Creatief met....... "vervelende" vragen.

Vanochtend was ik wederom in het zwembad te vinden. En ik moet eerlijk toegeven: ik zie er een beetje gehavend uit.

Mijn rug ziet er niet uit van de loshangende vellen, aangezien mijn huid heerlijk loslaat nadat ik vorige week maandag op de 'schaduwrijke (NOT) ruime ligweide' van hetzelfde zwembad ontzettend verbrand was (en ja ik had wel ingesmeerd, maar ik kan nu eenmaal niet overal bij, zonder uitschuifbare armen!).

En verder zitten er op mijn lijf de nodige muggenbeten, want hoewel ik me heb laten vertellen dat muggen niet van tocht houden en een ventilator aan mijn bed dé oplossing zou zijn, bewijzen (vooral) mijn armen dat ik dit verhaal toch echt naar het rijk der fabelen verwijzen kan.

Hoe dan ook, ik was rustig (er zat weer een bejaarde slak voor me) mijn baantjes aan het zwemmen, mijmerend over wat ik vanavond toch ging eten en waar ik vandaag eens Pokemons zou gaan zoeken, tot ik weer bij het einde kwam en het beter was om even te wachten zodat de bejaarde slak een beetje voorrang kreeg. en dus hing ik aan het startblok te wachten tot ik er weer vandoor kon gaan.

Ineens dook er een vrouw op vanuit een andere baan en kwam naast me hangen. "Hallo", zei ze, "wat heb jij nou gedaan?". En uiteraard weet ik wat ze bedoelt, want mijn armen zitten niet alleen vol met muggenbeten, maar ook met (oude) littekens van zelfbeschadiging. En zeker nu ik wat meer kleur krijg van de zon, steken die littekens wit tegen de rest van mijn arm af. Maar het feit dat ik weet wat ze bedoelt, betekent nog niet dat ik ook zin heb om er over te praten, ik kom tenslotte om te zwemmen, niet voor dat soort gesprekken... voor dat soort gesprekken ga ik wel naar de riagg.

Maar de mevrouw blijft gebiologeerd naar mijn armen staren en verwacht klaarblijkelijk een antwoord van me. Ik kijk naar mijn armen en terug naar de mevrouw en zeg: "oh dat? Muggen!".
De mevrouw kijkt me een beetje vreemd aan en zegt: "nee, ik bedoel die strepen op je arm". Ik kijk wederom naar mijn armen en kijk de vrouw met een uitdagende blik aan en antwoord: "Tijgermuggen!"

Ik zet af, begin aan mijn volgende baantje en laat de mevrouw met een verdwaasde blik achter aan de kant.

foto: internet: wietforum.nl

Besmet....

Ik heb het zwaar te pakken....
Ik ben besmet door de epidemie die de wereld en mij dus nu ook, danig in zijn greep houdt: het Pokemon Go virus!

En ja, begin maar te lachen en te roepen 'get a life', dat deed ik namelijk ook tot gisteren.
Ik vond het maar belachelijk: volwassen mensen die hun leven (soms) op het spel zetten om denkbeeldige fantasiebeestjes te vangen. Hoe konden ze zo dom zijn?

Ooit lang geleden was er een wijze mevrouw die tegen me zei: "waarom doe je niet eerst een tijdje mee en probeer het uit, dan kun je daarna altijd nog zeggen dat je het niks vindt." En hoewel dit over totaal iets anders ging, werd het wel min of meer een soort van levensmotto: je kunt niet (gefundeerd) oordelen over iets dat je niet kent.

En dat geldt dus ook voor Pokemon Go.
Ik las een boel berichtjes in de krant over hoe mensen gevaarlijke stunts uithaalden, zag filmpjes over ongelukken als gevolg van de jacht op Pokemons. En het enige dat die filmpjes met mij deden was me nóg nieuwsgieriger maken naar wat dit nou toch allemaal was.

Ik was dan ook best een beetje teleurgesteld toen ik erachter kwam dat mijn telefoon niet geschikt was om de app te downloaden.

Geluk bij een ongeluk, kwam zaterdag mijn lang geleden bestelde en door het bedrijf gecancelde en dan nu toch echt alsnog verzonden (snapt u het nog?) nieuwe telefoon binnen, en nee, die had ik écht niet besteld om Pokemon te kunnen spelen, maar omdat mijn andere telefoon enorme sporen van slijtage begon te vertonen.

Maar met deze nieuwe telefoon kan ik dus ook op Pokemons jagen en wat blijkt: ik vind het geweldig!

En om heel eerlijk te zijn, ik snap er niet zo heel veel van, van gyms en vechten, maar dat boeit me op dit moment ook helemaal niet. Het vinden en vangen van die beestjes vind ik voor nu gewoon veel te leuk!

Het grappige is dat ik niet eens actief zoek, ik ga gewoon aan de wandel en af en toe trilt mijn telefoon om te vertellen dat er een Pokemon in de buurt is, en die vang ik dan even voor ik weer verder wandel.

En eigenlijk is dit dus een heel uniek iets....
Als je me namelijk echt zou kennen, dan zou je weten dat ik een hekel heb aan wandelen. Ik vind het een zinloze bezigheid en in mijn eentje vind ik dat dus al helemaal niks. Tegelijkertijd ben ik (veel) te dik en moet ik meer bewegen (en ja ik weet het: er zou best eens een causaal verband tussen het een en ander kunnen bestaan).

Ik ga nu dus uren vrijwillig in mijn eentje (omdat ik nog geen Pokemon lievende vrienden in de buurt heb gevonden) wandelen, op zoek naar deze Pokemons. En ik ben helemaal om!

Dus tegen iedereen die zó tegen Pokemon is en vindt (net als ik deed) dat Pokemon vangers 'should get a life' zou ik willen zeggen: zeur niet zo en probeer het zelf een keer uit. Je kunt niet oordelen over iets waarvan je niet weet wat het is.

Bovendien: ik heb kinderen (en volwassenen trouwens ook) nog nooit zoveel buiten zien wandelen, fietsen en gesprekken met elkaar zien voeren als op dit moment.
Pokemon krijgt de kinderen (die teveel achter hun schermpjes zouden hangen en meer buiten moesten spelen) de straat op, aan de wandel, aan de fiets en dat alles in de vrije natuur.
Dus wat wil je nog meer?

Get a life??? Dat is dus precies wat ik aan het doen ben, mét Pokemon: ineens kom ik mijn huis uit en trek er op uit....ik ga wandelen, terwijl ik er een hekel aan heb!
Volgens mij is dat meer life dan ik de afgelopen maanden (en misschien wel jaren) had!!

En sorry, maar ik moet er nu weer vandoor, even een Rattata verjagen!

foto: actiefoto genomen met  m'n nieuwe gsm.

Humor?!?

Soms moet ik zo vreselijk lachen om alles wat er hier in mijn buurt en eigen flatje gebeurt, ik kan het niet helpen. 

Zoals je hier kon lezen, ergerde ik me nogal aan een vermaning die ik van de woningbouw vereniging had gekregen, vanwege een poging om de puinhoop op de brievenbussen onderin ons portiek enigszins te beperken. 

De meneer van de woningbouw kwam me tegemoet en gaf aan dat hij de desbetreffende bewoner(s) een brief zou sturen met de vraag om geen oud papier meer op de brievenbussen achter te laten. 

Ik had er een hard hoofd in moet ik toegeven. Ik geloofde ten eerste al niet dat hij daadwerkelijk een brief zou sturen en ten tweede kon ik me niet voorstellen dat, mocht hij dit tóch doen, dit geen enkel resultaat zou hebben.

Vanmorgen toen ik ging zwemmen, kwam ik langs de brievenbus en ik zag tot mijn verbazing dat de woningbouw meneer zijn woord gehouden had en dat hij daadwerkelijk een brief gestuurd had. Daar zat ik dus fout in mijn voorspelling!

