De afsluiting van de fotocursus, het is veel te snel voorbij gevlogen.
Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook wel fijn, want alle technische termen begonnen toch ook wel een beetje door elkaar te lopen en ik begon het spoor ook wel tamelijk bijster te raken.
Maar goed, als ik een foto mooi vind, ongeacht de toegepaste techniek, ben ik al blij.
Het huiswerk voor de laatste week is dan ook 'my worst nightmare': een zelfportret!!
Ik haat het om zelf op een foto te staan! En dan is 'haat' een understatement.
En dan is 'understatement' weer een understatement.
Ik heb het 'geluk' dat mijn hoofd zichzelf uitschakelt als ik in de spiegel kijk en ik mezelf negen van de tien keer niet zie, maar op een foto zie ik dat dus wel.
Soms is dat trucje van mijn hoofd dus niet zo handig, maar ja....
Een zelfportret, oftewel, laat zien wie je bent.
Wie ben ik?? tja, laat dat nou net de vraag zijn die mij mijn hele leven al bezig houdt en die me zeker op dit moment erg bezig houdt. Ik weet het namelijk niet. Ik ben stukjes, er is geen ik. Stukjes aan elkaar geplakt, of nog niet eens. Stukjes bij elkaar geveegd, zoals de letters van mijn naam een naam vormen.
Een aantal dingen zijn wel kenmerkend voor me en dat zijn mijn 'tekst-shirts' en mijn 'uitdagende/provocerende' houding.
Wie mij kent, zou mij ook herkennen op bovenstaande foto zonder mijn gezicht te zien, maar om mijn gezicht niet te verliezen, laat ik dat dan ook maar even zien.
Suzanne, je bent het. Geen twijfel mogelijk. En eerlijk gezegd: ik zie geen stukjes. Dat ze in je hoofd zitten, accepteer ik zonder meer. Maar ik zie het niet. Ik zie wel degelijk een jonge vrouw die dapper vecht tegen... ja tegen wat... ik ben geen psych. Dus ik zeg maar gewoon... die dapper is dan. Vind je misschien wel niet goed maar dit rechthoekje is van MIJ. En daar schrijf ik alles wat ik wil. Lekker puh.
BeantwoordenVerwijderen