Geklepper...... Een verhaaltje over (de gevolgen van) de psychiatrie.

Op het moment zit ik in het buitenland, in Spanje om precies te zijn. Om nog wat preciezer te zijn in Alcalá de Henares, nabij Madrid.

Hier vindt momenteel het wereldcongres voor stemmenhoorders plaats, één van de dingen waar ik ieder jaar om verscheidene redenen toch wel naar uitkijk. Zo ook dit jaar. Het is fijn om mijn (al dan niet) stemmenhorende vrienden van over de hele wereld weer te zien, maar ook om nieuwe vrienden te maken. Al vind ik het laatste toch nog steeds heel erg ingewikkeld, want nieuwe mensen zijn ook nog steeds een beetje eng.

Maar dit jaar is het min of meer wel een beetje gelukt geloof ik. 

Ik heb een jongeman leren kennen met wie ik hier kan communiceren. Dat klinkt vast een beetje raar, maar met een groot deel van de bezoekers van het congres lukt me dit niet, meestal vanwege de taal barrière.

Maar goed, terwijl de rest druk bezig was met discussies in kleine groepen, hadden wij samen een pauze genomen en zaten op een bankje op de binnenplaats van het universiteitsgebouw. 

We raakten aan de praat en hij vertelde me dat hij, net als ik zelf, al jong in de psychiatrie terecht was gekomen. Hij was al die jaren volgepropt met medicijnen. Zoveel en zo lang (nog steeds) dat hij daar nare gevolgen van ondervindt. Hij heeft inmiddels wat men in de medische wereld 'tardieve dyskinesie' noemt. Als je deze term op zou zoeken zou je deze uitleg kunnen vinden:

"tardieve dyskinesie is een neurologische bewegingsstoornis. ‘Tardief’ betekent ‘laat optredend’. De aandoening is te herkennen aan herhaalde, doelloze en onwillekeurige bewegingen, vooral rond de mond. De stoornis ontstaat na langdurig gebruik van bepaalde medicijnen tegen psychiatrische aandoeningen (klassieke antipsychotica, zoals haldol). 

Hoe langer het gebruik van de medicijnen, des te groter is de kans dat de aandoening blijvend is. Het komt meer voor bij mensen boven de 65 jaar en bij vrouwen."

Helaas voor mijn nieuwe vriend, is hij nog geen 65, maar begin 20 en is hij ook geen vrouw. Daarnaast is dit gevolg bij hem inmiddels blijvend en (heel langzaam) afbouwen van de medicijnen lukt hem niet omdat hij dan lichamelijk ziek wordt: kortom hij is verslaafd aan zijn medicatie.

In zijn geval bestaat het o.a. uit het 'klapperen' van zijn kaak. Met name als hij zenuwachtig is, maar soms ook op andere momenten. Mocht je je er niks bij voor kunnen stellen, het ziet er een beetje uit alsof iemand heel hard moet klappertanden.

Nu heeft Alcalá de Henares een hele grote groep nestelende (zeg je dat zo?) ooievaars en terwijl we op ons bankje zaten, keken we uit op een ooievaar paar dat boven op het dak zat.

Nu had ik in het verleden wel eens gehoord dat ooievaars een klepperend geluid maakten, maar totdat ik hier aankwam, had ik geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen of hoe het klonk.

En terwijl wij zaten te kletsen, klepperden de beesten er vrolijk op los. Beiden keken we gefascineerd toe. En ineens kwam er iets in me op dus ik vroeg hem of ik een wellicht ongepast grapje mocht maken, waarop hij lachend zei: "kom maar op!"

En dus zei ik: "misschien heeft die ooievaar, net als jij, ook wel tardieve dyskinesie."

Hij schoot keihard in de lach en vond het absoluut niet ongepast maar een briljant grapje. En dus lachten we nog even verder, voor we weer naar binnen moesten.

En dát vind ik nou zo leuk aan deze congressen en de stemmenhoorbeweging: we kunnen onderling grappen maken en lachen om de dingen waar we mee worstelen, zonder dat we ook maar een moment twijfelen aan de ernst of de last die het (soms) ook met zich meebrengt.