Zo'n vreselijke drang om iets te doen, wat ik maar heel moeilijk kan laten.
Ik zou het bijna dwangmatige impulsen noemen.
Van de week kreeg ik het weer, zomaar ineens, out of the blue. Ik kon het gewoonweg niet helpen!
Ik zat in de bus en er stapten twee mevrouwen in met een rode stip op hun voorhoofd. Ze namen voor mij plaats, tegenover elkaar, zodat ik een van hen in het gezicht kon kijken, wat ik meestal niet doe, omdat ik het nogal onbeleefd vind. Maar dit keer kon ik mezelf niet helpen. Het moest!!!
En ik weet best wat die stip is en inmiddels ook de betekenis ervan, maar zoals ik al zei: ik kon het niet helpen: gebiologeerd zat ik haar aan te staren. Of beter gezegd: ik zat naar die stip te staren, die op en neer bewoog als ze sprak of lachte.
Ze stapten uit en toen gebeurde het...
Mijn brein zakte weg in fantasie land en sloeg binnen no time op hol.
Ik zag mezelf al over straat rennen, gewapend met een grote rode permanent marker in mijn hand.
Bij iedereen die ik tegenkwam op mijn pad, tekende ik haastig en koortsachtig een rode stip op het voorhoofd, alvorens verder te rennen naar het volgende slachtoffer.
Een beetje zoals kus tikkertje op de basisschool, waarbij je zoveel mogelijk kinderen (volwassenen kussen kwam nooit in me op, kinderen trouwens ook niet echt) in zo kort mogelijke tijd moest zien te kussen.
In mijn fantasie, werd ik fanatieker en fanatieker en toen ik bijna bij mijn halte was, had bijna iedereen die ik tegenkwam al een rode stip (of streep, maar dat mag ook) op het voorhoofd.
Mijn fantasie kan soms rare dingen met me doen...
Dus toen ik de bus uitstapte keek ik verbaasd naar mijn hand, om te kijken waar ik de rode marker gelaten had, maar mijn hand bevatte alleen een ov chipkaart in een geel hoesje.
Een vreemd en bijna teleurgesteld gevoel bekroop me, het was allemaal weer een 'droom' geweest, al voelde het nog zo echt!
Maar dat had ik eigenlijk ook best wel kunnen weten!!!
In het echte leven ren ik namelijk niet... nooit niet!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten