Met enige regelmaat sta ik versteld van de opvoedkundige kwaliteiten van de ouders hier in de buurt, of eigenlijk meer, van het gebrek aan die kwaliteiten.
En ja, ik weet het: ik heb zelf geen kinderen, dus ik weet niet waar ik het over heb en dus moet ik mijn mond houden. Maar dat doe ik nu eens even niet, want hoewel ik inderdaad geen kinderen heb (en dit ook niet zou willen, juist vanwege het besef dat ik daar hoogstwaarschijnlijk niet de rust, het geduld en de skills voor heb), zijn een aantal dingen, in mijn ogen, toch ook gewoon een kwestie van 'je gezond verstand gebruiken'.
Vandaag is het een (redelijk) mooie dag en dat betekent dus dat de kroost volop buiten speelt. En hoewel we prachtige, grote gazons voor, achter en naast de deur hebben, is voetballen blijkbaar toch vooral het leukst op straat. En dat geldt ook voor fietsen, skateboarden, tikkertje, oorlogje en al het andere dat ik als dinosauriër niet herken.
Mijn overbuur jongetje is één brok ondeugende energie. Ik vind het een erg leuk ventje, maar daar denkt niet iedereen zo over. Hij is ondernemend, loopt/fietst continue weg, luistert voor geen meter als zijn moeder (of andere opvoedgerelateerden) hem terugkrijsen. En ik geef hem geen ongelijk overigens, want als iemand zo tegen mij zou schreeuwen, dan zou ik ook maken dat ik ver uit de buurt kwam!
Vandaag kwam een vriendin van moeder op visite. De auto hoor je al aan het begin van de straat aankomen. Is het niet van de snoeiharde housebeat, dan is het wel omdat ze aan het begin van de straat al begint te toeteren en daar pas mee ophoudt als ze voor de deur staat (mijn deur welteverstaan). Maar dat hoort dit jochie ook en in zijn enthousiasme, rent hij dan dus de straat over, naar de auto van deze persoon. Zonder uit te kijken uiteraard!
Er steeg zo'n ongelooflijk gekrijs op vanuit de auto, tegen een jochie van hooguit vijf jaar oud, dat zelfs ik bijna van schrik van m'n balkon afviel. Het jochie deinsde letterlijk achteruit van zoveel verbaal geweld en ik voel mijn hart breken op zo'n moment.
Toen vriendin uitgekrijst was, begon moeder nog eens aan een tweede ronde en het jochie deed waar hij goed in is: hij ging er vandoor.
Zojuist ging een vriend van de familie hem uitleggen hoe hij moest remmen op zijn fiets, uiteraard midden op de straat. En dat snap ik best, wat met zijn huidige remtechnieken, gaat er minimaal één paar schoenen per week doorheen. Dus dat snap ik wel. Dat je daarbij je tweejarige dochter uit het oog verliest en dan gaat krijsen als ze ineens oog in oog staat met de koplampen van een auto (met een chauffeur die gelukkig wel oplet), dát snap ik dan weer niet!
Net zo goed dat ik het niet snap dat je je kinderen niet in de gaten houdt. Ik snap heus wel dat je kinderen geen 24/7 in de gaten kunt houden. Maar ze alleen terugroepen als je piepende remmen hoort of als er gegeten moet worden, is het andere uiterste in mijn ogen, maar wie ben ik?
Zojuist kwam voor mij het toppunt, waarop ik besloot dat ik deze blog wilde schrijven.
M'n buurjochie was weer eens boos en begon te razen en te tieren tegen z'n moeder, die dat zojuist (voor de verandering) ook weer tegen hem had staan doen. (Ze doet overigens niet anders dan dat, al gok ik dat ze dat zelf niet eens weet).
Hij kan overigens héél hard schreeuwen en deed dat dan ook.
En terwijl moeder tegen hem gilde: "waarom moet jij altijd zo schreeuwen???" kon ik niks anders doen, dan heel snel naar binnen vluchten om haar niet vanaf het balkon keihard uit te lachen....
 |
| plaatje gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten