Ik hou heel erg van symboliek en het bovenstaande beeld vond ik dan ook een mooi symbool.
Het beeld staat ergens tegen een gevel in een voortuin in Alphen aan de Rijn.
Als je er zo langs loopt zullen de meeste mensen het waarschijnlijk niet eens zien.
Toch viel mijn oog er meteen op en raakte het beeld me ontzettend.
Het voelt als ik...
Het is een beeld van een naakte vrouw die in elkaar gedoken zit tegen een gevel.
Letterlijk weggedoken achter de struiken.
Ze ziet er verdrietig uit, eenzaam, bang.
Alsof ze weg wil kruipen.
Weg uit de 'boze buitenwereld'.
Wind en regen, het leven van alledag,
hebben door de jaren heen hun sporen nagelaten op haar huid.
En zo voel ik me ook wel een beetje.
Ja, ik ga de buitenwereld in, ik trek er op uit!
Maar ik voel me vaak kwetsbaar (naakt), eenzaam,
verdrietig en bang.
En net als bij het beeld, liet het leven zo zijn sporen na op en onder mijn huid,
al zijn ze niet voor iedereen altijd even goed zichtbaar.
Ik zou het liefst in een hoekje weg willen kruipen,
me verstoppen,
waar niemand mijn kwetsbare ik kan zien.
Maar ik doe het niet.
En in plaats van verstoppen,
zet ik mijn masker maar op
en trotseer de wereld.
Dag in dag uit.
Dat laatste is goed, maar vaak moeilijk, lijkt me, als je verstopneigingen hebt. Als je dat zelf niet hebt, kun je er eigenlijk niet over oordelen.
BeantwoordenVerwijderenMooi, droevig beeld. Een wonder dat je het gevonden hebt.