Stuk voor stuk heb ik deze kinderen (allemaal op hun eigen manier) in mijn hart gesloten en zo af en toe duikt er weer eens een van de kinderen op in mijn hoofd. Zo ook vandaag.
Vanmorgen was ik weer braaf mijn baantjes aan het trekken in het zwembad. Ik had al moeite moeten doen om mezelf naar het zwembad te slepen, maar bij aankomst was het ontzettend rustig, wat me meteen een stuk vrolijker stemde. En dus begon ik vol goede moed aan mijn 'verplichte' uurtje zwemmen.
Iedere keer, na 20 minuten ongeveer 'krijg ik het even moeilijk' in die zin dat ik me dan even afvraag waarom ik dit ook alweer aan het doen ben. En op dat soort momenten moet ik vaak denken aan Simon*, één van de batteraafjes uit mijn stagejaar.
Simon was, toen hij in de groep kwam, 11 jaar oud. Een leuke, vrolijke, goedlachse, dikke jongen van Aziatische afkomst met een voorliefde voor grapjes en eten (en niet in die volgorde!).
Simon had problemen thuis en uit de gesprekken (met moeder) kwam naar voren dat er maar één probleem zou zijn: Simon was te dik, hij moest afvallen, alle diëten had moeder al geprobeerd met hem, maar hij at alles wat los en vast zat, luisterde daarin nooit naar zijn moeder, dus moeder kon hem niet meer in huis hebben. (vader was niet in beeld)
En dus kwam Simon bij ons, boos en gefrustreerd, want hij had geen probleem! En een beetje gelijk had hij daar wel in, maar dat heb ik destijds nooit hardop gedacht.
Simon moest gewicht verliezen en dus werd hij naar de diëtiste gestuurd, die hem een heel eet schema gaf, vertelde welke snoepjes hij wel en niet mocht hebben en hoeveel en hij kreeg een sportschema: hij moest baantjes gaan zwemmen.
Nu, vandaag de dag, ben ik 40 jaar oud. En als ik om me heen kijk in het zwembad, tijdens het baantjes zwemmen, dan voel ik me erg jong!
Ik kan me nu dan ook heel goed voorstellen dat Simon dat baantjes zwemmen maar niks vond! Hij werd er uiteraard moe van, hij vond het ook super saai (is het ook!) en nadat hij de eerste maand alleen naar het zwembad was gegaan en niks/heel weinig afviel, werd besloten dat er iemand met hem mee moest gaan zwemmen. Nou ja, u raadt het al: dat was dus de stagiaire!
Het zwembad lag 5 minuten fietsen van mijn huis, maar bijna 3 kwartier fietsen van Simons tijdelijke huis. En tel daarbij op dat het hier heuvelachtig is, dan zou je kunnen bedenken dan Simon bij aankomst al moe was en geen fut meer had voor baantjes. Maar we fietsten met z'n tweeën braaf minstens twee keer per week naar het bad en gingen zwemmen.
Die baantjes, dat ging hooguit 20 minuten goed, op een goede dag. Dan was hij echt kapot en had geen zin meer en ging uit lopen dagen en spelen. Soms kreeg ik hem nog een paar baantjes verder, maar heel vaak ook niet en dan ging ik maar tikkertje met hem spelen in het ondiepere bad.
Aangezien ik toch sneller was dan hij, moest hij dan toch flink bewegen door het water en zo kwam hij toch aan zijn beweging.
Op een dag, toen hij ruim een half uur mee gezwommen had vroeg ik hem of hij wilde zien waar ik woonde. Dat vond hij leuk, zijn ogen begonnen te glimmen want hij was nog nooit in een echt studentenhuis geweest. Ik vertelde hem dat we dan daar een glaasje cola (light) zouden gaan drinken en dan weer terug naar zijn tijdelijke huis zouden gaan.
Nu lag mijn studentenhuis, vanaf het zwembad gezien boven op een berg en die zouden we dus braaf op gaan fietsen. Extra beweging, dacht ik, met als beloning een glaasje fris dat in zijn dieet paste.
Simon keek zijn ogen uit in mijn studentenhuis en begon nóg meer te glimmen, toen een paar van mijn gang genoten hem de hand schudde en deden alsof hij 'een van ons' was. Hij genoot zichtbaar van de aandacht die hij kreeg.
Toen we terug kwamen op de groep, vertelde hij razend enthousiast over zijn baantjesrecord en over zijn bezoek aan mijn studentenhuis en de hoge berg die hij helemaal had opgefietst. Hij glom nog steeds van oor tot oor.
Maar in plaats dat Simon geprezen werd om de prestatie die hij die dag geleverd had, werd daar nauwelijks aandacht aan besteed en werd ik het kantoortje in geroepen.
Wat ik me in mijn hoofd gehaald had om Simon bij mij thuis uit te nodigen? Dat was not done! Je kon pupillen niet zomaar ergens mee naar toe nemen, dat was onverantwoord!
Ik snapte niet (en nog niet als ik eerlijk ben), wat er zo fout was aan mijn actie. Het betrof een 11 jarige jongen, die gemotiveerd moest worden om te bewegen, geen gevaarlijke crimineel. Gemotiveerd was hij op dat moment absoluut! En het argument dat ik pupillen (de kids, zoals ik ze liever noemde) 'zomaar ergens mee naar toe nam' vond ik ook een beetje raar. Want als ik met de kinderen naar 'de stad' werd gestuurd, dan stond ook niet vast waar ze naartoe gingen en de stad is best groot. En als het om verantwoordelijkheden ging, dan kan ik er nog wel een paar bedenken waarbij dat een veel groter probleem was geweest, maar waar het mijn 'collega's' makkelijk uitkwam.
Anyway, Simon en ik gingen nog vaak zwemmen. En af en toe fietsten we daarna nog steeds naar mijn huis voor een glaasje cola light, waar hij begroet werd door mijn gang genoten (als ze thuis waren) met een high five. Dat werd ons geheimpje. En hoewel ik tegen de 'regels' in ging, heb ik er nooit spijt van gehad, want zijn stralende gezicht was me alle eventuele consequenties waard!
ps: ik heb Simon laatst eens opgezocht op Facebook, kijken of ik hem kon vinden en of ik kon zien wat er van hem geworden is. Hij is nog steeds flink, maar nu is het meer een beer van een kerel! Hij heeft een vrouw of vriendin en een eigen gezinnetje. Simon is goed terecht gekomen, dus ons geheimpje heeft hem echt niet geschaad!
* de naam Simon is uiteraard gefingeerd.
 |
| dit is uiteraard niet Simon foto: aliexpress.com (internet) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten