Het hoeft niet perfect...

Afgelopen vrijdag stelde iemand me de vraag hoe het met mijn foto's ging.

Om niet al te dramatisch te klinken, vertelde ik maar dat het even niet zo wilde lukken, niet zo veel inspiratie. 

 "Het is weer voor zwart-wit foto's", werd geopperd.

Nou, ras-optimist die ik ben: in mijn hoofd is het meer het seizoen voor compleet zwarte foto's, 

laat het wit ook maar even weg.

Eerder die week had ik een 'interview' met iemand over mijn ervaringen met de foto cursus. 

Wat vond ik ervan, wat heb ik ervan geleerd en heeft het iets in mij veranderd?

Tja, het heeft zeker een boel dingen in mij veranderd. 

Ik kan nooit meer normaal naar de wereld kijken, dat is een feit. 

Ik ben continu bezig met 'hoe kan ik dit in mijn camera vangen'. 

Zelfs nu, nu ik het allemaal even niet zo zie zitten.

Ik ben aan het denken gezet en geraakt, soms zelfs enorm ontroerd door de verhalen van mijn medecursisten. Door de wereld die ze me lieten zien, de wereld die ik dagelijks zo voor vanzelfsprekend houd, terwijl hij dat niet voor iedereen is.

Maar ik leerde er ook: het hoeft allemaal niet perfect te zijn: als ik zelf maar tevreden ben met mijn foto en IK vind hem mooi, dan is het goed. 

En dát is pure winst voor een perfectionist als ik.

Zojuist is er een nieuw jaar de lucht ingeknald en heb ik mijn best gedaan om dat in de camera te vangen. 

En terwijl ik het resultaat op de computer bekeek, moest ik glimlachen en aan een zinnetje denken dat aan het begin van de cursus (voor de perfectionisten onder ons) regelmatig herhaald werd: soms kunnen 'mislukte' foto's de mooiste resultaten geven.

Het hoeft niet perfect te zijn, als IK het maar mooi vind...

En ik vind hem mooi.