Ieder jaar met carnaval bekruipt mij weer dat vreemde gevoel.
Honderdduizend vragen schieten door mijn hoofd.
Ik doe niet aan carnaval. Ooit als kind vond ik het leuk, later heb ik het verleerd.
Het zit niet in mijn bloed, mijn hart gaat niet sneller stromen.
Ik loop niet warm van de (combinatie van de) kleuren rood, geel en groen.
Terwijl ik naar mijn werk loop kijk ik mijn ogen uit, naar de prachtige kostuums om me heen,
want eerlijk is eerlijk, het is wel mooi om te zien.
Maar ik vraag me opnieuw af, om me heen kijkend:
Stel dat je een marsmannetje was, en je landde op dit moment met je ruimteschip midden in Maastricht.
Je stapt uit, haalt een diepe teug adem door je dikke masker, wat denk je dan???
Denk je dan: "wheeeeeelllllp, ik moet hier als de sodemieter weg, want deze 'soort' is echt helemaal debiel?"
Denk je: "Hmmm, interessante levensvorm, en zo divers ook, ik blijf nog even om ze te bestuderen?"
Of denk je: "Ja, ik blijf. Hier kan ik me wel thuis voelen, want iedereen ziet er hier een beetje apart uit?"
Ik weet het niet, maar in gedachten verzonken, stap ik met mijn versleten zolen in het zoveelste stuk glas
en denk bij mezelf:
Als het feest voorbij is....
Wie ruimt dan die rotzooi op???
