Hangouderen...

De laatste tijd ben ik fanatiek bezig met zwemmen. Ik moet namelijk een (heleboel) paar kilootjes kwijt en sinds ik niet meer mag badmintonnen en ik niet zo van (in mijn eentje) wandelen hou, koos ik voor zwemmen: een sport die ik ondanks het feit dat ik mezelf ervoor in een badpak moet hijsen, best (heel erg) fijn vind.

En ja ik hoor u al denken: je hoeft helemaal niks, dat jij jezelf in een badpak wil hijsen, dat is jouw keuze... Ja dat klopt in theorie, maar ik gok dat de wereld om mij heen mij toch ook graag in dat badpak ziet. Wellicht als die vele kilo's eraf zijn, dat ik me dan nog eens bedenk...

Maar goed, terug naar het verhaal.
Ik ben dus fanatiek aan het zwemmen en dat houdt (voor mij) in dat ik 2-3 keer per week minstens een uur in het water lig om baantjes te zwemmen. Verstand op nul en van de ene naar de andere kant ploeteren.

Nu is er slechts één klein probleempje met dat baantjes zwemmen, of eigenlijk met dat zwembad in zijn geheel: ik ben niet de enige in het water!!!

Op sommige momenten is het heel erg druk in het water en daar hou ik niet zo erg van! Want wie hebben er doordeweeks  tussen 11 en 13u nog meer volop tijd behalve de van werk afgekeurde medemens??? Juist ja.... de (semi) bejaarden!

Vroeger tijdens zwemles (toen ik eenmaal niet doodsbang meer was voor waterspetters in mijn ogen) zag ik ook al alles om me heen in het zwembad en was ik als eerste aan de overkant en sommige dingen veranderen nu eenmaal niet: ik ben nog steeds bang voor spetters in mijn ogen, ik zie nog steeds elke beweging om me heen (lastig in een zwembad waar iedereen, nou ja bijna iedereen dus, beweegt) en ik wil nog steeds in mijn eigen tempo door kunnen zwemmen. En dat laatste dat gaat dus niet!

En dat houdt dus in dat ik op sommige momenten al slalommend mijn baantjes trek, op andere momenten watertrappelend in de file hang achter een horde bejaarden en geloof me, daar ben ik niet voor gemaakt. Ik heb niet zo'n hoge frustratie tolerantie grens.

En dus kwam ik er langzaam achter, dat als ik het eerste uur oversloeg en het tweede uur ging, dat de meeste bejaarden dan het bad alweer verlieten en ik redelijk door kon zwemmen.

Maar vorige week, bleek een groepje bejaarde dames dat ook ontdekt te hebben en toen ik dus binnenkwam, zag ik zelfs zonder bril, dat het belachelijk druk was in 'mijn' baan. Er zwommen allemaal kleppende dames met z'n drieën naast elkaar, in een tempo dat zelfs een dode muskusrat ze bij had kunnen houden.

En er is niks mis met de oudere medemens. Met regelmaat word ik ingehaald door mensen die minstens anderhalf keer zo oud zijn als ik en die er een flink tempo in hebben zitten (frustrerend!!!).

En er is ook niks mis met de langzaam zwemmende oudere medemens. Ik denk dat als ik ooit hun leeftijd mag bereiken en ik zwem nog steeds rond, ik me dankbaar prijs. Maar waar ik niet tegen kan is dat ze na 1 baantje met z'n allen massaal 15 minuten lang aan de kant blijven hangen, voluit kleppend en lachend. Ze houden werkelijk waar de hele kant bezet, geen centimeter meer vrij, en dat is best vervelend. Want stel dat ik (of wie dan ook) kramp krijg, of ook even uit moet rusten, dan kan dat dus niet, want ik moet blijven zwemmen, omdat er geen plekje meer te krijgen is aan die kant.

Eén oudere meneer zei ooit tegen mij: "we zijn niet allemaal zo jong en gezond als jij" en die opmerking is me bij gebleven. Want als ik daadwerkelijk zo gezond zou zijn als deze meneer dacht, waarom zou ik dan 3 keer per week net als hij tijdens reguliere werkuren in het zwembad liggen? Zou ik dan niet moeten werken??

Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut vóór bewegende ouderen. En ja, ze mogen zelfs komen zwemmen van me. Alleen het liefst niet in dat tweede uur en niet in 'mijn' baantje. Maar als je komt zwemmen, zwem dan ook alsjeblieft en bewaar je theekransjes voor in het prachtige bijgelegen restaurant, ná het zwemmen. Want op dit moment vormt u, de hangoudere van vandaag, een gevaar in het zwembad.

Zo, dat is er uit!

foto: keesthies.com (internet)