik kan niet meer nadenken, niks meer vinden, niet eens de kassa, totaal overweldigd....

Het enige dat ik dan nog wil is mijn mandje aan de kant slingeren en naar huis rennen (ik ren uit principe niet, maar ok, het gaat om het beeld), maar ja, ik kan de kassa's (en dus de uitgang) niet vinden, want al die schappen zijn zo hoog, daar kan mini ik niet overheen kijken...
En dus wil ik het liefst mijn mandje wegslingeren en midden in zo'n XL gangpad in elkaar kruipen en daar een potje janken!

Maar dat kan niet, want ik ben volwassen, zegt men... en dus zoek ik met groeiende paniek de kassa, krijg nog net mijn halve brood en pakje thee (stond ook niet op het lijstje) betaald en weet dan niet meer hoe ik het winkelcentrum uit moet komen... dus eerst maar even op een bankje zitten om rustig te worden, en tegen de tijd dat je 'er weer bent' en naar de klok kijkt, je er al een uur blijkt te zitten.....

Uiteindelijk op de terugweg naar huis dan toch maar je oude vertrouwde supermarkt inlopen, want tja, er zal toch gegeten moeten worden. En dat je dan dus binnen 10 minuten met al je boodschappen van je lijstje weer buiten staat....

Zonder energie voor de rest van de dag, dat dan weer wel, want dat verkochten ze daar niet....

Verdrietig.

Vanochtend kreeg ik te horen dat een deelneemster aan onze workshops (in het buitenland) zichzelf omgebracht heeft. En ik kan je zeggen dat hoewel ik haar alleen via deze workshops kende, we in die 5 keer dat we elkaar ontmoet hebben, er wel een soort van band ontstaan is. Als een van de  weinigen in een grote groep met stemmenhoor ervaring tussen een berg hulpverleners voel ik me vaak erg kwetsbaar en dan is het fijn als er nog een aantal mensen met ervaring tussen zitten.

Deze vrouw had de gave om, waar ik al lang door mijn geduld heen was en daardoor de woorden niet meer kon vinden, heel geduldig en met perfecte, correcte, rake zinnen precies duidelijk te maken wat anders zou kunnen in de benadering van mensen die stemmen horen. 

Ik vond het heerlijk als ze erbij was en ik heb veel van haar geleerd. Daar ben ik heel erg dankbaar voor! 

Ik merk dat dit bericht echt heel hard bij me binnenkwam. Maar waarom? 

Natuurlijk vind ik het triest als iemand geen andere uitweg ziet dan zichzelf om te brengen, maar tegelijkertijd vind ik ook dat iedereen het recht heeft om over zijn/haar eigen leven te beschikken. 

Ik denk dat ik vaak genoeg op een punt gestaan heb dat ik het dolgraag gewild zou hebben, maar ik heb het (klaarblijkelijk) nooit gedaan, nooit gedurfd. 

En ja ik zeg: niet gedurfd, want als ik één ding heel zeker weet, dan is het dat het heel veel moed kost om die definitieve stap daadwerkelijk te zetten. Mensen die zeggen dat zelfmoord (een vervelend woord overigens) een laffe daad is, die hebben heel duidelijk zelf nog nooit met de gedachte geworsteld of op het punt gestaan om een poging te doen.

Maar als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het bericht me ook zo raakte, omdat ik ergens jaloers ben op haar. Op het feit dat zij het wél durfde, dat zij het wél gedaan heeft. Want als ik (niet eens zo heel) diep van binnen kijk, dan zou ik dat ook nog steeds wel willen. 

En als ik dat zeg, dan voel ik me fout, slecht en schuldig. Hoe kan ik zoiets zeggen? 

Ik weet dat er zoveel mensen zijn die niet dood willen, maar die (moeten) gaan, door ziekte, een ongeval of ander leed. En ik, die redelijk gezond ben, ik wil (soms) dat ik dood ben...

Dat maakt het best ingewikkeld. Ik zou best willen ruilen met mensen die niet willen, maar dat kan niet. En dus voel ik me rot over mijn gedachten. Ik mag het niet denken, ik mag het niet zeggen, maar er is wat er is en ik meen het.

Hoe dan ook.... 

Ik hoop dat mijn collega gevonden heeft wat ze hier op aarde niet kon vinden. 

Je bent en blijft een inspiratie voor me en ik zal je niet vergeten.

De simkaarten soap...

Onlangs kreeg ik een aardige brief van mijn gsm aanbieder met de mededeling dat mijn abonnement spoedig zou verlopen en of ik interesse had in een nieuw abonnement, al dan niet met telefoon.

Omdat er op zich nog niet zo veel mis is met mijn oude appeltje, behalve dat hij automatisch Frans spreekt zodra ik een app installeer (ook al staan de instellingen op Nederlands) en hij ondanks dat het geluid uitgeschakeld is, ik nooit ongemerkt een foto kan maken omdat dát geluid het ALTIJD keihard blijft doen, besloot ik om voor een sim only te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik vulde de formulieren in, zette een handtekening en stuurde m'n formulier in en het wachten begon.

Na een week, op 6 april, kreeg ik een pakketje met bijbehorende nieuwe simkaart.
"Indien het om een verlenging van uw oude abonnement gaat, hoeft u niks anders te doen dan het volgende: plaats de simkaart in je telefoon, zet je toestel aan. Toets je pincode in. Bellen maar! Nu is er nog maar 1 vraag: wie ga je het eerst bellen?"

En dat klonk toch zó aantrekkelijk en leuk! Maar daar ging het mis...
Ik volgde de instructies en piekerde me suf over wie ik zou bellen, ik bel immers nooit iemand, dus dat was nog best een opgave.

Maar het enige dat in mijn scherm te zien was was de mededeling "geen service". Wat een domper.
Dus ik naar mijn provider (laat ik het Bedrijf Kastje noemen) gebeld. Heel vriendelijk overigens. Maar omdat ik mijn kaart via een extern bedrijf  (laat ik dat Bedrijf Muur noemen) besteld had, "moest ik hen even bellen want er was vermoedelijk iets mis gegaan met de activatie."

Ok prima, ik bel (met de oude simkaart van Bedrijf Kastje overigens) naar bedrijf Muur. "Oh ja, hij doet het niet, hoe vervelend. Ja ik zie het hij is niet geactiveerd, dat ga ik nu meteen even voor u doen, het kan een paar uur duren voordat de activatie is doorgevoerd, maar daarna is het helemaal in orde hoor, sorry voor de overlast." Prima, ik hang op en verwissel het kaartje en zie wederom 'geen service'.

5 uur later staat er nog steeds 'geen service' in min scherm, dus ongeduldig als ik ben, stop ik de oude kaart er weer in en bel weer naar Bedrijf Muur. "hihi, wanneer was hij geactiveerd? hihi, 5 uur geleden zei u? hihi, ik dacht even dat u 5 dagen zei, hihi, maar het is pas 5 uur, hihi, nee dan moet u nog even geduld hebben, het kan soms wel een dag duren. hihi. Maar laat u de oude simkaart er maar rustig inzitten hoor, hihi, zodra die het niet meer doet is de nieuwe geactiveerd, hihi". Gelukkig had de jongeman in kwestie wel veel plezier in zijn werk, mij verging het plezier inmiddels.

De volgende dag deed de oude simkaart het nog steeds, een week later nog steeds en dus vond ik het 13 april wel weer eens tijd om naar Bedrijf Muur te bellen. "Oh, op 6 april geactiveerd zie ik in het systeem en hij doet het niet? Oh in dat geval ligt het niet aan ons Bedrijf Muur, maar zeker bij Bedrijf Kastje. U moet contact met hen zoeken, de fout ligt bij hen, zeker weten"

Inmiddels iets meer dan lichtelijk geïrriteerd, bel ik naar Bedrijf Kastje en leg de situatie opnieuw uit. De jongeman in kwestie begint weer met "goh wat vervelend voor u dat het misgaat" (ik ben er inmiddels van overtuigd dat dit de eerste zin in het draaiboek is na de instructie 'zeg zo onduidelijk mogelijk je naam'). "Goh ja, ik zie dat hij niet geactiveerd is, dus daar heeft Bedrijf Muur toch echt een foutje gemaakt, maar goed, wij als Bedrijf Kastje kunnen de kaart nu wel voor u activeren hoor.... oh wacht dat zeg ik nu wel zo hard, maar blijkbaar kan ik dat toch niet... Goh vreemd. Weet u wat ik doe? Wij van Bedrijf Kastje sturen u een nieuwe simkaart toe, die is dan binnen 5 werkdagen bij u, dus met wat geluk heeft u hem vóór vrijdag binnen. U hoeft dan alleen maar naar de website van Bedrijf Kastje te gaan en uw nieuwe kaart te activeren. Wat zegt u? Nee dan hoeft u niks meer te melden bij Bedrijf Muur, dat heeft Bedrijf Kastje dan allemaal voor u geregeld."

Enigszins cynisch en onder het mom 'eerst zien en dan geloven' hang ik op en wacht ik af.
En ik had geluk!!!! Ik kreeg de nieuwe kaart al op vrijdag! Maar ik kon niet op de website van Bedrijf Kastje komen en bedacht dat ik het de dagen erna wel zou proberen. Zonder al te veel succes.

Op 19 april belde ik maar weer naar Bedrijf Kastje. "Goh wat vervelend dat het mis gaat. U kunt niet op de website komen? hoe kan dat nu, kunt u het niet met een andere browser proberen, er is vast iets mis met uw browser. Oh wat zegt u, u kon er vorige week met dezelfde browser wel nog inkomen? oh heeft u een momentje, dan ga ik even aan een collega vragen, want ik zou hem graag voor u activeren, maar ja, mijn systeem ligt eruit. ...... Ik heb het even nagevraagd, maar mijn collega zegt dat het toch aan uw browser ligt. Heeft u een ander apparaat met een andere browser? Zo niet dan moet u over een paar uur nog maar eens terugbellen, dan moet ons systeem wel gemaakt zijn en doen wij het voor u."

Ik besluit mijn iPad te pakken, en kan zowaar inderdaad op de site komen en activeer eindelijk de nieuwe simkaart! Hoera!!!! Het is gelukt, want zodra ik mijn kaartje erin stop, krijg ik onmiddellijk service. Ik spring bijna, vol ongeloof,  een gat in de lucht en mik voldaan alle oude simkaarten in de prullenbak! Ik sms er op los en ben gelukkig dat het werkt!

En toen werd het 20 april. Ik probeerde een sms te versturen maar kreeg te horen dat het niet verstuurd kon worden. Ik stuurde nog een ander test smsje, maar ook die werd niet verstuurd. Maar omdat Whatsapp het wél deed, kreeg ik nog geen argwaan.

Om 19.30u zie ik in mijn schermpje staan..... 'geen service!'. Een paar krachttermen, die ik hier niet zal herhalen, ontschoten mijn mond. Ik ga naar de website (via iPad) en zie daar in mijn gegevens staan dat er op 20-4 een nieuwe simkaart is gestuurd??? WTF???? Ik besluit de prullenbak om te keren op zoek naar een oud kaartje dat wél nog werkt, want anders kan ik de klantenservice niet eens bellen.

Na een beetje graven en spitten, vind ik mijn oude simkaartjes en probeer op goed geluk de simkaart die opgestuurd was door Bedrijf Muur. En ja hoor: Service!
Ik bel de klantenservice van Bedrijf Kastje: "Goh wat vervelend voor u dat het niet werkt. Ja, nee, dit is raar, ik snap er ook niks van. En ja waarom u nu weer een nieuwe kaart gestuurd krijgt weet ik ook niet, kan ik ook niks meer aan doen, want tja, die is al onderweg. Maar weet u, dit is de kaart die het nu doet en die geregistreerd staat. Legt u die kaart van morgen maar ongeopend aan de kant en na 14 dagen vervalt die sowieso als hij niet geactiveerd wordt. Nee ik snap het inderdaad ook niet, maar deze kaart die er nu in zit zal wel blijven werken hoor. Ik snap ook niet waarom Bedrijf Muur daar zo lang mee heeft gewacht...blablabla".

Enfin..... morgen ligt er dus wéér een nieuwe simkaart in de bus die ik moet negeren...
Fingers crossed dat het blijf werken nu.

Not to be continued?!?

Jeugd sentiment in een nieuw jasje!

Vandaag ging ik naar de film. Het werd Eddie the Eagle. Ik had de voorstukjes gezien en het leek me een heel grappige film. Maar het bleek veel meer dan dat en ook veel minder dan dat.

Voor wie het fenomeen (want zo mag je het wel noemen denk ik) Eddie the Eagle niet kent: het was een Britse jongeman, die een olympische droom had, maar weinig talent. Hij werd uiteindelijk schansspringer, maar was hier bijzonder slecht in (voor schansspring begrippen), maar hij was uitermate populair. Zijn bijnaam de Eagle had hij te danken aan zijn waardeloze stijl bij het springen (en landen) dat, volgens kenners, veel weg had van een adelaar in duikvlucht.

Hij nam zonder al te veel succes deel aan de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary. (hij werd laatste).

Maar goed... Eddie de Eagle is voor mij een soort van 'icoon' of  'begrip' zo je wil.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, maar ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik in 1988 maar liefst 12 jaar oud was en de sprong van Eddie dan ook zelf op tv gezien heb. Dat heeft blijkbaar indruk gemaakt.

Bovendien was mijn oma in die periode op bezoek in Canada, Calgary en daarvan herinner ik me vooral het mascotte speldje dat ze voor me meebracht van één van de twee Olympische beren. (en een t-shirt, dat jarenlang mijn favoriete shirt werd!) En die mascotte van op mijn speldje, was ook nog eens even in de film te zien!

Terug naar de film...
De voorstukjes vond ik hilarisch en er zaten ook wel best wat komische stukjes in, maar ik vond hem zo ontroerend! Een jochie dat als kind een jaar in het ziekenhuis lag, dat een olympische droom had, maar door ieder sportteam/trainer uitgekotst werd, maar zijn droom nooit liet gaan.

Iedereen vertelde hem dat het onmogelijk was wat hij wilde, maar hij ging ervoor en liet zich niet tegenhouden. En nee, hij werd niet goed, maar hij deed alles om mee te mogen doen, dat was genoeg voor hem.

Het was niet alleen een komische film, het was een ontroerende film. En spannend...
Er is geen sprong te zien geweest, waarbij ik niet mee afzette en me aanspande in mijn stoel.
Geen val die ik niet gevoeld heb...

Ja, ik vond het genieten en heb ook nog wel wat traantjes weggepinkt, want eigenlijk ben ik maar een sentimenteel ei!

ps: ik dacht dus dat Eddie the Eagle dood was, (omgekomen bij een sprong denkt mijn hoofd)  maar als ik google, kan ik dat niet terugvinden en lijkt hij gewoon nog in leven te zijn. Gelukkig maar, de wereld heeft dromers en inspirators zoals hij nodig!

Tea Topic: Wat was het eerste waar je vanochtend aan dacht?

De allereerste gedachte die ik vanochtend had was hoogstwaarschijnlijk: "F*** hoe laat is het?"

En zoals het een echt Suzanne hoofd betaamt volgden daar binnen twee seconden zo'n 3000 andere gedachten op, die ik hier niet allemaal op ga schrijven omdat jullie dan een dagtaak krijgen aan het lezen. Maar feit is: ik denk nogal veel. En niet altijd even productief of constructief. (hoeveel korrels hagelslag zouden er in een pak zitten? hoeveel passen er op één boterham? hoeveel sneetjes zitten er in één brood? hoeveel kartels heeft een broodmes? hoe veel boterhammen kun je met/uit één kuipje boter besmeren? Enz...)

Het feit dat dit mijn allereerste gedachte was vandaag was eigenlijk wel logisch. Dit is namelijk meestal mijn eerste gedachte als ik wakker word. Het begint echter niet altijd met dat eerste woord.
Dat korte woordje geeft een zekere beladenheid aan en vandaag was een beladen dag.

Normaal gesproken word ik door de week ook wakker en is de eerste gedachte inderdaad "hoe laat is het?" maar doorgaans maakt het antwoord eigenlijk geen zak uit, omdat ik meestal toch niks heb waar ik op een bepaalde tijd moet verschijnen.

Afgekeurd zijn en dus geen werk hebben, heeft op zich best een paar voordelen. Ik hoef me 's ochtends niet te haasten en kan rustig op mijn gemak opstaan en aan mijn dag beginnen.
Geen werk hebben betekent namelijk niet dat er hier de hele dag op bed gelegen wordt en dat er niks gebeurt, in tegendeel ik hou mezelf de hele dag prima bezig, soms zelfs met hele nuttige en zinvolle dingen.
Eén ding is zeker: ik verveel me nooit!

Maar waarom dan vandaag dat ene woordje???
Zoals ik al zei was het voor mij een beladen dag. En dat had er alles mee te maken dat ik vandaag bezoek kreeg. En als je mij echt zou kennen, dan weet je dat bezoek en ik niet zulke goede vriendjes zijn.

Normaal gesproken, komt er hier geen bezoek. Ja, m'n woonbegeleiders komen elke week een keer langs, maar dat zie ik dan weer niet echt als bezoek. En heel af en toe komt er eens een vriend(in) (reeds lang vooraf aangekondigd) aanwaaien. Maar verder is het hier verre van de zoete inval en dat vind ik eigenlijk heel fijn. Ik hou niet zo van onvoorspelbaar.

Maar vandaag kwam er dus bezoek en nog wel een wildvreemde!!!!
Ik krijg maandag namelijk een nieuwe bank (nou ja, krijgen..... ik heb er wel een mooi bedrag voor betaald, maar ok). En om er geen stapelbank van te maken, ik ben nu eenmaal niet zo groot dat ik er dan bovenop kan klimmen, moest ik dus mijn oude bankje wegdoen.

En ik ben Hollander genoeg om eerst te proberen of ik dat kan verkopen, lukt dat niet dan kan ik het altijd nog weggeven. (en vaak genoeg gaat het ook andersom hoor).
Mijn bankje heeft me sinds ik in dit huis woon en m'n meubels geleverd kreeg, veel plezier gegeven. Maar na ongeveer 10 jaar van trouwe dienst kreeg hij vandaag toch echt een ander baasje.

Een wildvreemd baasje en die kwam dus om 10.30u langs!
Ik was dus ruim op tijd wakker en dat is eigenlijk wel heel jammer, want dat betekende dat ik vóórdat het 10.30u was al zoveel gedachten had gehad, dat ik, toen de meneer met de bank weer vertrok, total loss op bed viel (tja, een bank was er niet meer) moe van alle gedachtes die al door mijn hoofd gestormd waren....

Wees blij dus, dat ik jullie alleen over die allereerste gedachte vertel!

Tea Topic: Als je de hele dag één gerecht moest eten, wat zou dat dan zijn?

Dat is nogal een vraag. Want elke dag... en maar één gerecht???? Mezelf een beetje kennende zou ik dat vrij snel saai gaan vinden.

Maar als ik nu, op dit moment een antwoord moet bedenken, dan denk ik dat ik het wel zou weten.

Een tijdje terug werd ik uitgenodigd door een oude bekende om bij haar te komen eten. Zij introduceerde iets nieuws in mijn leven: de stoompan.

En nee, dat is niet hetzelfde als een snelkookpan, maar exact wat de omschrijving al zegt: een pan waarin je voedsel gaar stoomt. Hoe werkt dat? heel simpel... In het onderste pannetje doe je water, in het pannetje daarop doe je bijvoorbeeld aardappels en in het bovenste pannetje doe je bijvoorbeeld groenten.En niet te vergeten: daar bovenop plaats je het deksel. Omdat de twee bovenste pannetjes gaatjes hebben, zal de inhoud ervan door de opstijgende stoom van het kokende water in de onderste laag, gaar gekookt worden.

