Vandaag ging ik uit lunchen met een vriendin die ik al veel te lang niet gezien had. Onder het genot van een heerlijk hapje en drankje kletsten we gezellig bij en al veel te snel was het tijd om weer naar huis te gaan.
Nu ben ik best wel lui aangelegd, met al die hoge bergen hier, dus neem ik het liefst de bus. En dat levert soms best wel leuke momenten op. Zo ook vandaag.
In de bus zat een jongetje, samen met zijn mama. Ik hoorde mama herhaaldelijk en steeds ongeduldiger waarschuwen dat hij op zijn billen moest gaan zitten, maar het jongetje trok er zich weinig van aan. En daar trok mama zich dan weer weinig van aan, want zij zat vastgekleefd aan het schermpje van haar telefoon.
Ineens kreeg het jongetje mij in het vizier en vroeg aan zijn mama: "mama, die meneer zijn broek is kapot, hoe komt dat?"
Mama kijkt heel kort op van haar telefoon en zegt dan geïrriteerd tegen het jochie dat ze het niet weet.
Maar daar nam deze jongeman geen genoegen mee en dus draaide hij zich terug om naar mij, (wederom niet meer met zijn billen op de stoel) en zei tegen me: "meneer, uw broek is kapot, hoe komt dat?"
Ik kijk heel 'verdrietig' naar m'n broek en antwoord: 'ik wilde niet op m'n billen blijven zitten in de bus en toen ben ik heel hard op m'n knieën gevallen.'
Het is even stil, maar dan vraagt hij: 'kan jouw mama dat niet maken dan?'
Ik kijk wederom heel 'verdrietig' en zeg 'nee, dat wil ze niet omdat ik toch niet op m'n billen blijf zitten.'
En weer is hij even stil, maar dan lichten zijn oogjes op en zegt hij: 'geef maar aan mijn mama, dan doet die dat wel! Die heeft al heel veel geoefend.'
De mama kan haar lach maar moeilijk verbergen en met een glimlach reis ik verder, terwijl de jongeman de rest van mijn reis keurig op zijn billen blijft zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten