En nee, aan de datum van m'n vorige blog te zien is het niet het schrijven van blogjes (mijn diepste excuses voor het schromelijk verwaarlozen van jullie, mijn lezers).
Bij het opruimen van m'n appartement vlak voor of vlak nadat ik naar Australië ging (dat kan ik me niet eens herinneren, kwam ik onafgemaakte borduurwerkjes tegen. Twee onafgemaakte 'beertje Paddington' werkjes van 10x10cm.
Volgens mij ben ik daar aan begonnen toen ik nog thuis woonde, dus dat zal zo'n 20 jaar geleden zijn geweest. En veel werk was het niet meer moet ik toegeven, maar het afronden van dit soort werkjes vind ik priegelwerk en irritant.
Terug naar 2014.
Op een dag beloofde ik mezelf na een dag hard werken dat ik mezelf ging leren haken, maar na een uur m'n best doen, kwam ik tot de conclusie dat ik haken een geheel nieuwe dimensie gaf en dat dit het niet ging worden. En dus besloot ik de Paddingtons af te maken. En dat beviel goed!
Sindsdien kan ik de borduurnaald maar moeilijk laten liggen.
Het ene na het andere werk verlaat (afgemaakt!) mijn handen.
Maar afgelopen zondag brak er tijdens het borduren ruzie uit in huize suzanne!
Ik zat op m'n luie stoel te borduren en omdat ik de draad moest wisselen, moest ik toch even de naald kwijt. Omdat ik niet wéér de fout wilde maken om hem in m'n bovenbeen te steken ( ja echt, al eerder gedaan) prikte ik hem tijdelijk in de knuffel die voor me lag: Baby Gijs....
En meteen brak er paniek uit in mijn hoofd.
Mijn jongste stemmetje begon hysterisch te huilen en te krijsen: "mag nie! Mag nie! Stommerd! Je doet hem pijn!"
Dus nu heeft Baby Gijs een mooie pleister......
Zucht.....
