Jeugd sentiment in een nieuw jasje!

Vandaag ging ik naar de film. Het werd Eddie the Eagle. Ik had de voorstukjes gezien en het leek me een heel grappige film. Maar het bleek veel meer dan dat en ook veel minder dan dat.

Voor wie het fenomeen (want zo mag je het wel noemen denk ik) Eddie the Eagle niet kent: het was een Britse jongeman, die een olympische droom had, maar weinig talent. Hij werd uiteindelijk schansspringer, maar was hier bijzonder slecht in (voor schansspring begrippen), maar hij was uitermate populair. Zijn bijnaam de Eagle had hij te danken aan zijn waardeloze stijl bij het springen (en landen) dat, volgens kenners, veel weg had van een adelaar in duikvlucht.

Hij nam zonder al te veel succes deel aan de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary. (hij werd laatste).

Maar goed... Eddie de Eagle is voor mij een soort van 'icoon' of  'begrip' zo je wil.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, maar ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik in 1988 maar liefst 12 jaar oud was en de sprong van Eddie dan ook zelf op tv gezien heb. Dat heeft blijkbaar indruk gemaakt.

Bovendien was mijn oma in die periode op bezoek in Canada, Calgary en daarvan herinner ik me vooral het mascotte speldje dat ze voor me meebracht van één van de twee Olympische beren. (en een t-shirt, dat jarenlang mijn favoriete shirt werd!) En die mascotte van op mijn speldje, was ook nog eens even in de film te zien!

Terug naar de film...
De voorstukjes vond ik hilarisch en er zaten ook wel best wat komische stukjes in, maar ik vond hem zo ontroerend! Een jochie dat als kind een jaar in het ziekenhuis lag, dat een olympische droom had, maar door ieder sportteam/trainer uitgekotst werd, maar zijn droom nooit liet gaan.

Iedereen vertelde hem dat het onmogelijk was wat hij wilde, maar hij ging ervoor en liet zich niet tegenhouden. En nee, hij werd niet goed, maar hij deed alles om mee te mogen doen, dat was genoeg voor hem.

Het was niet alleen een komische film, het was een ontroerende film. En spannend...
Er is geen sprong te zien geweest, waarbij ik niet mee afzette en me aanspande in mijn stoel.
Geen val die ik niet gevoeld heb...

Ja, ik vond het genieten en heb ook nog wel wat traantjes weggepinkt, want eigenlijk ben ik maar een sentimenteel ei!

ps: ik dacht dus dat Eddie the Eagle dood was, (omgekomen bij een sprong denkt mijn hoofd)  maar als ik google, kan ik dat niet terugvinden en lijkt hij gewoon nog in leven te zijn. Gelukkig maar, de wereld heeft dromers en inspirators zoals hij nodig!