Sinds twee jaar ongeveer heb ik een verslaving. Zo, dat is eruit.
Als ik het heel soms aan mijn vrienden opbiecht, dan kijken ze me heel geschokt aan. De reacties zijn niet van de lucht: "wat? Nee, jij toch niet!", "Je neemt me toch niet in de maling he?", "oh, wat erg! Serieus?" of een andere veel gehoorde: "nee joh, daar ben jij toch veel te jong voor?".
Maar hoe graag ik het ook altijd wilde ontkennen, het wordt tijd dat ik mijn verslaving ga 'ownen', dat ik er voor uitkom en het ga zien als een stuk van mezelf.
Het begon met één keertje, zoals dat altijd gaat. Maar het was meteen mis! Ik wilde meer en meer en overal waar ik kwam ging ik koortsachtig op zoek om te scoren. Maar zoals het die eerste keer was, vond ik het nooit meer.
Oh, andere dingen waren ook fijn hoor, maar die allereerste vergeet je gewoon nooit.
Ik bleef maar zoeken en zoeken naar diezelfde ervaring als de allereerste keer, maar ik vond het nooit terug en uiteindelijk, een paar maanden geleden, legde ik me erbij neer dat ik het nooit meer zou gaan vinden en definitief over moest stappen op een andere. En dat deed ik dus....
En vandaag, terwijl ik niet op zoek was om te scoren, gebeurde het.
In mijn ooghoek zag ik datgene dat ik zo goed kende en waar ik al die maanden, jaren naar aan het zoeken was.... Ineens was het daar en het verlangen in mijn lijf groeide met de milliseconde.
Ik kon het niet meer weerstaan en heb gescoord....
Ja, ik geef het toe..... Ik ben een borduurverslaafde....
En trots...
Wat iedereen daar ook van vindt.
Aan je manier van schrijven, "wist" ik dat het geen ernstige verslaving was, maar wilde niet naar beneden scrollen.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je zo kan genieten van het borduren. Niet mijn ding, maar mooi vind ik het wel.
Heel veel sterkte, maar vooral genot van je verslaving.
Ha, ik ben er ook aan verslaafd geweest, nu ben ik kleurverslaafd. En ik ben ook trots!
BeantwoordenVerwijderen