Blindemannetje.....

Dit weekend ben ik weer eens bezig met het volgen van een workshop. Ik zal daar niet teveel info over geven, maar er worden veel spelletjes gespeeld en ik wil iets vertellen over een specifieke spelletje dat we daar vandaag hebben gedaan. 

Het ging om een oefening in 'vertrouwen', iets dat ik doorgaans niet echt heb in de mensheid. Ik werd geblinddoekt en moest in een kring van mensen gaan rondlopen. De hindernis was, dat ik niet als enige 'kip zonder kop' (zo voelt het een beetje) rondliep, maar dat er zo nog een aantal rondliepen. 

De rest van de mensen, moest ervoor zorgen dat wij, arme 'kiekens' (het was in Vlaanderen) geen gevaar zouden lopen. Hindernis twee was echter dat zij (en wij) hierbij niet mochten praten. 

Aan het einde van de oefening werden we gevraagd wat we van deze oefening geleerd hebben. En dat beste kijkbuiskinderen, wil ik graag met u delen.

Ik kwam namelijk tot een aantal bijzondere ontdekkingen. 

Ten eerste vind ik het leven met een blinddoek veel leuker dan het dagelijks leven. Ik had geen flauw benul waar ik was of waar ik naartoe ging (zoals soms ook in het gewone leven) alleen in plaats van me er druk over te maken en te piekeren over alle mogelijke beren op de vloer (zoals in het gewone leven) besloot ik om er gewoon maar voor te gaan. 

En omdat ik geen klap zag, moest ik er dus maar op vertrouwen dat de anderen me zouden beschermen. En dat vind ik normaal gesproken heel erg moeilijk. Ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van anderen. Ik dop graag mijn eigen boontjes en ik val graag mijn eigen builen. Blijkbaar heb ik dat nodig om te leren.

Met een stevig tempo en zonder m'n armen beschermend voor me uit stekend, liep ik door de ruimte. Af en toe waren er handen die me tegenhielden, me met zachte hand in een andere richting duwden en soms was er een hand die me bleef vasthouden en sturen terwijl ik het gevoel had, dat dit niet nodig was en ik dat eigenlijk niet wilde: ik wilde liever mijn eigen builen vallen.

Soms botste ik tegen iemand aan, maar ik voelde me continu veilig, veranderde (vaak lachend) van koers en vervolgde mijn weg.

Dit was voor mij wel bijzonder. Aan de ene kant ben ik in het dagelijks leven nogal eigenwijs als het aankomt op het volgen van instructies: ik doe graag m'n eigen zin, maar hier liet ik me wel sturen. 

En tegelijkertijd ging ik, als ik een 'beer op m'n weg tegenkwam' waar ik tegenaan botste niet bij de pakken neerzitten in een hoekje, maar moest ik erom lachen en ging door....

En dat voelde doorgaans niet verkeerd. Ik kan het dus best!

Terwijl ik aan de kant stond en het mijn taak was anderen te beschermen, merkte ik ook een aantal dingen op. Op een gegeven moment probeerde ik iemand te beschermen om niet te botsen, dus ik probeerde haar om te draaien, maar er kwamen tegelijk vier andere blinde vinken op haar af. Ik wist niet goed wat te doen, en dus hield ik haar tegen, om te voorkomen dat ze tegen allemaal aan zou knallen. 

Zij raakte hier gefrustreerd van en liet dat met een luid 'grrrr' merken en meteen knapte er iets in mij. 

Ik raakte onmiddellijk in paniek: 'shit, ik probeer alleen maar te helpen, goed te doen en dan wordt ze kwaad op me!' En onmiddellijk moest ik huilen en sloot mezelf buiten de cirkel en de draad terug oppakken, vond ik verdomd lastig.

En dit is zó herkenbaar in m'n dagelijks leven!

Als er iets gebeurt in mijn leven dat anders loopt dan ik verwacht, of iemand reageert anders dan ik het had verwacht, dan schiet mijn hoofd in paniek en kan ik het even niet meer overzien. Dan krijg ik letterlijk kortsluiting en ga ik in een hoekje zitten tot de kortsluiting over is en ik weer kan denken, of tot er iemand komt om de kortsluiting te verhelpen. En dat gebeurde nu dus ook weer.

En dat was geen leuk moment, maar wel heel herkenbaar.

En zo was de les van vandaag: spelletjes zijn heel leerzaam!

Ps: gelukkig stond er wel een smiley op m'n blinddoek!

Opbiechten....

Het is tijd dat ik er eindelijk voor uit kom. Makkelijk is het niet, maar de tijd is rijp. Dus daar gaan we dan...

Sinds twee jaar ongeveer heb ik een verslaving. Zo, dat is eruit.

Als ik het heel soms aan mijn vrienden opbiecht, dan kijken ze me heel geschokt aan. De reacties zijn niet van de lucht: "wat? Nee, jij toch niet!", "Je neemt me toch niet in de maling he?", "oh, wat erg! Serieus?" of een andere veel gehoorde: "nee joh, daar ben jij toch veel te jong voor?".

Maar hoe graag ik het ook altijd wilde ontkennen, het wordt tijd dat ik mijn verslaving ga 'ownen', dat ik er voor uitkom en het ga zien als een stuk van mezelf.

