Stel je kent iemand met een lichamelijke handicap.
En stel dat je durft te vragen naar de oorzaak van die handicap.
Stel dat die iemand je dan vertelt, dat hij vroeger, in zijn adolescentie, een brommer ongeluk heeft gehad.
Stel je (die persoon) dan de vraag: "Wiens schuld was het?"
Ik wel..... in gedachten, niet hardop.
Sommige mensen doen dat wel, misschien zijn die dapperder dan ik.
Maar waarom stellen we zo'n vraag eigenlijk?
Wat is er belangrijk aan het weten wie de schuldige was van iets dat lang geleden gebeurde, maar waarvan de gevolgen zich nog tot in het heden en in de verre toekomst laten zien?
Wiens schuld was het ???
Wat maakt het uit? Het maakt het niet minder erg of erger.
Wiens schuld was het ???
Een ogenschijnlijk onschuldige vraag, die voor (veel) schuldgevoel kan zorgen.
Hmmm, grappig. Jij stelt die vraag zelf hoor, niet wij. Ik zou eerder iets vragen over die handicap. Vroeger zou ik dat niet gedurfd hebben. Maar sinds de handicap van mijn broer, durf ik op dat punt alles. Gehandicapten stellen dat op prijs. Die geheimzinnigheid is verschrikkelijk en leidt er vaak toe dat mensen langs hen heen gaan praten in de derde persoon: 'goh, wat erg he dat ie niet ken lope. Hoelang heb ie dat nou?'. Nee, DAT is pas erg.
BeantwoordenVerwijderenHmm, nee die vraag (of eigenlijk het antwoord) is voor mij niet belangrijk. Ik zou (net als Plato) wel vragen wat voor problemen (buiten het gehandicapt zijn) de nasleep van dat ongeluk met zich meebracht.
BeantwoordenVerwijderennou plato,voor jou dan nog een 'stel' erin
BeantwoordenVerwijderenStel dat je die info al weet omdat je elkaar geregeld ziet en met elkaar optrekt en met elkaar praat.....
en geloof me maar, de vraag 'wiens schuld is het' is OOK erg... anders had ik dit logje niet geschreven.
Ja maar natuurlijk is die vraag erg. Dat betwist ik beslist niet. Ik weet niet zeker wat er in dit logje achter zit (ik heb een vermoeden maar dat ga ik hier niet opschrijven) en daarom waag ik me niet aan verdere bespiegelingen, want pijnlijk. Alleen vraag ik me dan toch weer af hoe een vraag tot schuldgevoel kan leiden. De vraag hoort bij de vrager, niet bij de andere partij. Maar ook dat is te makkelijk, vrees ik.
BeantwoordenVerwijderen