Ik kom niet uit Maastricht, ik mag hier wonen. Ik ben zoals men hier zegt een 'Hollander' en hoewel ik hier niet vandaan kom en dus eigenlijk 'slechts op bezoek ben', voelt het na zeventien jaar toch ook wel een beetje als 'mijn stadje'.
Ingeburgerd ben ik echter niet. Ik spreek het dialect niet, ik kan het alleen verstaan als ik me daar erg voor inspan en daar heel veel zin in heb en ik ben ook niet bereid om de taal te leren. Kortom, ik stel me best
a-sociaal op.
Ik denk persoonlijk dat dat iets te maken heeft met het feit dat ik me een permanente vakantieganger voel in mijn stad. Ja, ik voel me hier thuis en ja, ik heb tegelijkertijd elke dag het gevoel alsof ik op vakantie ben.
Maastricht is mooi!
Vooral 's avonds, want dan gaan de lampjes aan en ik ben gek op lichtjes.
Deze foto is genomen op een vrijdagavond in november rond een uur of elf 's avonds in een straatje vlak achter het beruchte (maar oh zo saaie) Vrijthof.
Als je het mij vraagt, is dit straatje een van de mooiste plekjes in Maastricht.
Nu ben ik, volgens mij, op zich helemaal niet zo angstaanjagend: ik ben klein en ik lijk tegenwoordig zelfs ook nog op een meisje.
Toch kreeg ik het voor elkaar met het nemen van deze foto (Liggend plat op mijn buik midden op dit straatje) om een mevrouw in die dertig seconden dat ik daar lag en zij me in het oog kreeg, de stuipen op het lijf te jagen en er als een haas vandoor te doen gaan.
Jammer dat ze deze prachtige zijde van het straatje nooit heeft kunnen bewonderen!
Whahahahaha... ik kan me dat van die mevrouw wel goed voorstellen. Hoe zou jij reageren als je in het donker iemand met een apparaat voor de kop, op straat ziet liggen? Das echt wat voor jou he....:-)
BeantwoordenVerwijderen