Maar mijn tweede voorspelling kwam wel degelijk uit, want de brief lag......

Bovenop de brievenbussen, naast het doosje (jawel, het is onverklaarbaar weer terug!) met oud papier!

Ik kon een dikke vette glimlach niet onderdrukken!

Foto: eigen brouwsel

Samenleving???

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik momenteel behoorlijk geïrriteerd in mijn flatje zit te zitten. 

Waarom?? Omdat ik vind dat me onrecht is aangedaan, of met twee maten gemeten wordt, of in ieder geval dingen niet helemaal kloppen. Laat ik het uitleggen, dan kunt u zelf oordelen of ik een enorme zeikerd ben, of dat er misschien wel een punt zit in mijn irritatie.

Twee weken geleden ongeveer ging hier boven de deurbel. Dat gebeurt niet zo vaak en dus deed ik enigszins verbaasd de deur open. 

Tot mijn nog grotere verbazing stond er een meneer van de woningbouwvereniging voor mijn neus. En geloof me: die laten zich hier niet gauw zien sinds hun 'project voor een jaar' (hun kantoor in één van de woningen onderin mijn flat) is opgeheven.

Hij vertelde me dat 'ze' hadden gezegd dat ik verantwoordelijk was voor het doosje met oud papier beneden op de brievenbussen. Ik had geen idee wie 'ze' dan wel precies waren, maar de informatie klopte, dus dat gaf ik ook toe. Ik legde uit dat ik deze doos (LxBxH: 35x23x10cm) daar neer had gezet omdat sinds er in hun voormalige kantoor (g)een nieuwe bewoner woonde (een ander verhaal) degene die daar de brievenbus leeg kwam halen, alle rotzooi bovenop de brievenbussen kwakte. En als er één schaap over de dam is, dan volgen er al gauw meer en al heel snel werd het een grote puinhoop. Nu is dit toevallig ook mijn huis en ik ergerde me aan die puinhoop (en voor ik iets een puinhoop noem, moet het best erg zijn). Mijn huisgenoten erop aanspreken hielp niet en dus zette ik dat doosje er neer in de hoop dat mensen in ieder geval het fatsoen zouden hebben om hun oud papier in dat doosje te gooien. Dat gebeurde niet altijd, dus dan deed ik het op mijn weg naar boven voor hen en eens per maand, als het oud papier opgehaald werd, leegde ik het doosje in mijn eigen verzameling oud papier en zette het braaf aan de straat. Zo werd de puinhoop enigszins beperkt. 

De meneer knikte begrijpend en zei toen: "maar het mag niet in verband met de brandveiligheid." En ok, prima, daar heeft hij gelijk in, dus ik zei hem dat ik best bereid was om het doosje weg te halen, maar of hij dan wel even regelmatig langs wou komen om te zien hoe het er dan uitzag. Hij begreep het, ik hoefde het niet te verwijderen, maar hij zou de bewoners aanspreken op hun gedrag. Ik lachte inwendig, wenste hem in gedachten veel succes. 

Nu hebben we ook een bewoner die het niet zo belangrijk vindt om zijn of haar afval op te ruimen. In de kelder onder de trap en op andere plekken in de kelder kan toch ook? Dan heb je er in ieder geval zelf geen last meer van. 

Ongeveer een jaar geleden is de ruimte onder de trap ontruimd en heeft de bewoner van wie het afval was hier een boete voor gekregen. 

Ik zou dan toch denken dat je je lesje wel geleerd hebt, maar dan denk ik verkeerd blijkbaar. 

Ik wees de meneer op de vuilnis die weer in de kelder lag en dat dat gezondheids technisch (met warm en nat weer) niet zo handig was, nog losstaand van het ongedierte en de stank. Hij was op de hoogte en zou ook daar de andere bewoners op aanspreken. Prima, succes..

En hoewel de meneer heel vriendelijk en correct was en wat 'mijn doosje' betreft gewoon gelijk had, merkte ik dat ik toch van slag was: ik voelde me op mijn vingers getikt, terwijl ik eigenlijk alleen probeerde goed te doen. En ik ben niet zo'n ster in loslaten. 

Afgelopen maandag was het doosje verwijderd, en mijn 'op de vingers getikt gevoel' keerde terug...

Vandaag kwam ik terug thuis en het was een warme dag hier in het zonnige zuiden. Ik deed de voordeur open en de stank van vuilnis kwam me tegemoet, nog meer dan anders. En dus besloot ik door naar beneden te lopen om eens te kijken wat de stand van zaken m.b.t. de vuilniszakken was en ik zag dat in plaats van geslonken, de stapel vuilnis verdubbeld was! En toen..... Toen knapte er iets....

Vooral ook omdat de fiets van het buurjongetje weer eens voor de brievenbussen tegen de trap geparkeerd stond (en dit is eigenlijk de helft van de week zo).

En dan is het een kwestie van seconden vóór ik compleet opgefokt ben...

En zo geschiedde.. Want leg me eens uit hoe een klein doosje dat bovenop de brievenbussen staat en dus niemand in de weg staat als ze in geval van brand het gebouw moeten verlaten (tenzij je graag net als Spider-Man langs de muren en ramen klautert) een brandveiligheidsprobleem vormt en een fiets die continu in het trappenhuis geparkeerd staat niet???

Sorry, ik kan daar niet zo goed tegen, ik kan niet zo goed tegen onrechtvaardigheid, vooral ook niet omdat ik niet goed weet waar ik met mijn 'klacht' terecht kan, aangezien ons aanspreekpunt is overleden.....

foto's: eigen creaties.

Hangouderen...

De laatste tijd ben ik fanatiek bezig met zwemmen. Ik moet namelijk een (heleboel) paar kilootjes kwijt en sinds ik niet meer mag badmintonnen en ik niet zo van (in mijn eentje) wandelen hou, koos ik voor zwemmen: een sport die ik ondanks het feit dat ik mezelf ervoor in een badpak moet hijsen, best (heel erg) fijn vind.

En ja ik hoor u al denken: je hoeft helemaal niks, dat jij jezelf in een badpak wil hijsen, dat is jouw keuze... Ja dat klopt in theorie, maar ik gok dat de wereld om mij heen mij toch ook graag in dat badpak ziet. Wellicht als die vele kilo's eraf zijn, dat ik me dan nog eens bedenk...

Maar goed, terug naar het verhaal.
Ik ben dus fanatiek aan het zwemmen en dat houdt (voor mij) in dat ik 2-3 keer per week minstens een uur in het water lig om baantjes te zwemmen. Verstand op nul en van de ene naar de andere kant ploeteren.

Nu is er slechts één klein probleempje met dat baantjes zwemmen, of eigenlijk met dat zwembad in zijn geheel: ik ben niet de enige in het water!!!

Op sommige momenten is het heel erg druk in het water en daar hou ik niet zo erg van! Want wie hebben er doordeweeks  tussen 11 en 13u nog meer volop tijd behalve de van werk afgekeurde medemens??? Juist ja.... de (semi) bejaarden!

Vroeger tijdens zwemles (toen ik eenmaal niet doodsbang meer was voor waterspetters in mijn ogen) zag ik ook al alles om me heen in het zwembad en was ik als eerste aan de overkant en sommige dingen veranderen nu eenmaal niet: ik ben nog steeds bang voor spetters in mijn ogen, ik zie nog steeds elke beweging om me heen (lastig in een zwembad waar iedereen, nou ja bijna iedereen dus, beweegt) en ik wil nog steeds in mijn eigen tempo door kunnen zwemmen. En dat laatste dat gaat dus niet!

En dat houdt dus in dat ik op sommige momenten al slalommend mijn baantjes trek, op andere momenten watertrappelend in de file hang achter een horde bejaarden en geloof me, daar ben ik niet voor gemaakt. Ik heb niet zo'n hoge frustratie tolerantie grens.

En dus kwam ik er langzaam achter, dat als ik het eerste uur oversloeg en het tweede uur ging, dat de meeste bejaarden dan het bad alweer verlieten en ik redelijk door kon zwemmen.

Maar vorige week, bleek een groepje bejaarde dames dat ook ontdekt te hebben en toen ik dus binnenkwam, zag ik zelfs zonder bril, dat het belachelijk druk was in 'mijn' baan. Er zwommen allemaal kleppende dames met z'n drieën naast elkaar, in een tempo dat zelfs een dode muskusrat ze bij had kunnen houden.

En er is niks mis met de oudere medemens. Met regelmaat word ik ingehaald door mensen die minstens anderhalf keer zo oud zijn als ik en die er een flink tempo in hebben zitten (frustrerend!!!).

En er is ook niks mis met de langzaam zwemmende oudere medemens. Ik denk dat als ik ooit hun leeftijd mag bereiken en ik zwem nog steeds rond, ik me dankbaar prijs. Maar waar ik niet tegen kan is dat ze na 1 baantje met z'n allen massaal 15 minuten lang aan de kant blijven hangen, voluit kleppend en lachend. Ze houden werkelijk waar de hele kant bezet, geen centimeter meer vrij, en dat is best vervelend. Want stel dat ik (of wie dan ook) kramp krijg, of ook even uit moet rusten, dan kan dat dus niet, want ik moet blijven zwemmen, omdat er geen plekje meer te krijgen is aan die kant.

Eén oudere meneer zei ooit tegen mij: "we zijn niet allemaal zo jong en gezond als jij" en die opmerking is me bij gebleven. Want als ik daadwerkelijk zo gezond zou zijn als deze meneer dacht, waarom zou ik dan 3 keer per week net als hij tijdens reguliere werkuren in het zwembad liggen? Zou ik dan niet moeten werken??

Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut vóór bewegende ouderen. En ja, ze mogen zelfs komen zwemmen van me. Alleen het liefst niet in dat tweede uur en niet in 'mijn' baantje. Maar als je komt zwemmen, zwem dan ook alsjeblieft en bewaar je theekransjes voor in het prachtige bijgelegen restaurant, ná het zwemmen. Want op dit moment vormt u, de hangoudere van vandaag, een gevaar in het zwembad.

Zo, dat is er uit!

foto: keesthies.com (internet)

(On)Bedwingbare impulsen....

Eens in de zoveel tijd, dan krijg ik het weer.....
Zo'n vreselijke drang om iets te doen, wat ik maar heel moeilijk kan laten.
Ik zou het bijna dwangmatige impulsen noemen.

Van de week kreeg ik het weer, zomaar ineens, out of the blue. Ik kon het gewoonweg niet helpen!

Ik zat in de bus en er stapten twee mevrouwen in met een rode stip op hun voorhoofd. Ze namen voor mij plaats, tegenover elkaar, zodat ik een van hen in het gezicht kon kijken, wat ik meestal niet doe, omdat ik het nogal onbeleefd vind. Maar dit keer kon ik mezelf niet helpen. Het moest!!!
En ik weet best wat die stip is en inmiddels ook de betekenis ervan, maar zoals ik al zei: ik kon het niet helpen: gebiologeerd zat ik haar aan te staren. Of beter gezegd: ik zat naar die stip te staren, die op en neer bewoog als ze sprak of lachte.

Ze stapten uit en toen gebeurde het...
Mijn brein zakte weg in fantasie land en sloeg binnen no time op hol.

Ik zag mezelf al over straat rennen, gewapend met een grote rode permanent marker in mijn hand.
Bij iedereen die ik tegenkwam op mijn pad, tekende ik haastig en koortsachtig een rode stip op het voorhoofd, alvorens verder te rennen naar het volgende slachtoffer.

Een beetje zoals kus tikkertje op de basisschool, waarbij je zoveel mogelijk kinderen (volwassenen kussen kwam nooit in me op, kinderen trouwens ook niet echt) in zo kort mogelijke tijd moest zien te kussen.

