hoop doet leven

Ik ben katholiek opgevoed, maar ik doe er niks meer mee. Ik geloof niet in een God, van een hemel ben ik ook niet zeker en een hel? Acht dat kan niet veel anders zijn dan sommige plaatsen hier op aarde. 

Mijn beste herinneringen aan de katolieke kerk zijn de paaswakes. Ik was destijds misdiennaar (en vergeef mij als daar een vrouwelijke variant van bestaat die ik niet ken) en tijdens die paaswake gingen alle lampen uit en werd de hele kerk verlicht door kaarsjes. Dat vond ik prachtig! 

Mensen gaven elkaar het licht door, door elkaars kaarsje aan te steken met hun eigen kaarsje. En wij misdiennaars, waren degenen die de eerste kaarsjes aanstaken. (dat een van mijn collega's het haar van een andere collega hiermee per ongeluk in de fik stak, laat ik even buiten beschouwing).

Misschien komt mijn fascinatie voor lichtjes, lampjes en kaarsjes hier wel uit voort, ik weet het niet. 

Iedere avond (als ik thuis ben) is mijn hele woonkamer verlicht door allemaal theelichtjes in de meest kleurrijke kaarsjeshouders. 

Ik vind dat gezellig, knus, het geeft me het gevoel dat het MIJN huisje is 

(en daarnaast scheelt het een hoop in de stookkosten! ik blijf een Hollander)

Kaarsjes zijn voor mij ook een symbool van hoop. Veel mensen steken een kaarsje op als ze iets van God of Maria willen, als iemand ziek is, of als ze iemand succes willen wensen. 

Maar als een kaarsje staat voor hoop, waarom steken we ze dan zo vaak aan voor degenen waarvoor die hoop te laat komt???