Het ging om een oefening in 'vertrouwen', iets dat ik doorgaans niet echt heb in de mensheid. Ik werd geblinddoekt en moest in een kring van mensen gaan rondlopen. De hindernis was, dat ik niet als enige 'kip zonder kop' (zo voelt het een beetje) rondliep, maar dat er zo nog een aantal rondliepen.
De rest van de mensen, moest ervoor zorgen dat wij, arme 'kiekens' (het was in Vlaanderen) geen gevaar zouden lopen. Hindernis twee was echter dat zij (en wij) hierbij niet mochten praten.
Aan het einde van de oefening werden we gevraagd wat we van deze oefening geleerd hebben. En dat beste kijkbuiskinderen, wil ik graag met u delen.
Ik kwam namelijk tot een aantal bijzondere ontdekkingen.
Ten eerste vind ik het leven met een blinddoek veel leuker dan het dagelijks leven. Ik had geen flauw benul waar ik was of waar ik naartoe ging (zoals soms ook in het gewone leven) alleen in plaats van me er druk over te maken en te piekeren over alle mogelijke beren op de vloer (zoals in het gewone leven) besloot ik om er gewoon maar voor te gaan.
En omdat ik geen klap zag, moest ik er dus maar op vertrouwen dat de anderen me zouden beschermen. En dat vind ik normaal gesproken heel erg moeilijk. Ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van anderen. Ik dop graag mijn eigen boontjes en ik val graag mijn eigen builen. Blijkbaar heb ik dat nodig om te leren.
Met een stevig tempo en zonder m'n armen beschermend voor me uit stekend, liep ik door de ruimte. Af en toe waren er handen die me tegenhielden, me met zachte hand in een andere richting duwden en soms was er een hand die me bleef vasthouden en sturen terwijl ik het gevoel had, dat dit niet nodig was en ik dat eigenlijk niet wilde: ik wilde liever mijn eigen builen vallen.
Soms botste ik tegen iemand aan, maar ik voelde me continu veilig, veranderde (vaak lachend) van koers en vervolgde mijn weg.
Dit was voor mij wel bijzonder. Aan de ene kant ben ik in het dagelijks leven nogal eigenwijs als het aankomt op het volgen van instructies: ik doe graag m'n eigen zin, maar hier liet ik me wel sturen.
En tegelijkertijd ging ik, als ik een 'beer op m'n weg tegenkwam' waar ik tegenaan botste niet bij de pakken neerzitten in een hoekje, maar moest ik erom lachen en ging door....
En dat voelde doorgaans niet verkeerd. Ik kan het dus best!
Terwijl ik aan de kant stond en het mijn taak was anderen te beschermen, merkte ik ook een aantal dingen op. Op een gegeven moment probeerde ik iemand te beschermen om niet te botsen, dus ik probeerde haar om te draaien, maar er kwamen tegelijk vier andere blinde vinken op haar af. Ik wist niet goed wat te doen, en dus hield ik haar tegen, om te voorkomen dat ze tegen allemaal aan zou knallen.
Zij raakte hier gefrustreerd van en liet dat met een luid 'grrrr' merken en meteen knapte er iets in mij.
Ik raakte onmiddellijk in paniek: 'shit, ik probeer alleen maar te helpen, goed te doen en dan wordt ze kwaad op me!' En onmiddellijk moest ik huilen en sloot mezelf buiten de cirkel en de draad terug oppakken, vond ik verdomd lastig.
En dit is zó herkenbaar in m'n dagelijks leven!
Als er iets gebeurt in mijn leven dat anders loopt dan ik verwacht, of iemand reageert anders dan ik het had verwacht, dan schiet mijn hoofd in paniek en kan ik het even niet meer overzien. Dan krijg ik letterlijk kortsluiting en ga ik in een hoekje zitten tot de kortsluiting over is en ik weer kan denken, of tot er iemand komt om de kortsluiting te verhelpen. En dat gebeurde nu dus ook weer.
En dat was geen leuk moment, maar wel heel herkenbaar.
En zo was de les van vandaag: spelletjes zijn heel leerzaam!
Ps: gelukkig stond er wel een smiley op m'n blinddoek!
Je bent dus (weer) tegen je zelf en jouw gedachten opgebotst, ik heb dat gevoel als tiener wel gehad maar nu al heel lang (zei het ouwe mens) niet meer.
BeantwoordenVerwijderenDat heb ik vroeger ook gedaan, dat spelletje. Geen vertrouwen, ik was er zeker van dat ze een stap opzij zouden doen als ik kwam.
BeantwoordenVerwijderenOok geen smiley's op mijn blinddoek.
En dat iemand boos reageert terwijl je wil helpen, dat is zo frustrerend. Ik weet dan geen goede houding te geven en loop ik vaak grommend weg. Geen paniek, maar wel een beetje radeloos.
Ach meidje, fijn dat je er wel wat van hebt geleerd, want daar gaat het tenslotte om. Als je het geleerde ook in de praktijk kunt brengen, zou het helemaal leuk zijn.
BeantwoordenVerwijderenKom je gauw weer een bakkie bij mij halen? 't Is al zo lang geleden.:)
Liefs, Alie