Je zal het maar krijgen.....

Het is alweer behoorlijk lang geleden sinds ik hier wat geschreven heb. Mijn excuses daarvoor. Ik kan zo een boel smoezen verzinnen, maar dat ga ik niet doen. Het kwam er gewoon niet van.

Vandaag heb ik wel degelijk een reden om te schrijven.

Ik vond zojuist een heel lief kaartje in de brievenbus, dat me meteen aan het huilen bracht. 

Nu is dat op zich momenteel niet zo moeilijk, maar deze keer had het een reden. Iets met een spijker en op z'n kop slaan en perfecte timing enzo.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het momenteel niet zo goed met me gaat. De blaadjes vallen en masse van de bomen en dus valt mijn humeur en energie niveau ook onmiddellijk ver onder het absolute nulpunt. 

Ik doe dus eigenlijk weinig anders momenteel, dan mijn best doen om energie te vinden om überhaupt mijn bed uit te komen en vervolgens het grootste deel van de dag te janken. 

Ik denk dat ik zelfs op een punt beland ben waar ik aan mezelf moet toegeven, dat het niet meer een 'herfstdipje' is, maar dat ik wellicht toch echt wel depressief ben. En geloof me als ik zeg, dat ik dat niet gauw zal toegeven.

Hoe dan ook, afgelopen week vertelde ik iemand daar over en kreeg ik als antwoord dat ik nog steeds dingen deed die zij zelf niet kon tijdens haar depressie: berichtjes schrijven, kaartjes sturen en contact zoeken... 

En hoewel ik denk te weten dat dit goed en positief bedoeld was, deed het stiekem toch ook wel een beetje pijn. Het voelt als een soort van ontkenning, alsof elke depressie en iedere persoon die hier aan lijdt er hetzelfde uitziet of hetzelfde reageert. 

Het klopt, ik stuur kaartjes, ik probeer in contact te blijven en dat doe ik heel bewust en het kost me bergen energie. Maar ik doe het met een reden!

Toen het echt niet goed met me ging en ik keer op keer in de kliniek belandde, waren er erg weinig mensen om me heen. Veel mensen wisten niet wat ze met me aan moesten. Ik maakte het ook niet makkelijk, want als ik me shit voel, dan jaag ik mensen het liefst bij me vandaan. Het is nu eenmaal makkelijker om mensen zelf weg te jagen en te laten vallen, dan wanneer ze jou laten vallen. Onder het motto: dan kun je het maar beter zelf doen, dan doet het niet zo'n pijn. 

Maar dat was niet waar, want het deed hoe dan ook pijn.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik bang ben om vergeten te worden. Om helemaal alleen over te blijven, om niet opgemerkt te worden. En om die reden probeer ik zo attent mogelijk te blijven naar anderen toe, stuur ik altijd kaartjes, berichtjes en probeer ik in contact te blijven, omdat ik ergens hoop dat anderen me dan niet vergeten en iets soortgelijks doen op momenten dat ik het het hardst nodig heb.

Maar inmiddels weet ik dat ik mijn verwachtingen niet aan anderen op kan leggen. Dat het ook niet reëel is, om van mensen te verwachten dat mensen doen wat jij ze niet vertelt dat je wilt dat ze doen...

Maar daar verandering in krijgen/brengen, is nog een heel ander verhaal. 

En toen kwam dus dit kaartje vandaag, een beter moment had er niet kunnen zijn. 

Esther, dank je wel, ik voel me gezien. Je hebt me (voor even weer) iets minder bang gemaakt....