Gisteren ochtend regende het en toen ik al vroeg bij de bushalte aankwam, op weg naar mijn werk, zaten daar een jonge moeder en haar ongeveer 4 jarige zoontje. Het jongetje had er waarschijnlijk al best een lange dag opzitten en was goed wakker: hij babbelde er vrolijk op los.
Nu ben ik niet zo'n ochtend mens, maar voor kleine kinderen maak ik graag een uitzondering. Ik vind niks heerlijker dan wakker worden met het gebabbel van een ongeveer vierjarige!
Deze vierjarige, had de viltstift strepen nog een beetje op zijn gezicht staan, want die waren er niet helemaal af gegaan in bad. Op bijna alles was zijn commentaar "gek hè?"
In de bus babbelde hij lekker verder, en ik....ik genoot ervan. Maar de rest van de reizigers keek grauw en grijs voor zich uit, net als het weer buiten de bus. Voor mij gaat er niks boven de verwondering en spontaniteit van een kind.
Later op het werk vertelde een collega vol passie over zijn bezoek aan de TEFAF (the european fine art fair) die momenteel in Maastricht plaats vindt. Met veel passie en vooral veel details, beschreef hij alle kunstwerken die hij had gezien.
Ik heb persoonlijk weinig met "kunst". Ik ben geen kenner,in tegendeel. Ik weet alleen of ik iets mooi of niet mooi vind en waag mij doorgaans niet aan discussies met anderen over wat de kunstenaar al dan niet bedoeld zal hebben met zijn werk. Zo'n heel gedetailleerde uitleg over alle ins en outs is aan mij dan ook niet helemaal besteed.
Toen ik prijzen hoorde noemen van 77 miljoen voor een kunstwerk op de TEFAF, of 750.000 euro voor een tekening, zag mijn brein ineens een schitterend tafereel voor zich.
Een tafel, een tekening, in kleur. Mensen eromheen, discussiërend over de diepere bedoeling van de kunstenaar. De prijs werd vastgesteld. 1 miljoen, nee 2 miljoen....verkocht. Waar is de kunstenaar??? We willen hem ontmoeten.....en daar komt hij, mijn vrolijke vierjarige viltstift babbelaar uit de bus.
De menigte viel stil, ze voelden zich bedrogen en ze wilden hun geld terug....
Dus terwijl mijn gedachten een beetje afdwaalden, borrelde in mijn hoofd de vraag op:
wie bepaalt wat kunst is?