Het begon met één keertje, zoals dat altijd gaat. Maar het was meteen mis! Ik wilde meer en meer en overal waar ik kwam ging ik koortsachtig op zoek om te scoren. Maar zoals het die eerste keer was, vond ik het nooit meer. 

Oh, andere dingen waren ook fijn hoor, maar die allereerste vergeet je gewoon nooit.

Ik bleef maar zoeken en zoeken naar diezelfde ervaring als de allereerste keer, maar ik vond het nooit terug en uiteindelijk, een paar maanden geleden, legde ik me erbij neer dat ik het nooit meer zou gaan vinden en definitief over moest stappen op een andere. En dat deed ik dus....

En vandaag, terwijl ik niet op zoek was om te scoren, gebeurde het.

In mijn ooghoek zag ik datgene dat ik zo goed kende en waar ik al die maanden, jaren naar aan het zoeken was.... Ineens was het daar en het verlangen in mijn lijf groeide met de milliseconde.

Ik kon het niet meer weerstaan en heb gescoord....

Ja, ik geef het toe..... Ik ben een borduurverslaafde....

En trots...

Wat iedereen daar ook van vindt.

Geklepper...... Een verhaaltje over (de gevolgen van) de psychiatrie.

Op het moment zit ik in het buitenland, in Spanje om precies te zijn. Om nog wat preciezer te zijn in Alcalá de Henares, nabij Madrid.

Hier vindt momenteel het wereldcongres voor stemmenhoorders plaats, één van de dingen waar ik ieder jaar om verscheidene redenen toch wel naar uitkijk. Zo ook dit jaar. Het is fijn om mijn (al dan niet) stemmenhorende vrienden van over de hele wereld weer te zien, maar ook om nieuwe vrienden te maken. Al vind ik het laatste toch nog steeds heel erg ingewikkeld, want nieuwe mensen zijn ook nog steeds een beetje eng.

Maar dit jaar is het min of meer wel een beetje gelukt geloof ik. 

Ik heb een jongeman leren kennen met wie ik hier kan communiceren. Dat klinkt vast een beetje raar, maar met een groot deel van de bezoekers van het congres lukt me dit niet, meestal vanwege de taal barrière.

Maar goed, terwijl de rest druk bezig was met discussies in kleine groepen, hadden wij samen een pauze genomen en zaten op een bankje op de binnenplaats van het universiteitsgebouw. 

We raakten aan de praat en hij vertelde me dat hij, net als ik zelf, al jong in de psychiatrie terecht was gekomen. Hij was al die jaren volgepropt met medicijnen. Zoveel en zo lang (nog steeds) dat hij daar nare gevolgen van ondervindt. Hij heeft inmiddels wat men in de medische wereld 'tardieve dyskinesie' noemt. Als je deze term op zou zoeken zou je deze uitleg kunnen vinden:

"tardieve dyskinesie is een neurologische bewegingsstoornis. ‘Tardief’ betekent ‘laat optredend’. De aandoening is te herkennen aan herhaalde, doelloze en onwillekeurige bewegingen, vooral rond de mond. De stoornis ontstaat na langdurig gebruik van bepaalde medicijnen tegen psychiatrische aandoeningen (klassieke antipsychotica, zoals haldol). 

Hoe langer het gebruik van de medicijnen, des te groter is de kans dat de aandoening blijvend is. Het komt meer voor bij mensen boven de 65 jaar en bij vrouwen."

Helaas voor mijn nieuwe vriend, is hij nog geen 65, maar begin 20 en is hij ook geen vrouw. Daarnaast is dit gevolg bij hem inmiddels blijvend en (heel langzaam) afbouwen van de medicijnen lukt hem niet omdat hij dan lichamelijk ziek wordt: kortom hij is verslaafd aan zijn medicatie.

In zijn geval bestaat het o.a. uit het 'klapperen' van zijn kaak. Met name als hij zenuwachtig is, maar soms ook op andere momenten. Mocht je je er niks bij voor kunnen stellen, het ziet er een beetje uit alsof iemand heel hard moet klappertanden.

Nu heeft Alcalá de Henares een hele grote groep nestelende (zeg je dat zo?) ooievaars en terwijl we op ons bankje zaten, keken we uit op een ooievaar paar dat boven op het dak zat.

Nu had ik in het verleden wel eens gehoord dat ooievaars een klepperend geluid maakten, maar totdat ik hier aankwam, had ik geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen of hoe het klonk.

En terwijl wij zaten te kletsen, klepperden de beesten er vrolijk op los. Beiden keken we gefascineerd toe. En ineens kwam er iets in me op dus ik vroeg hem of ik een wellicht ongepast grapje mocht maken, waarop hij lachend zei: "kom maar op!"

En dus zei ik: "misschien heeft die ooievaar, net als jij, ook wel tardieve dyskinesie."

Hij schoot keihard in de lach en vond het absoluut niet ongepast maar een briljant grapje. En dus lachten we nog even verder, voor we weer naar binnen moesten.

En dát vind ik nou zo leuk aan deze congressen en de stemmenhoorbeweging: we kunnen onderling grappen maken en lachen om de dingen waar we mee worstelen, zonder dat we ook maar een moment twijfelen aan de ernst of de last die het (soms) ook met zich meebrengt.