Er zijn een paar dingen die mij mijn leven lang al intrigeren.
Een van die dingen is/zijn straaljagers. Waarom?
Waarschijnlijk omdat mijn vader en broer dat razendinteressant vonden en ik daarin mee ging. Ik vond ze mooi, ze konden hard, ze maakten veel herrie en ooit strooide een F16 consumptiebonnen uit op een vliegshow en wist ik, met mijn 1.40 tussen al die graaiende mensen met een prachtige snoekduik, gevolgd door een prachtige judorol, er maar liefst twee uit de lucht te grissen.
Maar toch heeft die liefde niks met dit stukje te maken. Of misschien toch wel een klein beetje.
Een andere grote liefde van me is mijn liefde voor wilde dieren. Ik ben twee keer op safari geweest om Olifanten te kijken, mijn lievelingsdier. Olifanten zijn groot, dik en ze vergeten niks. we hebben dus twee van de drie overeenkomsten. (hint: groot ben ik niet). Eerst ging ik naar het Krugerpark dat overbevolkt zou worden door olifanten, maar juist daar heb ik geen olifant gezien en dus had ik een perfect excuus om terug te keren.
Tijdens die reizen werd ik verliefd of het bovenstaande dier; de cheetah!
(en daar is de gelijkenis; cheetahs kunnen ook heel hard!)
Waarschijnlijk niet precies het bovenstaande dier, want dat is in Engeland geboren en getogen, maar toch.
Voor mij zou de cheetah de 'Koning der dieren' moeten zijn.
Afgelopen weekend was ik in een park in Engeland waar ze wilde dieren opvangen en verzorgen en een thuis geven. Ze geven er roofvogel shows en onderdeel van deze shows is deze cheetah. Ik dacht dat de man, die sowieso al hilarisch was, een grapje maakte.
Hij liet ons zien hoe snel een cheetah was door hem achter een nep prooi aan te laten rennen en hem vervolgens te belonen voor zijn prestatie met een echt stukje vlees.
Mijn fascinatie voor de cheetah is alleen maar gegroeid.
Deze cheetah is niet wild, niet door iedereen aaibaar, alleen door de man die hem hier aan een riempje vast heeft (omdat hij hem met de fles heeft grootgebracht), de enige cheetah die in Engeland in shows aan een 'zipline' los mag rennen, die zomaar spint in de microfoon, als de verzorger hem over zijn kop aait.
Een beetje een wilde/tamme cheetah.
Aai poesje, aai poesje, maar geen rot kat....
Aai poesje, aai poesje......prachtige kat!!!!
Hihi, dat zei mijn moeder ook altijd... aai poesje, aai poesje, weg rotkat..... Lachen, als kind dan. Maar mooie foto's Suzanne, heb je plezier in je cursus?
BeantwoordenVerwijderenps. Doe Harrie de groeten, ik hoor zo weinig van hem (buiten de reacties op mijn weblog dan).
Ik heb absoluut plezier in mijn cursus. Ik had altijd al plezier in het maken van foto's, maar nu wordt het een soort van (positieve) obsessie zeg maar...
BeantwoordenVerwijderenIk zal Harrie de groeten doen, ik zie hem zelf ook maar weinig moet ik zeggen, hij heeft namelijk een baan tegenwoordig. Het laatste wat ik hoorde was dat hij web-log niet zo miste en dat hij ook nog niet zo goed weet wat hij gaat doen. Hij zei wel dat als hij een nieuwe blog ergens anders zou gaan beginnen, hij niet meer terug zou keren naar weblog. We zullen zien wat hij beslist. Maar ik zal hem groeten en weet zeker dat hij je de groeten terug doet!
Fascinerend stukje. Leuk verhaal over een cheetah. Maar ik ben blij dat ik hem niet op staat tegen kom. Cheetah's horen lekker in de vrije natuur en dan het liefst op een continent waar ik niet woon. Olifanten ook. En de mens moet ze vooral met rust laten. Dat verdienen die beestjes. :-)
BeantwoordenVerwijderen