In mijn fantasie, werd ik fanatieker en fanatieker en toen ik bijna bij mijn halte was, had bijna iedereen die ik tegenkwam al een rode stip (of streep, maar dat mag ook) op het voorhoofd.

Mijn fantasie kan soms rare dingen met me doen...
Dus toen ik de bus uitstapte keek ik verbaasd naar mijn hand, om te kijken waar ik de rode marker gelaten had, maar mijn hand bevatte alleen een ov chipkaart in een geel hoesje.

Een vreemd en bijna teleurgesteld gevoel bekroop me, het was allemaal weer een 'droom' geweest, al voelde het nog zo echt!

Maar dat had ik eigenlijk ook best wel kunnen weten!!!
In het echte leven ren ik namelijk niet... nooit niet!

foto: internet

(on)Gevoelige tenen?

Vanochtend stond er op NOS.nl een berichtje over 'discussie over racistisch karakter van attracties in de Efteling' waardoor mijn aandacht getrokken werd.

Mijn hoofd ging in topsnelheid alle attracties af, Python, Bob, Piranha, Joris en de draak, Villa volta, Vogelrok, Panda Droom enz. maar ik kon er niet één bedenken die racistisch zou kunnen zijn. 

(Nu valt me trouwens Fata Morgana in, die eventueel in aanmerking zou kunnen komen, aangezien mensen daar o.a. als rovers en dieven worden afgeschilderd, maar goed.)

Ik besloot het artikel eens te openen en las toen het volgende:

'Monsieur Cannibale ligt onder vuur vanwege een zwarte kannibaal, midden in een carrousel met 'kookpotten'. Carnaval Festival wordt verafschuwd vanwege vijf  bosjesmannen, die volgens de actiegroep van racistische clichés zijn voorzien.'

En ik viel bijna van mijn stoel (of bed aangezien ik daar nog in lag) van verbazing.

Als kind kwam ik best vaak in de Efteling en ik was dol op 'Monsieur Cannibal'. Nog nooit, in al die jaren, heb ik echter de 'zwarte kannibaal' in het midden opgemerkt, laat staan dat ik me realiseerde dat ik in een kookpot zat en het verband tussen die twee: ik was veel te opgewonden over het avontuur van de attractie. Ik wist niet eens wat een kannibaal was destijds! 

Maar goed, ik kan me nog wel indenken (na de zwarte piet en negerzoen discussies) dat dit gevoelig kan liggen. Dus schilder maar over, schilder de kannibaal maar groen gespikkeld, probleem opgelost, toch?!?

Maar het Carnaval Festival...... Ehm..... Dat hangt toch van clichés en stereotypen aan elkaar??! Wij lopen toch ook niet (de hele dag) op klompen met een tulp in onze hand voor onze windmolen?? 

Japanners staan ook niet de hele dag te zwaaien en te buigen. 

Eskimo's staan ook niet de hele dag te neuzen en ga zo maar door!

Kom op zeg!!! 

Je kunt (wat mij betreft) ook wat ver gaan in je zoektocht naar racisme. Als dit soort dingen, in Carnaval Festival, je zo kwetsen en raken: blijf er dan weg!! 

Met zo'n gevoelige ziel, zul je het erg zwaar hebben in de wereld....
(en ik kan het weten, want ik ben op heel andere gebieden overgevoelig, maar ik vind ook dat mijn overgevoeligheid niet het probleem van anderen moet worden, al zal dat onbedoeld af en toe best gebeuren).

De Efteling is een sprookjeswereld en sprookjes zijn niet gebaseerd op de waarheid en hebben geen ander doel dan vermaak. 

Het is nu wachten tot de dierenbescherming in actie komt vanwege een ten onrechte mishandelde wolf, een grote hoeveelheid in een veel te krappe klok opgesloten geitjes, een zwaan die gestalkt en ongewenst betast wordt door mensen enz. 

Om nog maar te zwijgen van organisaties die zich verzetten tegen de ingeslopen en aangeleerde gender rolpatronen, die ook massaal vertegenwoordigd zijn in sprookjes en dus in de Efteling. 

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Lieve mensen, ik snap best dat sommige dingen niet leuk zijn en soms zelfs pijn doen. We hebben allemaal onze eigen geschiedenis en dus ons eigen verhaal. Wat pijn doet voor de een, doet dat niet voor de ander en andersom. 

De wereld is nu eenmaal een plek waarin veel (en steeds meer?) leed is, daar kunnen we niet omheen. Moeten we dan alles wat ons pijn doet kapot maken, verwijderen, elimineren?? Wat houden we dan nog over? 

En sorry als ik nu op gevoelige tenen trap!

(maar misschien zijn mijn eigen tenen wel gewoon ongevoelig, dat kan natuurlijk ook)

Foto: Zoover.nl (internet)

ps: dit is het artikel waardoor dit verhaal tot stand kwam.

http://nos.nl/artikel/2115431-discussie-over-racistisch-karakter-van-attracties-in-de-efteling.html

Dromen najagen

Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik dol ben op reizen.
Mijn leven lang leef ik eigenlijk al van reis naar reis. Zodra ik een reis in het vooruitzicht had, had ik een soort van doel in mijn leven en werd het allemaal een stukje draaglijker.
Dat klinkt dramatisch hè? En toch is het wel zo.

Mijn favoriete land is Australië, maar het nadeel van Australië is, dat het:
a) heel heet is en
b) dat het heel erg ver weg is.

Dat neemt niet weg, dat ik er nu twee keer geweest ben en dat ik zeker weet dat er ook nog wel een derde keer gaat komen.

De laatste keer dat ik ging (2013/2014) heb ik een langgekoesterde droom waargemaakt (vuurwerk zien op de Harbour Bridge in Sydney met Nieuwjaar), en dat is natuurlijk super! Maar het heeft ook een nadeel: ik had geen droom meer en dat maakte dat ik me best wel doelloos voelde en dat is dan weer niet zo gunstig voor mijn gemoedstoestand.

Het is niet zo dat ik helemaal geen dromen meer had, maar mijn Australië droom was heel concreet en de rest van mijn dromen was dat (nog) niet.

Al een jaar loop ik met het plan rond om weer terug te gaan naar Australië, want dat vuurwerk wil ik nóg een keer zien! Ik had het helemaal bedacht, ik zou dan begin december vertrekken en als ik er dan toch was, dan zou ik ook blijven tot na de bruiloft van m'n Australische vriendin. Alleen bleek toen dat zij pas eind maart ging trouwen en dat betekende dat ik de 'duur' van mijn visum zou overschrijden. Dat was op zich niet onoverkomelijk, want ik kon het natuurlijk ook combineren met Nieuw Zeeland, waar ik ook nog steeds een keer terug naartoe wil.

Maar toen ik langer ging nadenken over mijn plan, stuitte ik op een veel ingewikkelder probleem: de hitte. Tot nu toe ben ik enkel in de lente daar geweest en mijn lijf kon al nauwelijks dealen met de temperaturen in de lente. De zomer, waar ik dan toch écht midden in zou zitten, dat zou ik lichamelijk gewoon écht niet gaan trekken. En dus, hoe jammer ik dat ook vind, heb ik mijn plan laten varen, omdat het lichamelijk gewoon niet haalbaar is.

Maar er zijn nog meer 'vage dromen' op mijn lijstje.
En ik kan (toch wel) met enige trots meedelen dat ik in januari een andere lang gekoesterde droom waar ga maken; ik ga naar Lapland op een Noorderlicht reis.
Ik wist niet precies wat ik allemaal wilde gaan doen daar, behalve het Noorderlicht zien, en dus heb ik besloten om iets te doen waar ik niet zo goed in ben: ik laat me verrassen door de reisorganisatie!

Ik heb er zin in! En ik weet zeker dat ik veel beter in staat ben om met de kou om te gaan dan met de hitte. Dus..... laat maar komen!!!!

foto: ontvangen Postcrossing kaart uit Finland.