En nu weet ik niet of dat slechts in mijn hoofd zit of dat het echt zo is, maar alles smaakt veel lekkerder als het uit dat pannetje komt, dan wanneer ik het in een pannetje met water gekookt heb.

Wat heeft dit nou in vredesnaam te maken met de vraag van vandaag?

Nou heel simpel. Sinds ik dat pannetje heb, ben ik daarmee veel aan het uittesten. Of nou ja veel, dat nou eigenlijk niet want ik blijf steeds steken bij hetzelfde.
Ik stoom steeds aardappeltjes en sperzieboontjes en die peuzel ik dan op met ketchup. Steeds vaker laat ik de aardappeltjes gewoon weg en eet ik dus alleen de sperzieboontjes, al dan niet met de ketchup. En het begint momenteel op een ware verslaving te lijken!

Dus als ik dan toch op één gerecht moet leven dan kies ik voor gestoomde aardappeltjes en sperziebonen met ketchup.....

Hoe lang ik dat vol zou houden weet ik niet, maar voor nu is dat mijn keuze!

Tea topic: hou je meer van honden of van katten?

Wat is dat nou toch voor een vraag????

Ik ben een 100% hondenmens. Niet dat ik een hond heb overigens, maar als ik een huisdier moest hebben, dan zou het een hond zijn. En dan wel een échte hond, die je kunt kloppen zonder dat hij al zijn chiwafwafferige botjes breekt, of meteen naar de andere hoek van de kamer vliegt. 

Nee, als ik een hond wil, dan gaat mijn voorkeur uit naar een grote lobbes! Een Sint Bernard achtige hond! Dat lijkt me wel wat. 

Maar ja, voor een hond moet je zorgen, die moet je uitlaten (ah!!!!!! Bewegen!), daar moet je tijd voor maken en ze beperken je vrijheid.

Nu kan ik gaan en staan (en terugkomen) waar en wanneer ik maar wil, maar als er thuis zo'n beestje op je zit te wachten, dan moet je daar ook van alles voor regelen en rekening mee houden en dat vind ik dan toch weer heel ingewikkeld. Stiekem ben ik wel heel erg aan mijn vrijheid gehecht.

Daarnaast is mijn huis gewoon niet groot genoeg (en te vol) voor een grote hond, er is geen tuin en ik moet al kotsen bij het idee dat ik met zo'n heel dun plastic zakje zo'n verse, warme, net gedraaide hondendrol op moet pakken, die waarschijnlijk ook nog eens niet in mijn hand past!

Katten zijn wat dat betreft schijnbaar een stuk makkelijker. Ze hebben een kattenbak, die ze, mits jij hem goed schoonhoudt, ook nog eens schijnen te gebruiken. Ze kunnen langere tijd alleen zijn, want ze vinden jou toch maar saai. Je hoeft ze niet uit te laten, ze hebben alleen een vensterbank nodig (bij wijze van spreken). En aangezien ze negen levens schijnen te hebben en altijd op hun pootjes terechtkomen, gaat een kat véél langer mee als hij het balkon op weet te glippen en besluit over de veel te lage balustrade van de derde verdieping te kieperen.

Maar toch vind ik katten maar eng. Ik vind het sluiptijgers! Ik vind ze geniepig, gemeen en ik kan ze niet voorspellen, dat is misschien nog wel mijn grootste probleem.

En ik weet heus wel dat een hond ook niet te voorspellen is, want het blijven dieren, dat klopt. Laat ik het dan anders formuleren: ik kan katten niet 'lezen', terwijl me dat met een hond toch wel vrij aardig lukt.

Hoe dan ook, een kat komt er hier zeker niet in! Ook al zijn ze nog zo schattig als ze klein zijn. Kleine sluiptijgers, worden grote sluiptijgers (tenzij ze van dat balkon afdonderen) en zijn dan in mijn ogen per definitie niet meer leuk, lief, schattig, of wat dan ook!

Kortom: nee, ik heb geen hond, maar ik ben wel absoluut 100% een hondenmens.