Stukjes....

Iedere avond voor ik naar bed ga, kijk ik (minstens) één aflevering van Alf.

Voor wie dat niet kent, Alf is een ruimtewezen dat met zijn ruimteschip in het dak van de garage van een Amerikaans gezin is gecrasht en sindsdien, in het geheim, bij dit gezin woont.

Hij zorgt voor veel problemen (omdat hij onze planeet met alle gebruiken niet zo goed begrijpt), 

die eigenlijk erg komisch zijn, omdat ze zo herkenbaar zijn.

Pas geleden, moest Alf weer eens bezig gehouden worden in de hoop dat hij niks kapot zou maken

(zijn specialiteit).

De Tanner familie wilde hem een legpuzzel geven, maar daar vond Alf niks aan: hij snapte het niet...

Alf: "wat moet ik hiermee, het is kapot?"

Willie Tanner: "Dat is deel van de pret: je moet het in elkaar zetten, het is een puzzel, dan verschijnt er een plaatje"

Alf vond er niks aan....

Deze scene houdt me al dagen bezig.

Het plaatje van gebroken (puzzel) stukjes, die met zijn allen een geheel vormen, een heel verhaal.

Maar zelfs als je de puzzelstukjes in elkaar zet, zie je toch de 'barsten' nog zitten.

Het plaatje, wordt nooit meer 'heel'.

Als alle puzzelstukjes op zijn plek vallen.....

is het plaatje dan af???

Zinloos geveld....

Een lieveheersbeestje staat symbool voor geluk en liefde.

Daarom is het ook gekozen als symbool tegen zinloos geweld.

In België zijn deze beestjes zelfs een beschermde diersoort, las ik zojuist op internet.

In mijn trappenhuis kan ik me bij dat laatste weinig voorstellen, vooral omdat ik zo dichtbij België woon.

Zouden al die Belgische beestjes dan asiel komen zoeken in mijn trappenhuis omdat ze het in België niet naar hun zin hebben?

Als één zo'n beestje staat voor geluk en liefde, dan weet ik niet zo goed wat voor signaal ik af moet lezen uit de hoop lijkjes die er in het trappenhuis liggen.

En let wel, deze foto is slechts het resultaat van (slechte schoonmakers) en vijf dagen.
Maandag worden de meesten weer opgeveegd en bij het vuil gekieperd (over zinloos geweld gesproken) en dan ligt er vrijdag dus weer zo'n nieuwe stapel  te wachten...

Ik weet het niet. Maar de vraag die mij al weken bezig houdt, en die ieder jaar weer terugkeert:

Waarom raken al deze beestjes in mijn trappenhuis ieder jaar opnieuw zinloos geveld?

Mijmeringen....

Vorige week zat ik op de bus te wachten in de regen. 

Het was koud en mijn fototoestel zat in mijn zak.

Het was vroeg in de morgen en er kwamen twee meisjes aangelopen. 

Arm in arm, een jaar of negen, onder een kleurige paraplu. 

Druk giechelend met een grote boodschappentas, vol boodschappen.

Dit beeld bracht allerlei herinneringen naar boven.

Maar helaas waren de twee al weg, voor ik mijn camera te pakken  had.

En dus moest de bovenstaande vrouw het maar ontgelden...

Als slap excuus om toch mijn verhaal te kunnen doen.

De meisjes deden me denken aan mezelf, toen ik een jaar of tien was.

Ik ging graag bij mijn oma logeren. Ze was voor mij de liefste persoon op de hele wereld!

's Ochtends vroeg mocht ik dan boodschappen voor haar doen in het winkelcentrum.

Oma woonde aan een andere kant van het land dan ik en dat maakte het dus extra spannend.

Want aan de andere kant van het land, daar spraken ze gewoon bijna 'buitenlands'. 

En ook al was ik daarmee wel opgegroeid, het was toch iedere keer weer een gok of ik het wel écht begreep!

Het was de tijd waarin ik als tienjarige gewoon nog pakjes sigaretten en flessen drank meekreeg zonder dat iemand daar moeilijk over deed. 

Zonder dat iemand me vroeg naar mijn identiteitsbewijs of paspoort.

De tijd dat ik alleen gewaarschuwd werd om 'uit te kijken met oversteken en niet met vreemde mensen mee te gaan'.

De tijd waarin ik gelukkig was als ik bij oma logeerde. 

Simpelweg, omdat ik mee mocht gaan kegelen. 

Omdat ik boodschappen voor haar mocht doen. 

Omdat ik mijn eigen kamertje had met een bed en eigen slaapzak.

En omdat ik elke avond een kopje preisoep (cup a soup) kreeg. 

Dat waren nog eens tijden. 

Dat was feest!

Mijmeringen, terug in de tijd....Ik word oud.

Oma is al 17 jaar dood....

Op papier dan....

april doet wat hij wil

April doet wat hij wil.

Weer zo'n nutteloos spreekwoord.

Het gaat over het weer: over hoe wisselvallig het kan zijn:

De ene dag is het heerlijk zonnig en warm oftewel korte broekenweer, de volgende dag kun je je winterjas weer uit de kast opgraven.

Er is momenteel niet echt een peil op te trekken.

Het weer weet niet zo goed wat het wil.

Het hangt een beetje tussen winter en lente in.

De vrolijke bloemetjes schieten wel uit de grond, maar de met regelmaat kerende koude temperaturen en soms zelfs nachtvorst doen hun best die vrolijkheid om zeep te helpen.

Een hele poos geleden schreef ik, nadat iemand weer eens zo'n nutteloos spreekwoord op me afgevuurd had ('achter de wolken schijnt de zon'), dat ik geen natuurverschijnsel was.

Mag ik mijn mening nog herzien?

Ik heb me bedacht... ik ben April!