Ik ben besmet door de epidemie die de wereld en mij dus nu ook, danig in zijn greep houdt: het Pokemon Go virus!
En ja, begin maar te lachen en te roepen 'get a life', dat deed ik namelijk ook tot gisteren.
Ik vond het maar belachelijk: volwassen mensen die hun leven (soms) op het spel zetten om denkbeeldige fantasiebeestjes te vangen. Hoe konden ze zo dom zijn?
Ooit lang geleden was er een wijze mevrouw die tegen me zei: "waarom doe je niet eerst een tijdje mee en probeer het uit, dan kun je daarna altijd nog zeggen dat je het niks vindt." En hoewel dit over totaal iets anders ging, werd het wel min of meer een soort van levensmotto: je kunt niet (gefundeerd) oordelen over iets dat je niet kent.
En dat geldt dus ook voor Pokemon Go.
Ik las een boel berichtjes in de krant over hoe mensen gevaarlijke stunts uithaalden, zag filmpjes over ongelukken als gevolg van de jacht op Pokemons. En het enige dat die filmpjes met mij deden was me nóg nieuwsgieriger maken naar wat dit nou toch allemaal was.
Ik was dan ook best een beetje teleurgesteld toen ik erachter kwam dat mijn telefoon niet geschikt was om de app te downloaden.
Geluk bij een ongeluk, kwam zaterdag mijn lang geleden bestelde en door het bedrijf gecancelde en dan nu toch echt alsnog verzonden (snapt u het nog?) nieuwe telefoon binnen, en nee, die had ik écht niet besteld om Pokemon te kunnen spelen, maar omdat mijn andere telefoon enorme sporen van slijtage begon te vertonen.
Maar met deze nieuwe telefoon kan ik dus ook op Pokemons jagen en wat blijkt: ik vind het geweldig!
En om heel eerlijk te zijn, ik snap er niet zo heel veel van, van gyms en vechten, maar dat boeit me op dit moment ook helemaal niet. Het vinden en vangen van die beestjes vind ik voor nu gewoon veel te leuk!
Het grappige is dat ik niet eens actief zoek, ik ga gewoon aan de wandel en af en toe trilt mijn telefoon om te vertellen dat er een Pokemon in de buurt is, en die vang ik dan even voor ik weer verder wandel.
En eigenlijk is dit dus een heel uniek iets....
Als je me namelijk echt zou kennen, dan zou je weten dat ik een hekel heb aan wandelen. Ik vind het een zinloze bezigheid en in mijn eentje vind ik dat dus al helemaal niks. Tegelijkertijd ben ik (veel) te dik en moet ik meer bewegen (en ja ik weet het: er zou best eens een causaal verband tussen het een en ander kunnen bestaan).
Ik ga nu dus uren vrijwillig in mijn eentje (omdat ik nog geen Pokemon lievende vrienden in de buurt heb gevonden) wandelen, op zoek naar deze Pokemons. En ik ben helemaal om!
Dus tegen iedereen die zó tegen Pokemon is en vindt (net als ik deed) dat Pokemon vangers 'should get a life' zou ik willen zeggen: zeur niet zo en probeer het zelf een keer uit. Je kunt niet oordelen over iets waarvan je niet weet wat het is.
Bovendien: ik heb kinderen (en volwassenen trouwens ook) nog nooit zoveel buiten zien wandelen, fietsen en gesprekken met elkaar zien voeren als op dit moment.
Pokemon krijgt de kinderen (die teveel achter hun schermpjes zouden hangen en meer buiten moesten spelen) de straat op, aan de wandel, aan de fiets en dat alles in de vrije natuur.
Dus wat wil je nog meer?
Get a life??? Dat is dus precies wat ik aan het doen ben, mét Pokemon: ineens kom ik mijn huis uit en trek er op uit....ik ga wandelen, terwijl ik er een hekel aan heb!
Volgens mij is dat meer life dan ik de afgelopen maanden (en misschien wel jaren) had!!
En sorry, maar ik moet er nu weer vandoor, even een Rattata verjagen!
 |
| foto: actiefoto genomen met m'n nieuwe gsm. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten